เท็กเจอร์และอโรม่าภายนอกคลุ้ง เมื่อกัดเข้าไปรับรู้ได้ถึงความฉ่ำหนึบของเนื้อปลาเกรดพรีเมี่ยมตัดด้วยรสชาติที่เข้ากันได้ของต้นหอมและขิงรสชาติของซอสกลมกล่อมช่วยเพิ่มรสชาติและรสสัมผัส ทุกอย่างสามารถเบลนไปในทิศทางเดียวกันได้อย่างลงตัว

มื้อเย็นนี้ทำเมนูปลาให้หลานสาวของเขาฟังดูเข้าท่าไม่น้อย

"อร่อยจนคิดว่าถ้าเล่าให้หลานสาวของผมคาโอริจังฟังเธอคงอาละวาทที่ไม่ได้กินด้วยน่าดูเลยล่ะครับ"

ทั้งคู่เป็นพวกนับถือเทพสินะ— รันนั่งฟังบทสนทนาเงียบๆ ขณะกัดกินอาหารหงุบหงับในปาก ในตอนนี้ชวนให้นึกถึงช่วงเวลาที่ไม่สำคัญในอดีต

"พวกคุณแกล้งทำเป็นพวกผมไม่มีตัวตนบนโต๊ะอาหารก็ได้นะ ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ"

เขาหน้าทนไม่น้อยพอที่จะเสนอหน้าอยู่ต่อด้วยรอยยิ้มระรื่นพลางคีบชิ้นปลาจากจานต่อมาเข้าปาก

อันนี้ก็อร่อยแหะ—

+

"นอกจากคามิซามะของยูระซังแล้วคงต้องขอบคุณคุณพี่ชายด้วย อ่า— มิอุระซังช่างเป็นชายที่เปี่ยมไปด้วยเมตตาจริงๆ เลยนะครับ"

เมื่อได้ยินคำสรรเสริญต่อเทพของยูระไม่วายที่เขาจะร่วมผสมโรงด้วย ก่อนจะพนมมือและเริ่มใช้ตะเกียบคีบอาหารตรงหน้าเข้าปาก

โชคหล่นทับ สุขขีเกินบรรยายจริงๆ~

รันกระพริบตาปริบๆ ครู่นึงเมื่อทั้งสองกำลังจะเริ่มคุยธุระ ก่อนจะหันกลับไปทานต่อสัมผัสรสชาติอันเปรมปรี

รันปล่อยมือถอยจากเทรุอุจิ วันนี้แลดูว่าง่ายผิดคาดแต่ก็ไม่ได้แย่นัก เขาหันไปยังผู้ถามก่อนหน้า

"กับคุณมิอุระผมรู้จักมาเกือบจะปี ส่วนเทรุอุจิคุงปีกว่าๆ ถ้าผมกะเวลาไม่ผิดนะ—"

เขาเดินตามพลางมองรอบๆ ด้วยความตื่นตานิดๆ จนมาห้องอาหารก็ได้ยินคำไม่ลื่นหูเท่าไหร่นัก

"โอ๊ะโอ๋ คุณพี่ชาย วันดีอย่างนี้ควรพูดว่า 'ทำให้หลับใหลชั่วนิรันดร์' มากกว่านะครับ"

ใบหน้ายังคงรักษารอยยิ้มระรื่นไว้เช่นเดิม

มาถึงตรงนี้คงจะสนใจกันสินะครับ?

เราอาจยังไม่ใช่ทีมที่เก่งที่สุด
แต่เรากำลังมุ่งหน้าไป “โคชิเอ็น!”

ถ้าคุณแค่อยากลองวิ่ง วิ่งให้สุดแรง
หรืออยากลองตีสักหนึ่งครั้งให้โดนลูกเบสบอลจริงๆ

มาสิ — ไม่ต้องมีพื้นฐาน แค่กล้าที่จะเริ่มก็พอ
แล้วผมจะรับผิดชอบคุณเอง

[เรามีชุดชมรมเตรียมไว้ให้พร้อม]
แค่คุณมา ก็คือเริ่มก้าวแรกแล้ว

#THK_ชมรมเบสบอล

docs.google.com/forms/d/e/1F...

"นั้นสินะครับยูระซัง —หรือบางทีพวกเราทุกคนอาจจะถูกดึงดูดกันด้วยวาสนาจริงๆ ก็ได้นะครับ คุฟุฟุ"

ปากพูดไปร่างกายก็ไม่อยู่นิ่งอ้อมแขนจับบ่าเทรุอุจิไว้แน่นอย่างแนบเนียนล็อคไม่ให้ปลีกตัวออกไปก่อน

ใครจะปล่อยให้ผู้ร่วมชะตากลับไปก่อนเล่า...

