doc : bit.ly/3Y8dE86
#THKcommu
( แอคทีฟ 20.00 - 02.00 )
รันไคกล่าวลาและยิ้มจนกระทั่งแผ่นหลังของอีกฝ่ายลับตาไปเขาจึงหุบยิ้มและเดินจากไป
(เย้ ขอบคุณมาก ๆ ที่ให้แจมนะคะ 🥺✨)
รันไคกล่าวลาและยิ้มจนกระทั่งแผ่นหลังของอีกฝ่ายลับตาไปเขาจึงหุบยิ้มและเดินจากไป
(เย้ ขอบคุณมาก ๆ ที่ให้แจมนะคะ 🥺✨)
เขาเดินเข้าไปใกล้แต่ยังคงมีระยะห่างอยู่และยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนจะหยิบลูกอมในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาแบไว้ที่ฝ่ามือด้านหน้าสองสามเม็ด
“นี่ของตอบแทนครับ"
"ขอบคุณมากนะครับฮะรุมะคุง ไว้ผมจะตอบแทนเป็นอย่างอื่นที่ดีกว่านี้ในโอกาสหน้านะครับ”
เขาเดินเข้าไปใกล้แต่ยังคงมีระยะห่างอยู่และยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนจะหยิบลูกอมในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาแบไว้ที่ฝ่ามือด้านหน้าสองสามเม็ด
“นี่ของตอบแทนครับ"
"ขอบคุณมากนะครับฮะรุมะคุง ไว้ผมจะตอบแทนเป็นอย่างอื่นที่ดีกว่านี้ในโอกาสหน้านะครับ”
"แย่เลยนะครับแบบนั้น"
เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ ขณะสายตายังกวาดมองพุ่มไม้ใกล้ตัว พลางถอนหายใจเบา ๆ ดูเหมือนจะไม่มีท่าทีว่าจะเจอเลยซักนิด
หลังจากที่หาไปซักพักดูเหมือนว่าทั้งคู่จะหาไม่เจอเขาจึงละสายตากลับมามองอีกฝ่าย
“ดูเหมือนว่าจะไม่อยู่ตรงนี้จริง ๆ นะครับ..."
+
"แย่เลยนะครับแบบนั้น"
เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ ขณะสายตายังกวาดมองพุ่มไม้ใกล้ตัว พลางถอนหายใจเบา ๆ ดูเหมือนจะไม่มีท่าทีว่าจะเจอเลยซักนิด
หลังจากที่หาไปซักพักดูเหมือนว่าทั้งคู่จะหาไม่เจอเขาจึงละสายตากลับมามองอีกฝ่าย
“ดูเหมือนว่าจะไม่อยู่ตรงนี้จริง ๆ นะครับ..."
+
“แต่ถ้าไม่เจอก็ไม่เป็นไรหรอกครับ”
ว่าจบ ร่างสูงก็ผินกายออก หยุดชะโงกมองตามพุ่มไม้ทีละพุ่มด้วยท่าทีไม่เร่งรีบเท่าไหร่
“แต่ถ้าไม่เจอก็ไม่เป็นไรหรอกครับ”
ว่าจบ ร่างสูงก็ผินกายออก หยุดชะโงกมองตามพุ่มไม้ทีละพุ่มด้วยท่าทีไม่เร่งรีบเท่าไหร่
รันไคยิ้มบาง พลางเหลือบตามองกล่องไม้ที่อีกฝ่าบเพิ่งซ่อนไว้ในพุ่มไม้อย่างเงียบงัน ก่อนจะละสายตากลับมายังใบหน้าของอีกฝ่ายด้วยแววตาเรียบนิ่งเพียงชั่วครู่และแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มดังเดิม
“หวังว่าบัตรจะอยู่แถวนี้นะครับ...ปีที่ผ่าน ๆ มาทำเอาคาดเดาไม่ได้เลยล่ะครับ”
+
รันไคยิ้มบาง พลางเหลือบตามองกล่องไม้ที่อีกฝ่าบเพิ่งซ่อนไว้ในพุ่มไม้อย่างเงียบงัน ก่อนจะละสายตากลับมายังใบหน้าของอีกฝ่ายด้วยแววตาเรียบนิ่งเพียงชั่วครู่และแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มดังเดิม
“หวังว่าบัตรจะอยู่แถวนี้นะครับ...ปีที่ผ่าน ๆ มาทำเอาคาดเดาไม่ได้เลยล่ะครับ”
+
รันไคตอบพลางกวาดตามองรอบตัวช้า ๆ ราวกับกำลังชั่งใจบางอย่าง
“แต่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันเคยอยู่กับผมหรือเปล่า”
เขาหัวเราะเบา ๆ จาง ๆ เหมือนไม่ได้คาดหวังคำตอบจากตัวเองนัก ก่อนจะหันไปมองอีกฝ่ายที่กำลังเอากล่องไปซ่อนในพุ่มไม้อย่าสนใจ
“คงต้องรบกวนฮารุมะคุงช่วยเดินหาด้วยกันซะแล้วล่ะครับ”
รันไคตอบพลางกวาดตามองรอบตัวช้า ๆ ราวกับกำลังชั่งใจบางอย่าง
“แต่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันเคยอยู่กับผมหรือเปล่า”
เขาหัวเราะเบา ๆ จาง ๆ เหมือนไม่ได้คาดหวังคำตอบจากตัวเองนัก ก่อนจะหันไปมองอีกฝ่ายที่กำลังเอากล่องไปซ่อนในพุ่มไม้อย่าสนใจ
“คงต้องรบกวนฮารุมะคุงช่วยเดินหาด้วยกันซะแล้วล่ะครับ”
"ถ้างั้น...ลองเอากล่องนี่ไปทิ้งให้พ้นสายตาดูดีมั้ยครับ?"
รันไคยิ้มกว้างขึ้นอย่างประหลาด ดวงตายังคงเรียบนิ่งราวกับแววตานั้นไม่เกี่ยวข้องกับรอยยิ้มเลยสักนิด
"จะได้ไม่ต้องมองมันอีก"
เขาหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ คล้ายพูดเล่นแต่น้ำเสียงกลับจริงจัง
"ถ้างั้น...ลองเอากล่องนี่ไปทิ้งให้พ้นสายตาดูดีมั้ยครับ?"
รันไคยิ้มกว้างขึ้นอย่างประหลาด ดวงตายังคงเรียบนิ่งราวกับแววตานั้นไม่เกี่ยวข้องกับรอยยิ้มเลยสักนิด
"จะได้ไม่ต้องมองมันอีก"
เขาหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ คล้ายพูดเล่นแต่น้ำเสียงกลับจริงจัง
"กำลังทำอะไรอยู่หรอครับ ฮะรุมะคุง"
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างเย็นเฉียบฝ่าความเงียบงัน รันไคปรากฏขึ้นด้านหลังร่างของอีกฝ่ายราวกับเงา
สายตาคมเหลือบมองกล่องบนพื้นที่มีบัตรนักเรียนอยู่ภายในก่อนจะยิ้มบาง ๆ
"น่า..สนใจดีนะครับ"
"กำลังทำอะไรอยู่หรอครับ ฮะรุมะคุง"
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างเย็นเฉียบฝ่าความเงียบงัน รันไคปรากฏขึ้นด้านหลังร่างของอีกฝ่ายราวกับเงา
สายตาคมเหลือบมองกล่องบนพื้นที่มีบัตรนักเรียนอยู่ภายในก่อนจะยิ้มบาง ๆ
"น่า..สนใจดีนะครับ"