(น่ารักมากกกกกกก😭😭😭😭 ขอบคุนฮะ มม.น่ารักมากเลยย🥺💖💖 รีบกลับบ้านนะไอ้หนู!)

"เฮ้ย เฮ้ย การยุ่งเรื่องชาวบ้านก็เป็นหน้าที่ของฮีโร่รู้รึเปล่า"

โซอิจิว่าแบบนั้นด้วยเสียงกลั้วหัวเราะด้วยการลอกประโยคเด็ดจากมังงะเรื่องหนึ่งมาตอบโต้กับคุณ
การสูบบุหรี่ในสุสานเป็นบรรยากาศที่แย่มาก ทั้งกลิ่นสาปคาวดินกับลมหวิวโชยพัดน่าขนลุก

เขาลูบท้ายทอย

"ทำงานเป็นสัปเหร่อเหรอพี่ชาย ถ้าใช่ดูไม่เหมือนเลยนะ"

"อันที่จริงก็ไม่อยากจุ้นจ้านเท่าไหร่หรอกนา แต่เวลาแบบนี้รีบกลับบ้านดีกว่า"

"งั้นเหรอ งั้นคราวนี้ฉันคงไม่ต้องไปส่งแล้วสิท่า"

มือของโซอิจิยกขยี้ผมของคุณอย่างถือวิสาสะ
เขายักไหล่เล็กน้อย หันกลับไปคุยกับเจ้าของร้านก่อนจะเดินนำออกจากร้านโอเด้ง ต่อจากนี้คงไม่กลับบ้านในเร็วๆนี้แน่

ธุระของผู้ใหญ่ยังมีอีก

"งั้นก็กลับดีๆนะเจ้าหนูเรียว เรื่องสั่งของเยอะแยะน่ะไม่ต้องใส่ใจหรอก เด็กๆกินให้มากนั่นแหละดีแล้ว เอาล่ะรีบกลับบ้านซะเถอะ พ่อแม่เป็นห่วงแย่"

"เออ ว่านอนสอนง่ายดีนะเราน่ะ"

โซอิจิออกความเห็น เขาสวาปามต่ออีกน้อย รวมถึงเบียร์เพิ่มอีกแก้ว หลังจากกินอิ่มจนพุงกางก็ใช้ไม้จิ้มฟันแคะเศษฟันและเรอออกมาอย่างไร้มารยาท

"เอาล่ะ มื้อนี้ฉันจ่ายเองไอ้หนู หลังจากนี้จะกลับยังไงล่ะ? จะเดินกลับไปถึงไคยะเหมือนเดิมอีกหรือเปล่า?"

เขาถามอย่างนั้นขณะเปิดกระเป๋าตังค์เก่าๆมาจ่ายค่าอาหารทั้งหมดให้อย่างใจป้ำแม้ว่าจะไม่ค่อยมีเงินเท่าไรก็ตาม

"นี่ แต่ถึงจะทำให้ใจเย็นยังไง ออกมาตอนกลางคืนมันไม่ดีจริงๆนา เคยได้ยินรึเปล่า พวกข่าวคนหายเพราะพวกเพี้ยนๆอะไรทำนองนั้น โอ๊ะ กินหมดรึเปล่า ถ้าไม่หมดให้ฉันช่วยกินได้นะ"

ชี้โอเด้งที่เหลือ

"เหรอ ของพี่ชายเวลาทำให้ใจเย็นลงก็ต้องสูบบุหรี่ล่ะนะ แต่มันไม่ดีสำหรับเด็กหรอก เพราะงั้นงานอดิเรกของเรียวสุเกะเนี่ยดีแล้ว"

โซอิจิดื่มไปด้วย พูดไปด้วย เบียร์แค่แก้วเดียวแม้จะเป็นแก้วใหญ่ก็ไม่ทำให้คนคอแข็งอย่างเขาเมา ชายวัยกลางคนกินดื่มอย่างมูมมาม ตะกละตะกลามและสกปรก อย่างไรก็ตามบรรยากาศกลับดูผ่อนคลาย

