อื้มก็ชอบนะ

เธอตอบขนาดที่ยื่นมือไปรับแอปเปิ้ลแคนดี้

❝ อยากไปไหนต่อละคุณโคกะ? ❞

(ยินดีค่า *เตรียมหลุมหลบภัย)

❝ ไว้เจอกันใหม่นะ ❞

ซายากะยืนอยู่ตรงนั้นรอจนเขาเดินหายไปจนลับตาแล้วจึงค่อยกลับเข้าอพาทเมนท์ไป

(ขอบคุณที่มาโรลด้วยกันนะคะสนุกมากๆเลย😭🤏)

❝ งั้นหรอแต่ฉันว่าคุโรกิคุงก็ดูแลตัวเองได้ดีเลยนะ ❞

สายตามองสำรวจเขาเห็นได้ชัดว่าเขาสามารถรับผิดชอบตัวเองได้เป็นอย่างดีเลยทีเดียว

❝ ฮะฮ่านั้นสินะแต่ว่าทางมันมืดก็ระวังด้วยละ ❞

เสียงนั้นขบขันเบาๆก่อนเอ่ยเตือนด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

❝ อื้อ! ใช่ๆที่นี่แหละส่งฉันแค่ตรงนี้ก็ได้นะ ❞

❝ วันนี้สนุกมากเลยขอบคุณนะ ❞

เธอยิ้มออกมาอย่างมีความสุขและเอ่ยบอกไป

❝ อื้ม! ชอบมากเลยละ ❞

❝ โคกะคุงละชอบหรือเปล่า ❞

เธอหันไปถามเขาด้วยรอยยิ้ม

❝ ม่า..ฉันค่อนข้างจะว่ายังไงดีนะไม่ชอบการอยู่ที่หอละมั้งอีกอย่างอพาทเมนท์ของฉันก็ใกล้ๆโรงเรียนด้วย ❞

เธอเอ่ยตอบถึงแม้การอยู่คนเดียวจะเคยทำให้เกิดปัญหาเล็กๆ¿ช่วงอยู่ปีหนึ่งบ้างก็เถอะสายตาของ
ซายากะดูเรียบนิ่งหรืออาจบอกว่าเจ็บปวดอยู่กลายๆ

❝ ว่าแต่คุโรกิคุงพักที่หอพักโรงเรียนงั้นหรอ? ❞

เสียงนุ่มถามกลับพลางหันไปมองอีกฝ่ายเวลาก็ล่วงเลยมามากแล้วหากกลับไม่ทันจะไม่แย่งั้นหรือ?

❝ อื้อ!ไปกัน ❞

ความร่าเริงของเธอมันดูเจิดจ้ากว่าปกติยังไงก็ไม่รู้อาจเพราะได้ยังเทศกาลที่ชอบ?

❝ ดูสิๆ! ตรงนั้นมีเกมตักปลาด้วย ❞

❝ เอ๊ะ-จะดีหรอ..คุโรกิคุง ❞

เธอดูเหมือนจะเกรงใจเขาอยู่ยังไงยากาดาอิเธอก็เดินจนทั่วแลัวหากแต่พอเห็นท่าทีของเขามันก็ทำให้เธอค่อนข้างจะใจอ่อนลงส่วนหนึ่งคงเพราะเรื่องคดีล่าสุดนัันด้วย

❝ ถ้าคุโรกิคุงพูดถึงขนาดนัันแล้ว..อื้มขอรบกวนด้วยนะ ❞

เธอเกาแก้มและยอมตอบตกลงหากจะทำให้เขาสบายใจเธอก็โอเคแหละจริงๆก็อยากรีบกลับเพราะเท้ามันเริ่มปวดเพราะเกี๊ยะแล้วด้วย

คำว่าน่ารักลอยอยู่เต็มหัวไปหมดเธอรู้สึกเอ็นดูเจ้าเด็กคนนี้เสียจนใจเจ็บหากแต่ในตอนนี้คงถึงเวลาต้องกลับแล้ว

หลังจากเดินเล่นหาอะไรทานกันไปสักพักซายากะก็เหลือบมองมือถือเห็นได้ชัดว่าเริ่มดึกแล้ว

