เด็กหนุ่มพยายามส่งยิ้มบางๆกลับไป "คนส่วนใหญ่… ไม่ค่อยใจดีกับผมเท่าไหร่"

เขาเว้นจังหวะเล็กน้อย มองตรงไปยังกระดาษทันซาคุในมือหญิงสาว ก่อนจะเสนอขึ้น

"แต่ก่อนที่เราจะไปเดินหาของอร่อยกัน… เราเอาคำอธิษฐานไปแขวนกันก่อนดีไหมครับ? ไหนๆก็ตั้งใจจะมากันแล้ว"

โนอาก้มหน้าลงเล็กน้อย มองปลายเท้าตัวเอง แสงจากโคมไฟสาดส่องลงบนศรีษะ เกิดเป็นเงาจางๆบนใบหน้า

“คือ…ตอนแรกที่ผมเดินชนคุณ ผมรู้สึกไม่ดีเลยน่ะครับ กลัวว่าจะทำให้คุณอารมณ์เสีย แล้วคุณยัง…อุตส่าห์ใจดี ไม่ถือสา แถมยังชวนผมมาแขวนคำอธิษฐานตรงนี้อีก"

เขาเงยหน้าขึ้นสบตากับยูอิแวบหนึ่ง ก่อนจะรีบหลุบตาลงอีกครั้ง

"สำหรับผม…มันก็เป็นเรื่องที่น่าขอบคุณแล้วล่ะครับ"

+

รอยยิ้มเล็กๆนั้นเด็กหนุ่มเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ พยายามระงับความประหม่าที่ตีรื้นขึ้นมา

"อ่า… ครับ ไปเดินเล่นกัน" เขารีบตอบรับ พยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของเธอ

แต่ก่อนที่ทั้งสองจะทันได้เคลื่อนย้ายไปไหน แววตาของโนอาก็เหลือบไปเห็นกระดาษคำอธิษฐานในมือของคิริซากิและของตัวเองที่ยังไม่ได้แขวน

“คือว่า เรื่องตอบแทนน่ะครับ…”

+

"ยังเลยครับ…ผมเพิ่งจะมาถึงได้ไม่นาน ส่วนใหญ่จะเดินอยู่แถวๆนี้มากกว่า ยังไม่ได้เดินไปทางนั้นเลย” เขาหัวเราะแหะๆเกาศีรษะที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อย "แต่ถ้ามีของอร่อยๆ ก็น่าสนใจดีนะครับ"

เด็กหนุ่มเหลือบมองใบหน้าของยูอิอีกครั้งอย่างลังเล ก่อนจะรวบรวมความกล้าเอ่ยถามออกไป

"เอ่อ… แล้วยูอิซังมากับเพื่อนๆ หรือว่ามาคนเดียวเหรอครับ?"

"ถ้าไม่เป็นการรบกวน ผมอยากเลี้ยงตอบแทนคุณสักเล็กน้อย"

"อาเมะซาวะ คิริซากิ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"
"จะเรียกแค่ยูอิก็ได้ค่ะ"

สังเกตุท่าที่ประหม่าของอีกฝ่าย บางทีอาจจะเป็นเพราะบุคลิกของเจ้าตัวรึเปล่านะ

ยืนคิดแต่ระหว่างที่ทั้งสองมาหยุดอยู่ในจุดที่ผู้คนเบาบางถึงได้หันไปสบตากับคนข้างๆตัวอีกครั้ง

"ว่าแต่ ทางนั้นได้เดินเล่นในงานดูรึยังคะ"
"น่าจะมีของอร่อยๆขายอยู่เพียบเลย"

(ว้ากดห รูปน่ารักมาก ขอบคุณมากเลยครับ😭✨ พ้มจะเอาไปใส่กรอบบบติดผนังบ้านนน🔥🔥)

"ครับ ฝ ฝากตัวด้วย...” โนอาเอ่ยตอบรับชื่อของเธอ ดวงตาสีเขียวใบหลิวมองใบหน้าของเด็กสาวตรงหน้าแวบหนึ่งก่อนจะหลุบลงมองพื้นตามความเคยชิน

”ย..ยูอิซัง" น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความเก้อเขินเล็กน้อยเมื่อต้องเรียกชื่อเล่นของคนที่เพิ่งรู้จักกัน

พอได้ยินคำถามเรื่องร้านขายของ ร่างโปร่งก็ส่ายหน้าเบาๆ
+

ขณะเริ่มออกเดิน เด็กหนุ่มหันมาถามเธอ

"ว่าแต่.. คุณชื่ออะไรเหรอครับ?” ผม ฮิมุโระ โนอา ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ" เขาแนะนำตัวเอง พยายามสบตาอีกฝ่ายอย่างเป็นมิตรแม้จะรู้สึกประหม่าอยู่บ้างก็ตาม

"ครับ? อ้อ.. ได้สิครับ ไม่รบกวนเลย" โนอาตอบรับ พยักหน้าเบาๆ รู้สึกขอบคุณอยู่ในใจที่อีกฝ่ายไม่ได้แสดงท่าทีอึดอัดหรือผลักไสกับบรรยากาศรอบตัวเขา “ผมเองก็กำลังหาที่แขวนกระดาษอยู่เหมือนกัน"

เจ้าของร่างโปร่งขยับตัวเล็กน้อย เปิดทางให้อีกฝ่ายก่อนจะผายมือไปทางแนวต้นไผ่ที่ดูเงียบสงบกว่า "ทางนั้นไหมครับ?"

