เธอสบตาเขา มองไปยังใบหน้าที่มักจะเขินเธออยู่เป็นประจำ

คิก- เสียงขำเบาหลุดออกมา

“คนที่เป็นฝ่ายเขินเราทุกครั้ง… ไม่นึกเลยว่าจะพูดคำนั้นออกมาด้วยท่าทางมั่นใจได้ขนาดนี้”

ใบหน้ากลับมายิ้มให้กับเขา รอยยิ้มที่แสนพิเศษ สำหรับคนพิเศษ

“รอคำนี้มาโดยตลอด…”

“ค่ะ” คำตอบที่ซื่อตรงกับความรู้สึก

“จากนี้ไปก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ”

“คาริมุคุง”

มือเรียวยกขึ้นมาประกบมือของเขาหลวมๆ

(คาริมินิระเบิ้สแล้ว มุฮาฮาฮ่า)

“คาริมุ”

“นึกว่าจะไม่บอกกันต่อหน้าแล้วซะอีก“

ใบหน้าหวานเผยรอยยิ้มอันอ่อนโยนออกมา

เธอดีใจจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่เมื่อได้ยินสิ่งนั้นจากปากเขาตรงๆ

.
เพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้น รอยยิ้มนั่นก็หุบหายลงไป

“แต่…แต่เรา…เรายังจำได้ที่นายบอก…ว่านายจะกลับไปอยู่กับคุณพ่อ”

คิ้วบนใบหน้าสวยขมวดลงเล็กน้อย

“ถ้าเป็นแบบนี้…เราจะทำยังไงดีล่ะ”

“อย่าไปได้มั้ย”

“อย่าไปนะ”

นิ้วโป้งขยับลูบแก้มคนตรงหน้าอย่างเบามือ

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เธอคงจะสับสนอยู่ไม่น้อย แต่พอได้ใช้เวลาอยู่กับเขา ในที่สุดเธอจึงเข้าใจตัวเองซักที

เธอกลัวที่จะเสียคนตรงหน้าไป

ทั้งๆที่รู้ความรู้สึกของคนตรงหน้าอยู่แก่ใจ

แต่เธอก็ยังคงกลัว…กลัวว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นมา จะเป็นตัวเองที่เสียใจ เพราะงั้นที่ผ่านมา เธอจึงไม่กล้าที่จะขยับความสัมพันธ์

จนกระทั่งครั้งนี้…

+

(อาจารย์หนูไม่ได้ตั้งใจนะคะ 😭 ดั้ยป่ด หนูจะเป็นเด็กดีของอาจารย์ตลอดไป)

“หื้ม?“
”อะไรนะ“

”อ อ่อ เรื่องดอกไม้กระดาษนั่น…“

เธอลังเลที่จะพูดออกไปนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็ไม่อยากที่จะหนีความจริงซ้ำสอง

ในที่สุดก็เดินมาถึงม้านั่งจุดหนึ่งที่ดูจะห่างไกลผู้คนพอสมควร บรรยากาศเงียบ มีเพียงแค่สองเรากับเสียงใบไม้ที่กำลังขยับไปตามลม

เด็กสาวรวบกระโปรงยาวหย่อนตัวลงนั่ง

”ห่วงสิ“ เธอพูด แต่สายตากลับจับจ้องไปยังผืนดิน

”…เพราะเป็นเรื่องของนาย“

หล่อนเดินตามเขาไป มือเรียวกระชับมือหนาราวกับไม่อยากปล่อยให้ไปไหน

คำทำนายที่ทำให้เพื่อนคนนี้ต้องปิดบัง มันทำให้เธอนึกถึงเรื่องที่เขาเคยบอก เรื่องที่ทำให้เธอรู้สึกเหงาขึ้นมา

เรื่องที่คาริมุต้องกลับไปอยู่กับพ่อที่ต่างประเทศ

หรือจะเป็นเรื่องนี้กันนะ…

เด็กสาวเดินเงียบๆตลอดทางจนกระทั่งอีกฝ่ายเปิดบทสนทนาจึงทำให้เธอหลุดจากภวังค์ห้วงความคิด

+

“มีสาวน้อยมาสารภาพหรอ? หว๋า อย่าเลยดีกว่า แบบนี้ไม่ดีเลยนะๆๆ” เด็กสาวส่ายหัวไปมา (·•᷄‎ࡇ•᷅ )

