Main story coming

เพราะว่าความประหลาด?หรืออย่างไรก็ตาม คุณก็เผลอจ้องเด็กสาวจนเธอสังเกตเห็นถึงการมีตัวตนอยู่ของคุณ
และแน่นอนดูเหมือนเธอเองก็ดู???ไม่พอใจซะเท่าไหร่นัก

หนึ่งอย่างที่เปลี่ยนไป
และมันก็คงเป็นหนึ่งสิ่งที่แก้ไขไม่ได้
รึเปล่านะ???

(จบโรลได้เลยนะคะ ขอบคุณที่ให้ร่วมโรลนะคะ><! ไว้มีโอกาสหน้าจะพาเจ้าตัวมาคืนปากกาในสภาพที่ดีที่สุดนะคะ😍🙇‍♀️🙏!)

แต่อุณหภูมิของปากกาก็กลับเย็นกว่าปรกติ ไม่สิ?มันเย็นตั้งแต่ตอนไหน??? เธอยืนนิ่งอยู่ที่เดิมแบมือมองและพินิจดูอย่างเต็มตา

มันก็ควรที่จะ อุ่น กว่านี้
เพราะงั้นเธอถึงกุมมันไว้แน่นเพื่อให้ความเย็นหายไปและทดแทนด้วยอุณหภูมิตัวเอง เพื่อให้มั่นใจมันยังหลงเหลือร่องรอยความเป็นมนุษย์อยู่กับมัน

น่าเสียดายที่เด็กสาวให้ค่ากับสิ่งที่ตัวเองมองเห็นเท่านั้นจนลืมที่จะเห็น

บ้างสิ่งบ้างอย่าง

+

และพยายามหันหาเขา ท่ามกลางพายุ

“ชิโรกาเนะ—-!”
อย่างน้อยๆก็เพื่อคืนปากกา

ถ้ามันพังขึ้นมา
.
เธอก็ไม่มีเงินจ่ายนะสิ ดูแล้วมันก็น่าจะแพงไม่ใช่หรือไง?????

แต่ว่า
ทุกอย่างก็นิ่งลงราวกับว่า ไม่เคยเกิดขึ้น ราวกับถูกลบไปอย่างสมบรณ์ เธอหายใจผิดจังหวะไม่รู้ว่าเพราะอะไรกันแน่เช่นกัน

ใต้เท้าของเธอไร้ซึ่งเศษซากทังซากุ และข้างหน้าของเธอก็ไร้ซึ่งเขาเช่นกัน

+

น่าเสียใจที่เจ้าหล่อนไม่รู้ว่า ความสงสัยมันก็มักจะ ฆ่า แมว
มัน คือ ใคร ?

แต่
ฝน พายุ ลม ดูถ้าจะไม่เป็นใจไม่สิมันผิดปรกติยิ่งตั้งแต่แรก แล้วซํ้าร้ายก็มีแต่หนักขึ้น ชิเรนพยายามจัดทรงผมให้เป็นที่แต่เพราะมันดูสายเกินไปแล้ว

ใช่ สายเกินไป
สำหรับทุกอย่างแล้ว

เธอถึงปล่อยมือจากทรงผมไม่เป็นระเบียบ ทว่ากลับไปคว้าปากกาที่เกือบร่วงไปกับพื้นเพราะ อากาศที่ผิดปรกตินี้

+

“อย่างน้อยก็ช่วยบอกชื่อก็หน่อยก็ได้หนิหนา~ถึงชื่อจะไม่น่ารักชิเรนก็ไม่หัวเราะหรอกน้า ถึงจะไม่มีชื่อไหนน่ารักเท่าชิเรนแล้วก็เถอะ“

แน่นอนว่าตลกกลบเกลื่อนอยู่

ในดวงตาของเขา
ลึกลงไป
มองเห็นถึงอะไรบ้าง

เพราะตอนนี้เธอเห็นมันทั้งสิ่งที่ควรเห็นและไม่ควร

[หวังว่าคุณจะรู้ทันมัน ก่อนที่มันจะเขียนอะไรกลับมาบนตัวคุณนะครับ]

คิ้วของเธอยิ่งขมวดเข้าไปใหญ่ทั้งนี้ทั้งนั้นเต็มไปด้วยความสงสัยของแมว

+

ชิเรนเห็นถึงเงาของเขาและเธอ
มันกำลัง กลืน เข้าหากัน หรือ วิ่งหนี กันแน่? แล้วใครละที่จะเป็นฝ่าย กลืน และใครที่จะ หนี

