พออีกคนทักท้วงเรื่องของกินมันก็ทำให้เขาหันไปมองอีกคนด้วยความประหลาดใจ

" ตัวนายก็ไม่ใช่เล่นๆนะ กินจุชะมัด "

" แต่ก็ ..เอาสิ "

ว่าพลางดันตัวขึ้นพร้อมบิดขี้เกียจแก้เมื่อยไปพลางๆ พออีกคนลุกขึ้นเขาก็ปลายหางตามองอีกฝ่าย

" อยากเอาไดฟุกุกลับไปกินที่ห้องเหมือนกัน.."

" จะไปหาของแบบนั้นได้จากไหนกัน "

"เดทเนี่ยนะ.."

" คบกับนายก็เหนื่อยแย่แล้ว "

พอว่าแบบนั้นพร้อมทำท่าขบขันออกมาพลางเอาไหล่ชนอีกฝ่ายเบาๆ ยามที่เสียงดินปืนนั้นสงบลง เหลือเพียงแต่ความเงียบงัน แต่ก็ยังพอเห็นแสงไฟของเทศกาลอยู่ปรายหางตา..

+

" ฉันไม่มีใครสักหน่อย "

ว่าพลางเอาไหล่ดันตัวอีกฝ่ายเป็นการหยอกล้อ แต่พอพูดมันก็ทำให้เขาอดคิดไม่ได้เหมือนกัน

กับใครสักคนน่ะหรอ. .

" รูมเมทล่ะมั้ง แต่หมอนั่นชอบฉายเดี่ยว "

พอมานึกๆก็ยกยิ้มขำเล็กขำน้อยออกมา มันก็เป็นไปตามนิสัยเพื่อนของเขานั่นแหละ

" นายพูดยังกับเหมือนฉันจะพาคู่รักมาดูงั้นแหละ "

ทำได้แต่นึกคิดว่าทำไมปีที่แล้วถึงไม่ออกมาดูกันนะ ปีนี้มันคงเป็นคำตอบแล้วล่ะ..

" ครั้งสุดท้ายไม่ได้ออกมาดูดอกไม้ไฟนี่เมื่อไหร่นะ..จำไม่ได้เลย "

ปีนี้เขามีคนที่อยู่ข้างเขา นั่นเขามั่นใจที่สุดในตอนนี้

" นายนี่เลือกหาที่ได้เก่งจริงๆ เห็นชัดแจ๋วเลย.. "

ว่าพลางชมอีกฝ่ายไปด้วย พร้อมยกยิ้มนึกอะไรสนุกๆ

" .. ปีหน้ามาอีกมั้ย "

"เพราะแบบนี้ไงฉันถึงสบายใจทุกครั้งที่อยู่กับนาย"

ว่าแล้วก็เอนตัวพิงอีกคน ปล่อยลมหายใจหน่ายออกมาพลางตามองฟ้า

" นี่ก็ยังไม่ได้ไปไหนหรอก คงใช้เวลาคิดอีกหลา..."

"อะ!"

ไม่ทันได้ตั้งตัว เสียงชนวนไฟก็ได้ก่อตัวขึ้น แสงไฟที่พุ่งขึ้นเหนือสู่ฟ้า กระจายกลายเป็นแสงไฟหลากหลายสี ใช่ ดอกไม้ไฟมันได้เริ่มขึ้นมา

ท่ามกลางความเงียบสงัด แทรกด้วยด้วยเสียงระเบิดของดอกไม้ไฟระยิบระยับตา

+

ท้องฟ้าที่ดูมืดมิด แต่พอท่ามกลางเมืองชนบทแบบนี้แล้ว มันกลับเห็นดวงดาวอย่างแจ่มแจ้ง แม้ว่ามันจะต่างจากเมื่อชั่วครู่ก็ตาม

" พอนึกๆดูแล้ว.. "

" โตขึ้นนายอยากทำอะไรหรอ "

นัยต์ตาหลับตาลง เพียงชั่ววูบก่อนจะลืมตาขึ้นมา

" ฉันน่ะนะ.. "

" ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรไปทางไหนต่อ "

น้ำเสียงปนเศร้าใจเล็กน้อย ทั้งชีวิตเขาแทบไม่ได้อยู่เพื่อตัวเองเลยด้วยซ้ำ

เขาเดินตามมแรงอีกฝ่ายที่ชักจูงไปสองขาก้าวเดินตามไปไปนานนักก็เหลือเพียงแค่สองคน ผู้คนเริ่มเบาบางลง เขาที่ยืนหน้าสนามเด็กเล่นเก่า

