"มีบางอย่างในพื้นที่ที่ยังดูไม่น่าไว้ใจ ผมจะตรวจสอบอีกซักพักก่อนกลับศูนย์…ทราบด้วย"

เสียง *ตึ้ด* จากวอขาดลงก่อนที่เขาจะเดินสำรวจหาทางว่ามีทางเดินเข้าไปง่ายๆ ไหม

แม้เขาจะคิดว่าไม่น่าเป็นอันตรายอะไรแต่ทางที่ดีเขาก็ควรจะเข้าไปตรวจสอบให้รู้แล้วรู้รอดว่าสิ่งน่าสงสัยนั้นมาจากไหน

เขารู้ดีหากเข้าไปลึกขึ้นจะไม่มีสัญญาณวิทยุ จึงทำให้เขายกวิทยุสื่อสารขึ้นมาเพื่อแจ้งศูนย์ว่าเขาจะกลับไปช้าหน่อย

"นี่เซนโด รายงานจากพื้นที่แจ้งเหตุ ไม่มีร่องรอยของการก่อไฟ และควันไฟในพื้นที่"

สายตายังคงกวาดมองไปทั่วแนวป่า

"ว้าว~ เด็กดีชะมัด"

ยังคงนอนเหยียดยาวอยู่บนพื้นหญ้าแบบสบายใจก่อนหยักคิ้วเล็กน้อยให้คนน้องที่ขอตัวไปเข้าเรียน

"อ่าา โอเคๆ "

กล่าวพลางยกยิ้มให้ ก่อนยกสองนิ้วขึ้นแตะเบาๆ ที่ปลายคิ้ว
แล้วดีดออกไปเหมือนกำลังทำความเคารพแบบตัวะครตามหนังแอคชั่นอย่างขี้เล่น

"โชคดีไอ้น้อง"

"แต่ถ้าเจ้านั่นมันมีแรงแค้นมาดพอจะเปลี่ยนคนเป็นทาสแบบนั้นได้ ทำให้ฟื้นจากโคม่าได้ มันก็คงวางหมากได้มากกว่าแค่ส่งลูกน้องมาตะลุมบอนแบบนั้นล่ะ"

เซนโดหรี่ตาลงนิด

"นายแน่ใจเหรอว่าเหตุการณ์เมื่อกี้ ไม่ใช่แค่เบี้ยหมากตัวแรกที่มันส่งมาทดสอบนายเฉยๆ "

"อะล้อเล่นนะ ฉันแค่อ่านการ์ตูนมากไปหน่ะ"

พลิกโทรศัพท์ในมือตัวเองไปมา นิ้วเคาะเบาๆ เป็นจังหวะเหมือนกลับเข้าสู่โหมดปกติ

"บอกก่อนนะว่าฉันไม่ใช่คนฉลาดหรือใจเย็นพอที่จะทำอะไรแบบนี้"

"ฉันแค่พูดไปงั้นแหละ เล่นบทผู้ร้ายขี้เหงาเฉยๆ แต่ให้ลงมือทำจริงๆ น่ะเหรอ"

เขาหันมายิ้มให้ทั้งใบหน้า รอยยิ้มกว้างแบบคนที่ไม่เคยจริงจังกับความมืดในใจตัวเอง

"และแน่นอนว่าฉันไม่ใช่หมอผียุคเฮอันอะไรนั่นด้วย"

+

"ไม่ก็ใช้คนที่ครอบครัวนายรักและไว้ใจมาเป็นตัวหมากสำคัญในการเล่นงาน"

เขาชูนิ้วขึ้นเบาๆ

"ทำแบบนั้นฉันคิดว่ามันง่ายกว่าต้องลงแรงเองอีกนะ แถมสะใจกว่าเยอะเลย"

เสียงของเขาเบาลงเล็กน้อย ก่อนจะทิ้งตัวพิงผนักพิงและหัวเราะนิดๆ ในลำคอ

"แต่เอาจริงๆ"

+

"จากนั้นก็ปล่อยให้ไอ้ความไม่ไว้ใจมันค่อยๆ กระจายในวงใน"

เขายกมือขึ้นทำท่ากัดนิ้วตัวเองเบาๆ แล้วปล่อยมือลง เหมือนกำลังแกล้งเล่น

"แต่ถ้าฉันเป็นหมอผีโรคจิตสติไม่ค่อยครบด้วยหล่ะก็ ฉันคงไม่หยุดแค่นั้นหรอก"

"ฉันคงจะอยากให้พวกนายรู้ตัวก่อนตายด้วยซ้ำ ว่าโดนใครเล่นงาน แล้วโดนเล่นเพราะอะไร"

เสียงเซนโดยังคงเรียบง่าย แต่มีแววขบคิดลึกๆ แทรกอยู่

+

"ทำให้คนในบ้านนายหรือคนของนายค่อยๆ หายไปทีละคน ไม่ก็ล่อออกมาทีละคนในสถานการณ์ที่แย่ที่สุดเท่าที่จะหาได้"

เขาเอียงคอเล็กน้อย หัวเราะเบาๆ อย่างกับกำลังเล่านิทาน

"ฉันอาจจะเริ่มจากคนที่ไม่สามารถสู้ได้เยอะ อย่างแม่บ้านหรือพวกลูกพี่ลูกน้องในบ้านก่อน"

