“ของหวานช่วยให้กระปรี้กระเปร่านะ! อันที่จริงก็ชอบของคาวเหมือนเธอเหมือนกันแต่ฉันถนัดทำของหวานมากกว่าน่ะ“

”ยูจังชอบของคาวใช่ไหม?“

ถึงลิ้นจะชาแต่ก็ยังพูดจ้อออกมาโเยไม่สะดุด

”กินเนื้อเยอะๆ เสริมสร้างกล้ามเนื้อ~! มีคำพูดอะไรทำนองนี้ด้วยล่ะ“

โอ๊ะ จะถึงเวลาดอกไม้ไฟเสียแล้วสิ

”ต้องรีบแล้วนะ ไปกันยูจัง“

“เอ้ะ? จะดีหรอ? งั้นไม่เกรงใจแล้วนะ~!”

งับทาโกะยากิที่อีกฝ่ายถืออยู่อย่างรวดเร็วโดยไม่ได้เป่าก่อน

“อ่ะ..อั่ก! ร้อนๆๆๆๆ”

เป่าลมร้อนออกจากปาก ดั่ง ฟู่วๆ

“ฮือ..ลืมเป่าอ่ะ”

“เพื่อเป็นการตอบแทน นายลองกินเครปอันนี้ไหม ใส่วิปครีมท้อปปิ้งด้วยสตอวเบอร์รี่หวานฉ่ำด้วยนะ“

เอ่ยชวนทั้งน้ำตา

“ก็สิ่งที่ไม่เคยเห็นมันน่ากลัวนี่นา..”

ทำปากยู่แล้วถูมือไปมาสร้างความอบอุ่น

“หัวเราะแบบนั้นโคจังไม่กลัวหรอ”

พอนึกถึงบทสนทนาเมื่อครุ่กับไฟที่ดับลงหลายนาทีก็ชวนขนลุกขนพองไม่น้อยเลย

หยึ๋ย~

“อือ..อยากกลับไปซุกผ้าห่มที่บ้านเลยแฮะ”

“เอาสิ!”

พูดจบก็ไท่รอช้า พารุ่นน้องที่น่ารักเดินตะลุยซุ้มของกินด้วยความตื่นเต้น

แม้ว่าของที่วางขายจะเป็นพวกที่สามารถหาทานได้ในเมืองเขาก็ยังมีความสุขอยู่ดี

“ยูจังชอบของหวานไหม? หรือว่าเป็นสายของคาวกัน แต่แบบไหนก็อร่อยเหมือนกันแหละนะ”

“กินเยอะๆ โตไวๆ”

กล่าวอย่างมีความสุขก็นจะงับดังโงะชุ่มซอสเข้าปากเคี้ยวตุ้ย

ในที่สุดก็ได้เห็นแผ่นหน้ากากสีขาวอีกครั้ง ความห่วงใยสื่อผ่านสายตาแต่เลือกที่จะเงียบไว้และละมัดระวังคำพูด..

กลัวว่าตัวเองจะเป็นบ้าไปอีก..

“ไปดูดอกไม้ไฟกันนะอิคจัง”

กระชับข้อมือให้แน่นขึ้นแล้วนำหน้าไปยังจุดชมดอกไม้ไฟ

เดินจับมือกันแบบนี้พาให้นึกถึงอดีตที่แสนสนุกสนานได้มากเลยทีเดียว

ช่างน่าคิดถึง

อิคจังชวนไปดูดอกไม้ไฟ.. หูหางที่มองไม่เห็นเหมือนจะกระดิกดี๊ด๊าเสียอย่างนั้น หัวยุ่งผงกขึ้นลงอย่างรวดเร็ว

“ไปสิ!”