เพราะฉะนั้นเธอจึงยืนนิ่งและทำเพียงแค่มองมันก่อนจะเงยหน้ามองดวงตาเขา

“คำขอของใครละ? มัน เนี่ยไม่กว้างไปหน่อยหรอแบบนั้นก็แย่นะสิ~ชิเรนน่ะคงให้ความรักไม่ได้หรอกนะ ถ้าไม่รู้ชื่อนะ“ เธอเค้นหัวเราะออกมา

+

ใบหน้าระรื้นของเธอยังคงด้วยรอยยิ้ม ทว่าไม่นานนักคิ้วของเธอขมวดจากคำพูดอีกคน

“ขอบคุณน้า“ เสียงของเธอขึ้นสูงคล้ายประชดประชัน
“แต่นั้นชมหรือด่ากันละนั้นนะ ชิโนกาเนะ เซย์อิจิโร่คุง” ชิเรนกอดอกมองเขา ใบหน้าเชิดขึ้นเล็กน้อยแต่ก่อนที่จะได้คิดต่อล้อต่อเถียงกับเขา

ดวงตาเธอดัน เห็น ในสิ่งที่ยากที่จะว่าควรหรือไม่ควรทำให้ตัวของเธอชะงักชั่วครู่

+

“ถ้างั้นฉันสู้เป็นคนที่ให้สิ่งนั้นมา ร้องขอ ดีกว่าแบบนั้นฟังดูเยี่ยมกว่าเยอะเลย ไม่ว่าจะพรหรือคำสาปฉันก็จะรับมันไว้เอง”ชิเรนค่อยๆหมุนตัวหันกลับมาเท้าเหยียบทังซากุที่ถูกทำลายไป ทาบมือที่อก

“ไม่ว่าจะเป็นคนหรือไม่ใช่ฉันจะรับมันไว้เอง“
“ไม่ว่ามันจะแขยงหรือบริสุทธื์ฉันจะรับมันไว้”
“ด้วยรักเลยละ“ และเสียงหัวเราะของเธอก็ดังขึ้นในลำคอด้วยริมฝีปากที่มีรอยแผลด้วยรอยยิ้มของคนอวดดี

“จะเป็นใครนะมันไม่สำคัญเลยสักนิด”

“เพราะงั้นเธอที่ฉันไม่รู้จักมันก็เลยคำว่า ไม่ ไงละ“
เธอเดินหันหลังให้เขา และใบหน้าหันหลังกลับมาด้วยแววตากลมโต มือทั้งสองผายมือออกมา ใบหน้ากระทบกับแสงไฟในงานเทศกาล

“ก็นะมันดันเกิดความคิดดีๆในหัวนะ ถ้าจะต้องขอร้องต่อบ้างสิ่งบ้างอย่างที่ไม่รู้จักมันแขยงจะตายหนิหนา~” เธอหรี่ตาลงเล็กน้อยและมองเขาหรืออาจจะไม่ใช่?

+

“ ไม่ “
” คือคำขอของฉัน“ เธอผายมือทั้งสองออกมาพร้อมกับเศษกระดาษที่หล่นลงกับพื้น ชิเรนเหยียบเศษกระดาษไว้เพื่อไม่ให้มันปลิวไปไหนหรือใครจะแตะต้องมัน

ใบหน้าเธอเชิดขึ้นด้วยความอวดดีก็ดี หรือจะเป็นความโง่เขลาก็ดี
รวมถึงริมฝีปากที่ปรากฎรอยยิ้มแต่หากดูดีๆก็จะเห็นได้ถึงแผลบนริมฝีปาก

เจ้าหล่อนคงกัดปากตัวเองเพื่อเรียกสติกระมั้ง หรือสติกระเจิงยิ่งกว่าเดิมดี?

+

“-เสร็จแล้ว” ชิเรนจะถือใบทังซากุใบเดียวพัดมันออกมาเล็กน้อยให้เขาดู ท่าทางที่เธอถือราวคล้ายกับถือ ใบไพ่

คำอธิษฐานของตัวฉันก็คือ

[ ない ]
[ ไม่ ]

คำอธิษฐานที่ปรากฎให้เขาดูเพียงชั่วครู่

ก่อนที่มันจะถูกทำลายด้วยนํ้ามือของเด็กสาว เสียงฉีกกระดาษดังชัดเจน เธอก็เงยหน้ามองเขาอย่างเต็มตา

