"ปกตินายเป็นพวกขี้หนาวรึเปล่า?"

หันไปถามขณะกินมันบดต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้ภาพจะกลับหัว แต่ถ้าได้นั่งแล้วก็ไม่มีปัญหาอะไร

สำหรับคนที่มีเซ้นส์ในการมองเห็นบางอย่างที่คนทั่วไปมองไม่เห็น เด็กผู้หญิงไร้ศรีษะคือต้นเหตุที่ทำให้ชิงช้ามันขยับไปมา

ซันราคุไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย แต่สิ่งนั้นมันส่งผลกระทบต่อการมองเห็น ภาพทุกอย่างกลับหัวกลับหางกระทันหัน จนต้องเอื้อมไปคว้าข้อมือเพื่อนข้างกายเพื่อพยุงตัวเองให้เดินต่อได้จนถึงม้านั่ง

+

"ทำไมเส้นถึงชอบแค่อูด้งล่ะ?"

ถามต่อด้วยความสงสัย ก่อนจะเดินนำไปที่สวนสาธารณะทันที มีมันบดในมือเวลานี้ ให้ไปไหนก็ไปได้หมด

เวลากลางคืนในสภาพอากาศที่หนาวเย็น สวนสาธารณะที่เงียบแทบจะไม่มีใครออกมานั่งเล่นแถวนี้ แต่ชิงช้าไม่ไกลจากตรงนั้นกลับขยับไปเองราวกับมีคนนั่ง ทั้งที่จริงๆแล้วมันไม่มีใครเลย ลมหนาวก็คงไม่แรงจนทำให้ชิงช้าขยับ

+

"ชอบเส้นทุกประเภทเลยรึเปล่า? ผมกินได้นะ แต่ถ้ามีให้เลือกคงเลือกข้าวมากกว่า"

พยักหน้าหลังพูดจบ ใช่เลย ข้าวนี่แหละอิ่มท้องที่สุด เขานำทางมาจนถึงร้านมันเผาพอดี กลิ่นหอมชวนชิมลอยแตะจมูก ซันราคุสั่งมันเผาในส่วนของตัวเองทันที และหันมองให้อิโนริสั่งด้วย

นำทางตามคำสั่ง ใบหน้าฉายแววความพึงพอใจออกมาเพราะไม่ถูกขัดใจ เขาพาเดินตรงไปยังร้านมันเผาที่คุ้นเคย แสดงให้เห็นว่ามาซื้อบ่อย

"ไม่ค่อยชอบน่ะ ชอบข้าวมากกว่า นายชอบอาหารจำพวกเส้นเหรอ?"

หันไปถามเล็กน้อยขณะพาเดินไปอย่างไม่รีบร้อน

+

"เวลานี้มันก็น่าจะต้องเป็น...มันเผา ชอบกินไหม? ไปซื้อเป็นเพื่อนหน่อยสิ"

สะกิดเพื่อนเบาๆ ถ้าได้กินคู่กับน้ำในอากาศแบบนี้คงดีไม่น้อยเลยทีเดียว

รับน้ำมาแกะดื่มทันที ยกยิ้มพึงพิใจกับความอบอุ่นที่เพิ่มขึ้นใยร่างกายจากน้ำขวดนี้

"ดีจังเลยนะ แม่นายน่ะ"

เพราะฟังจากรูปประโยคก็ดูเป็นเรื่องที่ดี

"ผมชอบแตงโม" ตอบคำถามประโยคถัดไป

"แต่เวลานี้คิดว่าถ้าพูดถึงอะไรที่ทำให้หายหนาวน่าจะดีกว่า แตงโมมันสำหรับหน้าร้อนนี่ ใช่ไหม?"

ดื่มน้ำไปอีกอึก

+

"นั่นน่ะ อันนั้น กดให้หน่อย"

ชี้นิ้วไปที่เครื่องดื่มน้ำผึ้งผสมมะนาวที่อยู่ชั้นพอดีหัว และซุกมือกลับเข้ากระเป๋าเสื้อโค้ทตามเดิม จะเลี้ยงก็ไม่ปฎิเสธ กดให้ด้วยละกัน

"นายล่ะ ปกติหน้าหนาวชอบดื่มอะไร?"

เอนตัวพิงขอบตู้กดน้ำขณะเป่าลมหนาวออกจากปาก

เห็นเพื่อนขำ ไม่ได้ขำตามเพื่อน ซันราคุยังคงเดินจับไหล่คล้ายการต่อแถวของเด็กอนุบาลไปจนถึงชั้นล่าง ทันทีที่'สิ่งนั้น'พ้นจากสายตา มุมมองทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม

"กลับเลย"

ไม่คิดจะหันไปมองข้างหลังอีก ก้าวนำหน้าเพื่อนทันที

"ไปกันเหอะ"

คำล้อเล่นของเพื่อนทำให้ริมฝีปากเหยียดตรงเป็นไม้บรรทัด ถือสาไหม ก็ไม่ แต่เวลานี้มันขำไม่ออก

"ถ้าไม่กลัวอุบัติเหตุก็ลองดู"

ไม่รอให้อิโนริยื่นมือช่วยอีกต่อไป ถือวิสาสะยื่นมือจับไหล่สองข้างเสมือนการเดินแถวของเด็กอนุบาล

"ช่วยดูทางให้ด้วย"

ออกแรงดันเป็นการบังคับให้อิโนริเดินลงไป ส่วนเขาลงตาม คอยกขึ้นตั้งตรงเหมือนเดิม

"ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนะครับ คุณ?"

