"แลกกับการให้ดู คุณช่วยตอบอะไรฉันหน่อยสิคะ"

"ว่าคุณคงไม่ได้ทำแบบนี้กับคนอื่นหรอกใช่มั้ยคะ? จู่ๆก็แกว่งนิ้วไปมาแล้วถามซื่อๆแบบนั้นน่ะค่ะ"

ถ้าอีกฝ่ายตอบว่าใช่เธอเองก็ไม่รู้แล้วว่าจะต้องแสดงสีหน้ายังไงดีกับคนตรงหน้าตนตอนนี้

"นั่นสิ...ตอนไหนกันนะ"

น้ำเสียงเธอฟังดูเหมือนจะตอบเล่นๆมากกว่าจะตั้งใจปิดบังอะไร หากแต่ก็ไม่ได้ให้คำตอบที่ชัดเจนเท่าไหร่

เมื่อเห็นการกระทำคนตรงหน้ามุมปากก็ขยับยิ้ม "ตายจริง ฉันไม่ใช่คนไข้ของที่นี่นะคะ"

เธอเหลือบตามองเขาผ่านตาข้างขวาก่อนเบือนหน้าไปทางอื่น มือที่เคยเสยผมขึ้นปล่อยให้เส้นผมนั้นกลับมาปรกซีกซ้ายเหมือนเดิม

"หมดเวลาสำหรับคนขี้สงสัยแล้วล่ะค่ะ"

+

ช่างเป็นคำที่ไม่เหมาะกับเธอเสียจริง เป็นคำชมที่แทบไม่เคยได้ยินด้วยซ้ำทำเอาลมหายใจเธอสะดุดไปชั่วครู่ สายตาสื่อชัดว่าสับสนไม่มากก็นัอย

"สมองคุณ..ไปกระทบกระเทือนตอนโดนซ้อมด้วย..รึไงคะ?"

แต่เอาเข้าจริงเธอดูจากการแสดงออกของอีกฝ่ายก็คิดว่าบางทีอีกฝ่ายคงจะพูดจริงและเธอควรกังวลเรื่องอื่นมากกว่า

"ก็ได้ ถือว่าแถมให้เพราะคำชมแล้วกันค่ะ...แค่อย่าควักลูกตาฉันไปก็พอ" เธอว่าเสียงเอื่อย

เธอถอดแว่นด้วยมือข้างที่ว่างก่อนใช้นิ้วเสยผมที่ปรกหน้าแหวกออก ขยับหน้าเข้าไปใกล้ให้อีกฝ่ายได้เห็นชัดเจน

รอยแผลไฟไหม้ที่กินไปเกือบครึ่งซีกซ้ายของใบหน้า ผิวหนังที่ทั้งตึงและขรุขระ ดวงตาสีซีดแตกต่างจากอีกด้านจ้องตาไม่กระพริบพร้อมเอ่ยเสียงเรียบ

"ถ้าคุณทำท่ารังเกียจล่ะก็ มือฉันจะฟาด..ไปที่แก้มคุณแน่ค่ะ"

ดวงตาใต้กรอบแว่นเบิกกว้าง ก็พอรู้ว่าอีกฝ่ายดูจะเป็นคนที่ค่อนข้างมีเอกลักษณ์ แต่ก็ไม่คิดว่าจะใจกล้าขนาดขอกันตรงๆแบบนี้

"ใจกล้า..ดีนะคะ หรือจะเรียกซื่อตรงดีล่ะ?" หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นมา ยังไงซะคนออกปากก็คือเธออีกทั้งเรื่องดวงตาก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญนัก

ได้แต่ถอนหายใจเบาๆกับความอยากรู้นี้ "คุณน่าจะรู้นะคะว่าที่ปกปิดไว้เพราะมันน่าเกลียดน่ะ แต่เอาเถอะ..คุณขอเอง"

+

"ฉันพอจะเข้าใจแล้วล่ะ..ว่าทำไมคุณถึงโดนจนน่วมขนาดนั้น"

"มีอะไร..อยากจะถามส่งท้ายมั้ยคะ?"

เธอเปิดโอกาส นานครั้งจะได้คุยที่แปลว่าคุยจริงๆ เธอจึงยอมให้เป็นพิเศษ ตราบใดที่มันเป็นคำถามที่ไม่ได้ข้ามเส้นเกินไปก็พอ

"คลินิก..ตา" เธอหลุดปากอ่านตามป้ายไป ไม่ว่าร้านไหนๆก็ล้วนแต่มีสไตล์การตกแต่งที่คล้ายกันจริงๆสินะ ที่นี่น่ะ ส่วนคำตอบของคำถามแรกครั้งนี้เองเธอก็ไม่ได้ตอบกลับ

จนมาตอนสุดท้าย แน่นอนว่าคนที่คอยหันไปมองใบหน้าของคนที่เธอกำลังพยุงอยู่ตลอดจะไม่รู้ได้จริงหรือ เธอขานรับคำขอบคุณพร้อมเสียงหัวเราะเย็นเจือจางแฝงมาท้ายประโยค

+

"นั่นสิ..กี่ปีกันนะ?"

