(ชีวิตไม่มีอะไรง่าย ท่านเทพทำให้ผมใช้ชีวิตยากกว่าเดิมม)

(น้องไรคุเป็นหนูจล ปกติก็ไม่มีอะไรเป็นของตัวเองอยู่แล้ว ท่านเทพยังจะทำให้ของที่มีอยู่หายไปอีก แย่จริง ๆ 😞)

ซากิฮิโตะขยับรอยยิ้มบางเช่นเคย

แม้ใบกระดาษนั้นจะจ่ออยู่ใกล้ดวงตา
เขาก็ไม่ได้หลบ ไม่ได้เพ่ง ไม่ได้พยายามแม้แต่น้อย
แววตาสีอำพันยังคงสงบ จดจ้องแค่ภาพตรงหน้าอย่าง ไม่ปรารถนาจะตีความ

เขาไม่ได้มอง
…แต่ ได้กลิ่น

กลิ่นโลหะบางเบา
แตะปลายจมูกเหมือนลมหายใจหนึ่งที่ลอยผ่านในวันที่อากาศเบาบางกว่าความรู้สึก
และบางครั้ง กลิ่นก็ บอกความจริงได้มากกว่าสิ่งที่เขียน

+

มันก้มหน้าลงมองเพียงเล็กน้อย ยกมือเสยผมที่ปรกลงมาปิดตา ฝุ่นผงที่เกาะอยู่ปลายนิ้วปลิวลอยออกไปตามแรงเสยนั้น ก่อนจะก้าวเดินต่ออยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากเขา

“แล้ว…รุ่นพี่ อยากให้ผมเอาไปทิ้งไหม?”

มันถามกลับไป ไม่ได้ตั้งใจให้เขาตัดสินใจแทนตนแต่อย่างใด
แค่สงสัย… ถ้าเป็นเขา เขาจะอยากให้ทิ้งไหม?
หรือเขาจะเลือกเก็บไว้เหมือนกัน?

มันหยุดเดินเพียงครึ่งก้าวจากจังหวะก่อนหน้า แสงแดดยามบ่ายไล้ผ่านเส้นผมที่เปื้อนฝุ่นเป็นประกายหม่น ขณะที่ลมหวิวพัดผ่านให้ปลายเส้นผมแตกปลายผัดผ่านใบหน้าชวนจั๊กจี้

“เพราะมันไม่ใช่ของของผม ...จะตัดสินใจแทนเจ้าของไม่ได้หรอก”

ถ้อยคำนั้นลอยค้างอยู่ในอากาศชั่วขณะ มีเพียงเสียงใบไม้ปลิวไถลไปตามทางเดิน และพัดใบไม้แห้งให้ปลิววนต่ำใกล้กับรองเท้าเก่าใกล้พังของมัน

+