(อยากโดนตีไม่บอก 💪🫵🔥)

(🙄🙄🙄)

เรียวไม่ใส่ใจมุกตลกของเรจิ และก็ไม่ได้ซีเรียสอะไร

“ไม่โทรหรอก กลับไปถามเลยดีกว่า งั้นกิจกรรมชมรมวันนี้ขอหนีไปก่อนนะคะ ไปหาบัตรตัวเองต่อแล้วจะกลับบ้านเลย… ไว้เจอกันนะคะทุกคน” เธอก้มและพยักหน้าลาทุกคน

“อะ— รุ่นพี่ชิโนโนเมะ สวัสดีค่ะ“

เรียวคิดว่าตัวเองยังไม่ได้ทักทายรุ่นพี่คนสวย ก็เลยสวัสดีไป แต่จริงๆแล้วเธอ ‘ลืม‘ หญิงสาวตรงหน้าไปต่างหากล่ะ

[เรียว ออกจากห้องชมรม—]

”ซากาตะ ยูทากะ“

ชื่อพ่อเธอ…

”ทำไมบัตรพ่อฉันมาร่วงอยู่ในโรงเรียน“

บัตรเก่าๆซีดๆอายุหลายสิบปี ตอนนี้โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้…

ตอนนี้คนทำบัตรหายให้ควัก อย่างกับงานเทศกาลบัตรหาย เธอพยายามใช้เหตุผลจึงมาหาเขาเพราะคิดว่าจะถูกแกล้ง แต่จากท่าทางนั่นไม่ใช่ จึงกล่าวอธิบาย

“คืองี้ ฉันจำได้ว่าใส่บัตรไว้ในกระเป๋า ไม่เคยเอาออกไปไหน แต่จู่ๆมันก็หายเหมือนคนอื่น พอฉันหา ฉันกลับเจอนี่—“

เรียวชูบัตรซีดๆให้ดู โดยมือนั้นบังส่วนหน้าและชื่อเอาไว้ เหลือแต่นามสกุลว่า ”ซากาตะ“ ดูยังไงก็ชื่อเธอ แต่พอเลื่อนมือออกก็พบว่า +

[ซากาตะ เรียว]

เสียงเลื่อนประตูชมรมดังครืด พร้อมกับหน้าใหม่ที่เข้าร่วมวงสนทนาของชมรม มาพร้อมกับถือบัตรนักเรียนของใครก็ไม่รู้ในมืออยู่

“สวัสดีค่ะรุ่นพี่ฮะรุมะ รุ่นพี่ชิโนโนเมะ และก็คุณ…โชวมงไค—สินะคะ“ พยักหน้าทักทายทุกคนในห้อง คุณโชวมงไคที่คุ้นหน้าคุ้นตาแถมชื่อเอกลักษณ์จนจำได้และอยู่ปีเดียวกัน ก่อนหันขวับไปทางคนที่ตาตี่และหัวดำที่สุด

“เรจิเอาบัตรนักเรียนฉันไปรึเปล่า?” เข้าชาร์จเรจิเลย