ไม่ว่าอย่างไงเธอก็จะเลือกที่จะรับมัน ไม่ว่าจะทังซากุ หรือ ปากกา ทั้งหมดนี้เธอเป็นคนเลือกเอง

เธอจ้องทังซากุด้วยแววตาเรียบนิ่ง
ปากกาจรดอยู่ที่ทังซากุเหลือแค่ เขียน ลงไป

หมึกของปากกาค่อยๆไหลออกมาเพื่อสร้าง พร หรือ คำสาป ด้วยมือของเธอเอง บนกระดาษใบนี้

และคำอธิษฐานของเด็กสาวผู้ไร้ที่ไปก็ถูกสร้างขึ้นมาด้วยนํ้าหมึกสีดำ

+

เธอกลืนนํ้าลายลงอย่างยากลำบาก

สายลมบางๆพัดมาอีกครั้ง
ดวงตาของชิเรนเบิกโพลงกว้างขึ้นเล็กน้อย

…..

เด็กสาวรับปากกาของเขาไว้
ชิเรนจับปากกาของเขา ยืนตัวตรง แม้เส้นผมจะปิดบังใบหน้า แต่ก็พอเห็นได้ว่าเจ้าหล่อนกำลังหรี่ตามองทังซากุในมืออยู่

มือข้างซ้ายจับทังซากุไว้แน่นจนเกิดรอยยับ ส่วนมือข้างขวาจับปากกาเอาไว้ด้วยท่าที่ไม่แน่นอนทว่าก็ยังเลือกรับมันไว้อยู่ดี

+

ชิเรนไม่เงยหน้ามองเขา ดวงตายังคงก้มหน้ามองบ้างสิ่งบ้างอย่าง ไม่ว่ามันจะเป็นแค่ ขี้ดิน พื้นดิน ก้อนหิน

มันจะเป็นเงาของ เขา หรือจะเป็นของเธอ หรือ เธอ ไม่สิ เธอ?????

แต่มันเป็นอย่างที่เขาพูด

[จะอะไรก็ไม่สำคัญใช่ไหมครับ]

ใช่ มันไม่สำคัญเลยตั้งแต่แรกทั้งวิธี กระบวนการ ไม่สำคัญเลยสักนิด— แม้กระทั่ง…

รวมถึงตัวของฉัน
เพราะอย่างงั้น สายตาของเขา รวมกระทั่ง คนอื่น

+

เด็กสาวยังคงแค่จับปากกาไว้
”นี้” เธอก้มหน้ามองบ้างสิ่งบ้างอย่าง เส้นผมที่กำลังยุ่งเหยิงปิดบังใบหน้าของหล่อนในตอนนี้อยู่ทำให้ยากที่จะรู้ว่าหล่อนกำลังรู้สึกอะไร พร้อมกับนํ้าเสียงที่เปลี่ยนไป

หรือถ้าพูด
นั้นคือเสียงจริงๆของหล่อน

ลมพัดมาอย่างเบาบาง

“———“
”——คนแบบไหนไม่สิ ตัวแบบไหนกันนะจะรับฟังพรของฉันกันหรอ“

”ถ้าเป็นนาย“
”ก็น่าจะรู้ใช่ไหมละ?“

เพราะอย่างงั้นตอนนี้ไม่ว่าจะอะไรก็ไม่ได้ยินอีกต่อไปแล้วละยกเว้นเสียแต่เสียงของเขาที่ผ่านเข้ามาในหัว

สบายใจ

เธอเผยยิ้มเล็กๆออกมาและรอยยิ้มนี้เป็นของตัวเธอเอง
และจับ ปลายปากกาเอาไว้ ด้วยมือเล็กๆของเธอไทั้งหมดนี้เธอทำด้วยใจของเธอทั้งหมดเลย

และ
….

+

ของขวัญ หรือ คำสาป
ดี หรือ ไม่ดี

ไม่เห็นต้องไปคิดมากอะไรเลย
ใช่

แค่ลองดูก็พอและมันจะเป็นครั้งสุดท้ายเพราะฉันเองก็แค่ ก็แค่

ทั้งเสียงบอกรักขอของฉันที่ร้องขอจากเธอคนนั้นนับสิบ
ทั้งเสียงรังควาญของฉันที่พยายามรั้งเขาคนนั้นนับร้อย
ทั้งเสียงรำพันของฉันที่พยายามให้เธอหยุด____ฉันซะที่นับพัน

ทุกเสียงของฉันที่เรียกหาและร้องขอไม่เคยได้รับการตอบรับจากใครทั้งสิ้นมัน

+