+

“ฟังนะไอ้หนูเรียวสุเดะคุง หัวเราจะแล่นเวลาท้องอิ่ม เอ้า เอาไปซะ มื้อนี้พี่ชายตำรวจเลี้ยงเอง กินๆแล้วทำหน้าร่าเริงเข้าไว้ล่ะ”

เขายกชามของคุณที่มีโอเด้งจำนวนมากและเพิ่งเสร็จหมาดๆส่งให้แล้วผละมาสวาปามของตนเอง ดูเป็นคนตะกละไม่เบา

“สงสัยมานานแล้ว เธอถ่ายรูปอะไรบ่อยๆนะ ฉันเห็นตลอดเลย อยู่ชมรมรึไง?”

“ก็นะ ทุกสุดสัปดาห์ ใช่ไหมลุง!”

โซอิจิหันไปคุยกับพ่อค้า อีดฝ่ายเป็นลูกคู่ร้องรับก่อนจะหันมาสาธยายความไม่ได้เรื่องของนายตำรวจคนนี้

โซอิจิหัวเราะบ้าง แก้ต่างบ้าง ส่วนคุณก็ฟังได้ศัพท์หรือไม่ได้ศัพท์บ้าง จับใจความได้ว่าโซอิจิมาที่นี่เป็นประจำ และเป็นขี้เมาคนหนึ่งของร้านเชียว

“ปัดโถ่ ของแบบนี้ก็ต้องมีบ้างหรือเปล่า” เขายกมือเกาท้ายทอย รู้สึกเก้อกระดากที่โดนเผาในระยะประชิด
+

(นั่นขึ้นอยู่กับพฤติกรรมของเธอนะคุณหนู)

(ถึงเป็นคนเดียวแต่ก็เป็นคนเดียวที่หล่อนาเห้ยย)

(เสียใจด้วยนะ ที่ป้อมนี้มีแต่พี่ชายตำรวจสุดหล่อน่ะ😎)

“โอ้ กินเยอะเหมือนกันนะเรา” โซอิจิเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อยอย่างประหลาดใจ อย่างไรก็ตาม คนเราจะร่าเริงขึ้นถ้าท้องอิ่ม นั่นจึงไม่แปลกที่เขาเลือกพาคุณมาร้านโอเด้งด้วยกัน

พ่อครัวเริ่มต้นตักโอเด้งอย่างชำนิชำนาญ เครื่องดื่มมาเสิร์ฟก่อน ทั้งน้ำอัดลมของคุณและเบียร์สดแก้วใหญ่ของโซอิจิ

“อ่า!! สดชื่นนน” เขาซดโฮกจนฟองขาวเกาะรอบปาก ส่งเสียงลั่นเหมือนพวกขี้เมา

“ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้างไอ้หนู”

"ลุง! ฉันมาแล้ว"

โซอิจินำคุณไปยังร้านโอเด้งรถเข็นร้านหนึ่งซึ่งตั้งอยู่เพียงร้านเดียว กลิ่นซุปหอมโชยฟุ้ง เขาปัดผ้าหน้าร้าน เลือกม้านั่งแล้วตะโกนเรียกคุณ

"เอ้า! นี่ไงเรื่องแย่ๆ กินของกินหลังตะวันตกดิน มานั่งเลยไอ้หนู"

"จะสั่งอะไรก็สั่ง แต่ไม่อนุญาตให้สั่งเบียร์นาเหวย ลุง ฉันเอาไม้นี้ ไม้นี้ ไม้นี้ แล้วก็เบียร์สดด้วย"

"ตามมาเดี๋ยวก็รู้เองน่า"

โซอิจิเลือกที่จะอมพระก่อนที่เขาจะเดินไปตามท้องถนน ปล่อยให้คุณเดินตาม(ถ้าคุณอยากจะทำน่ะนะ)

