(เรามาแล้วว ขอโทษที่มาช้านะคะ😭)

วิธีนั้นได้ผลชะงัก เด็กเกเรทั้งหมดวิ่งหนีออกไปจนแตกกระเจิง

เสียงที่เงียบลงทำให้ริคุได้สติ ก่อนจะพยายามลุกขึ้นมานั่งหาต้นตอที่ทำทุกคนหายไป

ก่อนจะสะดุดตาเข้ากับผมที่มัดเป็นลูกกลมๆสีฟ้าที่ดูคุ้นตา

"...มิจัง..?"

(เรามาแล้วขอโทษที่มาช้านะคะ😭)

เมื่อตั้งสติมองภาพตรงหน้าดีๆ ก็พบว่าอีกฝ่ายเป็นเพื่อนร่วมห้องที่ข้างๆตนเอง

"ฮา..รุ?"

เขาเรียกชื่ออีกฝ่ายพร้อมกับยันตัวลุกขึ้นมานั่ง

"ทำไม..?"

ทำไมถึงยังไม่กลับบ้านกันล่ะ..?

(เรามาแล้ว ขอโทษที่มาช้านะคะ😭)

ดวงตาสีเขียวมองมือที่สั่นอยู่

ทำไมกันถึงสั่นกันล่ะ? ทั้งที่เธอไม่ได้บาดเจ็บอะไรแท้ๆ..

ร่างมอมพยายามยันตัวให้ลุกขึ้นมาพร้อมกับส่ายหัวเป็นคำตอบ

"ไม่...รู้สึก.."

เขาไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดอะไรเลย..

(นุมาแย้วว)

เสียง..เพราะความรู้เหนื่อยและล้านิดหน่อย ทำให้สายตาของเด็กหยุ่มแอบพล่าเลือนไป

แต่ไม่มีทางที่เขาจะจับเสียงเพื่อนคนนึงของตัวเองไม่ได้

"ฮิคุ.."

เสียงที่ตะโกนมาสร้างความหวาดหวั่นให้กับคนหลายคนที่อยู่ตรงนั้นก่อนจะกระเจิงหายไป เหลือเพียงแค่เขาที่นอนอยู่

เขาลุกขึ้นนั่งมองหาต้นตอของเสียงก่อนที่สายตาจะหยุดลงแถวพุ่มไม้

"ฮิคุ..?"

หญิงสาวที่มาพร้อมกับผ้าปิดตาสีดำ..ดูแล้วแอบแปลกตาสำหรับเด็กหนุ่ม

แต่ดูแล้วเธอคงไม่ได้คนเลวร้ายนักสินะ

เขาลุกขึ้นมาพลางส่ายหัวเพื่อบอกกับเธอว่าไม่เป็นไร

"ขอบคุณ.."

สำหรับคำถามที่แสดงความห่วงใยและหวังดี สำหรับเขาแล้วมันคือถ้อยคำที่แสนวิเศษ

ผู้มาเยือนคนใหม่ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับคำถามราวกับกำลังชั่งใจ

"หา..ก็กำลังเล่นกันแบบที่เพื่อนทำกันน่ะสิ"
หนึ่งคนที่ยืนอยู่ตอบคำถามของเธอด้วยรอยยิ้ม

ในขณะที่คนที่นอนอยู่กับพื้นยังคงเงียบไม่พูดอะไร..

ดวงตาสีเขียวเคลื่อนหันไปมองทั้งสภาพที่นอนอยู่ด้วยลมหายใจที่โรยริน ไม่แน่ใจเลยว่าเธอเข้ามาอยู่ใกล้ขนาดตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะแทบไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าเลย

ผมสีดำขลับ ดวงตาดำสนิท และรอยยิ้มของผู้หญิงตรงหน้า ทำให้เธอเหมือน..ภาพวาดเลย

เขาเริ่มขยับตัวเป็นการตอบคำถามว่าตนนั้นยังมีชีวิตอยู่

“ขอบคุณ…?”

ไม่รู้ทำไม แต่เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้มาช่วยเขาให้ได้กลับบ้านซักที

เสียงของดาบไม้ทำให้เด็กหนุ่มตื่นจากภวังค์
’ใครน่ะ‘เขาได้แต่คิด จนกระทั่งได้จ้องมองดูดีๆกลับพบว่าเธอคือหญิงสาวคนหนึ่ง

ทำไมต้องยอมขนาดนี้?คำถามของเธอทำให้เขานึกสงสัยตาม สงสัย ว่าทำไมถึงตั้งคำถามนั้น

‘ก็เราเป็นเพื่อนกันนิ’ คำที่คนอื่นมักจะบอกกับเขาวนอยู่ในหัวไปมา..

”เพราะเขา..เป็นเพื่อน”

สำหรับริคุที่ไม่เข้าใจความรู้สึกหากอีกฝ่ายบอกว่านั่นเป็นสิ่งที่เพื่อนทำกัน

เขา ก็จะเลือกที่จะเชื่อแบบนั้น

เสียงเรียกจากอีกฝั่งก่อนที่คนอื่นๆจะวิ่งหนีหายไปเหลือเพียงแค่เขากับอาจารย์หนุ่ม

ดวงตาสีเขียวจดจ้องผู้เป็นอาจารย์ก่อนจะส่ายหัว ว่าเขาไม่เป็นไร

“อาจารย์..ไม่กลับ?”

เพราะติดพูดเป็นคำๆ แต่สิ่งที่จะสื่อคือทำไมในเวลาแบบนี้ผู้ใหญ่อย่างเขาถึงยังไม่กลับบ้าน

Cr. Marche

(หลักฐานคาตา กลิ่นน้ำมันเครื่องคามือ—)

"ฮิคุ..✨" วิ่งใส่

"ฮิคุ😶✨"