( จุดซบรินจัง เน่จังเองก็เหนื่อยค่ะ ต้องการกำลังใจ )

( /พูดเชียร์ผ่านโทรโข่ง ค—เคนจังพยายามเข้านะคะ! )

( ถึงจะอยู่คนละสีกันก็เถอะ )

❝ ...อื้อ ❞ ตอบกลับเด็กสาวอีกคนนะ

😊(😟)...?

ก่อนแขนของเธอก็ไม่ใช่แขนของเธอเองอีกต่อไป รุเรียมองหน้าซัจจังกับรินจังสลับกันไปมาซักพัก

และเลื่อนมือขึ้นลูบแปะเบาๆที่แก้มของน้องจ๋าทั้งสอง

❝ ...เด็กดี ❞

ต้องการแบบนี้รึปล่าวนะ

❝ ... ❞

ไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะทุกคนพูดให้หมดแล้ว พยักหน้าน้อยๆเห็นด้วยกับที่รินโตะว่าเรื่องอันตรายและหาบัตร

และถึงจะสติแตกอยู่ซักพักนึงแต่เน่จังยังโอเคดีล่ะ ตอนนี้มองซัจจังไม่ละไปไหนเลย👁️👁️ ( จ้อง )

❝ ... ❞

❝ ถ้า..ไม่โผล่ในที่แปลกๆ...ก็คงดีนะคะ ❞

ยกยิ้มแฮะๆๆๆเอ่ยเสียงเบา ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอคงเลือกที่จะไปนั่งทำบัตรใหม่ดีกว่า

ได้ยินคำตอบกลับมาคนที่เลื่อนมือกุมปากอยู่ก็หยีตาลงเอียงคอดูจะสงสัยในประโยคที่อีกคนว่า

???

❝ ...คน..เรากัด...ลิ้นตัวเอง...ให้เหมือนตอนเผลอกัด..ไม่ได้หรอกนะคะ.. ❞

ดวงตาหลุบลงเล็กน้อย รุเรียละมือออกจากริมฝีปากตนมาเกาแขนข้างขวาตนอยู่ซักพัก

แล้วก็แลบลิ้นเล็กๆกัดให้ดู??? แล้วเรื่องบัตรละคุโระจังtt

( 😭🫳วิ่งมาแจมคุโระจังค่ะ! )

' คุโระจังที่อยู่ห้องเดียวกันนี่นา '

นั่นเป็นความคิดที่เด้งขึ้นมาหลังจากเห็นใบหน้าคุ้นตาที่อยู่บนบัตรประจำตัว ถึงแม้จะเห็นเพียงผ่านๆกันแต่รุเรียค่อนข้างจะจดจำอีกคนได้เป็นอย่างดีล่ะ

👁️👁️ เธอจ้องหน้าอีกคนอยู่นานสองนาน หลังจากมั่นใจแล้วจึงเดินเข้าไปหา

❝ ..คุโระจัง..นี่ของเธอรึปล่— ❞

กัดลิ้นตัวเองtt

ดวงตาสีดำจ้องมองคนตรงหน้าตนนิ่งๆเมื่อถูกปฏิเสธ เธอก็ยอมเก็บผ้าเช็ดหน้าแต่โดยดีล่ะแต่ก็เปลี่ยนมายืดตัวใช้แขนเสื้อเช็ดให้อยู่ดี

และผละตัวออกมากอดหนังสือไว้เช่นเดิมขณะที่ดวงตาก็ยังมองสำรวจท่าทางไม่ละไปไหน

( เหมือนกระต่ายตัวใหญ่เลยtt )

❝ ...รุเรียค่ะ... ❞

❝ รุเรีย..ว่าจะไปหาแถวอาคารเรียนเก่า...ไปด้วยกันมั้ยคะ?....ซากิจัง ❞

ว่างั้นละแล้วยื่นมือให้จับด้วย!

ศีรษะเอียงลงเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าแดงแจ๋ของอีกคน เธอกระชับกอดหนังสือในอ้อมกอดตน

❝ ...รุเรียเอง...ก็กำลังหาของ...เหมือนกันค่ะ ❞

❝ ถ้าช่วยกัน...คงจะเร็วกว่า? ❞

เสียงเบาบางเอ่ยพูดขณะที่เป็นฝ่ายก้าวเข้าไปแทนก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้า ล้วงหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตากับดินให้ไปพลาง

❝ ...ชื่อ...อะไรหรอคะ? ❞

^^

( วิ่งด๋องมา ขออนุญาตนะคะ )

เพราะว่าวันนี้ทุกคนออกตามหาบัตรนักเรียนกันไปทั่วทำให้รุเรียเองก็ต้องออกมาด้วย ยังไงวันนี้ทั้งวันก็คงไม่สงบ

ขายาวที่ก้าวเดินเหม่อๆไปพร้อมกับหนังสือในมือชะงักไปเมื่อเห็นร่างที่ดูเหมือนจะต้องการความช่วยเหลือสุดๆ

👁️👁️

❝ ...ไหว..รึปล่าว? ❞

เธอยืนจ้องอีกคนจนกระทั่งโดนทักขึ้นมาถึงจะค่อยเอ่ยพูดขึ้น

❝ ให้....ช่วย...มั้ยคะ? ❞

❝ ...? เจ็บตรงไห— ❞

ไม่ทันได้ถามไถ่อะไรเรย์โตะต่อดวงตาก็เหลือบไปสบเห็นร่างที่โผล่ห้อยลงมาจากต้นไม้ หล่อนสะดุ้งตัวโหยงแม้จะไม่มีเสียงออกมาจากริมฝีปากแต่ดูเหมือนจะสติหลุดไปแล้วไม่ต่างกัน

( 😦😦 ) ว้ากกกกกกดกกกกกกกกก

❝ ...ซัจจัง? ❞

มือกุมอก ตกใจแทบแย่น่ะ หัวใจเธอคงไม่ได้หลุดไปแล้วใช่มั้ยนะ? tt

❝ ....ขึ้นไป..บนนั้น...ได้ยังไงน่ะ? ❞

หลังจากเกิดเหตุการณ์วุ่นวายขึ้นเธอก็จับมือรินจังเอาไว้ขณะที่เดินตามหลังต้อยๆตามหาบัตรประจำตัวส่วนอีกมือก็ถือหนังสือที่อ่านค้างเอาไว้มาด้วย

ในคราแรกก็เดินเหม่อๆมองมือที่จับไว้กับรินโตะพอได้ยินเสียงเอ่ยทักเธอจึงชะเง้อหน้าเอียงคอดู

❝ เรย์จัง..? ❞

❝ ...เป็นอะไรมั้ยคะ? ❞

tt ทุ่มเทดีจัง

@thk-sachie.bsky.social