หัวใจฟูฟ่องด้วยความยินดี ราวกับส่วนหนึ่งในสิ่งที่คอยกดทับหายไปบ้าง ซายูไม่รู้ว่ามันดีหรือเปล่า…แต่การที่เราทั้งสองจะได้กลับมาสนิทใจกันก็เป็นเรื่องที่ซายูต้องการมากที่สุด

พรึ่บ

ไฟทั่วทั้งงานกลับมาคิดดั่งเดิม เวลาราว 3 นาทีในความมืดรวดเร็วจนหมือนครึ่งนาที

ตกใจกับฝ่ามืออุ่นที่ประกบเข้ามาแต่ไม่ได้ชักมือกลับ

“หือ..อ อื้อ อุ่นขึ้นมานิดหน่อย”

ไอความอุ่นน้อยๆ ค่อยจางหายไปเพียงไม่กี่พริบตา ก่อนที่จะลองทำบ้างแล้วประกบมืออีกฝ่ายเลียนแบบที่เธอทำเมื่อกี้อย่างไม่คิดอะไร

”ขอบคุณนะโคจัง“

อันที่จริงเป็นคนใส่ใจคนอื่นสินะ

”แต่ว่าเรื่องคุณวิญญาณน่ะ..อย่าทักดีกว่านะ..”

ก็ไม่รู้ว่าทางนั้นจะประสงค์ดีไหมน่ะสิ…ถึงอาจจะไม่มีจริงก็เถอะ..มั้ง

พอไฟติดก็รู้สึกหายใจโล่งขึ้นอย่างน่าประหลาด

“อันที่จริงฉันก็เป็นอดีตคนในชมรมไปแล้วล่ะนะ” หัวเราะเบาๆพร้อมเกาแก้ม

“แต่ถึงอย่างนั้นทุกคนก็น่ารักมาก เพราะงั้นไม่เป็นไรหรอก ฉันว่าทุกคนต้องดีใจแน่ถ้ายูจังแวะไปน่ะ”

ซายูลูบหัวรุ่นน้องตรงหน้าอย่างแผ่วเบา

“ต่อจากนี้จะไปรวมตัวกับเพื่อนหรือเปล่าหรือจะไปกันต่อไหนๆ ก็เจอกันทั้งที”

“ อื้อ ก็เป็นคุณผีที่ดีนี่นา ”

ถ้าลองนึกถึงดูแล้วถ้าเกิดอีกฝ่ายเป็นคนดีจะให้ตกใจกลัวหรือขับไล่ก็ทำไม่ลงหรอก

“ ว่าแต่มือฉันเย็นขนาดนั้นเลยหรอ เคยได้ยินว่าคนมืออุ่นจะนวดขนมปังอร่อย.. แต่เราเองก็ฝีมือใช้ได้นะ… ? “

ในระหว่างที่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ไฟทุกดวงก็กลับมาทำงานตามปกติ แสงจันทร์ที่เหมือนลับหายไปกับต่นไม้กลับโผล่มาอีกครั้ง

“ ยูจัง..พรุ่งนี้ไปห้องชมรมคหกรรมกันไหม ”

“…อือ”

เสียงครางตอบในลำคอแผ่วออกมาเบาๆ

มือกว้างคว้านจับข้อมือของหญิงสาวไว้อย่างหลวมๆ ราวกับกลัวว่าเธอจะเจ็บ แม่จะรู้ดีว่าเธอเป็นคนที่มีความอดทนมากแค่ไหนก็ตาม

ในตอนที่นึกออกถึงผิวสัมผัสของหน้ากากพลาสติกสีขาวที่สัมผัสได้เมื่อกี้มืออีกข้างก็กระตุก… ความรู้สึกผิดถาโถม แต่เขาไม่กล้าแม้แต่จะกล่าวพูดอะไรทำได้แค่เม้มริมฝีปากไว้แน่น

“ มาเดินงานเหมือนกันหรอ ? ”

“ยูจังกลัวคุณผีหรอ”

การที่อีกฝ่ายเลือกจับชายแขนเสื้อของเขายิ่งทำให้ซายูยิ่งเอ็นดูรุ่นน้องคนนี้จนพยายามกลั้นไม่ให้ตัวเองหลุดขำเพราะกลังจะไปทำให้ฝ่ายนั้นอายเข้า

“รู้ไหมว่าคุณผีดีๆ ก็มีนะถึงจะไม่เคยเห็นคุณผีจริงๆ เลยก็เถอะ“

พูดก็พูดไป อันที่จริงเขาเองก็กลัวเหมือนกันนั่นแหละแค่ไม่อยากให้รุ่นน้องต้องขวัญกระเจิงในเวลาแบบนี้

