“แน่นอน ปรึกษากันได้เสมอไว้ใจรุ่นพี่คนนี้ได้เลย ! ”

เขาโบกมือลาอีกคนที่เดินออกไป พอลับสายตาก็ลดมือลง พลางมองโทรศัพท์ตัวเอง ถอนหายใจโล่งอก

รอดแฮะ..

พึ่งนึกขึ้นได้ว่าเบอร์เชื่อมกับไลน์ไว้ แต่ก็ช่างแล้วกัน เขาไม่ได้เขียนอะไรลงในนั้นอยู่แล้วล่ะนะ

เจ้าตัวลุกขึ้นยืน ปัด ๆ ตัว ออกไปหาอะไรกินดีกว่า-

(ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันค้าบ แย่มาก วันปัจฉิมเมื่อไหร่รู้กัน5555555555555555555)

“ได้ทุกตอนเลย! จะส่งข้อความมาก็ได้นะ แต่จะตอบมั้ยก็อีกเรื่องล่ะนา“

ว่าไปนั่น ความจริงแล้วเขาตอบข้อความเร็วเอาเรื่องเลยล่ะ เพราะเฝ้าจออยู่ตลอด

เขาว่าก่อนจะกด ๆ เม็มเบอร์ของตัวเองไว้ให้อีกคนแล้วโทรเข้ามือถือของตน

เพื่อเม็มชื่ออีกฝ่าย ถึงจะโกหกก็เถอะ...แต่เราก็ปีสองล่ะนะ ยังไงก็เป็นเซทไป...

เขาคิดก่อนจะพิมพ์ชื่อลงไป [ รุ่นน้องฟุยุกิ ] เป็นอันเสร็จเรียบร้อย

พอบอกจะขอแลกคอนแท็กเขาก็เหมือนจะอึกอักไป

มีแต่แอคเคาต์ด่าคน ให้ไม่ได้เด็ดขาด! ! !

แถมจะความแตกเอาด้วยนี่สิว่าอยู่แค่ปีสองทำเบ่งไปงั้น อันตราย ๆ ๆ ๆ

“โทษทีพอดีไม่ค่อยเล่นโซเชียลน่ะ” ทั้งที่เมื่อกี๊พึ่งจะเลื่อนมือถือเล่นแท้ ๆ แต่พูดออกไปเต็มปากเต็มคำ

เขาลูบท้ายทอยเบา ๆ แก้เก้อ ก่อนหยิบโทรศัพท์ที่มีพวงกุญแจรูปจิ้งจอดสีขาวห้อยอยู่ออกมา ยื่นให้อีกคน

“แต่ถ้าแลกเบอร์ก็พอได้นะ!”

@RoshiFox

นายก็ชวนคนอื่นเองเลยสิwwww

แต่อันที่จริงฉันหาตี้สไน-เอ๊ย คิวปิดสื่อรักอยู่นะ ไปยิงธนูด้วยกันป่าว?

มือข้างหนึ่งของเขาพาดไปด้านหลังก่อนจะถอยไปอีกก้าว พยายามตั้งสติให้มั่น มองกลับไปไม่กล้าละสายตา

ถ้าหลบสายตาตอนนี้ต้องแย่แน่นอน

คนคนนี้อันตราย...

“ไม่ใช่...ครับเซ็นเซย์...”

“พวกแมลงมันดูน่าตกใจเฉย ๆ ...”

“บังเอิญผ่านมาแถวนี้พอดี เห็นมุมแถวนี้ดูน่าสนใจก็เลยเผลอเดินเล่นเข้ามาจนหลงมา...น่ะครับ...” ทั้งที่อีกฝ่ายยังไม่ได้ถามก็แก้ตัวแล้วเสร็จสรรพ

จะรอดไหมก็อีกเรื่อง

"อ่-ก็...มีเสียงประหลาดบนหอพักนิดหน่อยน่ะนะ?“ เขากล่าวตอบ แต่เรื่องจริงมั้ยก็อีกเรื่องนึง

”เรื่องนั้นเกี่ยวข้องกับเนโกะซังเหรอครับ?“

”ก็เลยอยู่ในสภาพเช่นนี้?“

ว่าไปนะ พลางยื่นมือให้ เผื่ออีกฝ่ายอยากจะลุกขึ้นมายืนดีๆ

( พึ่งเห็นขอยาดบวกนะคับ )

