ข้อความที่เขียนลงไปในกระดาษ กับลายเส้นดอกไม้เล็กๆ ที่เป็นเหมือนสัญลักษณ์ที่เคยรู้กันระหว่างสองพี่น้อง

ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่สาวจะยังจดจำมันได้หรือไม่

ไม่รู้ว่าทุกอย่างจะเลือกหายไปตามกาลเวลา เลือนหายไปกับความเป็นไปของโลกหรือเปล่า

แต่ถ้ามีคนหนึ่งยังจดจำได้

“ขอบคุณนะคะรุ่นพี่ชิโรกาเนะ”

ไม่รู้ว่าเวลาหนึ่งปีบนสวรรค์ของสาวทอผ้านั้นยาวนานสักเท่าไร แต่หนึ่งปีบนโลกมนุษย์ของชายเลี้ยงวัวนั้น เป็นหนึ่งปีเหมือนกับพวกตนแน่นอน

“ก็ว่าไปนั่น.... นี่เป็นเรื่องที่ฉันบังเอิญคิดขึ้นได้เมื่อครู่”

มองดูอีกฝ่ายเขียนบางอย่างลงไปในกระดาษ แขวนขอพร

และหันมามอง

“แต่พอคิดแบบนั้น ฉันคิดว่าฉันก็มีความกล้าที่จะเขียนมันลงไปบ้างค่ะ”

.

[อยากสนิทกับพี่สาว]

.

+

(แขนเจ็บหายไปนาน ซดยาแล้วกลับมาแล้วค่ะ)

“อยากให้ใครสักคนเห็นว่ามีสิ่งที่อยากได้.... ไม่เคยคิดถึงมุมนั้นมาก่อนเลย”

แต่เดิมความปรารถนา สิ่งที่อยากได้ ก็มีตั้งไว้ในใจ

“หรือบางที งานเทศกาลนี้ก็อาจจะแค่บอกให้พวกเขารู้ ว่าเราก็มีของที่อยากได้ แล้วก็พยายามจะไขว่ขว้ามาให้ได้เหมือนพวกเขาที่หาโอกาสมาพบกันก็ได้มั้งคะ”

+

"จะว่าไปก็แปลกนะคะ ทั้งที่เป็นวันที่คู่รักที่พลัดพรากจะได้พบกันในรอบปีแท้ๆ มนุษย์เบื้องล่างอย่างเราก็ยังจะเอาความปรารถนามาแขวนไว้ หวังว่าจะได้สมหวัง"

"ไม่มีใครคิดว่ากำลังปล้นเอาเวลาเล็กๆน้อยๆที่มีค่าของพวกเขามาหรอกเหรอคะ"

“ฟังดูเป็นการรอคอยอีกแล้ว" แม้จะพูดน้ำเสียงเหมือนเด็กที่ถูกขัดใจ แต่สีหน้านั้นไม่ได้แสดงอารมณ์ไปตามนั้นเลย

ดวงตาใต้กรอบแว่นมองดวงตาที่อ่านอารมณ์ไม่ออก ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหนนั้น

"ฉันเล่าเรื่องที่ฉันอยากเขียนลงไปแล้ว แล้วรุ่นพี่ละคะ มายืนตรงนี้ มีอะไรอยากจะเขียนไปถึงคู่รักที่ได้มาเดทในรอบปีไหมคะ"

พูดไปก็มองขึ้นไปด้านบนท้องฟ้า

+

“รุ่นพี่รู้จักแมวดีจริงๆค่ะ" พูดพลางหัวเราะเบาๆ เมื่อคิดถึงท่าทางที่คล้ายคลึงกับแมวที่ว่า จึงไม่ได้สังเกตท่าทางของคู่สนทนา

"เธอเป็นแมวที่รักอิสระค่ะ แล้วก็เป็นแมวที่ไม่อยู่ติดบ้านด้วย"

ถ้าจะเรียกว่าแมวจร ถึงจะตรง แต่ก็คิดว่าน่าจะเกินไปสักหน่อย

"รุ่นพี่มีคำแนะนำในการเข้าหาแมวบ้างไหมคะ"

