+

“เมื่อกี้พี่เพิ่งบ่นกับซากิไปหยก ๆ เลยว่าเหงา อยากมีใครก็ได้มานั่งด้วย… แล้วคุโรกิคุงก็โผล่มาพอดี แบบนี้ต้องเรียกว่าฟ้าส่งมารึเปล่านะ?“

มุเซย์ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วคลี่ยิ้มกว้าง

“โอ๊ะ-คุโรกิคุง…รึเปล่านะ?”

เขาเอียงคอเล็กน้อยพลางใช้เวลานึกชื่ออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหลุดหัวเราะเบา ๆ อย่างขบขัน จากนั้นก็ผายมือไปยังเก้าอี้ข้างตัวที่ยังว่างอยู่

“ไหน ๆ ก็เจอกันแล้ว มานั่งด้วยกันเลยมั้ย? รุ่นน้องชมรมคนเก่งของฉันทั้งที จะให้เดินผ่านเฉย ๆ ได้ไงล่ะ?”

พูดจบก็แกล้งทำหน้าเศร้าเล็กน้อย เสริมสีสัน

+

“เกือบแล้ว… อีกนิดเดียวก็จะได้เพื่อนร่วมโต๊ะเพิ่มแล้วเชียว”

มุเซย์ถอนหายใจเบา ๆ แต่ในดวงตากลับเต็มไปด้วยแววขำขัน ก่อนจะเอนตัวเล็กน้อยแล้วเอ่ยเสียงพอประมาณ เบาพอไม่รบกวน แต่ชัดเจนพอให้ได้ยิน

“ถ้าเปลี่ยนใจจากนิยายมาอ่านรายงานนักเรียนแทนล่ะก็… โต๊ะนี้ยังมีที่ว่างอยู่นะ!”

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังลอดเข้ามาทางประตู ทำให้มุเซย์ชะงักปลายปากกา เงยหน้ามองไปทางต้นเสียง ก่อนจะหลุดยิ้มออกมาโดยไม่ทันตั้งตัว

ราวกับคำบ่นเล่น ๆ เมื่อครู่กลายเป็นจริงขึ้นมาทันที

“ว้าว… ฉันนี่ดวงดีจริงๆแหะ“

เขาหันไปกระซิบกับซากิพลางยักคิ้ว หัวเราะเบา ๆ

สายตายังจับจ้องคนที่เดินตรงไปยังโซนนวนิยาย โดยไม่แม้แต่จะเหลียวมองโต๊ะของเขา

+

+
กระพริบตาช้า ๆ อย่างไม่รู้สึกกลัวแม้แต่น้อย แต่ถ้าสังเกตดี ๆ จะเห็นว่าเขานั่งตัวตรงขึ้นเล็กน้อย

“ถ้าใช่ ช่วยบอกให้เขาเดินเข้ามานั่งด้วยกันดีๆทีสิ….“

มุเซย์หยุดมือที่กำลังขีดเขียนอยู่ทันที แต่ยังไม่หันไป—เพียงเงยหน้าขึ้นสบตากับซากิ สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยกับรอยยิ้มเอื่อย ๆ

เขาชี้นิ้วข้างหนึ่งไปทางชั้นหนังสือด้านหลัง—ช้า ๆ อย่างกับตั้งใจให้ดูไม่เร่งรีบ แล้วหันกลับมากระซิบกับซากิเบา ๆ น้ำเสียงเจือแววกวน

“ซากิ… นั่นเพื่อนนายเหรอ?”
+

มุมปากคลี่ยิ้มจาง ๆ อย่างเจ้าเล่ห์ ตาหยีลงนิด ๆ พร้อมกับเอียงคอเล็กน้อยเหมือนจะออดอ้อนแบบแนบเนียน

“ถ้าคุณยังไม่รีบไปไหน…มานั่งด้วยกันไหมครับ? ผมกำลังต้องการคนช่วยเบี่ยงเบนความตั้งในการทำงาน
อยู่ซะด้วยสิ“

หัวเราะเบา ๆ อีกรอบ
“ถือว่าให้กำลังใจฟรี แลกกับชื่อก็ได้ แบบ win-win น่ะครับ”

พูดพลางวางปากกาลงกับโต๊ะ เขาขยับตัวพิงพนักเก้าอี้ ยกมือขึ้นท้าวคางอย่างเกียจคร้าน พร้อมถอนหายใจราวกับหมดแรงไปกะทันหัน

เขาหลับตาลงช้า ๆ แล้วแอบลืมขึ้นข้างหนึ่ง มองอีกฝ่ายอย่างลอบสำรวจ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อน ๆ แฝงความหยอกล้อ

“แต่จะดีใจกว่านี้…ถ้าครั้งหน้าคุณเรียกชื่อผม แทนนามสกุลนะครับ”

+

พอเห็นว่าไม่ใช่คนรู้จักของตัวเอง แต่ก็พอคุ้นหน้าคุ้นตากันอยู่บ้าง แถมอีกฝ่ายยังเรียกนามสกุลของพวกเขาออกมาอย่างมั่นใจ มุเซย์ก็หลุดขำเบา ๆ อย่างห้ามไม่อยู่

