แน่นอนว่าพลังอะไรนั่นไม่ได้ทำให้เธอกระดิกเลยสักนิด ใบหน้าเฉยเมยแทบจะปล่อยออร่าความหงุดหงิดออกมาให้เห็นกันโต้ง ๆ เลย

“ลืมพูดเรื่องแบบนี้เนี่ยนะ”

เธอกล่าวเสียงแข็ง คิ้วที่มีน้อยอยู่แล้วก็ยังขมวดมุ่น

“ทำไมคนเราจะต้องไปนอนบ้านหมาด้วย”

แม้จะทำหน้าตาเบื่อหน่ายเมื่อโดนเกาะแกะแต่ก็ไม่ได้พยายามขยับหนีแต่อย่างใด เธอเริ่มก้าวเดินไปพร้อมเพื่อนสนิท ไม่ได้เอ่ยอะไรมากมาย

“ห้องอยู่ไกลกันนี่นา”

พูดขึ้นมาหลังจากเงียบไปสักพัก เดินด้วยกันก็ได้ แต่ห้องก็ดันอยู่ไม่ใกล้กันขนาดนั้นนี่นะ

(ฟื้ด คุริจังTT💖)