นาโอะลอบมองรุ่นพี่อีกครั้ง ครั้งนี้ดวงตากลับเป็นปกติ

ไปสักที

“ ข้าไม่ได้แวะไหน คงตรงกลับหอพักเลย จะยอมเป็นคู่เดินให้ท่านประธานก็ได้ ”

ตัวเขาพยักหน้าน้อยๆ กลับด้วยกันก็คงปลอดภัยกว่า มือละออกจากตัวแมว พลางลุกเต็มความสูง

แมวดำเมื่อเห็นมนุษย์ทั้งสองใกล้จะไปแล้วก็ดูเหมือนจะลุกขึ้นตาม

( เย่ มิชชั่นช่วยมิฮารุจังคอมพลีส🙆‍♀️ บีบแจ้มมาขอบีบแจ้มมิฮารุจังคืนนะคะ🤏🤏 )

“ เป็นแมวเชื่องมากกว่า.. “

นาโอะหยุดลูบแมวตรงหน้าแล้วเหลือบมองรุ่นพี่

” ระหว่างที่ทำความสะอาด..เจอบางอย่าง “

แต่ละประโยคเว้นเชื่องช้าและแผ่วเบาราวกับไม่อยากให้ใครได้ยินมัน

” รุ่นพี่ก็อย่ากลับดึกมากนะ “

สรรพนามที่เปลี่ยนไปสื่อว่ามันจริงจัง ดวงตาที่จ้องไปแอบหวาดหวั่นก่อนจะอ่อนลงเมื่อหลุบตาลง

” ไม่มีอะไรหรอก “

ตัวเขาเบี่ยงประเด็น ก่อนจะลูบตัวแมวเล่นอีกครั้ง

เพราะถูกชมเลยแอบหน้าขึ้นสีน้อยๆ นาโอะแอบยกมือมาเกาหลังคอแก้ขัดเขิน ถึงรุ่นพี่จะชอบชมบ่อยแต่เขายังไม่ค่อยชินเท่าไหร่นัก

“ท่านประธานมักจะเก็บสิ่งสวยงามไว้ในกล้องนั้นได้เสมอเลย“

เขาลอบยิ้ม พอจะรู้นิสัยมาบ้าง เพราะเขาได้ร่วมชมรมภาพยนตร์เลยได้เห็นสิ่งที่อีกฝ่ายถ่ายบ่อยๆ

เขาชอบนะ ดูเท่ดี

เมื่อได้ยินคำถามก็แอบคิด

“ท่านแม่ไม่เคยให้เลี้ยงแมว พอได้เห็นตัวจริงก็เลยชอบเล่นด้วยน่ะ”

“ โรงยิมฝุ่นเยอะข้าเลยมาทำความสะอาด พึ่งทำเสร็จ ”

เจ้าตัวตอบอ้อมแอ้มแกมเขินอาย นิสัยประหลาดที่พอเห็นว่าสกปรกก็จะหยุดมือไม่ได้เสียทุกที

มือเรียวยังคงลูบเล่นอยู่กับแมวดำไม่ห่าง ไม่ได้ตั้งใจมองหน้ารุ่นพี่ขนาดนั้นเลยไม่รู้ตัวว่าถูกมองอยู่

“ แล้วท่านประธานมาทำอะไรละ ? “

เมื่อถูกกวักมือเรียกเขาก็ผงกหัวน้อยๆก่อนจะนั่งลงที่ข้างตัว

แมวดำในตอนแรกที่เลียขนอย่างสบายใจเมื่อเห็นนาโอะมานั่งลงที่ใกล้ๆ ก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหา

เขาแอบประหลาดใจแต่ก็เล่นกับอุ้งแมวน้อยๆ

“ ดูท่าเจ้านี่จะชอบท่านประธานนะ ”

“ ของแบบนี้ไม่ใช่ใครๆก็พกรึ? ”

นาโอะฉงน เขาคิดว่าเป็นของทั่วไปที่ใครๆก็พกติดตัวอยู่แล้ว

“ แต่ถ้าเธอต้องการก็ถามได้แล้วกัน เผื่อข้าจะมีติดตัว ”

“ พวกเรากลับกันเถอะ ”

ในเมื่อเจอของแล้วก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องอยู่ในบริเวณนี้ต่อ นาโอะประคองอีกฝ่ายออกจากบริเวณสระ

แอบลอบมองไปเบื้องหลังน้อยๆ แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจมัน

( เค้าตอบช้ามาก เค้ากราบ😭🙏 )

“ เจ้ามีหลักฐานรึ? หื้ม ข้าไม่เคยเห็นบัตรนั่นมาก่อน ”