“โอ้โห ซากิ นายก็ดังใช่เล่นนะ”

เขายิ้มบาง ๆ ก่อนจะหันไปมองเจ้าของเสียงทักทายด้วยแววตาขี้เล่น

“ว่าแต่…จำชื่อกันได้ด้วยเหรอครับ? แบบนี้ก็ดีใจเลยสิ”

+

(ลำดับการโรลจะเป็น ทางนั้น > มุเซย์ > ซากิ วนแบบนี้นะครับ)

ว่าจบ เขาก็เอนหลังพิงเก้าอี้ พลางยืดแขนอย่างคนทำงานมานาน

“หรือถ้าอยากเปลี่ยนบรรยากาศ จะลองนั่งช่วยพวกเราทำงานก็ได้…”

พลางพูดต่อด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่หรี่ตามองอีกฝ่ายนิด ๆ

“…ส่วนฉันจะได้อาสา เปลี่ยนเวร ไปนั่งพักแทนสักสิบห้านาที จะได้ไม่เสียสมดุลกลุ่มไงล่ะ”

หันไปตามเสียง ก่อนจะเห็นร่างอรชรยืนงัวเงียอยู่ไม่ไกล หัวเราะเบา ๆ ในลำคออย่างขบขัน

“อ้าว… อรุณสวัสดิ์นะ นี่พวกเราเผลอไปรบกวนเวลาฝันหวานของเธอรึเปล่า?”

น้ำเสียงของเขาฟังดูสบาย กึ่งหยอกล้อ กึ่งเอ็นดู

“ผมไม่เป็นทรงเลยนะนั่น แต่ก็น่ารักดีนะ เวลาที่เพิ่งตื่นแบบนี้น่ะ”

เขายิ้มบาง ยักไหล่เล็กน้อยอย่างไม่จริงจังนัก

“ถ้ายังไม่ตื่นเต็มตา จะมานอนต่อแถวนี้ก็ได้นะ… โต๊ะฝั่งนี้อุ่นใช้ได้เลย”+

+

“แถมเจ้าแมวนี่… เหมือนจะชอบเล่นซ่อนหาเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน”

เขาลดเสียงลงเล็กน้อย แต่ยังคงมั่นใจว่าคนแอบฟังอยู่จะได้ยินทุกคำ

“หวังว่าแมวตัวนั้น… จะไม่เผลอหายใจดังเกินไปล่ะนะ”

เสียงเสื้อผ้าเสียดสีกับชั้นหนังสือ พร้อมกับเสียงหัวใจเต้นแผ่วเบา ดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบงัน

มุเซย์หยุดมือที่กำลังเขียน ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบา ๆ อย่างขบขัน

“นี่ ซากิ…”

เขาเอ่ยขึ้นเบา ๆ พลางเหลือบตามองไปทางชั้นวางหนังสือ

“ได้ยินเหมือนกันรึเปล่า? เหมือนจะมีแมวตัวเล็ก ๆ หลุดเข้ามาในห้องสมุดนะ”

รอยยิ้มประดับบนใบหน้า พร้อมน้ำเสียงเรียบเรื่อยแต่แฝงความขี้เล่นไว้ไม่มิด

+

เขาเหลือบไปมองหนังสือในมือของโคสุเกะ แล้วหันกลับมาสบตาอีกฝ่ายตรง ๆ แววตาเปล่งประกายราวกับจะบอกว่า “ฉันไม่แพ้นายหรอกนะ”

“Or are you here to spy on us huh?”

ก่อนที่เขาจะยิ้มออกมาอย่างขบขันพลางใช้ขาดันเก้าอี้ตัวข้างๆของตัวเองออกมา พร้อมกับผายมือเพื่อเชื้อเชิญให้อีกฝ่ายนั่ง

มุเซย์เงยหน้าขึ้นจากงาน เหลือบตามองคนมาใหม่พร้อมยิ้มมุมปากเล็กน้อย

“Look who’s talking. Showing off that fancy accent again, Kosuke?”

เสียงของเขานุ่มนวลเหมือนเดิม แต่แฝงแววท้าทายที่ซ่อนอยู่ในนั้ย ก่อนจะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างสบาย ๆ

“What’s the matter? Tired of flower vases already?”

“คุณมาหาอะไรในห้องสมุดเหรอครับ? มาหาความเงียบ… หรือว่ามองหาอะไรที่พิเศษกว่านั้นกันแน่ล่ะ?“

เขาคลี่ยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรทันทีที่เห็นผู้มาใหม่เดินเข้ามาทักพี่ชายของเขา ดวงตาสะท้อนความสงสัยเจือความยินดี

“ใช่ครับ… เป็นพวกเรานั่นแหละ”

มุเซย์เอ่ยตอบอย่างสบาย ๆ ก่อนจะหันไปมองเก้าอี้ที่ยังว่างอยู่ข้างตัว แล้วผายมือเชื้อเชิญด้วยท่าทีเปิดรับ

“ดีจัง… รู้จักกับซากิสินะ ถ้าไม่รังเกียจ ลองมานั่งด้วยกันไหมครับ?”

สายตาของเขาเลื่อนไปสบกับอีกฝ่ายโดยไม่เสียรอยยิ้ม