+

เจ้าตัวผงะถอยหลัง ก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นการขออภัย ดวงตาสีเขียวใบหลิวช้อนมองอีกฝ่ายอย่างรู้สึกผิด สังเกตว่าเธอเป็นเด็กสาวที่ไม่คุ้นหน้า เขาเพียงหวังว่าอุบัติเหตุเล็กๆนี้จะไม่ทำให้บรรยากาศเสียไป

ท่าทีของอีกฝ่ายที่ดูเหมือนกำลังมองหาสถานที่สำหรับแขวนกระดาษขอพรอยู่ เขาจึงผินหน้าไปทางแนวต้นไผ่ที่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อย ซึ่งดูจะมีผู้คนบางตากว่าบริเวณนี้

"ตรงนั้น… คนน่าจะน้อยกว่านะครับ"

(ขออนุญาตบวกค้าบ🥺)

ท่ามกลางแสงสลัวจากโคมไฟกระดาษสีส้มที่ห้อยระย้าเป็นทิวแถว เสียงจอแจของผู้คนดังเคล้าคลอไปกับเสียงลมยามค่ำคืนที่พัดผ่านใบไผ่ซึ่งประดับประดาด้วยกระดาษคำอธิษฐานหลากสีสัน

ร่างโปร่งของฮิมุโระ โนอาที่กำลังเหม่อมองแสงไฟนั้นเซถลาไปข้างหน้าเล็กน้อยจากการชนเข้ากับใครบางคนอย่างไม่ทันตั้งตัว

"อ๊ะ.. ขอโทษครับ ไม่ทันได้มองทางเลย"

+

ถ้อยคำที่ฟังไม่ได้ศัพท์ คล้ายบทสวดสั้นๆ หรือคำอวยพรที่เย็นเยียบ

"…ขอให้…ปลอดภัย…"

แววตาหม่นทอประกายวาบอย่างประหลาด ก่อนจะเลือนหายไป เหลือเพียงความเงียบงัน และความมืดมิดที่โอบล้อมกายเด็กหนุ่มผู้โดดเดี่ยวอีกครั้ง

——————

(จบคร้าบ ดีใจที่ได้มาโรลด้วยเช่นกันครับ!>< ไว้มาป่วนเซมไปใหม่ ฮี่ๆ~)

"ครับ รุ่นพี่ฮะรุมะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน" โนอาโค้งศีรษะเล็กน้อย

"ผมก็พักอยู่ที่หอเหมือนกันครับ” เขาเสริมเบาๆ เหลือบมองผู้เป็นรุ่นพี่อีกครั้ง ก่อนจะหลุบลง "ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงครับ…"

…

เด็กหนุ่มมองภาพแผ่นหลังของฮะรุมะ ไคริ ค่อยๆเดินห่างออกไป

ในตอนนั้น ริมฝีปากของเขาขยับเล็กน้อย เปล่งเสียงพึมพำที่เบาเสียจนแทบไม่ได้ยินออกมา

+

"ไม่มีของผมเลยครับ…" เจ้าตัวเงยหน้าขึ้น ”ยังไงก็ขอบคุณนะครับที่ช่วยหา"

ก่อนเขาจะกล่าวต่ออย่างกล้าๆกลัวๆ

"ผม ฮิมุโระ โนอา ครับ… อยู่ปี 2 ห้อง B"

"ถ้าคุณบังเอิญเจอบัตรของผม…รบกวนเก็บไว้ให้ด้วยได้ไหมครับ"

โนอาหันไปเผชิญหน้ากับคนที่เพิ่งผ่านเหตุการณ์น่าขนลุกมาด้วยกัน

"เอ่อ… ขอดูบัตรพวกนั้นหน่อยได้ไหมครับ เผื่อจะมีของผมอยู่ในนั้นด้วย" เขาเอ่ยถามเสียงแผ่ว ดวงตาสีหม่นจับจ้องไปยังเหล่าบัตรพลาสติกในมืออีกฝ่ายอย่างมีความหวัง

…

ทว่าหลังจากไล่สายตาดูบัตรทีละใบอย่างละเอียด โนอาก็ต้องถอนหายใจออกมาเบาๆ

ไม่มี… บัตรของเขาไม่ได้อยู่ในนั้น

+

แผ่นหลังของอีกฝ่ายนำออกไปอย่างมั่นคง

กระนั้น โนอาก็ยังสังเกตเห็นปลายนิ้วที่สั่นเทาในตอนช่วยกันเก็บบัตรนักเรียนขึ้นมาได้ดี

