" ผม .. ขออภัย "
การกระทำของคุณก่อนหน้าพอจะทำให้เขาลองคาดเดาได้บ้าง

" แต่ตอนนี้ผมแค่อยากไปห้องพยาบาล "

" รบกวน .. หน่อยได้ไหมครับ "
หากว่าสิ่งที่เขาเห็นตรงหน้าคือ ' คน '
คำพูดที่ไม่ได้ถูกบิดเบือนไปด้วยนี้ .. อาจจะช่วยอะไรได้บ้างก็ได้

หรือหากว่าไม่
ก็แล้วแต่โชคชะตาจะนำพาแล้วกัน

นี่ไม่ใช่การสัมผัสที่อ่อนโยน
ไม่ใช่การยื้อแย่ง หากแต่เป็นการทวงคืนการควบคุม
ก่อนที่เขาจะออกแรงดึงให้มันออกมาจากกำแพงเบื้องหลัง
แล้วจับเอาไว้อย่างมั่นหมาย

[ อา .. คงเรียกว่าพยายามจะควบคุมไปเสียทุกอย่าง
ในโลกที่ภาพและเสียงถูกบิดไปจนสิ้น
หนุ่มน้อยผู้นี้ก็ดูจะไม่ยอมโดยง่าย

น่าสนุกดีจริง ]

เขาไม่ได้รับปากกา ไม่ได้มองมัน
กระนั้นเขาก็ไม่ได้ตอบอะไร

ในตอนนั้นที่เขาไม่ได้ขยับ เด็กหนุ่มเพียงแต่ตวัดสายตาจ้องมอง
หากแต่ไม่ใช่ดวงตาของคุณ แต่เป็นอะไรที่ไกลออกไป
ราวกับไม่รู้ว่าศีรษะของคนควรอยู่ตรงไหน และอะไรที่เขากำลังมองเห็นอยู่

บางอย่างในโลกขาดต่อกันไป
มือข้างหนึ่งก็เคลื่อนไหวช้า ๆ
ก่อนที่มันจะจับลงบนข้อมือแล้วถูกโอบรอบไว้แน่น

ปึ่ก

เขาเดินชนเข้ากับกำแพงเรียบของทางเดิน
ชนเข้าไปตรง ๆ อย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในประวัติของบุรุษที่รู้จักวิธีการจัดการทุกอย่าง

เอาเถอะ ไม่เห็นต้องสนใจเลยนี่นา
คุณเองก็ต้องมีสิ่งต้องทำ

จริงไหมล่ะ

เขาไม่ได้ยื่นมือไปรับคืน ไม่แม้แต่จะมองตรงไปยังมัน
สายตา มองคุณก็จริง แต่แววตากลับให้ความรู้สึกว่าเขามองผ่านมันไป
ผู้ที่เปี่ยมด้วยมารยาทเสมอ…
กลับยืนเฉยเสียจนน่าอดสงสัยว่า เขาลืมวิธี 'ทักทาย' ไปแล้วหรือเปล่า

และเขาก็เลือกที่จะเดินเบี่ยง ผ่านคุณไปเฉย ๆ
ราวกับว่าเขาอาจจะจำแนกคุณไปอยู่ในหมวดหมู่ที่ไม่แน่ใจนักว่าเป็นคนหรือไม่
แต่แล้ว...

นั่นน่ะสิ
เสียงทุกอย่างฟังดูไม่ได้ศัพท์หรอกหนาในโสตประสาทของใครผู้นี้
และคุณเอง ผู้ตามหาอะไรสักอย่าง จะพอรู้ตัวหรือเปล่าว่าตัวเองกำลังถูกตีความเป็นอะไร ?

คุณจะเห็นได้ว่าเขายืนนิ่ง
ส่วนปากกาเล่มนั้น — แท่งสีดำที่เคยเป็นของเขาในความเป็นจริง
ตอนนี้อยู่ในมือของอีกฝ่ายอย่างหมดความสำคัญ

(( น่ารักมากกกกกค่าาา ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะเอ็นกะคุงง )

มันไม่ได้รวดเร็วแบบแพทย์สนาม
แต่เป็นมือที่เคยดูแลของเปราะบางอย่างต่อเนื่องจนไม่เคยปล่อยให้พลาดแม้แต่ชั้นพับของผ้า เมื่อเสร็จแล้ว เขาก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

" เก่งครับ "
“เพราะเจ็บแล้วยังยิ้มได้แบบนี้... ไม่ใช่ใครก็ทำได้”
เขากลับมายืนเต็มความสูง ก่อนจะหยิบขวดน้ำคืนอีกฝ่ายไป

" จะเรียกว่าแบบนั้นก็ฟังดูเข้าท่าครับ "
แล้วก็ไม่ได้มอบความเห็นใดมากกว่านั้น
แต่เพ่งพินิจไปกับรูปขาของคุณแทน โดยที่มือยังประคองข้อเท้าอีกฝ่ายไว้
“ผมจะขอจัดการให้ใหม่อีกครั้งแล้วกันครับ"
แม้เป็นฝ่ายสวัสดิการก็จริง แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะพกกระเป๋าพยาบาลขนาดย่อมเอาไว้กับตัวด้วยเหตุผลบางอย่าง ชิโรกาเนะดึงผ้าผืนน้อยจากกระเป๋า หยิบคลิปหนีบออกมาด้วยเช่นกัน จัดการผ้าเก่าแล้วพันเข้าไปใหม่

แต่แทนที่คำถามนั้นจะถูกตอบด้วยความคิดของเขาเอง
มันกลับมีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามา เสียงที่บอกไม่ได้ว่ามาจากมนุษย์หรือไม่

เสียงที่ ..

[[ — ]]

เขาก้มลงจดข้อความสั้น ๆ หนึ่งบรรทัด
แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง สายตากลับชะงักไปเล็กน้อย
เมื่อพบว่ามีหญิงสาวในชุดสีขาวปรากฏตัวขึ้น… กลางกองฟืนที่ยังไม่ถูกจุดไฟ

เป็นไปได้หรือที่เขาจะไม่เห็นเธอในกลุ่มผู้จัดพิธี ?
และเธอเองก็ดูไม่ใช่หนึ่งในลูกศิษย์ของศาลเจ้า

เสียงของเธอจางหายไปท่ามกลางเสียงไม้แห้งแตกระแหง
ในครานั้น เขาไม่ได้เอ่ยปากตอบ
หากแต่ปลายปากกานั้นกลับหยุดนิ่ง
ราวกับว่าเขาเองก็คงรู้สึกอะไรบางอย่าง

แสงไฟค่อย ๆ ถูกจุดขึ้นทีละจุด
เรียงรายรอบกองไม้ที่จัดเตรียมไว้กลางลานอย่างประณีต
เป็นวงกลมที่มีระยะห่างเท่ากัน