(เย้เย้ ขอบคุณสำหรับรูทเหมือนกันค่ะะะ เดี๋ยวไว้พามากวนใหม่(?))

“อืม ขอให้เป็นแบบนั้น”

หลังจากตอบรับคำพูด เด็กหนุ่มก็หันหลังเดินออกไปโดยที่ไม่สำรวจดูพวกบัตรที่คนนำมาส่งเลยสักนิด

เพราะก่อนหน้านี้เขาดูมาหลายรอบแล้ว

(มาปิดแล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับรูทนะคะ🥺)

มือเก็บบัตรที่ได้คืนมาไว้ในกระเป๋าสตางค์ดังเดิม

“อืม ขอบคุณที่ไม่แกล้งมากไปกว่านี้นะ”

เขาไม่เห็นท่าทีแลบลิ้นกลอกตา
แต่ก็เดาได้ไม่ยาก

“เธอเองก็ด้วย ถ้ายังหาไม่เจอก็ขอให้เจอเร็ว ๆ แล้วกัน”

ทำบัตรใหม่ให้เปลืองเงินเล่นคงไม่ดีเท่าไหร่

“ขอให้โชคดี”

หลังเอ่ยอวยพรเขาก็เดินจากไป

มมมุย่นจมูกเล็กน้อยกับคำพูดของคนที่ทำให้ตัวเองดูน่าสงสาร

มันได้ผลตรงกันข้าม

น่าหมั่นไส้

“นายมากวนเองนี่นา”

แขนที่พาดไหล่ถูกยกออกไปแล้ว เขาถึงได้กระเถิบออกมาเว้นระยะ

“ฝากคืนบัตรนั่นให้เจ้าของด้วย”

ยังไม่ยอมแพ้ในการโต้เถียงกับมนุษย์เอ็กโทรเวิร์สต์

“คงหาอีกหน่อย”
“แต่ถ้าไม่เจอค่อยไปทำใหม่เอา”

เด็กหนุ่มตอบอย่างไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรนัก

“ไม่เป็นไรหรอก นายต่างหากที่จะแย่เอาถ้าต้องโดดเพราะมาสาย”

เพราะรุ่นน้องก้มโค้งลงกะทันหัน เขาถึงเบือนหน้าหลบทันควัน
สีหน้าเศร้า ๆ พวกนั้นเองก็ไม่เห็นเช่นกัน

จังหวะที่เงยหน้าขึ้นมาอาจจะสบตาก็ได้

“ผมชื่อทาคางิ มมมุ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“รีบเถอะคิกุจิ”

“อ้อ”

ที่แท้ก็จะไปเล่นกับโอเรนจิของเขา

มมมุยังคงไม่มองหน้าหรือสบสายตา แต่เขาก็ยื่นบัตรกลับไปให้อีกรอบ

“ถ้าไม่เจอคงต้องไปทำใหม่”

เด็กหนุ่มตอบเสริมคำพูดของเพื่อนอย่างเซ็ง ๆ

เขาไม่ได้เก็นรอยยิ้มกว้างนั้น แต่ก็พอจะเดาได้จากน้ำเสียง

“ทาคางิ มมมุปี 2”
“ยินดีที่ได้รู้จัก”

เขาหันใบหน้ามาหา แต่สายตากลับไม่ได้สบมองอยู่ที่ตัวของฮารุ