เรื่องที่ต่อให้เป็นญาติแปลกหน้าในร้านที่แปลกประหลาด

หรือต่อให้เป็นผู้คนในร้าน ที่คบหาพูดคุยกันได้หลายหลายอย่างที่ไม่ต้องเกรงกลัวสายตารอบตัวนั้น

เรื่องที่พูดได้ต่อหน้าคนนอกที่ไม่มีอะไรเกี่ยวพัน นอกจากการพบกันเป็นครั้งคราว

"ฉันคิดว่า... เธอเหมือนแมวค่ะ"

ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบ ชินก็คิดว่าอาจจะมองผิดไป หรือไม่ก็เป็นเจตนาของอีกฝ่ายอยู่แล้ว

หรืออาจจะเป็นเพราะ... ประโยคที่ได้ยินเหล่านั้น ดึงดูดใจมากกว่า

"พบกันกี่ครั้ง รุ่นพี่ก็พูดเรื่องเข้าใจยากทุกครั้งเลยนะคะ" พูดพลางเอียงคอและหัวเราะเบาๆ

แต่บางครั้ง ในวันที่พิเศษแบบนี้

"พี่สาว..."

+

แต่กลับมาพูดถึงกระดาษแล้ว ก็เหมือนนึกขึ้นมาได้ว่าก่อนหน้านี้ จะเห็นอะไรบางอย่าง

ดวงตาสีแดงกลับมามองที่คู่สนทนา ไล่มองไปตามแขน ไปยังมือที่ถือแผ่นกระดาษ

"เหมือนฉันจะเห็นสีหรืออะไรเลอะกระดาษของรุ่นพี่หรือเปล่าคะ?"

.

(ข้อมูลเพิ่มเติม- พี่สาว'เคยมาในวันผู้ปกครอง หากคุณมีโอกาสได้เห็นสองพี่น้องเดินอยู่ในโรงเรียน จะเห็นว่าทั้พูดคุยกันท่าทางสนิทกันดี แต่ไม่มีการจับมือหรือแตะตัวกัน)

"อ้า... เรื่องนี้"

กระดาษสีเหลืองถูกคลี่ออกและพยายามรีดให้เรียบ

"ก็อย่างที่ฉันบอกรุ่นพี่ชิโรกาเนะไปก่อนหน้านี้ ว่าฉันได้ยินเพื่อนพูดกันค่ะ ว่าที่นี่ กระดาษขอพรสีเหลือง มีความหมายถึงความสัมพันธ์"

"คือว่า... ช่วงนี้ ความสัมพันธ์ของฉันกับพี่สาว ไม่ค่อยดีอย่างที่คิดสักเท่าไร"

"ก็เลยคิดว่า ถ้าเขียนลงไปว่า 'อยากสนิทกับพี่สาว' จะมีอะไรดีขึ้นหรือเปล่านะ"

+

“นั่นก็เหมือนว่าต้องใช้เวลาในการรอคอยให้ใครสักคนมาเลยนะคะ..."

คำพูดนั้นแผ่วเบาราวกับไม่ต้องการพูดกับใคร

ถึงกระนั้นหากตั้งใจมากพอ ก็อาจจะได้ยินคำพูดที่เลื่อนลอยนั้นได้

.

และก็เป็นเพียงประโยคเดียวเท่านั้น....

.

หลังจากนั้น ดวงตาที่อยู่เบื้องหลังกระจกใสที่ทำเลียนแบบกรอบแว่นก็เปลี่ยนไป

เป็นการกระทำง่ายๆเหมือนการเปลี่ยนฉาก เหมือนตุ๊กตาที่ถูกเปลี่ยนบทบาทสมมุติ

+

กระดาษสีเหลืองถูกรวบยู่ไปเมื่อใดไม่รู้ ชินคลายมือออก พลางก้มลงสำรวจว่ามันเสียหายมากแค่ไหน