น่ากลัวแต่ก็ดึงดูด

เขานิยามคนคนนี้ว่าแบบนั้น ในตอนที่เขาก้าวขาข้างหนึ่งเข้าไปหาอีกฝ่ายล้ำเส้นจากการหลบซ่อนตัวด้วยความขี้ขลาดของตัวเอง

ใบหน้าที่แต่เดิมสีซีดอยู่แล้ว ซีดลงไปอีกเพราะเหตุการณ์ไม่คาดคิด

เขาเผลองับอากาศโดยรอบและเงียบปากไป โดยไม่รู้จะแก้ตัวในคราวนี้ว่าอย่างไรดีนะชั่วขณะนั้น

สมองประมวลผลไม่ทันว่าอะไรจะทำให้ตัวเองรอดไปจากตรงนี้ได้บ้าง

ปกติเขามักจะแอบมองทั้งสองคนในที่ที่มีผู้คนมากกว่านี้หน่อย

เขาหยิบโทรศัพท์ที่จดโน๊ตไว้เม็มข้อความเพิ่มลงไปรวมกับข้อความอื่น ๆ ในส่วนของคนผมสีดำว่า

[ ต้องระวัง : มุเซย์หูดี ]

พลางคิดอยู่ว่าจะก้าวขาออกไปตั้งแต่ตอนนี้ก่อนอีกฝ่านจะไหวตัวเลยดีไหมหรือว่าจะรอไปก่อน

เขาคิดว่าเพราะยังไงที่นี่ก็[โรงเรีย] คงไม่ได้ทำอะไรอันตรายเหมือนคนอื่น ๆ ล่ะนะ เขาใช้มันปกป้องตัวเองมาเสมออยู่แล้ว

บ้ารึเปล่า ! นี่โคตรจะเงียบสุด ๆ ไปเลยนะ! เงียบกว่านี้ก็หยุดหายใจแล้ว

ชิโรฮะคิด ทั้งใจเต้นตึกตักแทบจะหลุดออกมา แย้งในใจกับสิ่งที่ตนคิดว่าทำได้ดีแล้ว แต่ยังถูกจับได้

คำพูดทุกคำของทั้งสองคนทำเอาเขาเกือบจะหยุดหายใจไปจริง ๆ ชั่วขณะหนึ่ง เมื่อคิดว่าตัวเองตีความความหมายแฝงในคำพูดเหล่านั้นได้ เขาก็พยายามหลบถอยออกมาอีกเล็กน้อย

ถือคติว่าเราไม่เห็นเขา เท่ากับเขาไม่เห็นเรา

+

( แวะมาแจมสั้น ๆ คับ)

เขามองร่างที่สะลึมของก้อนแมว(?)ที่นอนแอะแหมะตรงพื้น เกือบจะเอาไม้จิ้ม ๆ แล้วถ้าเขาไม่ผงกหัวขึ้นมาก่อน

“อะ-เห~”

“เนโกะซังทำไมมานอนแถวนี้ล่ะครับ? ”

ว่างั้นพลางนั่งยอง ๆ มองอีกฝ่ายตาปริบ ๆ หรือไปดื่มมาแล้วเมาแอ๋รึเปล่า แบบพวกโอจี้ซังไรงี๊?

ชิโรฮะเอาหนังสือเรื่องสิ่งลี้ลับมาคืนในห้องสมุด พร้อมกันกับที่จะยืมเล่มอื่นออกไป

ในช่วงเวลาที่ไม่ควรจะมีใครอยู่แล้วเขาดันได้ยินเสียงของคนสองคนคุยกัน

ความอยากรู้อยากเห็นล่อให้เขาเข้าไปหาและแอบอยู่บริเวณชั้นวางใกล้ ๆ

เขาไถลตัวนั่งลงกับพื้นพิงชั้นวาง เล่นโทรศัพท์มือถือไปแอบดักฟังใกล้ ๆ คาดหวังว่าทั้งสองคนอาจจะพูดอะไรดี ๆ ที่จะกลายเป็นหัวข้อสนทนาในกระทู้ขึ้นมาบ้าง

“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก นี่ดูสิ” เขาว่าก่อนจะหยิบบัตรนักเรียนออกมาให้ดู

“ฉันไม่ได้ตั้งใจหาก็ยังเจอเลย”

“มันก็ไม่ได้ยากอะไร ไทเฮมันก็เป็นแบบนี้เสมอนั่นล่ะ ” ว่าแล้วก็แปะ ๆ ไหล่อีกฝ่ายเบา ๆ พลางส่ายหน้าเหมือนคนแก่ที่ผ่านโลกมานานทั้งที่ความจริงเจ้าตัวพึ่งจะสิบเจ็ดแท้ ๆ