❝ หวา..เวลาผ่านไปขนาดนี้แล้วหรอฉันคงต้องกลับแล้วละคุโรกิคุง ❞

เธอมีสีหน้าเศร้าลงหน่อยๆถึงอยากจะเล่นสนุกต่อสักหน่อยหากแต่ถ้ากลับช้ากว่านี้คงไม่ดีเท่าไหร่

❝ อื้อ! ถ้างั้นขอไทยากิไส้ชาเขียวอันนึงค่ะ! ❞

เธอพยักหน้างึกๆก่อนจะเอ่ยสั่งออร์เดอร์ของตนเองพลางสายตาก็มองหาร้านของกินร้านถัดไป

ความอบอุ่นที่ไม่คุ้นชินนั้นทำเอาซายากะเหมือนกลับไปเป็นเด็กน้อยสมัยก่อนเธอก็มางานดอกไม้ไฟประจำละนะ

❝ อ๊ะไทยากิ! ยังเหลือด้วย ❞

ใช่แล้วเหตุผลที่ร่างเล็กนั้นเร่งรีบขนาดนั้นก็เพราะว่าเห็นร้านไทยากิยังไงละ ซายากะนั้นกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปทางร้านและหันไปมองรุ่นน้องเป็นระยะๆ (2)

❝ ม่า..ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะถือซะว่าฉันให้ของขวัญที่เธอมาเรียนที่นี่ก็แล้วกัน❞

❝ ฮะฮ่า! โถ่ก็แปลว่าวันนี้พวกเราทั้งคู่ต่างโชคดีสินะ ❞เธอเอ่ยปลอบเขาก็ไม่ได้อยากให้เขาอึดอัดด้วยเอาเถอะยังไงวันนี้ก็ถือเป็นวันที่ดีละนะ

❝ คงจะอย่างงั้นแหละ ❞

เสียงเกี๊ยะไม้กระทบกับพื้นดังเป็นจังหวะอันตามมาด้วยเสียงของล้อที่สไลด์ไปตามพื้นเรียบเสียงของซายากะคุยกับเขาอย่างนุ่มนิ่มก่อนจะสาวเท้าให้เร็วขึ้น(1)

❝ อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมเดี๋ยวพี่สาวคนนี้จะเลี้ยงเอง! ❞

เธอพูดติดตลกหน่อยยังไงก็อยากตอบแทนที่มาอยู่เป็นเพื่อนสักหน่อย

❝ งี้นี่เองสินะ ❞

เธอพยักหน้าและตอบรับคำกล่าวนั้นไปก่อนจะหูกระดิกกับคำกล่าวต่อมาก่อนจะกล่าวตอบเขาด้วยเสียงเรียบ

❝ อันที่จริงฉันก็ไม่ชอบไปไหนมาไหนคนเดียวหรอก ❞

❝ ม่า-แบบนั้นฉันก็โชคดีที่โดนคุโรกิคุงเจอสินะ? ❞
เธอกล่าวเสียงเบาก่อนจะจัดแจงชุดใหเข้าที่

❝ ไปหาอะไรทานกันไหมคุโรกิคุง? ❞

เมื่อประกายแสงสีของพลุนั้นหมดลงซายากะจึงเอ่ยปากชวนรุ่นน้องออกไปหาอะไรทานในงานด้วยกันเพราะเธอเริ่มจะหิวขึ้นมาหน่อยๆแล้ว

❝ จะว่าไปคุโรกิคุงเนี้ยดูท่าจะชอบการสำรวจสินะ ❞

เห็นเขาใส่โรลเลอร์เบลดเธอเลยลองทักดูอันที่จริงถ้าเขาไม่ได้รีบกลับอะไรเธอพาชมในยากาดาอิได้เลยละก็นะเธอมาที่นี่บ่อยนี่น่า

❝ ฮะฮ่า! อื้มถ้างั้นไปเดินด้วยกันไหมละโควกะซัง ❞

ซายากะเอ่ยปากชวนเพราะเธอก็โดนเทมาเหมือนกันดังนั้นจะให้มานั่งเล่นตรงนี้ก็เบื่อๆไปหาเดินเที่ยวหาของกินในงานดีกว่า