"แต่มันก็เป็นเรื่องผ่านไปแล้วค่ะ ตอนนี้.... ไม่ว่าจะเป็นอะไร ก็ไม่สำคัญทั้งนั้น"

ไม่ว่าจะลำดับหนึ่งหรือสอง

ไม่ว่าจะอัจฉริยะหรือเลียนแบบ

ไม่ว่าจะข้อความที่เขียนลงไปในกระดาษแล้วนำขึ้นแขวนบนกิ่งไผ่ในปีไหนๆ

ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่อยากให้เป็น

ทุกอย่าง... ล้วนมีแต่คำว่าสายไป

เหมือนอากาศถูกหอบออกไปชั่วขณะ

เหมือนห้วงเวลาหยุดขยับที่ปลายลมหายใจ

ชั่วครู่หนึ่ง แต่เหมือนเนิ่นนาน

เพียงแต่ไม่รู้ว่าเป็นเวลาเนิ่นนานในความคิด หรือเป็นช่วงเวลาเว้นว่างที่ไม่เคยถูกเหลียวมอง

"เรื่องนั้น...."

"กระจกไม่มีทางสะท้อนตัวมันเองได้หรอกค่ะ"

เช่นเดียวกับกรอบภาพสำรอง ที่ไม่ว่าเมื่อใดก็สามารถเป็นของจริง

+

ชิน - เพราะมิซึจังนั่นแหละ ทำให้ถูกไล่เข้าห้องนอนกันหมด

ในรั้วบ้านหลังหนึ่ง...

กาลครั้งหนึ่ง มีเสียงหัวเราะหยอกล้อในตอนที่บรรจงลงสีสัน

กาลครั้งหนึ่ง เคยมีเป้าหมาย เคยมีภาพที่เป็นต้นแบบ

ทว่าในเวลานี้ ช่วงเวลานี้....

.

ดวงตาสีแดงซึ่งฉายสะท้อนภาพที่เห็นเงยขึ้นสบตา

"ก็แค่นั้น...ค่ะ"

"เด็กคนที่สอง จึงถูกยกมาแทนที่"

"ภาพสำรองถูกเอาออกมาแทนที่ภาพจริง"

"ทุกอย่างกลับตาลปัตร ในเวลาเพียงแค่ชั่วพริบตา"

สายลมพัดไหว ปลายใบไผ่ขยับ

กระดาษหลากสีที่โอบอุ้มความหวัง ความคาดหมาย หรือความปรารถนาของใครหลายคนพลิ้วไหวราวกับกำลังเต้นรำ

.

+

"เด็กคนแรกเก่งมาก เป็นเหมือนภาพสมบูรณ์ที่ครอบครัวต้องการ"

"ส่วนเด็กอีกคน เหมือนกรอบภาพสำรอง เป็นแค่กระจกเงาที่พยายามสะท้อนภาพสวยงาม"

"ที่ผ่านมาไม่เป็นปัญหา"

"แต่-----"

คำพูดที่เหมือนเสียงเล่าเรื่องมาเรื่อยๆนั้นสะดุด เหมือนเจ้าตัวต้องการช่วงเวลาในการพักสูดลมหายใจ ราวกับด้านหน้านั้นเป็นกำแพงที่ต้องข้ามจึงจะไปต่อได้

"แต่แล้ววันหนึ่ง เด็กคนแรกก็ได้จากไป...."

+

“ถ้ารุ่นพี่ไม่ถือสา...." ดวงตาใต้กรอบแว่นกรอกไปทางอื่นครู่หนึ่ง

เส้นสายสีแดงที่เห็นเมื่อครู่ เหมือนจะหลุดออกจากความสนใจไปชั่วขณะ

"มันเป็นเรื่องของสองคนค่ะ"

เรื่องบางเรื่อง...

อดีตบางอย่าง....

การเยียวยาอาจจะเป็นการพูดถึงมันออกมา---

+

เหมือนได้ยินคำว่าแบ่งปันเรื่องราว ดวงตาก็หันกลับมามองอีกฝ่าย

มองนิ่งไป... เหมือนกำลังคิด หรือพิจารณาบางอย่าง

การที่มาพบกับคนๆนี้ ก็เป็นการชักนำของพรที่อยากได้หรือเปล่านะ?

