#THK_卒業
หลังจากที่พยายามมาแสนนาน
ในที่สุด…วันที่รอคอยก็มาถึง

พิธีจบการศึกษา

ความในใจที่ต้องพูดหน้าเวทีก่อนรับใบประกาศมีเพียงแค่ คำว่า
ขอบคุณ สั้นๆไม่ได้ร่ายยาวอะไรเท่าไหร่เมื่อเทียบกับคนอื่น
และอาจจะสั้นและดูแปลกที่สุดในบรรดานักเรียนทั้งหมดด้วยซ้ำ
เพราะให้เวลาตั้ง 1 นาทีแท้ๆ

แต่ถึงอย่างนั้น มันก็เป็นคำที่มอบให้กับทุกคน
ที่เข้ามาในชีวิตของเขาระหว่างที่ใช้ชีวิตที่เกาะแห่งนี้

#THK_ปิดเทอมฤดูหนาว
#THK_Commu
========

คราวนี้ตั้งใจว่าจะกลับบ้านแต่ ด้วยความผิดพลาดทางการสื่อสารหรือยังไงไม่รู้กับที่บ้านสุดท้าย เขาก็ได้อยู่ที่นี่ในช่วงปิดเทอมอีกหนอยู่ดี

ช่วงเวลาที่มีเทศกาลดีๆมากมายเกิดขึ้น
แต่ก็ไม่รู้หรอกว่าบนเกาะที่ล้าสมัยแบบนี้
จะอินกับเขารึเปล่า…

ดังนั้นก็ต้องหาอะไรทำกันเคว้งก่อนล่ะ…
คิดแบยนั้นแล้วก็เดินเข้าไปซื้อของ

จากนั้นก็พิมพ์แมสเสจส่งไปแทน
ยืนฟังเสียงผู้คน เสียงเท้าย่ำทราย
เสียงหัวเราะปะปนไปกับเสียงลม
และคลื่นทะเล

ที่บ่งบอกว่าที่นี่ดูเป็นปกติดี
ก็ค่อยๆชะล้างพัดพา
ความรู้สึกผิดปกติ
คงค้างอยู่ให้จางลง

จากนั้นก็ตัดสินใจถอดรองเท้า
กับเสื้อนอกออกพับวางไว้ริมหาด
ที่เช็คจนมั่นใจว่าคลื่นซัดมาไม่ถึง

แล้วเดินลงทะเลเอาขาจุ่มน้ำ
ให้สดชื่นเสียหน่อย
ก็ไม่ได้เล่นทะเลมาตั้งนาน
แวะแตะน้ำซักนิดคงไม่เป็นไร

มองสิ่วที่ได้รับ
สมกับเป็นเมนูสเปเชี่ยล
ไม่แดงแป๊ดก็ดำปี๊ด
ไปสุดทุกอย่างจริงๆ
//แล้วก็ทานมันคนเดียวเงียบๆ

หลังร่วมจากทานอาหารก็มาเล่นกิจกรรม
ถึงจะแสดงออกอะไรมากไม่ได้
แต่ภาพรวมก็ดูพอใจกับรางวัลที่ได้นะ

เลิกคิ้วน้อยๆกับคำทำนาย
เพราะว่าไม่ได้เป็นคนที่รู้จักใคร
แบบเข้าขั้นสนิทสนมนัก

แล้ววันเกิดก็เลยไปแล้วด้วย
ไม่คาดหวังอะไรแบบนี้เท่าไหร่

แต่ถ้าจะมีเอาเป็นว่า
ขอให้มาดีๆไม่แปลกประหลาด
จนดูน่ากลัวก็พอ

เอ็นจอยกับขนมและการพับกระดาษไม่น้อย
จนกระทั่งสบตาเข้ากับสต๊าฟงานอารมณ์ร้าย(?)

