"ไว้เจอกันใหม่และกลับดี ๆ นะครับฮะรุมะคุง"

รันไคกล่าวลาและยิ้มจนกระทั่งแผ่นหลังของอีกฝ่ายลับตาไปเขาจึงหุบยิ้มและเดินจากไป

(เย้ ขอบคุณมาก ๆ ที่ให้แจมนะคะ 🥺✨)

"วันนี้ก็เย็นมากแล้ว ไว้แค่นี้ก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวผมจะลองหาอีกทีพรุ่งนี้”

เขาเดินเข้าไปใกล้แต่ยังคงมีระยะห่างอยู่และยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนจะหยิบลูกอมในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาแบไว้ที่ฝ่ามือด้านหน้าสองสามเม็ด

“นี่ของตอบแทนครับ"

"ขอบคุณมากนะครับฮะรุมะคุง ไว้ผมจะตอบแทนเป็นอย่างอื่นที่ดีกว่านี้ในโอกาสหน้านะครับ”

ได้ยินอีกฝ่ายพูดรันไคก็คิดว่าอาจจะเป็นไปได้ ไม่แน่อาจจะอยู่ที่ไกลตาหรือที่ที่ไม่คาดคิดก็ได้

"แย่เลยนะครับแบบนั้น"

เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ ขณะสายตายังกวาดมองพุ่มไม้ใกล้ตัว พลางถอนหายใจเบา ๆ ดูเหมือนจะไม่มีท่าทีว่าจะเจอเลยซักนิด

หลังจากที่หาไปซักพักดูเหมือนว่าทั้งคู่จะหาไม่เจอเขาจึงละสายตากลับมามองอีกฝ่าย

“ดูเหมือนว่าจะไม่อยู่ตรงนี้จริง ๆ นะครับ..."

+

เขาหัวเราะแผ่ว มือที่สวมถุงมือหนังสีขาวยกขึ้นแตะริมฝีปากเบา ๆ ราวกับกลั้นเสียงหัวเราะไม่ให้หลุดล้ำความเงียบไปมากกว่านั้น

“แต่ถ้าไม่เจอก็ไม่เป็นไรหรอกครับ”

ว่าจบ ร่างสูงก็ผินกายออก หยุดชะโงกมองตามพุ่มไม้ทีละพุ่มด้วยท่าทีไม่เร่งรีบเท่าไหร่

“ขอบคุณนะครับ”

รันไคยิ้มบาง พลางเหลือบตามองกล่องไม้ที่อีกฝ่าบเพิ่งซ่อนไว้ในพุ่มไม้อย่างเงียบงัน ก่อนจะละสายตากลับมายังใบหน้าของอีกฝ่ายด้วยแววตาเรียบนิ่งเพียงชั่วครู่และแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มดังเดิม

“หวังว่าบัตรจะอยู่แถวนี้นะครับ...ปีที่ผ่าน ๆ มาทำเอาคาดเดาไม่ได้เลยล่ะครับ”

+

“ไม่เจอครับ…”

รันไคตอบพลางกวาดตามองรอบตัวช้า ๆ ราวกับกำลังชั่งใจบางอย่าง

“แต่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันเคยอยู่กับผมหรือเปล่า”

เขาหัวเราะเบา ๆ จาง ๆ เหมือนไม่ได้คาดหวังคำตอบจากตัวเองนัก ก่อนจะหันไปมองอีกฝ่ายที่กำลังเอากล่องไปซ่อนในพุ่มไม้อย่าสนใจ

“คงต้องรบกวนฮารุมะคุงช่วยเดินหาด้วยกันซะแล้วล่ะครับ”

ใบหน้าคมคายพยักหน้ารับเมื่ออีกฝ่ายบอกเหตุผลว่าทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้

"ถ้างั้น...ลองเอากล่องนี่ไปทิ้งให้พ้นสายตาดูดีมั้ยครับ?"

รันไคยิ้มกว้างขึ้นอย่างประหลาด ดวงตายังคงเรียบนิ่งราวกับแววตานั้นไม่เกี่ยวข้องกับรอยยิ้มเลยสักนิด

"จะได้ไม่ต้องมองมันอีก"

เขาหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ คล้ายพูดเล่นแต่น้ำเสียงกลับจริงจัง

(ขอบวกนะฮะ ✨)

"กำลังทำอะไรอยู่หรอครับ ฮะรุมะคุง"

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างเย็นเฉียบฝ่าความเงียบงัน รันไคปรากฏขึ้นด้านหลังร่างของอีกฝ่ายราวกับเงา

สายตาคมเหลือบมองกล่องบนพื้นที่มีบัตรนักเรียนอยู่ภายในก่อนจะยิ้มบาง ๆ

"น่า..สนใจดีนะครับ"

(/หลบ)

( อะวีวี่วี่ )

( น้องปี 2 ก็เท่คับน้องง 💪 )

(ขอบคุณครับผม ☺️✨)

( ขอมมากค้าบ 🥺 )

( ฮืออ ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะ 🥺🤍🤍✨ )