❝ คิดว่าน่าจะซื้อน้ำ กับของใช้นิดหน่อยขึ้นห้องน่ะค่ะ รุ่นพี่เค้าฝากซื้อนิดหน่อยด้วย ❞

แม้ว่าจะพอจับไๆด้เล็กน้อยว่ากำลังโกหกกันอยู่ เธอกลับเลือกที่จะไม่ซักไซร้และปล่อยปะละเลยไป

ท่าทางกระฉฉับกระเฉงของซายะ ทำใหฟ้เธอยิ้มออกมาบาง ๆ และคาดหวังว่าอยากมีแรงเช่นนั้นบ้างเสียจริง ๆ เลย ตอนนี้ก็ยืดอกแล้วเดินไปร้านสะดวกซื้อ

❝ ได้เพื่อนร่วมทางก็ดีนะคะ ซายะจัง กำลังประสบพบเจออะไรรึเปล่าคะ ? ❞

เสียงแว่วแหลมล่องลอยผ่านหูไปราวกับสัมผัสอะไรบางอย่างได้ น้ำเสียงอ่อนเฉื่อยจึงเอ่ยทักไปปทันที มือนึงยกท้าวเอวเอียงศรีษะและคอเอ่ยถามไปเสียตรง ๆ

ดวงตาที่อ่อนล้าหรี่ลงจดจ้องผู้เปรียบเสมือนกับแฝดตนเองเล็กน้อย

❝ เหนื่อยล้า ท่าทางเช่นนี้ เป็นอะไรรึเปล่าคะ ซายะจัง ❞

เสียงปริศนาได้รับคำตอบเสียเเล้วดวงตาที่เหนื่อยล้าหลับลงพร้อมฝ่ามืที่เข้ามานวดตาเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างแผ่วบางด้วยความโล่งอกโล่งใจ

❝ ก็ว่าจะแวะไปซื้อของอะไรนิดหน่อยแล้วค่อยเข้า หอน่ะค่ะ ❞

เธอยิ้มออกมาแล้วขยับพับข้อพับลงมาโน้มตัวกอดเข่าชายสายตามองออกไปข้างนอก

❝ ยามฟ้าใกล้จะลับขอบฟ้า เสียงปริศนา. . อีกแล้ว ❞

เสียงที่ริเริ่มที่จะชัดเจนมากขึ้นเรื่อย ร่างของหญิงสาวสะพายกระเป๋าพาดไหล่เตรียมที่จะกลับ้าน สายตาอ่อนล้า คิดคาว่าคราวนี้คงไม่ใช่เสียงอะไรที่หลอกหลอนใบหูกระมั้ง เลยแง้มใบหน้ามาดูหลังตึกเสียหน่อย

( เวทยมนตร์รักต้องสาปชัวว์ ร่างกายจะระเบิดแล้ว อ้ากกกกกกกกกกกกกกก ----------- )

[ ไซกะ 6-1 ]

❝ ปกติดีล่ะมั้งนะคะเรื่องเสียงน่ะ ❞

สายตากวาดมองยันร่างของผู้ทีเดินไปคนเดียว แขนยกมือท้าวเอวเล็กน้อย หรี่ตาลงอย่างเหนื่อยหน่ายเล็กน้อย แต่กระนั้นก็ไม่ได้ทำอะไรหรือว่าอันใด

❝ เดินตามไปก็พอแล้วล่ะมั้งคะ ❞