⚠️ คาร์ค่อนข้าง toxic ไม่สบายใจแจ้งได้
doc • https://bit.ly/Reika_THK
#THK_Commu
มุมปากได้รูปหยักขึ้นเป็นองศากำลังพอดีที่จะเรียกได้ว่า ‘น่ารัก’ — เธอบิดตัวไปมาให้ปลายกระโปรงพลิ้วไปตามแรง ตาไล่มองโปสเตอร์โปรโมทชมรมบนบอร์ด
“ไม่มีเลย” เธอว่า ”ช่วยไม่ได้ จะอันไหนก็ดูน่าเบื่อไปหมดเลยนี่นา“
พูดแล้วก็ไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
”เรย์นะจังล่ะ?“
มุมปากได้รูปหยักขึ้นเป็นองศากำลังพอดีที่จะเรียกได้ว่า ‘น่ารัก’ — เธอบิดตัวไปมาให้ปลายกระโปรงพลิ้วไปตามแรง ตาไล่มองโปสเตอร์โปรโมทชมรมบนบอร์ด
“ไม่มีเลย” เธอว่า ”ช่วยไม่ได้ จะอันไหนก็ดูน่าเบื่อไปหมดเลยนี่นา“
พูดแล้วก็ไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
”เรย์นะจังล่ะ?“
เรย์กะเบนตัวเข้าไปหาอีกฝ่าย เธอยื่นหน้าจากด้านหลัง
“กำลังดูอะไรอยู่เหรอ”
เรย์กะเบนตัวเข้าไปหาอีกฝ่าย เธอยื่นหน้าจากด้านหลัง
“กำลังดูอะไรอยู่เหรอ”
“แหม เจอเข้าจริง ๆ ซะด้วยสิ” เธออุทานอย่างไม่ใส่ใจ “แต่น่าเสียดายที่ไม่ใช่ทั้งของฉันและของคุณมิทซึโทเมะ”
นิ้วเรียวบรรจงหยิบบัตรของใครสักคนในโรงเรียนออกมาจากหน้าหนังสือแล้วชูให้อีกฝ่ายดู
“ของใครก็ไม่รู้ล่ะ ทำยังไงดีล่ะคะ~?”
“แหม เจอเข้าจริง ๆ ซะด้วยสิ” เธออุทานอย่างไม่ใส่ใจ “แต่น่าเสียดายที่ไม่ใช่ทั้งของฉันและของคุณมิทซึโทเมะ”
นิ้วเรียวบรรจงหยิบบัตรของใครสักคนในโรงเรียนออกมาจากหน้าหนังสือแล้วชูให้อีกฝ่ายดู
“ของใครก็ไม่รู้ล่ะ ทำยังไงดีล่ะคะ~?”
“ฮะฮะ คุณมิทซึโทเมะพูดถูก”
ว่าแล้วก็เอื้อมไปหยิบหนังสือในชั้นตรงหน้ามาแบบสุ่ม ๆ
“ในสถานการณ์แบบนี้ มันจะไปอยู่ไหนก็คงไม่แปลก”
“ฮะฮะ คุณมิทซึโทเมะพูดถูก”
ว่าแล้วก็เอื้อมไปหยิบหนังสือในชั้นตรงหน้ามาแบบสุ่ม ๆ
“ในสถานการณ์แบบนี้ มันจะไปอยู่ไหนก็คงไม่แปลก”
“ถ้าอย่างนั้นก็—ขอให้โชคดีกับการตามหา”
“ฉันคงต้องขอตัวก่อน ไว้พบกันใหม่นะคะ”
เธอว่าแล้วโค้งศีรษะให้น้อย ๆ ก่อนจะเดินออกมาทั้งอย่างนั้น
(ขอจบไว้ตรงนี้เลยนะคะ ขอบคุณมากเลยค่ะ!! ได้รู้จักเพื่อนเพิ่มแล้ว!><)
“ถ้าอย่างนั้นก็—ขอให้โชคดีกับการตามหา”
“ฉันคงต้องขอตัวก่อน ไว้พบกันใหม่นะคะ”
เธอว่าแล้วโค้งศีรษะให้น้อย ๆ ก่อนจะเดินออกมาทั้งอย่างนั้น
(ขอจบไว้ตรงนี้เลยนะคะ ขอบคุณมากเลยค่ะ!! ได้รู้จักเพื่อนเพิ่มแล้ว!><)
เธอยักไหล่ เบนสายตาไปทางอื่น ก่อนจะเหลือบกลับมามองเมื่อเห็นอีกฝ่ายยกบัตรใบหนึ่งขึ้นมา
ใบหน้าอันแสนคุ้นตา—ใบหน้าที่ไม่อยากให้ใครเห็น
เรย์กะเบิกตา หายใจเข้าเฮือกใหญ่ พยายามกลบความตื่นตระหนกไว้ให้มิดที่สุด ถึงอย่างนั้นมันก็ยังถูกส่งออกทางน้ำเสียง
“บัตรนั่น ไปได้มาจากไหนน่ะ—!”
เธอยักไหล่ เบนสายตาไปทางอื่น ก่อนจะเหลือบกลับมามองเมื่อเห็นอีกฝ่ายยกบัตรใบหนึ่งขึ้นมา
ใบหน้าอันแสนคุ้นตา—ใบหน้าที่ไม่อยากให้ใครเห็น
เรย์กะเบิกตา หายใจเข้าเฮือกใหญ่ พยายามกลบความตื่นตระหนกไว้ให้มิดที่สุด ถึงอย่างนั้นมันก็ยังถูกส่งออกทางน้ำเสียง
“บัตรนั่น ไปได้มาจากไหนน่ะ—!”