สำหรับการเลี้ยงไม่ใช่เรื่องที่เกินขอบเขตที่คิดไว้จริงๆ... ปลายนิ้วยกสัมผัสแก้มตนแม้ริมฝีปากจะมีรอยยิ้มอยู่แต่คิ้วกลับยู่เล็กน้อยคล้ายลำบากใจหน่อยๆ

"อืม... ถ้าปฏิเสธก็จะถือว่าเสียน้ำใจน่าดู ผมขอรับเอาไว้อย่างเต็มใจก็แล้วกันไว้มีโอกาสผมจะตอบแทนทีหลังนะครับ"

^^

รันเอนหัวเล็กน้อยแสดงออกถึงความสงสัยในคำพูดของยูระ แต่ก็ดูไม่ได้สนใจนักในเวลาถัดมา

+

"นั้นสินะ—"

รันเอ่ยอย่างเห็นด้วย ผงะเล็กน้อยเมื่อเจ้าตูบแสนรู้วิ่งมาดักข้างหน้าก่อนมันวิ่งไปคล้ายนำทางอย่างน้อยเจ้าบ้านยังทิ้งตัวช่วยไว้ให้พวกเขาสินะ โชคดีจริงๆ

"โอ๊ะโอ๋ ขอบใจนะเพื่อนสี่ขา~"

"หลังจากวันนี้ผมคงต้องพิจารณาออกกำกายจริงจังซะแล้วสิ"

รวมถึงการหาคำตอบที่ไม่ได้ถูกเฉลยนี้ด้วย—

รันพ่นลมหายใจเล็กน้อย ค่ำคืนนี้หนักหนาไม่เบาเชียวล่ะ

ไม่ใช่ใครอื่นแต่คือนักเขียนผู้ปรากฎกายอย่างสง่าจากเงามืด(?) ตาพริ้มปากยิ้มรับองศาทักทายคนทั้งสอง

"โอ๊ะโอ๋— บังเอิญจังเลยนะครับคุณพี่ชาย"

เขาเบนสายตายังคนที่ไมเคยเจอ ก่อนจะโค้งทักทายเป็นมารยาท อย่างน้อยนั้นคือการสร้างความประทับใจแรก—

"คนรู้จัก? จะว่าอย่างงั้นก็ใช่ หวังว่าคงไม่ได้มารบกวนพวกคุณทั้งคู่นะครับ"

"ผมสึกิโยะ รัน เรียกแค่ 'รัน' เฉยๆ ก็ได้ครับ"

(กี๊ดดด— อย่าทามมผมมม😭😭 / จิกผมกลับ—)

(งั้นก็เกือบกลายเป็นร่างเป็นปุ๋ยต้นไม้แล้วสินะฟฟฟฟฟ)

"หว่า— ถ้าวันนั้นมีจริงคงต้องแต่งจัดเต็มตั้งแต่เช้าแล้วล่ะมั้งเนี้ย"

รันพูดทีเล่นทีจริง ต้องขอบคุณเจ้าสุนัขที่ทำให้การหลบนี้ครั้งนี้ง่ายขึ้น

"อะ— นี้เวลาฉุกเฉินนะคุณพี่ชายผมไม่มีหงอกให้ถอนหรอกนะ—"

ด้วยความที่มองไม่เห็น ไม่ได้ยิน ไม่ได้กลิ่น เขาจึงไม่รู้ว่าเส้นผมบางส่วนของตนได้ถูกช่วงชิงโดยฝีมือของสิ่งลี้ลับ เขายังคงแบกร่างหนาและวิ่งหลบหนีออกจากสถานที่แห่งนี้

(ผมยังหนุ่มอยู่นะ เดี๋ยก็งอกใหม่/สบัดเปีย✨️)

(จิกเหมือนกันแต่คิดไว้ว่าจิกแบบหยุมเต็มมือ🧍‍♂️)

"เป็นเกีรยติอย่างยิ่งที่ตัวผมจะได้แต่งงานกับคุณผู้สง่ากว่าแสนจันทร์นวลคืนวันเพ็ญ –เพียงแต่ผมขอรับไว้เพียงน้ำใจและความรู้สึกดีๆ ที่มีให้ นั้นเพราะตัวผมไม่อยากให้คุณต้องเศร้าหมองยามต้องห่างเมื่อผมต้องทำภารกิจเสี่ยงลาไกล"

ถอยคำหวานเลี่ยนราวกับหลุดมาจากบทละครรักกล่าวออกมาไม่ขาดสายไร้ความขวนเขินจนทำให้รึสึกว่าหมอนี้หน้าด้านหรือเพี้ยนไปแล้ว ช่างตรงกันข้ามกับสิ่งที่พวกเขากำลังเผชิญราวฟ้ากับเหว