"พอล้มพวกนั้นได้ ก็ให้พวกที่โดนเล่นงานกลายเป็นทาสอีกชั้น แล้วส่งกลับเข้าบ้านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น"

+

เว้นจังหวะนิด แล้วเอ่ยต่อแบบเหมือนไม่ได้เร่งรีบอะไร แน่นอนว่าเขาไม่ได้อยากมีส่วนเอี่ยวในเรื่องการจัดการปัญหาต่อ

"ถ้าฉันเป็นหมอผีที่หลงยุคมาจนถึงปัจจุบันแล้วยังแค้นฝังใจแบบนี้ ฉันคงวางแผนได้เป็นร้อยๆ แผนเพื่อจัดการครอบครัวนายแล้วหล่ะ"

พูดพลางกวาดสายตาขึ้นเพดานเหมือนกำลังนึกภาพตาม ก่อนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงชิลแต่ชัดเจน

"อืม~ แต่ถ้าแผนที่น่าจะได้ผลคง-"

+

หัวเราะในลำคอ ขยับแก้วน้ำเย็นในมือลวกๆ ก่อนยกดื่มแล้ววางลงพลางเหลือบตามองคนตรงหน้า

"ว่าแต่ นายมีแผนสำรองมั้ย?"
"ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจริงๆ น่ะ"

พูดจบเขาก็เอนหลังพิงเก้าอี้อีกหน พลางมองออกไปนอกหน้าต่างคาเฟ่

"ไม่ได้จะพูดให้กลัวนะ แต่เผื่อมันไม่เล่นตามที่นายหวัง"

"ฉันไม่คิดว่านายกับคนของนายจะได้โอกาสรอบสองถ้ามันเล่นหนักจริงๆ "

+

"ถ้าพยานหายไปตอนนี้ สิ่งที่นายควรจะรู้จะน้อยลง"

"นายจะไม่รู้ว่าต้นตอการควบคุมมันเริ่มจากตรงไหนแล้วจะรับมือยากขึ้น"

นิ้วของเขาเคาะจังหวะกับโทรศัพท์เบาๆ ก่อนกลับมายิ้มร่าอีกครั้ง

"แต่นั่นแหล่ะฉันแค่สันนิษฐานไปงั้นแหล่ะมันอาจจะไม่ได้คิดจะทำแบบนั้นก็ได้"

"บางทีหมอนั่นอาจจะกลับไปนอนพักที่ไหนสักแห่งแทนก็ได้ ใครจะรู้ล่ะเนอะ~"

+

"ถ้าหมอนั่นฟื้นจากอาการโคม่าแล้วหายไปได้ง่ายๆ แบบนั้นก็แสดงว่าโรงบาลมีจุดบอดสำหรับการเข้าออกด้วย"

"หมอผีนั่นก็น่าจะรู้"

สายตาของเขาเหลือบมองไปที่ผนังด้านหนึ่งเหมือนกำลังวางแผนในใจ

"ถ้าจะลงมือจัดการจริง โรงพยาบาลที่มีโครงสร้างแบบนั้นคือเป้าหมายที่สะดวกที่สุดแล้ว"

"คนที่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นจริงมีแค่เราสองคน กับคนของนายที่ตอนนี้อยู่ที่นั่น"

เขาหันกลับมามองเค็งกะตรงๆ

+

เขาหยิบมือถือขึ้นมาอย่างช้าๆ ไม่ได้โทรหรอก แต่เปิดดูเวลา แล้วพูดต่อ

"ตอนนี้น่าจะมีหมอเวรอยู่ไม่ถึงห้าคน กับพยาบาลอีกนิดหน่อย หมอฉุกเฉินนับรวมแล้วอาจมีแค่สอง"

"พวกนั้นก็ทำงานเกินยี่สิบสี่ชั่วโมงกันทั้งนั้น แทบไม่มีแรงจะทำอะไรแล้วด้วยซ้ำ"

แม้จะไม่ใช่คนในสายงานนี้โดยตรงแต่คนสนิทเขาก็เป็นคนทำงานโรงบาลจึงทำให้เขาพอจะรู้ระบบการทำงานและตารางเวรอยู่บ้าง

+

"ว้าว~ ดูจากทุกอย่างรวมกันและสองคนนั้นเป็นคนของนายเองสินะ"

"แปลว่าบ้านนายก็เกี่ยวข้องกับอะไรบางอย่างที่ไม่ค่อยขาวสะอาดเท่าไหร่?"
เขาเอียงคอนิดหนึ่ง ก่อนพูดต่อทันที

"แต่ช่างเถอะ จะทำงานฝั่งไหนฉันไม่ใส่ใจหรอก"

แววตาเปลี่ยนเป็นคมขึ้นเล็กน้อย ขณะพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบสนิท

"แต่ถ้าอีกฝ่ายมันฉลาดพอจะถอย ฉันก็ไม่คิดว่ามันจะโง่พอจะปล่อยให้พยานที่ยังพูดได้อยู่ลอยหน้าลอยตาหรอก"

+