“เดี๋ยวนายก็ชิน เด็กใหม่คุง โลกนี้ถ้าผ่านความลวงมาเห็นความจริงก็ไม่ได้มีสิ่งใดยากเลย”

“เห~ชิโรฮะ ปีสาม” เห็นอีกคนบอกอยู่ปีหนึ่งก็ฉีกยิ้มร่า คิดอยากแกล้งเด็กใหม่สักหน่อย เอาอายุข่ม เลยบอกไปเช่นนั้น

“เป็นเด็กใหม่นี่เอง แต่โตไวดีนี่นายน่ะ” ว่าแล้วก็ยกมือทาบส่วนสูงกลางอากาศว่าตัวเท่า ๆ กันเลย

“เด็กใหม่แบบนายอาจจะไม่รู้แต่ที่ไทเฮน่ะนะ มีเรื่องเกิดขึ้นเยอะแยะทุกปี มีอะไรก็มาปรึกษาได้นะ”

พูดไปงั้น เอามือกอดคออีกฝ่ายไปอีก ทำตัวเหมือนสนิทสนมขึ้นมาเสียดื้อ ๆ

อืม...ยืดเส้นยืดสายสินะ

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นตามความเคยชิน ฆ่าเวลาระหว่างการสนทนา ไม่ได้มองไปทางหน้าของอีกฝ่ายไม่สบตา เอนตัวพิงกับต้นไม้ต้นใหญ่ก่อนจะตอบอีกฝ่ายกลับไป

“ก็...ไม่มี ล่ะมั้งนะ”

เขายิ้มออกมาก่อนลดโทรศัพท์ลง

“ไม่มีกับไม่มาเนี่ย อะไรดีกว่ากันนะ?“
เขาเอ่ยถาม ก่อนจะยืดตัวทั้งแขนทั้งขาสุดเท้า

”ช่างเถอะ ! ว่าแต่นายน่ะชื่ออะไรปีไหนกันล่ะ หืม?“

อุบ- ชิโรฮะเงียบไปตอนที่โดนบอกชู่วมองตาปริบ ๆ ประมวลผล

ก่อนจะใช้มือสีซีดของตนปิดปากตัวเองเพื่อลดเสียงหัวเราะ กับท่าทีตื่นตระหนกของอีกฝ่าย

“ฮ่า ๆ อะไรเนี่ยเรื่องแค่นี้เอง-“

“งั้น จะเรียกว่า ออกมายืดเส้นยืดสายชั่วคราวก็แล้วกัน” เขายิ้มออกมาพลางยกนิ้วชี้แตะปากให้เป็นเชิงว่าจะเงียบไว้ก็ได้

“แล้ว... นายเป็นประเภทไหนกันล่ะ ไม่มีหรือไม่อยากให้มา?“

เขาลืมตาตื่นดีดตัวขึ้นมาทั้งมือยังกอดร่มสีแดงเอาไว้ หยิบมือถือขึ้นมาดูเวลาด้วยความลนลาน

"พึ่งจะบ่ายสองเองงั้นเหรอ~! “ เขายีเรือนของตัวเองจนยุ่งก่อนจะสังเกตเห็นว่ามีใครบางคนอยู่ด้วย จึงหันกลับไปคุยด้วยรอยยิ้มร่าเริงของคนพึ่งตื่นนอน

”โย่-นายเองก็โดดงั้นสินะ!“

( อย่าชมเยอะ อย่าชมให้ได้ยินมันเขิน )

“คิตสึเนะ คือ จิ้งจอก ส่วนทะ มาจากคันจิว่าความเงียบสงบ” เขาชี้ไปที่รูปจิ้งจอก

“ ชิโรฮะ ตรงตัว คือใบไม้สีขาว” และชี้ไปที่รูปใบไม้

“ของที่ชอบคือมังงะ ข้าวหน้าปลาไหล และ ฤดูหนาว ส่วนของที่เกลียดคือพวกอวดดี กับ คัดลายมือ”

“งานอดิเรกคือโพสต์2chan ด่าคนที่ไม่ชอบและรังแกคนที่อ่อนแอกว่า ดังนั้นช่วยอย่าเกะกะสายตากันล่ะ“

"ล้อเล่น เอาเป็นว่าฝากตัวด้วยนะ“