เว้นระยะเพื่อต้องการทราบชื่อ รอยยิ้มประดับบางๆบนใบหน้าเมื่อเดินมาถึงชั้นล่างสุด

จับแขนอีกฝ่ายที่ยื่นมาให้เบามือ ให้พอที่จะพยุงตัวเองให้เดินลงได้ หัวเขายกขึ้นตั้งตรง เพราะมีคนช่วยเลยไม่จำเป็นต้องเอียงคออีก

"ไม่เลยครับ ไม่บาดเจ็บตรงไหน"

เขาตอบขณะเดินลงไปข้างล่าง ผ่านสิ่งนั้นไป

"พอดีมีปัญหาเกี่ยวกับมุมมองทุกครั้งเจอสิ่งที่ผมกำลังไล่อยู่น่ะครับ"

มืออีกข้างยกขึ้นนวดขมับ เขาไม่ได้บอกว่าภาพทุกอย่างมันกลับหัว เป็นเหตุให้เดินต่อไม่ได้

+

สภาพของคนที่กำลังปัดเป่าไล่วิญญาณร้าย ไม่ต่างจากไล่แมลงตัวหนึ่ง แน่นอนว่าสิ่งนั้นยังคงอยู่ เพราะรุ่นน้องปัดไม่โดนมันด้วยซ้ำ

"ช่วยผมเดินลงบันไดเถอะครับ"

ยื่นมือไปตรงหน้าแทน คิดว่าตัวเลือกนี้คงเหมาะกับอีกฝ่ายมากกว่า น้ำเสียงไม่ได้แสดงออกถึงความหน่ายใจแต่อย่างใด

"แค่ให้ผมเดินผ่าน'มัน'ไปก็พอแล้วครับ"

หันหัวเพียงเล็กน้อยเพื่อมองบุคคลที่เขาคุ้นเสียง ยกยิ้มให้ราวกับเป็นเรื่องปกติ

"ช่วยผมเดินลงบันไดหน่อย"

เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายคงไม่รับรู้ถึงสิ่งนั้นที่กำลังสร้างความลำบากให้เขาในตอนนี้

"ผมเดินเองไม่ได้"

และคิดว่าเพื่อนเขาคงรู้อีกเช่นกัน ว่าเหตุผลคืออะไร

ทันทีที่อีกฝ่ายเขยิบไปซ้อนทับกับสิ่งนั้นที่เขากำลังไล่ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้หายไปในทันที

"ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิดครับ เมื่อกี้ผมไม่ได้ตำหนิคุณ"

ยิ้มบางๆแสดงความมิตรให้ แต่หัวยังคงเอียงอยู่แบบนั้น

"ถ้าไม่ถือสา ช่วยผมเดินลงบันไดหน่อยสิครับ"

เปลี่ยนเป็นขอความช่วยเหลือแทนด้วยความรำคาญต่อสิ่งนั้นที่ไม่ไปไหนสักที มันส่งผลกระทบต่อการมองเห็นของเขา

"ตอนนี้ผมเดินเองไม่ได้น่ะครับ"

เลื่อนสายตามองรุ่นน้องที่คุ้นหน้า เขาไม่ได้แสดงออกอะไร แต่กลับชี้ไปตรงพื้นที่ว่างเปล่า

"ผมไม่ได้ว่าคุณ"

เสียงกระซิบเบาๆฟังไม่ได้ความดังข้างๆหูอีกฝ่าย และนั่นคือสิ่งที่เขากำลังไล่อยู่

"มีสองทางเลือกครับ ช่วยผมเดินลงบันได หรือช่วยไล่'มัน'ให้หน่อย"

ไม่เปิดโอกาสให้เสนอตัวเลือกที่สาม เขายังคงรอคอยคำตอบอย่างใจเย็น ซึ่งสิ่งๆนั้นก็ยังไม่ไปสักที

(สิ่งนั้นที่ว่าคือสิ่งลี้ลับนะคะ ไม่ได้กำหนดว่าสิ่งลี้ลับเป็นใครมาจากไหน สามารถคิดหรือเมคได้อิสระเลยค่ะ🙏)

พิจารณาคร่าวๆด้วยตาเปล่า อาการดูหนักพอสมควร เขาก้มลงไปประคองสองร่างบนพื้นอย่างระมัดระวัง

"ยังมีสติอยู่ใช่ไหมครับ?"

หวังว่าจะเป็นแบบนั้น อย่างน้อยเสียงสะอื้นของเด็กก็ทำให้เขาโล่งไปได้เปราะหนึ่ง