”ถ้าอยู่ด้วยกันอย่างสงบได้ก็คงจะดีเนอะ“

“อ..อิคจัง!?” ซายูสะดุ้งโหยงทันทีที่รู้ว่าคนที่ตัวเองทักเป็นคนที่รู้ตักกันดี..ก่อนจะรีบปิดปากตัวเองเพราะเสียงดังเกินไป

“ขอโทษนะ.. เอ่อ.. ไม่คิดว่าจะเป็นเธอ”

ความกระอักกระอ่วนคละคลุ้งแม้จะมองไม่เห็นซึ่งกันและกัน

“แต่ก็ดีแล้วล่ะ…“

ความกระอักกระอ่วนเปลี่ยนเป็นความโล่งใจ.. อย่างน้อยๆ เธอก็ยังปลอดภัยดี

ได้ยินหญิงสาวกล่าวเช่นนั้นเขาก็รีบยกมือขึ้นปิดปากเธอทันที

“ ห้ามพูดแบบนั้นนะโคจัง! ถ้าเกิดคุณผีรู้ว่าเราทัก เขาจะเข้ามาหาเรานะ ”

แค่นึกถึงก็ขนลุกแล้ว…

“พอไม่มีไฟแล้วรู้สึกหนาวขึ้นมาเลยเนอะ..”

พูดพลางพนมมือในความมืดเหมือนพยายามสวดมนต์ในใจ

“ม..ไม่ใช่ผีสักหน่อยโคจัง ผมเองซายู”

ใครโดนเรียกว่าผีก็คงหูลู่หูตกเหมือนซามอยตัวใหญ่ตรงนี้นี่แหละ

“ผ..ผีน่ะไม่มาที่คนเยอะๆ หรอก..ใช่มั้ย?”

เขาถามคำถามกลับทั้งที่ยังประคองใบหน้าของหญิงสาวไว้อยู่

“ หือ? อื้อ ไม่ปล่อยไปหรอก ”

กล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นใจพร้อมกำชับมือให้แน่นจนเหงื่อชื้น ซายูไม่มีเซนท์แต่เขากลับรู้สึกไม่ค่อยดีกับเหตุการณ์แบบนี้เสียเท่าไหร่นัก บางทีมันก็ชวนให้นึกถึงห้องมืด..

“ ที่มืดแบบนี้อันตราย ถ้าแค่ไฟดับเฉย ๆ ก็คงจะดี.. ”

เมื่อกล่าวจบไฟทั่วบริเวณก็กลับมาสว่างตามเดิม

“ ฟ..ไฟกลับมาแล้วแฮะ! ซื้ออะไรกินก่อนไปดูดอกไม้ไฟไหม? ”

ซายูสะดุ้งกับเสียงตะโกนจนตัวเกร็ง

“ ย..ยูจัง ”

“ ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ ”

ภายใต้ความมืดมิดไม่มีแม้แต่จันทร์ส่อง จะตกใจก็ไม่แปลก แต่เขาก็ยังเอื้อมมือไปคว้าแขนของอรกฝ่ายไว้อยู่ดี

“ จะหลงไม่ได้ ที่มืดอันตราย ”

ความมืดมิดปิดบังใบหน้าไม่แม้แต่จะมีแสงจันทร์ส่อง มีเพียงเสียงที่พอจะบอกได้ว่าใครเป็นใคร

“เอริจังด้วยนะ เราอย่าพึ่งเดินไปไหนดีกว่า..”

ซายูที่ไม่รับรู้อะไรพยายามมองขึ้นบนท้องฟ้าแต่ไม่พบอะไรผิดปกติ

“ปกติแสงดาวมันมืดแบบนี้เลยหรอ”

“คนเยอะด้วย จับมือกันไว้นะ”

เขากำชับมือของอีกฝ่ายไว้แน่นราวกับกลัวว่าคนข้างๆ จะหายไปไหน

(ผ้มกลับมาแล้วว!!)