(ถ้าเซมไปกินเยอะล่ะ ไม่กลัวหมดตัวเหรอ!)

(หัวปูดนิดเดียวไม่เปนไรคับ ไกลหัวใจ>< แต่จะให้อะไรชดเชยเหรอ สนใจจังนะ)

(ได้ฉิ หรือหนูมีคู่ควงคนอื่นแล้ว😞)

"เรียกมะม๊าสิจ๊ะ"

ตอบกวนไปอย่างนั้น แล้วหัวเราะเบาๆ พลางก้าวนำชิซึริออกจากงานเทศกาล.. เพราะดูเหมือนคนอื่นๆ ก็เริ่มจะทยอยกลับบ้านแล้วด้วยเหมือนกัน

แผ่นหลังของพี่ชายยังคงปกติไม่ไหวติง เธอเลยอาจจะเดาไม่ได้ว่าเขาได้ยินประโยคนั้นหรือเปล่า

แต่ถ้าหันมาเผชิญหน้ากัน.. จะได้เห็นว่ามุมปากของเขายกขึ้นเล็กๆด้วยนะ

(ขอปิดโรลเลยค้าบ😭 สุขสันต์ทานาบาตะย้อนหลังหลายวีค ซึริจังของพี่)

เห็นตาสีเขียวคู่นั้นกลับมามีประกายระยิบระยับ เขาก็อุ่นใจขึ้นมา

เรื่องแปลกประหลาดมีมากเกิน อย่าเก็บมาใส่ใจจนเสียอารมณ์ดีกว่า

ทานาบาตะทั้งที…

“หยุดเรียนได้ แต่ตอนเย็นต้องแวะมาเข้าชมรมนะ~“ ยิ้มร่า
“ซึริจังยังไม่ได้วาดสตอรี่บอร์ดให้เซมไปเลย ลืมรึยังเนี่ย?”

สวมบทประธานชมรม ทวงงานซะเลย

(หรูหราอลังการมาก😭 รอต่อคิวเข้าบูธแปปนะคาสุมิจัง)

หัวเราะ

“ขนาดตัวเองก็ยังไม่ยอมให้ดูเลยแท้ๆ” แล้วจะมาถามของเขาเนี่ยนะ ยัยหนูเอ๋ย

เขาผูกใบขอพรใกล้ๆ กิ่งที่อีกฝ่ายเลือก ให้ใบทั้งสองอยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่.. ก่อนจะวางมือปุบนหัวมิโกะตัวน้อย

”ได้ซี่~“
”งั้นคืนนี้มาเล่นที่บ้านพี่จ๋าก่อนไหม??“

จนกว่าเธอจะโอเคขึ้น

“แต่คนจะรักกัน มักไม่มีหลักการอะไรเลย ความสนุกขึ้นอยู่กับเรื่องราวของคนสองคน..“

ยกนิ้วชี้สองข้างขึ้นมาแตะชิดกัน แล้วก็พูดไปด้วย

”เพราะงั้น คนที่เขียนนิยายรักให้น่าติดตามได้ ต้องศึกษาเรื่องราวแบบไหนมาบ้าง.. ฉันสนใจตรงนั้นน่ะ“

พอเห็นนายยังเขียนอยู่ ก็ชวนคุยต่ออย่างไม่รีบร้อนอะไร ท่าทางจะรอแขวนพร้อมกันนะ

“เป็นที่ตรงนั้นเหรอเนี่ย—” หัวเราะเบาๆ แต่ก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ มีคนชอบแซวอะไรแบบนี้กับเขาบ่อยจริงๆนั่นล่ะ

“แต่ว่าก็ว่า.. คาสุมิจังคิดไหม ว่านิยายรักมันเรียนรู้ได้เยอะกว่านวนิยายทั่วไปนะ”

”นิยายสืบสวน ตื่นเต้นตรงที่ได้ลุ้นความจริง“
”นิยายสยองขวัญ ก็สั่นประสาทเพราะเรื่องเหนือธรรมชาติ“

(+)

“อือฮึ-” ขานรับในลำคอ ก่อนจะกดชัตเตอร์จนเกิดเสียงเบาๆ

แชะ

เร็นโซยกกล้องออกมา กดดูภาพที่พึ่งถ่ายแล้วก็คลี่ยิ้ม

“ออกมาดูดีเลย~ รุยจังก็เหมาะเป็นนางแบบอยู่นะเนี่ย“

แสงตอนใกล้ยามเย็นของพระอาทิตย์ช่วงหลังเลิกเรียน ทำให้ภาพดูนุ่มนวลเหมาะกับสีผมเธอเข้าไปอีก

ก้าวเข้าไป ยื่นกล้องให้เด็กสาวดู

(แหะๆ ขออนุญาตหยิบน้องมาวาดนะคะ🥺)

(/ตัวเด้ง)

(ปีศาจล่อลวงองเมียวจิเหรอ ไปสิ)

((ดีจังค่ะ มัดใจเราเลย😭😭))

"ได้อยู่แล้ว- มาลองกัน"

ว่าจบก็เปิดเลนส์กล้องแล้วยกขึ้นมาแนบไว้ใกล้ตาตัวเอง ก่อนจะพูด

"ปล่อยตัวสบายๆ~"
"ถ้าไม่รูัจะโพสท่าอะไร.. หันหน้าข้างที่รุยจังคิดว่าส่องกระจกแล้วตัวเองน่ารักมาทางนี้ก็ได้"

กำกับ อยู่ในท่าพร้อมถ่าย

"เอ๊ะ? ความลับคร้าบ"

พูดพลางหัวเราะเบาๆ ตวัดมือเขียนสักพักก็เสร็จ เร็นโซปิดฝาปากกาแล้ววางคืนไว้ที่เดิม

"ขืนบอกไป เดี๋ยวคำอธิษฐานจะไม่เป็นจริงนะ"

"ถ้าอยากรู้ก็เอาของซึริจังมาแลกก่อนสิ?" เดินเข้าไปชะเง้อดู

เงียบไปครู่หนึ่งในระหว่างร่างคำอวยพร แต่ก็ยังตั้งใจฟังคำตอบอีกฝ่าย

"วรรณกรรมต่างประเทศไรงี้สินะ.. อืมม ทางนี้อ่านแต่หนังสือญี่ปุ่นมาตลอด สงสัยต้องลองซื้อมาเปิดหูเปิดตาบ้างละ-"

พอเขียนเสร็จเขาก็ยืนรอคาสุมิ พลางถือใบทันซาคุของตนเอาไว้ในมือ

"ปกติฉันชอบดูหนังสือภาพแล้วก็อ่านนิยายเป็นหลัก.. โดยเฉพาะนิยายรักแหละ"
"เชื่อไหม?"

ตอบยิ้มๆ

ชูนิ้วโป้งให้ "เก่งมาก!"

ก่อนจะก้มมองตามนิ้วเธอที่ชี้ลงมา เร็นโซยกยิ้มเล็กน้อย

"ฮะฮะ ไม่ใช่หรอก"
"แต่ฉันก็ถ่ายรูปเก่งอยู่นะ รุยจังอยากลองเป็นนางแบบให้หน่อยไหม?" ยกกล้องมาโบกให้ดูเบาๆ