(คิคิ อมได้เลยค่ะ รุ่นนี้เถียงไม่เป็น ฃ🙂‍↔️🙂‍↔️)

bsky.app/profile/thk-...

"...ฉันก็พกหินอยู่ตลอด" เธอว่าอย่างสับสนงุนงง อาจเป็นเพราะคุณคิปเปไม่เคยสังเกตเรื่องนี้มาก่อน เลยดูจะตกใจขนาดนี้

แต่ประโยคถัดมานี่ทำเอาหัวคิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

"...ก็ต้องไม่รู้สิ ฉันจะรู้ได้ยังไง"

“ก็… ไม่เชิงแบบนั้นหรอกค่ะ…”
“ฉันแค่ชอบมองอะไรไปเรื่อยเปื่อยก็เท่านั้น”

ซายะมองที่ลูกนกต่ออยู่ครู่หนึ่ง แล้วตัดสินใจก้มลงเปิดกระเป๋าของเธอที่วางอยู่บนพื้น ค้นอยู่ไม่นานนักก็ยืดตัวขึ้น พร้อมส่งของในมือให้กับคุณทาคาระอย่างเกร็ง ๆ

ก้อนหินขนาดเล็กกว่าฝ่ามือ มีหน้ายิ้มที่ถูกวาดโดยปากกาเคมีสีดำ ดูบิดเบี้ยวเล็กน้อย

“…ของขวัญต้อนรับเปิดเทอมค่ะ”

ไม่แน่ใจนักว่าเธอคิดไปเอง หรือคุณชิโยะจงใจเดินให้ช้าลงจริง ๆ แต่อย่างน้อยเธอก็เริ่มลดระยะห่างลงได้แล้ว; จากที่ต้องรีบเดิน ก็กลายเป็นเดินในจังหวะที่เกือบจะธรรมชาติสำหรับเธอ

ค่อยยังชั่วที่โรงยิมอยู่ไม่ไกล จึงใช้เวลาไม่นานเท่าไรนัก

ซายะมองไปรอบ ๆ เป็นการสำรวจคร่าว ๆ ก่อนกลับมามองที่คู่สนทนาอีกครั้ง “แถวนี้หรือคะ?”

ซายะยืนนิ่ง เบิกตากว้างด้วยความตกใจ ทั้งโดดเรียน ทั้งติดสินบนอาจารย์ เป็นเรื่องที่เธอไม่เคยคิดถึงมาก่อนเลยทั้งนั้น

แต่ในเมื่อคุณคันซากิดูมั่นใจเสียขนาดนั้น ก็คงจะไม่เป็นไร...

"งั้น... ไว้พบกันใหม่นะคะ" เธอโค้งลาอีกฝ่ายเล็กน้อย "ขอให้โชคดีนะคะ คุณคันซากิ"

ในหลาย ๆ ความหมายน่ะนะ...

“น่าเสียดายจริง ๆ ค่ะ…” ซายะก้มหน้าลงเล็กน้อย สีหน้าแทบไม่เปลี่ยนจากเดิมเท่าไรนัก แต่เธอรู้สึกเสียดายจากใจจริง ๆ

“เอ๋ คุณชิงุเระย้ายเข้าหอพักหรือคะ…?” เด็กหญิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ

ความจริงเธอก็แอบคิดอยู่ตลอดว่าเส้นทางมาโรงเรียนมันค่อนข้างจะลำบาก การที่อดีตเพื่อนร่วมห้องของเธอจะย้ายเข้าหอพัก ก็คงจะดีกับตัวเขาไม่น้อย อย่างน้อยก็คงร่นเวลาการเดินทางไปได้โข

“ด้วยความยินดีค่ะ”

“ถ้าคุณฟูจิกิว่าแบบนั้น…” เธอพยักหน้าเล็กน้อยแทนคำตอบ การมีเพื่อนเดินไปด้วยกัน คงไม่ใช่เรื่องที่แย่อะไรนัก

เด็กหญิงก้มลงหยิบกระเป๋าของตนขึ้นมาสะพายบนบ่า ยืดตัวตรงแล้วจ้องอีกฝ่าย เป็นเชิงให้เดินนำไปก่อนได้เลย

เธอไม่ค่อยชอบเดินนำหน้าใครเท่าไร