"รถพยาบาลเหมือนจะมาแล้ว ยังเดินไหวใช่ไหมคะ.?"

"ฉันจะพาไปส่งที่รถ"

"คุณช่วยทำให้เด็กคนนั้นปลอดภัย ได้ช่วยชีวิตคนคนหนึ่งแม้ตัวเองจะเจ็บก็ตาม"

"ฉันมองว่าเท่มากเลยค่ะ"

รอยยิ้มบางๆปรากฎให้เห็น

"เพราะงั้นตอนนี้ฉันเองก็อยากจะช่วยคุณนะคะ"

จบประโยคเธอก็ได้ยินเสียงรถพยาบาลแว่วมา ดูเหมือนทุกอย่างจะคลี่คลายได้หมดแล้ว
+

เธอเหม่อมองมือที่ตนกุมเอาไว้ ใช้นิ้วเกลี่ยหลังมืออย่างช้าๆราวกับกำลังปลอบใจอีกคน

แม้ว่าเขาจะพูดราวกับไม่เป็นไรแต่ความเป็นห่วงที่เธอมีก็ไม่จางหาย

"ตกใจนิดหน่อยค่ะ แต่ฉันไม่เป็นไร"

"ฉันคงพูดได้แค่ว่าคุณบ้าบิ่นเกินไปสักหน่อยแต่ก็เข้าใจความรู้สึกค่ะ"

ถ้าเกิดในสถานการณ์นี้ขึ้นกับเธอ ก็คงจะทำเหมือนกัน...

แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังคงทำใจแข็งกุมมืออีกคนแน่นขึ้นหวังจะมอบความอบอุ่นของตัวเองให้

"ฉันจะอยู่ด้วยจนกว่ารถจะมารับนะคะ"

"เพราะงั้นถ้ามีอะไรผิดปกติให้บอกฉันนะคะ ยังไงคุณก็เป็นคนเจ็บ"

"เป็นคนที่...เพิ่งเจอเหตุการณ์ร้ายมา...อย่างน้อยให้ฉันได้ปลอบใจคุณบ้างนะคะ.."

แต่อุณหภูมิที่ปลายนิ้วอีกคนดูจะเย็นเฉียบกว่ามนุษย์ปกติ ใบหน้าของเธอยังคงแฝงไว้ด้วยความกังวล

"ไม่เป็นอะไรจริงๆนะคะ.."

"ยังไงก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเลือดก่อนเถอะค่ะ...ทางที่ดีหยุดเลือดเอาไว้ก่อนดีกว่าค่ะ"

แม้ว่าในตอนที่พูดเธอไม่แม้จะมองหน้าของอีกคน มันแสดงออกได้อย่างชัดเจนเลยว่าเธอเกลียดของเหลวสีแดง
+

เมื่อเห็นท่าทีของอีกคนเธอก็รู้สึกสบายอยู่ครึ่งนึงที่ไม่ถึงขั้นลุกไม่ได้แต่ยังไงก็ต้องไปโรงพยาบาลก่อน

เธอควานหาโทรศัพท์มือถือในขณะที่มืออีกข้างยังตัดสินใจกุมมืออีกคนไว้อยู่ก่อนที่เธอจะรีบกดเบอร์โทรเรียกรถพยาบาลให้มารับ

แม้การพูดคุยจะจบลงได้ดีและอีกไม่นานรถพยาบาลก็จะมารับ
+

เธอใช้มือค้นกระเป๋าเสื้อคลุมโดยที่มืออีกข้างยังกุมไว้อยู่ เมื่อพบผ้าเช็ดหน้าเธอก็ส่งมันให้กับอีกคน

"ลุกขึ้นไหวไหมคะ?"

"ฉันจะโทรเรียกรถพยาบาลให้นะคะ"

ถึงแม้น้ำเสียงจะยังคงสั่นเครือแต่รูปประโยคนั้นบ่งบอกว่าเธอได้สติขึ้นมาบ้างแล้ว

"เด็กปลอดภัยไหมคะ?"

เสียงเรียกจากคนตรงหน้าช่วยดึงสติของเธอให้กลับเข้าสู่โลกของความเป็นจริง เธอกุมมือที่ยื่นมาอย่างเบามือความอบอุ่นมันบอกให้เธอรู้ว่าคนตรงหน้ายังมีชีวิตอยู่

"ค่อยยังชั่ว.."

เธอพึมพำอย่างแผ่วเบาก่อนจะค่อยๆสะบัดหัวของตนเรียกสติ

"คุณซาคาอิ...เจ็บมากไหมคะ?"

"ปวดหัวหรือเปล่าคะ..?"

เธอบีบมือคนตรงหน้าเอาไว้แน่น ใบหน้าของเธอแสดงออกถึงความเป็นห่วง

"คุณ..ซา..คา...อิ.."

ประโยคที่พูดออกมาพร้อมน้ำเสียงและร่างกายที่สั่นเทาบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าหญิงสาวรู้สึกอย่างไรกับภาพตรงหน้า

ความคิดในหัวของเธอตอนนี้ตีกันยุ่งเหยิงไปหมด

ทั้งที่เธอควรจะโทรเรียกรถพยาบาลแต่ตัวเธอในตอนนี้กลับลืมนึกถึงมันเสียสนิท

"ยัง...มี...ชีวิตอยู่...ใช่ไหมคะ...?"

เธอดันมีแต่คำถามที่ไม่เหมาะสมกับสถานการณ์ในตอนนี้เอาเสียเลย

หญิงสาวเกิดอาการช็อคจนไม่สามารถขยับตัวได้ เธอไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองหายใจลำบากได้เท่าตอนนี้เลย

ถึงแม้ปฏิกิริยาจะช้ากว่าคนปกติไปสักหน่อนแต่เธอก็เลือกที่จะรีบวิ่งเข้าไปหาร่างที่นอนอยู่บนพื้น

"เป็นอะไรมากไหมคะ-..."

เสียงสิ้นสุดลงแทบจะทันทีเมื้อเธอได้เห็นของเหลวสีแดงพร้อมกลิ่นสนิมที่เธอได้สัมผัส

เธอคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี

+

ช่วงเช้าในเวลาที่อากาศกำลังเป็นใจ เสียงของผู้คนรอบข้างพร้อมเสียงเพลงแสดงให้เห็นถึงงานเทศกาลที่กำลัวจะถูกจัดขึ้น

ในระหว่างที่เด็กสาวกำลังเดินเล่นตามปกติแต่ภาพตรงหน้าที่เกิดขึ้นดบับทำให้หญิงสาวต้องหยุดการกระทำลง

ภาพของร่างทั้ง2ที่มาปะทะกันกับรถที่ขับมาพอดีราวกับเป็นแม่เหล็กที่ถูกดึงดูดเข้าหากัน

+

(มาปักไว้ก่อนนะคะ)