(ลืมเลย ยินดีที่ได้รู้จักนะคะะ 🥹🥹🫶🫶💖💖)

“อา…เจ็บจัง”

มิโยะค่อย ๆ ยกมือทั้งสองขึ้นสะบัดไปมาเพื่อนคลายความเจ็บปวดจากการเอามือยันพื้นไว้เมื่อครู่

ดวงตาสีเฮเซลลืมขึ้น พอมองไปรอบ ๆ ก็พบกับอีกฝ่ายที่ทำหน้าที่ดูเป็นห่วงอยู่ — คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นคนที่เธอชนสักครู่

เด็กสาวเปลี่ยนท่านั่งเป็นคุกเข่า ค้อมตัวลงให้อีกฝ่ายอย่างรู้สึกผิด

“ฉันชนคุณสินะคะ ขอโทษด้วยจริง ๆ ค่ะ”

เงยหน้าขึ้นมาถามไถ่อย่างกังวล

“เจ็บตรงไหนไหมคะ”

(ขออนุญาต + นะคะ 🥺)

มิโยะที่กำลังหาบัตรตัวเองอยู่เหมือนกกันนั้น เมื่อได้ยินเสียงก็เงยหน้าขึ้น พอพบว่าอีกฝ่ายคุยกับตนก็พิศดูใบหน้าคนตรงข้ามว่าเคยเห็นที่ไหนหรือไม่—

“อ๊ะ—สักครู่นะคะ”

แล้วเธอก็พบว่าคุ้นจริง ๆ —มือเล็กหยิบปึกบัตรออกมาจากกระเป๋ากระโปรง เทียบใบหน้าของอีกฝ่ายกับบัตรในปึกนั้น ก่อนจะหยิบออกมาใบหนึ่งแล้วส่งให้คู่สนทนาด้วยรอยยิ้ม

“ใช่ของคุณหรือเปล่าคะ ?”

“เอ๋ ?—ใช่…ค่ะ”

แสดงอาการสงสัยออกมา และตอบกลับไปอย่างงุนงงเมื่อถูกถามอย่างนั้น แต่เมื่อเงยหน้าดูคู่กรณี ประโยค ‘ทำไมเหรอคะ‘ ก็ถูกกลืนลงคอ เพราะจำได้อย่างแจ่มชัดว่าอีกฝ่ายเป็นรุ่นพี่ในชมรม

”รุ่นพี่ !?“

มิโยะโค้งตัวลงต่ำกว่าเดิม กล่าวขอโทษด้วยความรู้สึกผิดอีกเท่าตัว

”ขอโทษจริง ๆ ค่ะ รุ่นพี่เจ็บตรงไหนนรึเปล่าคะ ฉันจะรับผิดชอบค่ายาเอง“

”อา—ม—ไม่เป็นไรค่ะ“

เจ้าตัวตอบกลับด้วยเสียงกระท่อนกระแท่นระหว่างยืนขึ้น ใบหน้ายังปรากฏแววเจ็บปวดเป็นระยะ มือทั้งสองสลับบีบนวดไปมาระหว่างข้อมือแต่ละข้าง

เป็นเพราะเมื่อครู่เอาแขนยันไว้ ทั้งตัวเลยไม่เป็นอันตรายนัก มีก็แต่ข้อมือที่รับน้ำหนักส่วนใหญ่ที่เจ็บพอสมควร

“ขอบคุณมาก ๆ นะคะ—และก็ขอโทษด้วยจริง ๆ ค่ะ ฉันไม่ทันระวัง”

มิโยะโค้งให้อีกฝ่ายอย่างรู้สึกผิดเต็มอก
+