❝ ซายะเองก็อยากหม่ำแคนดี้แอปเปิ้ลแล้วละ ❞

❝ โควกะซังจริงๆด้วย ❞

เธอมีอาการตกใจนิดหน่อยก็อยู่ๆเอาไฟสาดหน้าตัวเองนี่

❝ อื้อสวัสดี! แต่ว่าโควกะซังเองก็แต่งตัวเต็มยศนี่? ❞

ซายากะเอ่ยทักเขาก็เขาแต่งตัวมาไม่ได้ต่างจากเธอเลยนี่น่า

R02
ใบหูเล็กกระดิกนิดหน่อยก่อนหันไปมองตามต้นเสียงจุดที่เธออยู่มันค่อนข้างมืดทำให้มองเห็นไม่ชัดนัก

❝ เสียงนี้? โควงะซังหรอ ❞

ซายากะเอ่ยเรียกเพราะเธอเองก็ไม่มั่นใจนักก็มันมืดนี่น่ามองไม่ค่อยเห็นหน้าด้วย

(เดี๋ยวขอปิดรับแค่นี้ก่อนนะคะฮือ)

หลังจากแลกคอนแทคกันไว้ซายากะก็อมยิ้มเล็กๆอย่างน้อยในวันที่แย่ก็มีเรื่องที่ดีอยู่บ้าง

ถึงจะมีความสงสัยในตัวเขาอยู่บ้างแต่ก็ช่างประไรมีเพื่อนมาอยู่ด้วยก็ดีแล้วเนอะ

❝ อื้อๆ! ดีใจจังเลยนะที่วันนี้คุโรกิคุงมาอยู่ด้วย ❞

เธอพยักหน้าให้เขาก่อนที่พลุจะถูกจุดขึ้นและเสียงของประโยคหลังก็ถูกเสียงของพลุกลบไปหมดพลุที่ถูกจุดขึ้นบนฟ้าช่างมีสีสันสวยงามและมีประกายที่แสนเจิดจ้าจนทำให้เธอยิ้มออกมา

❝ โอ๊ะ! สุดยอดเลยถ้างั้นมาแลกnightcordกันเถอะถ้าฉันไปจะได้ติดต่อคุโรกิคุงได้ ❞

ซายากะพูดคุยกับเขาอย่างสนุกสนานจนราวกับลืมว่าอะไรบ้างอย่างไปเสียสนิท

❝ เรื่องนั้นตอนแรกฉันคิดว่าจะกลับเพราะโดนเทนัดแต่ว่า..เพราะตอนนี้มีคุโรกิคุงอยู่ด้วย ก็เลยว่าจะอยู่ดูน่ะ ❞

เสียงนุ่มนิ่มของเธอตอบเขาดวงตาก็มองไปยังพื้นน้ำมันดูเศร้าหน่อยๆได้ช่วงแรกแต่ก็แค่ครู่เดียวนั้นแหละ

❝ งั้นหรอ โอกินาว่าสินะ?ยังเลยแต่มีแพลนจะไปนะ! ❞

เธอเอ่ยตอบไปและถึงแม้จะเห็นความผิดหวังเล็กน้อยของเขาเธอก็สงสัยนิดหน่อยแต่เลือกที่จะไม่พูดอะไรออกไป

❝ ถ้าฉันไปละก็ช่วยนำเที่ยวหน่อยได้ไหมนะ? ❞

เธอเอ่ยถามออกไปด้วยความตื่นเต้นเล็กๆขนาดที่สายตาก็หันไปมองไฟเย็นที่กำลังจะมอดดับลงเฉกเช่นกับบรรยากาศรอบกายแอบเย็นลงนิดหน่อย

❝ อื้มยินดีที่รู้จักนะ คุโรกิคุง! ❞

เธอเอ่ยออกไปอย่างร่าเริงผิดกับช่วงแรกเลยละก่อนที่เธอจะหูกระดิกกับคำถามถัดมา

❝ หื้มเปล่าหรอกอันที่จริงฉันเกิดที่คนโตเกียวนะพึ่งจะย้ายมาเรียนที่นี่ ❞

เธอตอบไปตามตรงก็กลับมาที่ยากาดาอิช่วงหน้าร้อนบ่อยๆแต่ก็ไม่ใช่คนในเกาะหรอกนะ

❝ คุโรกิคุงละ เป็นคนที่ไหนหรอ? ❞