เธอพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ พลางส่งเสียง “อ้อ”

มุมปากได้รูปหยักขึ้นเป็นองศากำลังพอดีที่จะเรียกได้ว่า ‘น่ารัก’ — เธอบิดตัวไปมาให้ปลายกระโปรงพลิ้วไปตามแรง ตาไล่มองโปสเตอร์โปรโมทชมรมบนบอร์ด

“ไม่มีเลย” เธอว่า ”ช่วยไม่ได้ จะอันไหนก็ดูน่าเบื่อไปหมดเลยนี่นา“

พูดแล้วก็ไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ

”เรย์นะจังล่ะ?“

ขณะกำลังเดินเตร่ไปตามทางเดิน สายตาของเธอก็สะดุดเข้ากับร่างคุ้นตา

เรย์กะเบนตัวเข้าไปหาอีกฝ่าย เธอยื่นหน้าจากด้านหลัง

“กำลังดูอะไรอยู่เหรอ”

พูดไปพลางกรีดหน้าหนังสือไปพร้อมกัน ก่อนจะชะงักไปครู่หนึ่ง เมื่อสะดุดตาเข้าวัตถุบางแข็งทรงสี่เหลี่ยมที่สอดไว้ตรงกลางหน้าหนังสือ เรย์กะหยุดจ้องมันอยู่สักพัก

“แหม เจอเข้าจริง ๆ ซะด้วยสิ” เธออุทานอย่างไม่ใส่ใจ “แต่น่าเสียดายที่ไม่ใช่ทั้งของฉันและของคุณมิทซึโทเมะ”

นิ้วเรียวบรรจงหยิบบัตรของใครสักคนในโรงเรียนออกมาจากหน้าหนังสือแล้วชูให้อีกฝ่ายดู

“ของใครก็ไม่รู้ล่ะ ทำยังไงดีล่ะคะ~?”

เธอหัวเราะน้อย ๆ พลางยกปลายนิ้วขึ้นมาป้องปาก — ให้พอดู「น่ารัก」

“ฮะฮะ คุณมิทซึโทเมะพูดถูก”

ว่าแล้วก็เอื้อมไปหยิบหนังสือในชั้นตรงหน้ามาแบบสุ่ม ๆ

“ในสถานการณ์แบบนี้ มันจะไปอยู่ไหนก็คงไม่แปลก”

“เคนจัง” เธอทวนชื่อพลางพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ริมฝีปากปั้นประดิษฐ์โค้งขึ้นเป็นยิ้มบาง “เข้าใจแล้วค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็—ขอให้โชคดีกับการตามหา”

“ฉันคงต้องขอตัวก่อน ไว้พบกันใหม่นะคะ”

เธอว่าแล้วโค้งศีรษะให้น้อย ๆ ก่อนจะเดินออกมาทั้งอย่างนั้น

(ขอจบไว้ตรงนี้เลยนะคะ ขอบคุณมากเลยค่ะ!! ได้รู้จักเพื่อนเพิ่มแล้ว!><)

“ก็เผื่อรู้เข้าไงคะ พูดไว้เผื่อน่ะ”

เธอยักไหล่ เบนสายตาไปทางอื่น ก่อนจะเหลือบกลับมามองเมื่อเห็นอีกฝ่ายยกบัตรใบหนึ่งขึ้นมา

ใบหน้าอันแสนคุ้นตา—ใบหน้าที่ไม่อยากให้ใครเห็น

เรย์กะเบิกตา หายใจเข้าเฮือกใหญ่ พยายามกลบความตื่นตระหนกไว้ให้มิดที่สุด ถึงอย่างนั้นมันก็ยังถูกส่งออกทางน้ำเสียง

“บัตรนั่น ไปได้มาจากไหนน่ะ—!”