“เราไม่อยากหักอกสาวน้อยที่น่าสงสารอีกแล้ว“

”โหม๋- ก็ชัดเจนแล้วนะว่าไม่ได้ชอบผู้หญิงในเชิงนั้น“ Dx💦

“แต่คง…ไม่มีหรอกหน่า!” ว่าจบก็เตรียมพร้อมที่จะไปหาที่พักผ่อนเงียบๆ

“พวกเรา…”
“ไปกันเลยดีมั้ย?”
ท่าทางเธอกลับดูไม่เริงร่าเหมือนก่อนหน้านี้

หล่อนมองอีกฝ่ายปราดเดียวก็รู้ว่าในมือของเขาไม่ใช่ดอกบัวคู่ตามที่เขาบอกแน่ๆ ถ้าเป็นอะไรแบบนั้น เขาคงยืดอกเอาออกมาอวดแล้ว ไม่ใช่คลุมไว้มิดชิดแบบนี้…คงเป็นคำทำนายที่ไม่ดีสินะ

แต่เธอก็ไม่คะยั้นคะยอให้เขาเปิดเผยมัน

มือเรียวค่อยๆเลื่อนไปจับบนมืออีกฝ่ายอย่างนุ่มนวล

“อื้อ เท่ค่ะ” หล่อนยิ้ม
ไม่ซื่อสัตย์เอาเสียเลยนางิสะ…

+

”งั้นเสร็จเวิร์คชอปตรงนี้ เราไปหาที่นั่งพักเงียบๆกันดีมั้ยล่ะคะ?“

ว่าแล้วเธอก็เริ่มทำกิจกรรมของที่ทางบูทนี้ได้จัดเตรียมไว้

นิวเรียวกรีดแผ่นกระดาษตามคำแนะนำของเหล่าสต๊าฟ เธอดูจะเพลิดเพลินไปกับมัน จนรู้ตัวอีกทีกระดาษในมือก็ถูกพับออกมาเป็นรูปร่างของดอกไม้ชนิดหนึ่ง

“ความซื่อสัตย์ หรือความรู้สึกที่จริงใจงั้นหรอ…“

”คาริมุล่ะ ไหนดูซิ้ นายพับอะไร“
พอได้ของตัวเองแล้วก็ไม่ลืมที่จะถามของคนข้างๆ

“นายท่านคาริมุ…ยินดีต้อนรับเข้าสู่ร้านของเหล่ารุ่นพี่ห้อง 3-C ค่ะ“

”ให้ดิฉัน คุณเมดจำเป็น จะพาคุณไปที่โต๊ะเวิร์คชอปพับโอริกามินะคะ“

จัดไปซักหนึ่งบทก่อนจะเดินนำไป ท่าทางดูอารมณ์ดีไม่น้อย

ดูทรงแล้ว คงจะได้ใส่ชุดแกล้งคนแถวนี้ทั้งวันจริงๆนั่นแหละ ไม่น่าจะเปลี่ยนกลับง่ายๆแล้วจังหวะนี้

“ไหงจู่ๆพูดสุภาพขึ้นมากันล่ะเนี่ย มาคงมาครับ“

นิ้วเรียวจี้ไปที่เอวอีกฝ่าย พอคาริมุเป็นแบบนี้เขาดูน่าแกล้งขึ้นเป็น10เท่า

💡✨

“สุภาพแบบนี้…เน่ๆ~ หรือว่าเราควรจะพูดสุภาพตามดีนะ?“

”อยากให้เรียกรึเปล่า”

“ว่า ‘นายท่าน‘ น่ะ”

คิก-
“ว่าไปนั่น”

+

ไม่นานหลังจากความวุ่นวายที่ตามมาด้วยเสียงชุลมุนหลังร้านเงียบลง นางิสะ ก็เดินออกมาในชุดเมดที่ถูกบังคับใส่อย่างเลี่ยงไม่ได้

“อา…”

เธอสบตากับเพื่อนที่ยืนรออยู่

“ดูแปลกมั้ยนะ?”
ถึงเธอจะแต่งครอสเดรสเป็นบางครั้ง แต่เธอก็ไม่เคยเลยที่จะคอสเพลย์ชุดเมดแบบนี้

”…สงสัยคงต้องใส่ทั้งวันแล้วมั้งแบบนี้“

หล่อนจับกระโปรงยาวยกขึ้นมานิดหน่อย หมุนขวามองซ้าย สำรวจชุดที่สวมใส่ได้พอดีเป้ะ

#THK_Oribana3c

หลังจากทำการจ่ายเงินอะไรเสร็จสรรพเรียบร้อยแล้ว หล่อนก็พาอีกฝ่าเดินนำไปยังบูทห้อง3-Cทันที

ทันทีที่ก้าวผ่านประตูห้องเข้าไป ก็มีเสียงประกาศดังขึ้น ทำเอาตกใจ

แต่ที่ตกใจกว่าคือ อยู่ดีๆก็โดนพาตัวไปหลังร้านนี่สิ!?