แล้วก็ได้หูแมว มาใส่ 1 อัน อย่างงงวย
แวบแรกนึกว่าจะมีเรื่องซะแล้ว

แต่พอได้หูแมวแล้วไม่เกิดอะไรขึ้นอีกก็ถอนหายใจ แบบโล่งอก

คิดแง่บวกว่า ตีมโยวไคนี่นา เป็นคนธรรมดาเดินเข้ามาคงดูไม่กลมกลืนดูขัดหูตาละมั้ง

แล้วก็นั่งกินขนมพับกระดาษในสภาพนี้ต่อไป

“…”

เพียงแค่พยักหน้าให้หลังจากรับรู้เรื่อง
แล้วก็ขอนอนพักอยู่อย่างนั้นจนกว่างานเทศกาลจะเลิก

อร่อยจนรู้สึกอยากจะกินอีกรอบ
แม้บูธของเซนเซย์จะยังไม่เกินงบ
แต่ก็ต้องพยายามกลั้นใจไว้เพราะว่า
ไปแวะเล่นสนุกกับหลายๆบูธเลยนี่นา

พรึ่บ!!!

ภาพแรกที่ปรากฏคือเพดานห้องนอนตัวเอง
ถัดมาคือร่างที่กระตุกลุกขึ้นนั่ง มือยกขึ้น
ขยุ้มเสื้อ ในที่สุดก็บังคับตัวเองได้ซักที

ตีห้าอีกแล้ว

ตื่นขึ้นมาเวลาเดิมเพิ่มเติมคือ
เต็มไปด้วยเหงื่อและตัวเย็นเฉียบ
จิตใจพังทลายอย่างเงียบเชียบ
เพราะสิ่งที่เห็นในความฝัน
สัมผัสได้ว่ามันไม่ใช่แค่ฝัน

แต่มันคือการบังคับให้ ‘จำนน’

ให้นั่งตอบคำถามทีละข้อ
ไม่มีทางหลีกเลี่ยง
ไม่มีที่ให้หนี

#story [สัมภาษณ์รายบุคคล]

Cr. www.pinterest.com/pin/11403959...

======

[ “ชื่ออะไรหรือ?” ]

ทันทีที่ถูกถามก็พยายามอย่างมาก
ที่จะไม่ให้ริมฝีปากขยับ
แต่สุดท้ายคำตอบก็หลุดออกไป

“…ซัทสึกิ…”
“โอโตวะ ซัทซึกิ”

[“เป็นชื่อที่ดี”]

ทำได้แค่เงียบรับคำชม
อย่างงงงวยอย่างไม่เข้าใจ
ว่าทำไมตัวเองถึงยอมมานั่ง
และคุยกับคนที่ไม่รู้จัก
ในสถานที่แบบนี้กันนะ?

“ไม่…ไม่ล่ะ”
ส่ายหน้าพรึ่บพรั่บแทนสีหน้ายิ่งๆนั่น

“พวกเชียร์ยังไงก็ต้องดูทรงพลังและมีชีวิตชีวานี่นา”

“ฉันคงแสดงไม่ไหวหรอก”

ทีมเขียวจะกร่อยเอาเปล่าๆพอดี…

ตัดสินใจกดโทรออกในที่สุด

แต่ทันทีที่ได้ยินเสียงรับสาย
ยังไม่ทันได้เริ่มพูดอะไร
เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นก่อน

[ไม่กลับเหรอ…?]

เสียงนั้น…ไม่ใช่เสียงจากปลายสาย
แต่มันดังขึ้นตรง ๆ —ในหัว

[ไม่กลับเหรอ…?]

เสียงเดียวกันดังซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของใคร
ที่เขาจำได้หรือคุ้นเคยเลยซักคน

[ไม่กลับเหรอ…?]

[ไม่กลับเหรอ…?]

