(เสาหลักของบ้านจะป่วยไม่ได้ค่ะ ไว้ตามจองเวรทีหลัง 55555
ขอบคุณที่มาโรลกันนะคะ /จดชื่อเธอไว้อีกคน)

(ดูเป็นภาพที่ใช้ได้ทุกสถานการณ์นะคะ😚)

(แปะแบบไม่มีเอฟเฟคด้วยฮะ)

(เข้าถึงความตายอย่างมีคุณภาพค่ะ........ /หลับ)

ถ้าเขาเอาเสื้ออีกฝ่ายมา แล้วอีกฝ่ายจะใส่อะไร หันไปยักคิ้วใส่นิดหน่อย ก่อนจะเดินไปล้างผม กับน้ำสะอาดที่ก็อกน้ำแถวนั้น แล้วจึงเดินขึ้นอาคาร ไปห้องพยาบาลตามที่แนะนำ

เหมือนว่าตอนนี้ครูจะไม่อยู่ แต่แค่ต้องการที่เปลี่ยนเสื้อ คงไม่เป็นปัญหา
รูบี้ถอดเสื้อเชิ้ตออก เปิดหน้าต่าง บิดน้ำให้ผ้าหมาด แล้ววางไว้ขอบหน้าต่าง

เหลือเสื้อคอเต่าตัวใน
"..." หันมองฮารุเหมือนรอนายถอดเสื้อมาให้

แทนที่เขาจะเอ่ยอะไรเสียงดัง กลับมองคุณด้วยสายตาผิดหวัง

"อยากจะคิดยังไงก็เรื่องของเธอ" เขาว่าอย่างนั้น ในมือถือกระเป๋านักเรียนของตัวเองเอาไว้

อีกอย่าง กว่าจะเดินไปถึง เสื้อผ้าอาจจะแห้งหมดแล้วก็ได้
"ฉันจะกลับแล้ว" บอกให้ได้ยิน จะได้ไม่ต้องตามมาอีก ก่อนจะก้าวขาออกไป

(แง ลุบ ๆ ฮารุกิจัง 😭🫳🫳)

(อิชิดะคุง ฝากหลานลุงด้วยนะ......)

คนผมสีแดงจิ๊ปากและปล่อยมือออก ดูเหมือนถึงนายจะไม่เห็น เขาก็คงไปสืบเองจนรู้ได้นั่นแหละ

"แล้วนายมีไหมล่ะ" รูบี้ถอดแว่นตา ทำคิ้วขมวดกว่าเดิม ก็แค่จะหาประโยชน์จากความใจดีของคนอื่น ทั้งยังประชดนิดหน่อย

เขาถอนหายใจแล้วก็หันหลัง หยิบฝักบัวขึ้นมาเพื่อเอาไปเก็บ ก่อนจะเดินไปยังทิศทางขึ้นอาคารเรียน

เขายังคงเดิน แต่ก็ใช้แขนเสื้อเช็ดสองแก้มไปด้วย ดีขึ้นนิดหน่อย แต่ยังมีเศษสีดำๆ ติดอยู่

เขาหายใจฟึดฟัด เดินขึ้นอาคาร เป็นช่วงเวลาที่คนอยู่ประจำห้องเยอะเหลือเกินเพราะใกล้เลิก ทั้งที่ทางเดินและในห้องเรียน ฝนไม่ได้ตกแต่มีคนตัวเปียกหัวจรดเท้าเดินผ่าน ก็น่าสนใจอยู่แล้ว

รูบี้เลี้ยวเข้าห้องประจำชั้นก็พอจะเดาได้อยู่แล้วว่าตัวเองไม่ได้เอาชุดมาเปลี่ยน เลยเดินออกมาจากห้องอีกรอบ ถอนหายใจดัง ๆ อีกที

ถลึงตาใส่คนตรงหน้าเหมือนบอกว่าเมื่อกี้ขำเรอะ!?

"เป็น" โมโห

"ไม่ต้องมายุ่ง" เดินสาวเท้าฉับ ๆ ผ่านอีกฝ่ายไปเลย
เขารู้ว่าตัวเองรู้ึกอย่างไร และไม่ได้อยากให้คนไม่เกี่ยวข้องเข้ามายุ่มย่าม อย่างตอนนี้ มีแต่จะทำให้มันวุ่นวายกว่าเดิม