"คงจะ สามปี? สี่ปี? นอกจากพาเด็กคนนี้มาเดินเล่นฉันก็อยู่แต่ในร้านจนไม่ได้สังเกตเลยค่ะ.." อย่างกับพวกตัดขาดสังคมไม่มีผิด

"อ่ะ นั่นใช่มั้ยคะ.."

หลังหลุดพ้นจากตรอกคดเคี้ยวได้ก็มาโผล่ออกมาจากซอยเล็กๆซอยหนึ่ง จุดหมายปลายทางอยู่ข้างหน้าไม่ไกลนัก

นับว่าโชคยังดีที่เพราะเมื่อแสงใกล้หมดคนก็บางตาม ทำให้เธอไม่ต้องโดนคนอื่นมองมาด้วยสายตาแปลกๆ

เมื่อเห็นว่าเขาหันไปโควก็หันหน้าไปมองตาม "คงไม่ใช่ว่า..เป็นพวกหนีคดี อะไรแบบนั้นหรอกนะคะ"

ประโยคฟังดูคล้ายจะล้อเล่น แต่ด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบเสียจนจับไม่ได้ว่าเธอจริงจังหรือแค่แหย่ด้วยอารมณ์ขันกันแน่

ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่ปล่อยเขาทิ้งไว้ที่ตรอกแคบๆนั่นเสียทีเดียว—ก็คงเรียกว่าเป็นคนไม่ได้คิดอะไรมาก

+

"เห.."

เธอส่งเสียงรับในลำคอ ขณะก้าวหลบเศษสิ่งกีดขวางตามทางอย่างชำนาญ

แม้จะลำบากกว่าหน่อยเเต่มันก็ช่วยย่นระยะเวลาไปได้เกือบครึ่ง หากอีกฝ่ายจำเส้นทางนี้ได้ต่อให้เหลือขาเดียวก็คงใช้เวลาอีกไม่กี่นาทีก็ถึงที่หมาย

"แต่แปลกดี..คุณไม่ตะโกนเรียกตำรวจหรือขอให้ใครช่วยเลยเหรอคะ"

หรือที่นี่มันจะน่ากลัวขนาดที่ไม่ยุ่งเรื่องคนอื่นเลยเหรอ..ก็ดูเป็นไปได้

เธอหยุดเท้า จัดท่าให้เขาพยุงตัวได้ถนัดขึ้น ก่อนจะออกเดินอีกครั้งโดยปล่อยให้สุนัขเป็นผู้นำเส้นทาง ลัดเลาะไปตามตรอกแคบๆ ตามที่มันเคยจำไว้

เจ้าโกลเด้นหันมามองคนแปลกหน้าที่เจ้าของมันเก็บมาด้วยสายตาไม่ไว้ใจค่อนไปทางไม่ชอบใจเสียด้วยซ้ำ

หญิงสาวไม่ได้ตอบคำถามช่วงต้นในขณะที่เธอกำลังหันไปสั่งเพื่อนสี่ขา และแม้จะพยุงอีกฝ่ายเดินไปข้างหน้า แต่ดวงตาของเธอก็ยังใช้ดวงตาข้างขวาเหลือบมองเขาอยู่เป็นระยะๆ

"แน่นอน เด็กน้อยของฉันจำทางได้เก่งน่ะค่ะ" เว้นจังหวะไปครู่หนึ่ง ก่อนถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“ว่าแต่ คุณไปทำอีท่าไหนมา..ถึงได้ถูกโยนทิ้งเหมือนขยะอยู่แถวนี้ล่ะคะ”

+

"คลินิกตรงนั้นฉันก็เคยเห็นอยู่..พลัดหลงมาไกลใช้ได้เลยนะคะ คุณน่ะ"

โควไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายจะปกปิดอะไรไว้หรือไม่ ยังไงซะที่นี่ทุกคนก็ล้วนมีแต่เรื่องจนเธอคร้านจะใส่ใจ

"จับไว้ให้ดีแล้วกัน จะได้ไม่เสี่ยงล้มคู่" เธอก้าวเข้าไปประชิดก่อนจะช่วยพยุง แม้ดูจะไปไม่รอดแต่เธอแข็งแรงกว่าที่เห็นจึงไม่มีปัญหาเท่าที่คิด

"เธอช่วยนำฉันหน่อยนะ จิฮิโระ.."

