ปล่อยร่างกายให้เป็นไปตามแรงดึงแขนอีกฝ่าย จากตอนแรกที่มีรอยยิ้มประดับก็หุบลงตาม

เมื่อถูกศรีษะอีกฝ่ายพาดพิงลงมาเอนซบที่ไหล่ ดวงตาสีดำเหลือบมองก่อนจะถอนหายใจเบาๆพร้อมกับเอนหัวซบอีกคน

” .. “

ประโยคสุดท้ายเล่นทำเอาเขาเงียบไปนานอยู่สักพัก เหมือนถูกสะกิดอะไรบางอย่าง
.
.
.
.
(+)

“ แล้วมาอยู่ตรงนี้ ไม่กลับหอโรงเรียนรึไง ”

เสียงของผู้เป็นพี่ชายเอ่ยดังขึ้นมาในท่ามกลางฝน สิ่งที่คอยบดบังจากหยาดฝนถูกกางขึ้นมา

“ นก..? ”

” น่าสงสาร แต่จับแบบนั้นก็ระวังเชื้อโรคด้วยและกัน “

เขาว่าอย่างงั้นก่อนจะเดินไปยืนอยู่ข้างน้องชาย ในเวลานี้นอกโรงเรียนแบบนี้ สถานะอาจารย์และศิษย์ที่ต้องเว้นห่างการวางตัวก็ต้องถูกถอดออก

[ . . . ]

“ แล้วถ้ามานั่งเล่นเฉยๆล่ะครับ ”

เสียงของอาจารย์ผู้ประจำวิชาศิลปะเอ่ยตามมาหลังจากก้าวเท้าเข้ามาที่ห้องพักครู

“ โอโห งานเยอะเลยสินะครับ เหนื่อยน่าดูเลย ”

น้ำเสียงที่ดูผ่อนคลายสบายๆ เอ่ยขึ้นมาเบาๆ ทั้งๆที่เป็นอาจารย์เหมือนกัน ก็น่าจะมีอะไรให้ทำงานเยอะเหมือนกันแท้ๆ แต่กลับดูชิลและไม่เหนื่อยเลยแหะ

เขาก็เป็นงี้แหละหน่า