มันทำให้เขารู้สึก… ไม่โดดเดี่ยวอย่างน่าประหลาด

เมื่อรวบรวมบัตรจนครบ เด็กหนุ่มก็รีบลุกขึ้นยืน เดินตามเพื่อนนักเรียนออกไปจากห้องเก็บของอันอับทึบ อากาศภายนอกและแสงธรรมชาติ ช่วยให้หายใจหายคอสะดวกขึ้นเล็กน้อย

+

โนอาอ้าปากค้าง มองกล่องไม้สลับกับเพื่อนนักเรียนด้วยแววตาตื่นตระหนก บรรยากาศรอบตัวพลันหนักอึ้งยิ่งกว่าเดิม ราวกับมีสายตาที่มองไม่เห็นนับสิบคู่กำลังจับจ้องมาจากทุกมุมมืด

แล้วเชือกป่านเส้นนั้น ก็พลันคลายตัวออกเองอย่างรวดเร็วราวกับอสรพิษ

ปัง

ฝากล่องไม้ดีดเปิดออกเสียงดัง พร้อมกับที่วัตถุเล็กๆนับสิบชิ้นพุ่งกระจายออกมาจากข้างใน ปรากฏบัตรนักเรียนจำนวนมากตกกระจัดกระจายอยู่บนพื้น

"มัน…เหนียวจังนะครับ" โนอาพึมพำเสียงเบา เขารู้สึกถึงความเย็นที่แผ่ซ่านออกมาจากกล่องไม้มากขึ้นเรื่อยๆ

และทันใดนั้นเอง

กุกกัก… กุก…

เสียงบางอย่างดังขึ้นจากข้างในกล่อง มันไม่ใช่เสียงของแข็งกระทบกันธรรมดา หากเป็นเสียงคล้ายมีอะไรบางอย่างกำลังขยับเขยื้อนอย่างเชื่องช้าอยู่ภายใน เด็กหนุ่มใจปลาซิวสะดุ้งเฮือก หัวใจแทบจะหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม

"เมื่อกี้…"

+

แสงไฟฉายจากโทรศัพท์มือถือสาดส่องเป็นลำแคบๆแหวกว่ายฝุ่นผงที่ลอยฟุ้งอยู่ในความมืดมิดของห้องเก็บของ กลิ่นอับชื้นผสมกับความเย็นเยียบของอากาศไร้การถ่ายเท โนอายืนนิ่ง มองแผ่นหลังของคนที่กำลังง่วนอยู่กับการตัดเชือกป่านบนกล่องไม้

เสียงกรรไกรเก่าครูดกับเส้นใยเหนียวดังเป็นจังหวะที่ไม่สม่ำเสมอ เชือกเส้นนั้นดูแข็งแรงกว่าที่คิด ราวกับไม่ต้องการให้สิ่งใดเข้าไปยุ่งเกี่ยว

+

แต่แล้ว…

วูบ!

ก่อนที่คมกรรไกรจะได้สัมผัสกับเส้นเชือก แสงไฟในห้องเก็บของก็พลันดับพรึบลงทันที ความมืดมิดเข้าปกคลุมทุกสิ่งอย่างรวดเร็วเหลือเพียงความเงียบงันและกลิ่นอายประหลาดที่ทวีความรุนแรงขึ้นอย่างน่าสะพรึงกลัว

(คุณณณ คือผมไม่กล้าตัดอะ55555)

"เจอ…แล้วครับ"

ในที่สุดเขาก็พบกรรไกรเก่าๆ ใบมีดมีคราบสนิมเกาะประปราย

เด็กหนุ่มเดินกลับมาหยุดอยู่หน้ากล่องไม้ใบเดิมอีกครั้ง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง มือที่ถือกรรไกรยังคงสั่นเทาเล็กน้อย เขาสูดหายใจลึก พยายามรวบรวมความกล้า

"จะลองตัดดูนะครับ" เจ้าตัวพูดเสียงเบา เงื้อมือขึ้น เตรียมจะสอดปลายกรรไกรเข้าไปใต้เชือกป่านเส้นนั้น

+

"อา…ครับ ลองดูก็ได้" โนอาตอบเสียงแผ่ว

"ถ…แถวชั้นวางตรงนั้นอาจจะมีนะครับ"

เขาชี้มือสั่นๆไปยังมุมห้องที่เต็มไปด้วยของเก่าเก็บ กลิ่นฝุ่นผสมกับความอับชื้นลอยคละคลุ้งอยู่ในอากาศชวนอึดอัด

โนอาเดินเลี่ยงกล่องไม้นั้นไปอย่างระมัดระวัง รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่จับจ้องตามแผ่นหลังมา เขาเม้มริมฝีปากแน่น ความกังวลฉายชัดในแววตาขณะมองหาของมีคมบนชั้นวางเก่า

+

กล่องไม้ใบนั้นดูเก่าแต่แข็งแรง ราวกับไม่ต้องการให้ใครเปิดมันออก

"แต่…มันดูเหมือนจะเปิดไม่ง่ายเลยนะครับ" เขาเอ่ยขึ้น เอื้อมมือไปสัมผัสเชือกอย่างลังเล ปลายนิ้วเย็นเฉียบสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่บอกไม่ถูก

มันเหมือนกับ…มีชีวิต