เสียงเห่าตอบกลับมาก่อนที่เสียงกระดิ่งคุ้นหูจะดังอีกครั้ง

ดวงตาเธอปิดลงพร้อมรอยยิ้มเมื่อเห็นแบบนั้น "ด้วยความยินดี แต่– ก่อนจะพาคุณไปส่ง ฉันคงต้องขอทราบจุดหมายก่อน"

"โรงพยาบาล..หรือบ้านคุณ?" หญิงสาวพ่นลมหายใจบางๆระหว่างคิด

หันซ้ายรีขวาก็ไม่เจอใคร ช่วงเวลาแบบนี้คนส่วนใหญ่กลับบ้านช่องไปหมดแล้ว คงไม่มีใครคิดอยากจะเสี่ยง– ถ้าไม่นับคนตรงหน้าเธอน่ะนะ

"ฉันน่าจะพอพยุงคุณได้อยู่..ล่ะมั้ง"

ตัวเธอค่อนข้างแข็งแรงเลยคิดเอาว่าคงไหว

“ถ้าการ'กลับเอง'หมายถึงการนั่งอยู่ตรงนี้จนเช้า เกรงว่าจะรบกวนคนอื่นๆก่อนน่ะสิคะ”

มือลดไปแตะที่ข้อเท้าเจ้าปัญหาในขณะที่ดวงตาก็เหลือบมองปฎิกิริยา

"ก็– ถ้าคุณยังมีแรงขนาดที่ยังใช้การปากได้..คงไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่"

"จะเล่นตัวฉันก็ไม่ว่า แต่คุณคงรู้..ว่าการอยู่ที่นี่ ตรงนี้ ตอนดึก..มันไม่น่าอภิรมย์นัก"

มุมปากยกขึ้นน้อยๆ ดวงตาใต้เลนส์ใสลดเหลือเพียงครึ่ง

"ฉันจะถามอีกครั้ง ให้ช่วยมั้ยคะ?"

นิ้วเกลี่ยรอยเลือดที่อยู่แถวดวงตาออกไป แน่นอนว่านั่นก็ไม่ได้ช่วยอะไร มันแค่ทำให้เธอรู้สึกหายรำคาญตาไม่มากก็น้อยเท่านั้น

"ฉันไม่ได้มาทิ้งขยะหรอก เด็กคนนี้แค่พาฉันมา..ดูอะไรที่..ผิดแปลก? กับสถานที่ไปสักหน่อย"

ยิ่งพูดยาวก็เหมือนจะติดอ่างเล็กน้อย บ้างก็เสียงเพี้ยนคีย์ไปครึ่งเสียง

"ฉันไม่ชอบเห็นอะไรตายเท่าไหร่ มันน่าหงุดหงิด..ไปส่งมั้ยคะ?" ดวงตาสีดำที่โผล่จากเส้นผมมาข้างนึงมองสำรวจไปเรื่อย

อาจด้วยเพราะเสียงนั้นเบาเกินไปหรือไม่ก็เธอกำลังให้ความสนใจกับปัจจัยอื่นมากกว่า ทำให้คำถามนั้นถูกเธอเมินไปเสียดื้อๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเสียงเห่าของสิ่งมีชีวิตอีกตัวเธอคงไม่ได้กลับมาสนใจร่างตรงหน้า

"อา– ยังไม่ตายสินะ สวัสดีค่ะ..คุณยังมีสติใช่มั้ยคะ"

โควใช้มืออีกข้างเสยผมของชายหนุ่มขึ้นให้เห็นหน้าชัดๆเพื่อสังเกตอาการ

"กลิ่นยังไม่เน่า...คงไม่ตายเร็วๆนี้" ที่แท้เสียงฟุดฟิดก็มาจากเธอนั่นเอง..

เสียงกระดิ่งดังเป็นจังหวะ มันหยุด กลับมาดังต่ออีกครั้ง มันดังขึ้นเรื่อยๆ..เรื่อยๆ..ใกล้เข้ามาก่อนจะหยุดลง

เป็นเจ้าสัตว์สี่ขาและมนุษย์อีกหนึ่งคน หญิงสาวปรายตามองเงียบๆก่อนจะก้มลงใช้มือเรียวหยาบกร้านเชยคางอีกคนขึ้นมา เอียงซ้ายขวาเช็คสภาพโดยไม่สนว่ามือตนจะเปื้อนรึเปล่า

"ที่นี่..แปลกขนาดที่มีคนมาตายตรงนี้ได้เลยสินะคะ.."

ระหว่างที่เธอพูดก็มีเสียงฟุดฟิดคล้ายกำลังดมอะไรบางอย่างปะปนมา

(โธ่– ใครทำอะไรคุณหมอคะเนี่ย..ขอปักไว้สักครู่ก่อนนะคะ🙂‍↕️)

(ฮะๆ ก็ดีนะคะ แต่โดนคนสวยชมแบบนี้ก็เขินแย่น่ะสิคะ☺️🩷)

(แค่เห็นก็อยากผันตัวเป็นแฟนคลับเลยล่ะค่ะ✨🥺)

(ยังไงฉันก็คงแพ้คุณหนูอยู่ดีล่ะนะ ไหนๆทางนั้นก็มีสองคนขอเบิกตัวช่วยด้วยคนนะคะ..)