“อะ เอ๋!? เดี๋ยวสิคะ-!? อะไรคือผู้โชคดีคนที่100” รู้ตัวอีกทีก็โดนเหล่าเซนไปห้อง 3-Cพาไปหลังร้านและถูกจับแต่งตัว ปล่อยคาริมุจจี้ยืนรออยู่ตรงทางเข้าเป็นคน101

+

“กินลงอยู่แล้ว ชิ้นนี้ ไม่แบ่งหรอกนะ ฮิๆ”
รอยยิ้มสดใสที่มีให้กัน มันทำให้หัวใจเธออบอุ่นขึ้นมาอย่างน่าประหลาด

เป็นไปได้ก็อยากจะเก็บรอยยิ้มของเขาไว้นานๆจัง…

“ปะ! เราไปบูทต่อไปกันเลยดีไหม?”

“เราอยากไปห้อง 3-C! เห็นว่ามีเวิร์คชอปพับโอริกามิดอกไม้ด้วย“

“อยากรู้จัง ดอกไม้ประจำตัวของนายจะคืออะไร”

+

”เสพติดจนเกินไปก็ใช่ว่าจะดี“
”ทำให้ฟันผุด้วย“

หล่อนเปรียบเปรยไปเรื่อย
อาจจะเพราะเธอเคยจำเป็นที่จะต้องปฏิเสธความรักจากสาวน้อยมาก่อน ในตอนนั้นก็ลำบากใจไม่น้อย ในฐานะผู้ให้คำปรึกษา
.
”ตอนเด็กๆหรอ? อื่มมม เคยอยากเป็นนักบินอวกาศน่ะ“

”มันเท่ดี“

“แต่ตอนนี้รู้สึกว่าอยู่ติดดินแบบนี้ก็ไม่เลวเท่าไหร่”

“หันมาใส่ใจคนใกล้ตัวดีกว่า”
ใบหน้าสวยหันไปยิ้มบางให้คนข้างๆ

“ถ้าได้ทำจริงๆ เราว่าเราทำร้านนายเจ๊งแน่ๆ เพราะเราอบขนมไม่เป็น“ ถึงอย่างนั้นเธอก็ตกแต่งคัพเค้กออกมาได้ไม่เลวเลย คงจะถนัดเรื่องตกแต่งมากกว่า

หล่อนขำเบาๆให้กับความไร้เดียงสาในวัยเด็กของเขา

“เราไม่รู้หรอกว่าคนอื่นๆจะรู้สึกแบบเดียวกับนายมั้ย แต่ที่รู้ๆ สำหรับเราแล้ว ขอให้แค่อีกฝ่ายสบายใจขึ้นก็พอแล้วล่ะ”

“ยัตตะ แต่งเสร็จแล้ว!”

…
”แต่ของหวาน ทานมากๆก็อาจจะเป็นพิษได้นะ“

+

นางิสะชะงักไปชั่วครู่ ในหัวกำลังประมวลผลว่าเมื่อครู่นี้เกิดอะไรขึ้น

คาริมุ…เจ้าคนขี้โกง…

ใบหูขึ้นสีแดงระเรื่อ เธอรีบชักมือกลับมาแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงกับมือนั้นเลยเอาไปเช็ดเสื้อของเพื่อน

“ท- ทำอะไรเนี่ยยย!?”
“ดวงเราหวานตรงไหน ดวงซวยจะตกน้ำอยู่รอมร่อ“ เธอดูลกขึ้นมาทันที

พอเช็ดเสร็จก็รีบจ้ำเข้าไปยังเวิร์คชอปตกแต่งคัพเค้ก เพื่อที่จะได้รีบไปบูทถัดไป

หมอนี่!? เอาคืนกันรึไง!? อันตรายชะมัด!

" สุดท้ายนี้ หวังว่านายท่านจะเพลิดเพลินไปกับช่วงเวลาเหล่านี้นะคะ "

" เราปราถนาให้นายท่านทุก ๆ ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีกลับไปด้วยใจยินดี "

หล่อนคลี่คำทำนายออกมา

“…”
“ไหงเราดวงซวยกว่านายล่ะเนี่ย”

คิ้วขมวดมุ่ยลง แต่ก็พูดด้วยน้ำเสียงตลกขบขันออกมา เธอไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่ถ้าจะตกน้ำ ไม่ได้กลัวเปียกซักหน่อย…เว้นแต่มันจะไม่ใช่การตกน้ำ…

“แต่น้องหัวขาดอะ😢 เสียดายจัง“
”กินมั้ย?“

เธอหยิบส่วนหัวยื่นไปจ่อที่ปากคาริมุ

”ไคจูมุ อ้ามๆ“