นาโอะยังคงเฉไฉแต่แอบหลุบยิ้มน้อยๆขบขันเพราะรูปประโยคที่เปลี่ยนไป

” จะมาขอให้ข้ายกเท้าให้ไม่แปลกไปหน่อยรึ มีอะไรแลกเปลี่ยนละ ? “

เขาไม่ได้อยากได้อะไรแลกเปลี่ยนจริงหรอก ก็แค่แกล้งเฉยๆ

ในดวงตาม่วงมรกตสะท้อนรุ่นพี่และแมวสีดำที่อยู่เบื้องหน้า ดวงตาฉงนสงสัยราวกับแมวอีกตัว

“ ยังไม่กลับหรอกรึท่านประธาน? ”

ตะวันใกล้ขอบฟ้าเต็มที แต่ยังคงเห็นรุ่นพี่คุ้นหน้าอยู่บริเวณนี้จึงเดินมาสอบถาม

คนเป็นรุ่นน้องไม่มีทีท่าเหมือนอย่างเช่นทุกที กริยาสงบเงี่ยมคาดว่าคงเพราะผู้คนบางตาเลยไม่ได้ทำตัวเด่นเหมือนทุกครั้ง

“ ถ่ายเจ้าแมวอยู่รึ? ”

“ อ-หื้ม ใช่แล้วละ! “

แอบเล็ดรอดเสียงตกใจออกมา แต่ก็กลับมาแอคท่าดังเดิม

“ น่าประหลาดใจขนาดนั้นเลยรึ “

เขาแอบเอียงคอหน่อยๆ หรือ ท่าทีของเขาจะไม่เหมือนคนที่จะเข้าชมรมภาพยนตร์กันนะ

( คลิปเท่ระเบิด คนติดงานสามารถทำสิ่งนี้ได้อย่างไร )

( รุ่นพี่เรียวตะเกิดแล้ว🥳🥳 ขอให้มีความสุขนะคับ! 💗 )

“ ก็ดีอยู่หรอก แต่เอาผ้าเช็ดตัวไปก่อนเถอะ ”

เขาเอาผ้าขนหนูออกมาห่มให้แล้วเอาผ้าเช็ดหน้าซับน้ำให้จากใบหน้าของอีกฝ่าย

ไม่รู้เหมือนกันว่าของเหล่านี้มาจากไหนแต่เหมือนเขาจะพกไว้ตลอดแฮะ

( มาแอบแกล้งรุ่นพี่ค่ะ😇 )

นาโอะเงยหน้ามองน้อยๆ เมื่อเห็นเป็นรุ่นพี่คุ้นหน้าก็ยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก แล้วสไลด์บัตรเข้าไปในเท้าอีกข้าง

“ หืม เจ้าพูดถึงเรื่องอันใดรึ? ”

เลือกตัวเลือก ‘แกล้ง‘

เขาเอียงคอสงสัย แสดงท่าทีไม่รู้ไม่เห็น

หากเป็นคนอื่นที่ผ่านไปมาคงคิดว่ากำลังทดสอบความสามารถผู้สมัครเป็นแน่

” ความสามารถด้านการตัดเย็บของข้าก็ไม่น้อยหน้าใคร เพราะงั้นด้านงานเบื้องหลังเรื่องเสื้อผ้าก็ฝากไว้ที่ข้าเถอะ “

“ ข้าก็อยากจะ..ผลักดันคนอื่นเหมือนกัน ”

บทพูดหลังสุดเหมือนจะเบาบางลงเพราะความเขินอาย

“ เพราะงั้น ที่กล่าวมาทั้งหมด.. ข้ามาสมัครเข้าชมรม ”

“ ฝากตัวด้วย ”

นาโอะชะงักไปชั่วขณะ การได้รับคำชมทำเอาเขาไปไม่เป็น ใบหน้าขึ้นสีน้อยๆ ถ้าตามปกติคงหนีหายไปแล้ว

แต่เมื่อมาถึงจุดนี้แล้ว รอตอนสมัครเสร็จแล้วค่อยหนีก็ได้

“ หึ รุ่นพี่ยังเป็นผู้ที่เห็นความสามารถของข้าได้อย่างถ่องแท้เสมอจริงๆ ”

“ แต่ถ้าหากข้าต้องโดดเด่นท่ามกลางแสงไฟแต่เพียงผู้เดียวมันจะไปอภิรมย์อะไรกัน “

นาโอะผายมือไปที่ข้างหน้า

( + )

“ ค คุโจ! ”

ไม่ทันตั้งตัวคนข้างกายก็ร่วงหล่นไปในสระเสียแล้ว นาโอะหันมองตัวการก็พบกลุ่มก้อนสีดำที่หายวับไปต่อหน้าต่อตาตน

ให้ไล่ตามก็คงไม่มีผล

เขารีบหันกลับมาหาคนที่ตกลงไปในสระ เมื่อคิดสักพักว่าควรโดดลงไปช่วยหรือไม่ก็เห็นโบว์ที่เป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัวลอยขึ้นมา

“ เธอเจ็บตรงไหนมากมั้ย ตกแรงมากเลย ”

เขายื่นมือออกไปจะช่วยดึงขึ้นมา เหมือนจะลืมมาดตัวเองไปแล้ว