[..นี่..]
[“กลับมาหน่อยสิ“]
[“สิ่งที่…”]

แต่เพียงแค่คิดถึงบรรยากาศเหล่านั้น หัวใจก็แน่นขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล

เสียงแผ่วเบาที่ไม่รู้ต้นทาง ความเย็นวูบ อึดอัด วิงเวียนแบบไม่มีที่มาแล่นขึ้นช้าๆไปทั่วกาย

กลัวอะไรบางอย่าง
ที่ไม่สามารถนิยามเป็นคำพูดได้

เขาไม่รู้ว่าคืออะไร แต่รู้แน่ๆว่า
ไม่อยากเข้าใกล้มันอีก

- ไม่กลับดีกว่า -

แม้จะรู้สึกผิดแต่คิดว่า บอกไปตรงๆแบบนี้คงดีที่สุด อนึ่งปีนี้ก็ปีสุดท้ายแล้วขอใช้ชีวิตเที่ยวเล่นกับที่นี่ซักหน่อยคงไม่น่าเป็นไร

ดวงตาสีเข้มสะท้อสแสงจากหน้าจอมือถือที่ยังเปิดค้างอยู่ตรงเบอร์บ้านเนิ่นนาน

การจะกดโทรออกสักครั้ง
กลับกลายเป็นเรื่องที่ต้องใช้แรงมากกว่าที่ควรจะเป็น

ปีนี้ตรงกับโอบง
หากกลับไปก็หมายถึงการต้องเข้าไปข้องเกี่ยวกับพิธีของบ้าน

แม้จะไม่ถูกบีบบังคับให้ทำอะไร
แต่ตัวเขาที่ถูกเก็บมา

จะทำไม่สนใจเพิกเฉยไม่ทำอะไร ต่อบ้านที่มอบชีวิตใหม่ให้เขาอย่างดีจนถึงตอนนี้

คงไม่ได้

…เป็นคนอกตัญญูพอดี…

***ย้อนหลัง***
#THK_ปิดเทอทฤดูร้อน

เสียงคลื่นกระทบฝั่ง
แข่งกับเสียงนกที่ลอยมากับลม
เกาะไทเฮย์เงียบกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

เพราะนักเรียนหลายคนทยอยออกจากเกาะกลับบ้านเกิดไม่ก็เดินทางไปพักผ่อนกับครอบครัว

ส่วนเขากลับยังอยู่ที่นี่
เดินเอื่อยบนทางเดินริมท่าเรือเล็ก

และครุ่นคิด

…จะกลับ หรือไม่กลับดี…?

“…”
เสื้อถูกยื่นให้ แถมโดนดันเข้าไปในห้องลองเรียบร้อย

หายไปพักนึงแล้วก็โผล่ออกมา

“อืม…ใส่ได้จริงๆ”
ถึงแขนจะเต่อไปหน่อยก็ตามเพราะเรื่องของส่วนสูง(…)

”แปลกรึเปล่า?“

#THK_COMMU
STORY : [ไม่กลมกลืน]
============

กีฬาสีวันแรกผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
นักเรียนหลายคนทยอยกลับบ้าน

บางคนยังคงช่วยกันเตรียมสถานที่สำหรับวันถัดไป

และซัทสึกิก็เป็นหนึ่งในบางคนที่ไม่รีบร้อนกลับ

ก็แน่ล่ะ… ถ้าเต็นท์พยาบาลของไม่พอใช้ขึ้นมา…คงน่าอายแย่

หน้าที่ของเขาในวันนั้นคือ ไล่เช็กลิสต์ของ ออกไปซื้อของที่ขาดมาเติมสต็อก กลับมาตรวจทาน
แล้วก็ทำวนแบบเดิมซ้ำๆ

#THK_GREEN #THK_กีฬาสี #THK_EVENT07

🙌แวบเอาลูกอมมาวางให้ค่ะ 🙌
===========
@thkrui.bsky.social
@thkkunahashiitsuki.bsky.social
@thkyue.bsky.social