เขาก้าวเดอนตามไปยังอีกคน ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนที่นั่งก่อนจะทำท่าผ่อนคลายเอนตัวกับม้านั่งอย่างสบายใจ

" ไม่นึกว่าจะมีที่แบบนี้อยู่ด้วย "

เขาเริ่มเหยียดแขนและขาอย่างสบายใจ พออยู่แบบนี้แล้วเขาโล่งใจไปตั้งเยอะ

+

แม้จะไม่ได้บอกให้อีกฝ่ายเอ่ยคำตอบออกมาแต่กลับเหลือบมองไปยังทันซาคุอีกคน ไม่นานนักเขาก็เลือกและเขียนสิ่งที่ต้องการลงไป

สองมือเอื้อมไปติดข้างๆกัน จนทันซาคุสีชมพูและขาวพลิ้วตามแรงลม

แม้จะชั่วพริบตา ลายมือสลวยที่เขียนว่า

' อยากได้รับความรัก '

เขามองมันเพียงชั่วครู่ และแน่นอนว่าไม่ทันที่อีกคนได้พูดถึงมันเขาก็จูงมืออีกคนเดินออกมาทันที

" ไปกันเถอะ.. ดอกไม้ไฟจะเริ่มแล้วนะ "

นัยต์ตาเหลือบจับสังเกตอีกคนมันซ้อนทับกับภาพที่คราเยาว์วัยเคยได้คุยกัน

มันไม่เปลี่ยนไปเลย

" ไปสิ "

มือจับก้อนปุ้นขาวเข้าปากสมใจอยาก ก่อนจะจูงมือทั้งที่เลอะๆ? ไปทั้งแบบนั้น

ไม่นานก็ถึง สองมือเลือกใบหลากสีพร้อมหยิบมาเผื่ออีกคนด้วย

" นายจะเอาสีอะไรน่ะ "

แดง เหลือง ฟ้า เขียว.. มีเต็มไปหมดเลย แต่เขารออีกคนเลือกดีกว่า

" เอ.. แล้วจะอธิษฐานอะไรหรอ ? "

แซวซะเลย

ไม่ทันได้พูดอะไรร่างก็โดนดันมายังร้านที่ได้เปรยตามองไว้ ไม่นึกว่าอีกคนจะตาดีเห็นขนาดนี้ น่ากลัวจริงๆ

เขาถอนหายใจออกเล็กน้อยก่อนจะสั่งเพียงแค่สองชิ้นและจ่ายตังจนเรียบร้อย

สองมือที่ถือก้อนไดฟุกุ มืออีกข้างพลางชูไปทางอีกคน

" เอ่า นี่ "

" เดี๋ยวมือเลอะ นายอ้าปากเอา "
.
.

แม้จริงๆมันก็มีแผ่นกระดาษน้อยๆรองไว้ก็เถอะ ก็กลัวเลอะอยู่ดี แต่มืออีกข้างก็จับเข้าปากเรียบร้อย

พอหันหน้าไปหาอีกคนที่ทำหน้าแปลกๆมันก็อดที่จะอมยิ้มแล้วขำออกมาไม่ได้

" ทำหน้าอะไรอ่ะ ตลกชะมัด "

เสียงหัวเราะท่ามกลางความมืด ทำให้เขาเลิกฟุ้งซ่านไปได้ชั่วครู่ ไม่นานนั้นแสงสว่างก็กลับมา ราวกับว่ามันเป็นเพียงฝันร้าย ไม่นานนักก็ตื่น

" ไฟกลับมาแล้ว.. แสดงว่าไฟดับงั้นหรอ.. "

แม้จะไม่เข้าใจอะไรแต่พอโล่งใจเขาก็เอนตัวพิงอีกฝ่าย

" ขอบคุณนะ "

ไม่รู้ทำไม แต่เขาก็พูดออกไป

เขาก็จำไม่ได้นั่นแหละ ปีที่แล้วเขาแค่เดินมาซื้อปลาทองแล้วก็กลับเลย.. ปีนี้เขามีอีกคนอยู่ด้วยนี่นะ ก็คงจะหายเหงาลงไปบ้าง

มือค่อยๆเอาผมทัดหูเพื่อไม่ให้เส้นผมบังวิสัยทัศน์มากเกินไป

" พอมืดๆแล้วไม่ชอบเลย.. "

เขาทำได้เพียงแค่พูดเบาๆ เพราะสุดท้ายแล้ว ความมืดมันก็ดูว่างเปล่าพอกับจิตใจของเขา แค่นี้มันก็ทรมานพอแล้วรึเปล่า ..