เส้นทางตอนค่ำในเมืองไทเฮดูสงัดเงียบอย่างรวดเร็วแตกต่างจากเมืองหลวงอย่างสิ้นเชิง สองข้างทางมีไฟถนนเป็นระยะ แต่ความมืดสีน้ำเงินกับกลืนกินร้านรวงต่างๆจนดูคล้ายเป็นอีกโลกต่างจากตอนกลางวันสิ้นเชิง

+

(เห้ยไอ้หนู🫵 มานอนซังเตซักคืนคงไม่เป็นไรหรอกม้าง)

(ดูซนมากกก ตัวแสบจนตอนนี้เรยเอโนมิยะคุงง🥺)

"จบคลาสถ่ายรูปรายวันแล้ว ถ้ายังไม่อยากกลับบ้านก็มาด้วยกันหน่อยสิมา เดี๋ยวพาไปทำเรื่องแย่ๆ"

"คงงั้นมั้ง ตำรวจจะตอนไหนก็ปฏิบัติงานตลอดเวลานี่นะ"

อย่างไม่ต้องสงสัยเลยว่าโซอิจิจะทำท่าแบบไหน
เขาไหวไหล่ ท่าทางเป็นกันเอง ผ่อนคลาย แถมยังดูเป็นธรรมชาติจนเกินไป
อย่างการแคะหูหรือเกาหัวที่ไม่ได้สระ ไม่ถูกสุขอนามัยสุดๆ

"เหวย เหวย พี่ชายเตือนหลายรอบแล้วนาว่าอย่าออกมาเที่ยวตอนกลางคืน มันอันตราย เอ้า ย้ายตูดลุกขึ้นมาเลยไอ้หนู"

เขาพยักเพยิดหัว

+

"ไม่เอาน่า ก็แค่ยศเรียกชื่อ" โซอิจิกลั้วขำ แน่นอนว่าตัวเขาอายุมากกว่าคุณแน่ๆ แต่แล้วยังไง ก็อยากเรียกนี่

"เธอเถอะ นี่ไม่ใช่เวลาเยี่ยมหลุมสักหน่อย"
"ไม่ใช่ว่าเพิ่งอำพรางอะไรมาหรอกนาเหวย"

"ฮ่าฮ่า แค่อำเล่น"

"ถ้าทำอย่างนั้นโดนข้อหาทำลายศพนาเหวย"

โซอิจิตอบอย่างไม่จริงจังนัก เขายิงมุกขณะจุดไฟแช็กและสูบบุหรี่ต่อจนเต็มปอด

เราสัมผัสได้ว่าบรรยากาศรอบตัวทั้งคู่นั้นพิลึกพิลั่น บทสนทนาในป่าช้าไม่ใช่สิ่งน่าอภิรมย์และแน่นอนว่าโซอิจิก็คิดแบบนั้น

เขาขยับตัวยุกยิกคล้ายไม่ชอบสิ่งสกปรก
แต่ตัวเองก็ไม่ได้สะอาดกว่ามันเท่าไหร่

+

อันที่จริงแล้วให้เลือกฉันก็ส่งสาวสวยกลับบ้านมากกว่าไอ้หนุ่มที่เสียงเพิ่งแตกเหมือนกัน แต่เพราะฮารุนะเองก็ไม่ใช่สาวสวย และเด็กตรงหน้านี้ก็คงอายุไล่เรี่ยเขา

เลยไม่อยากปล่อยให้เดินเตร็ดเตร่ในเมืองนี้เท่าไหร่

"ไม่อยากกลับบ้านเหรอไอ้หนู" ฉันโพล่งทะลุกลางปล้อง "งั้นไปดื่มกันสักหน่อยไหมล่ะ?"

แต่ไม่ใช่แอลหรอกนะ สบายใจได้เลย