ชั่ววูบหนึ่งที่อดมีความคิดแบบนี้ขึ้นมาไม่ได้

.

"อาจจะเป็นเรื่องราวที่น่าเบื่อสักหน่อนนะคะ รุ่นพี่ชิโรกาเนะ"

ประโยคแรกนั้นเหมือนสายลมที่พัดผ่านใบหู

สายตายังคงหยุดค้างอยู่ที่สีแดงเข้มที่เหมือนซึมลงไปในเนื้อกระดาษ

กระทั่งประโยคต่อมา ที่ทำให้เลื่อนขึ้นมองผู้พูดอีกครั้ง

.

.

"...เปลี่ยนแปลง...เหรอคะ?"

ดวงตาสีแดงเสคล้ายเบี่ยงสายตาไปวูบหนึ่ง

"ไม่รู้สิคะว่าจะเรียกว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงต่อหน้าหรือเปล่า"

"แต่ถ้าเป็นอะไรที่เหมือนพลิกโลกทั้งใบได้ ก็..เคยค่ะ"

แม้เหตุผลหลักที่มายืนตรงนี้อาจจะเป็นอย่างนั้น แต่สำหรับรุ่นพี่ที่ดูลึลับซับซ้อนคนนี้ อาจจะเป็นเหตุผลอื่นก็ได้...

นั่นเป็นความคิดก่อนที่จะสังเกตุเห็นอะไรบางอย่าง

สีแดงเข้มข้น----

ดวงตาสีแดงจ้องมองไปที่มือ ไม่สิ-- ต้องบอกว่ามองตามไปยังเส้นสายสีแดง ที่ลากลงไปยังแผ่นกระดาษ

ชินค่อยๆเดินเข้าไปใกล้อย่างระมัดระวัง ก่อนจะหยุดเพื่อเว้นระยะห่างเล็กน้อย

กระดาษสีเหลืองในมือขยับ อาจจะเพราะเจ้าตัวเผลอรวบนิ้วมือเข้ามา

"น่าจะเพราะได้ยินเพื่อนในห้องพูดกันก่อนหน้านี้ค่ะ ว่าที่นี่... กระดาษสีเหลือง มีความหมายถึงความสัมพันธ์"

น้ำเสียงนั้นแม้จะยังสดใสเหมือนปกติ แต่ก็มีบางจังหวะที่เนิบช้าลง

"รุ่นพี่ชิโรกาเนะก็จะมาขอพรหรือคะ"

+

ชินมองกระดาษในมือ ถอนหายใจกับเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

'......'

ทว่าก่อนที่จะได้ทำอะไรต่อจากนั้น สายตากลับไปสะดุดกับผู้ที่ยืนอยู่

ร่างนั้นเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของภาพวิวทิวทัศน์ที่งดงาม แต่ในขณะเดียวกัน ก็ให้ความรู้สึกขัดแย้งที่ราวกับภาพตัดแปะที่ทับซ้อน

.

"รุ่นพี่ชิโรกาเนะ"

ชินส่งเสียงทัก ก่อนที่จะเดินเข้าถึงตัวอีกฝ่ายเสียอีก

(มาแล้วค่า~~~)

ถ้าถามว่าอยากขอพรว่าอะไร? ชินในตอนนี้อาจจะยิ้มๆแล้วตอบไปว่ายังคิดไม่ออก หรือไม่ก็ไม่มีอะไรที่อยากได้เป็นพิเศษ

แต่ถ้าย้อนไปสักปีก่อน....

คำขอในปีที่แล้ว สิ่งที่ต้องการในปีนี้

.....

..

.

ทั้งที่เป็นแบบนั้น แต่ไม่รู้ทำไม รู้สึกตัวอีกที ก็เดินถือกระดาษขอพรสีเหลืองมาที่แนวกิ่งไผ่เสียแล้ว

+