ขาที่ก้าวเดินถึงกับชะงักลงด้วยความประหลาดใจ แสงไฟราวพร้อมใจดับมืดลงไป แม้จะแอบตกใจเขาก็ยังดึงสติกลับมาได้

สายตาค่อยๆปรับโฟกัสให้เข้ากับที่มืด รับรู้ถึงสัมผัสจากข้อมือที่อีกฝ่ายคว้ามันไว้

" ไม่เป็นไร "

เขาส่ายหน้าไปมา

" ไม่เห็นจำได้เลยว่าปีที่แล้วจะมีเหตการณ์แบบนี้.. นายพอคุ้นๆรึเปล่า "

+

" นายนี่กินจุชะมัด "

ว่าก็เบะปากเล็กน้อย จะกินปกติก็ไม่ว่าอะไรหรอก พอไล่ลิสต์ของหวานมันก็ห้ามที่ไม่ดุอีกคนไม่ได้

แต่อย่างว่า ..เป็นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่นะ

" อากาศวันนี้มันเย็นแล้ว กินอะไรเบาๆดีกว่ามั้ย ? "

แต่สายตาก็เหลือบไปทางไดฟุกุ ปกติเขาก็ชอบกินมันนะ ก็จะเบี่ยงเบนความสนใจทันที

" เดินไปทางนั้นดีกว่า.. "

เลี่ยงขั้นสุด..

แม้ว่าแทบไม่อยากเชื่อแต่ก็อดไม่ได้ที่จะลองเหมือนกัน พอตักไปคำแรกก็ตาแทบวาว มันอร่อยจริงๆนั่นแหละ..

" จริงของนาย "

แม้บทสนทนาอาจเงียบไปเพราะเพลิดเพลินกับของกินตรงหน้า แต่ก็ไม่คิดว่าจะทานมันหมดเหมือนกัน ..ต้องมนต์วันทานาบาตะแน่ๆเลย..

" กินแบบนี้แล้วอยากหาของหวานล้างคอเลย.."

" ตรงนู้นล่ะเป็นไง ? "

สายตาเหลือบไปทางนั่งที่ดูเหมือนว่างอยู่ แต่พอเหมือนอีกคนจะเดินไปตนที่สองมือที่ถือชามข้าวกระดาษก็เดินตามไปต่องๆ

" ซื้อมาเยอะแยะ นายจะกินหมดหรอเนี่ย.. "

" ดีไม่ดีนี่คงกินแค่ไม่กี่คำเองนะ '

เอาจริงๆ กลางคืนเขาก็ไม่ค่อยกินเท่าไหร่ซะด้วยสิ ตัดกับอีกคนลิบลับเลย..

เอาเถอะ ยังไงก็ได้แหละ

" อื้ม "

เขาพยักหน้ารับเป็นอันตอบว่าเอาด้วย แต่เหมือนอีกคนจะโดนบางอย่างดึงดูดสายตาไปนะ

อีกคนพอย้ำคำพูดจนจบเขาก็ทำได้เพียงพยักหน้าตอบรับและยืนรออยู่ตรงนั้น ไม่นานนักเหมือนร้านนี้จะทำเสร็จพอดีเลย

". . รู้งี้สั่งแค่ของคาสึมิคุงอย่างเดียวดีกว่า"

ไม่นึกว่าจะไปสั่งยากิโทริมาเพิ่ม ระวังมันจะอิ่มซะก่อน..

แต่ก็ยืนรอตรงนี้แหละ กลัวพลัดหลงกับอีกคนล่ะ

" ไม่ล่ะ ไปหาอะไรรองท้องนายก่อนดีกว่า "

" ไม่กินอะไรเลย เดี๋ยวจะแย่เอา "

แน่นอนว่าเขาเห็นอีกคนสำคัญกว่า อย่างไรเสียงานมันก็มีทั้งคืน ค่อยเดินมาเขียนใบอธิฐานทีหลังก็ยังได้

" ร้านนั้นมั้ย ? "

เขาชี้ไปทางร้านข้าวหน้าปลาไหล คิดว่าเขาคงจะชอบนะ เท่าที่เขาจำความได้

ก่อนจะเดินสองมือดันหลังอีกคนให้เดินไปข้างหน้า เขาคงไม่อยากเห็นเพื่อนเป็นลมต่อหน้าหรอกนะ