#THK_GREEN #THK_EVENT07
#THK_กีฬาสี

ใครจะยอมพูด?
…คนที่จะพูดน่ะ
ให้เป็นแค่กรรมการ
ที่คอยตัดสินให้เท่านั้นพอ

====

เป็นทีมไม่พูดแพ้ค่ะ สู้วสุดใจ YuY9

(ก็แพ้อยู่ดี ฮาาาา )
((ดวงเต๋าไม่มีแล้วว))

Cr.VVshilva

#THK_GREEN #THK_กีฬาสี #THK_EVENT07
[โรลเปิด] [แยกรูท]
Cr.kanompung18
========

วันนี้ไม่ว่าจะประสบอะไรมา
แต่นั้นก็ทำให้ [คุณ] ต้องเข้ามายังเต้นท์พยาบาลของฝั่งสีเขียว

ภายในเต้นท์วันนี้ดูเหมือนจะไม่มีใครเลย

นอกจาก ทีมพยาบาลคนนึงที่เหมือนจะหลับอยู่…ดูเพลียไม่น้อย

จะปลุกก็เกรงใจละสิ…

แต่หยิบของโดยพลการน่ะ
ก็ไม่ดีเหมือนกันนะ…

[คุณ] จะเอายังไงล่ะ?

#THK_GREEN #THK_กีฬาสี #THK_EVENT07
โรลเปิดแยกรูท
(ตามหาผู้วิเศษ1อัตราค่ะ😂)
====

พอสัญญาณเริ่มเกมส์ดังขึ้น
ทุกคนวิ่งออกจากจุดstart
ตรงไปหยิบกระดาษใบเล็ก
เพื่อดูเป้าหมายที่ตนเองได้
แล้ววิ่งจากไปเพื่อมตามหาสิ่งนั้น

แต่จะมีคนนึงที่ยืนนิ่ง
ออกตัวช้ากว่าใครเพื่อน
เพราะกำลังอึ้งอยู่ว่า

ของแบบนี้ใครจะพกในไทเฮย์กัน?
ไม้ปัดเป่าขององเมียวนับไหมนะ??
หรือจะไปสร้างไม้กับเพื่อนดี???

#THK_GREEN #THK_กีฬาสี #THK_EVENT07

ถึงจะกินไม่หมด เพราะเหนื่อยล้าจากการแข่ง แต่ว่าข้อความที่ได้รับก็ทำให้รู้สึกดีไม่น้อยเลย หลังจากนี้ก็คงจะพักผ่อนตามคำแนะนำแล้วก็รีบไปต่อ!

ซัทสึกิไม่ขยับเขยื้อน
เลือกซ่อนตัวด้วยความนิ่ง

เพราะสีหน้าที่ไร้การแสดงออก
กลายเป็นเกราะที่เชื่อถือได้มากที่สุด

เสแสร้งยืนชมท้องฟ้า
เหมือนทุกอย่างยังปกติ
ในขณะที่เสียงฝีเท้าวิ่งจ้าละหวั่นของคนอื่นเริ่มดังขึ้น

ก็แล้วดังให้ได้ยินอีกจากเสียงตะโกนของหญิงชราและหญิงสาวที่ใกล้มากจนชวนปวดหู

แต่ก็ยังคงฝืนนิ่งต่อไป
=======
Cr. VVShilva

#THK_GREEN
#THK_EVENT07
#THK_กีฬาสี
Cr. kanompung18

=========
เวลาในคอมมู : 1-15(ช่วงเตรียมงาน)

หลังจากช่วยเตรียมงาน เก็บของ และนั่งพักจนหายเหนื่อยแล้วก็ตรงไปยังมุมหนึ่งของโรงยิมที่ไม่มีใครอยู่

เพื่อกลับมาขัดเกลาทักษะยูโดที่ไม่ได้แตะมานานซ้อมเงียบ ๆ เน้นพื้นฐาน ไม่เร่ง ไม่ฝืน เพียงลำพัง