(ม๋าตุวหย่ายยย…แน่ๆเลย!)

(ได้สิๆๆๆ เป็นพร(?)ที่ดีเลยน้า..😭 /สั่น)

(ดีสิ(?) ไว้ปกป้องมุเซย์คุง🤲🏻)

Side Story ที่เกี่ยวข้อง : bit.ly/43d5o8K

(แหะ ขอบคุณซากิคุงมั่กเลยค่ะ! ไม่คิดว่าจะได้เล่นสตอรี่ไวขนาดนี้-5555555🤲🏻)

(โอ้้้ แต่แบบนี้ก็ดีเลยนะ พบพรสวรรค์เข้าแล้วหรือเปล่า?(*´∇｀*))

(🧐oO(เรื่องบังเอิญ))

“ช่วงนี้มันเทศกาลของคำอธิฐานนี่นะ..ก็เลย อยากพูดขึ้นมาเฉย ๆ น่ะ ขอโทษด้วย”

ยกนิ้วเกาแก้มเพราะดูจะลืมตัวมากไปหน่อย

เพราะระหว่างที่กำลังพักสายตาอยู่ ๆ ก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรติดอยู่ที่ฝ่ามือ พอได้ลอบมองดูถึงได้รู้ว่าเป็นกลีบของใบสีเหลืองอร่ามแสนพร่างตานั่นเอง ..จึงอดไม่ได้ที่จะทักขึ้นมา

“จริงสิ…ซากิคุงรู้เหรือเปล่า”

เรียกขานนามของเด็กหนุ่มพร้อมนัยน์ตาสองสีที่มองขึ้นไปตามกลีบใบแปะก๊วยที่ร่วงโรย

“มีตำนานที่เล่าว่า ถ้าสามารถจับกลีบของใบแปะก๊วยตอนมันร่วงด้วยมือเปล่าได้”

“จะขอพรให้เป็นจริงได้ด้วยล่ะ..แต่น่าจะต้องหลับตาด้วยล่ะมั้ง”

จุดรอยยิ้มขึ้นที่มุมปาก แม้สิ่งที่พูดไปตามที่เคยได้ยินมันจะต้องเป็น ซากุระ ก็เถอะ…

+

งานสำคัญแบบนี้ผู้คนคงมากหน้าหลายตาจนถ้าให้พูดตามตรงคนที่เป็นฝ่ายเห็นก่อนคงไม่พ้นคนข้าง ๆ สะมากกว่าล่ะมั้ง…บางครั้งก็ฝีเท้าเบาเสียจนรู้ตัวอีกทีก็โผล่เข้ามาในระยะสายตาสะแล้ว

เขาเอนตัวพิงต้นไม้พร้อมปล่อยลมหายใจอย่างผ่อนคลาย ปิดเปลือกตาพักความเหนื่อยล้า

…แต่ผ่านไปสักพักก็ทำลายความเงียบขึ้นมาดื้อ ๆ

+

“ฟังดูดีจังเลยนะ..ได้ยินแบบนั้นก็ดีแล้วล่ะ”

ผินใบหน้าไปมองคล้ายเป็นสิ่งยืนยันว่าเขานั้นตั้งใจฟังถึงสิ่งที่อีกฝ่ายกล่าวเป็นอย่างดี

“อื้ม..! จะหาเธอให้เจอเลย ว่าไปนั่น~”

พูดจบก็หัวเราะเบา ๆ ให้กับคำพูดทีเล่นทีจริงของตัวเอง

+

เขาปล่อยมือข้างนั้นออก ระบายยิ้มดังเดิม

“ฉันไม่ใช่คนดีขนาดนั้นหรอก…เพราะแบบนั้นไม่ว่าเป็นใครก็อยากจะช่วย”

“ต่อให้ไม่คู่ควร…แต่ถ้ามันทำให้ฉันได้คำตอบว่าควรพอได้แล้ว ฉันก็ยินดีจะแบ่งปันมันให้คนอื่นที่คู่ควรแทน”

หลับตาลงครู่นึงเพราะสายลมที่พัดมา ยกมือขึ้นทัดปลายผมที่เสียทรงเล็กน้อยจากลมเมื่อครู่แล้วจึงสบมองคู่สนทนาอีกครา

“คนเราน่ะ ถ้าอยู่ในจุดที่สิ้นหวังมาก ๆ …ทุกคนต่างก็สามารถทำเรื่องที่ไม่คู่ควรกับการเป็นคนได้ทั้งนั้น…คนนอกอย่างฉันถึงได้อยากทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้พวกเขาเดินไปอยู่จุดนั้น”

คำพูดทั้งหมดนั้นไม่รู้ว่าจะสื่อแค่ถึงเจ้าของคำอธิฐานหรือรวมไปถึงคนตรงหน้ากันแน่

“บางครั้ง…ก็เลยอดห่วงไม่ได้”

“ว่าเธอจะเคยรู้สึกเหงาเหมือนกันบ้างหรือเปล่า…?”

+

“แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาควรถูกละเลย”

“คำขอนั่นน่ะ..ถ้ามองดูดี ๆ อาจจะเพราะเขากำลังถูกละเลยจากใครบางคนอยู่จริง ๆ ก็ได้ แม้สิ่งที่ทำจะดูแย่สะจนไม่น่าให้อภัย …แต่คนที่เป็นต้นเหตุให้เขาเป็นแบบนี้ขึ้นมาได้ก็แย่พอกันเลยนะ”

ครอบครัว?

สังคม?

ก็ล้วนเกี่ยวโยง

เขายกฝ่ามือกอบกุมข้อมือข้างนั้นของอีกฝ่ายไว้ จงใจขยับมันออกเพื่อมองหน้า

“สำหรับฉัน…คิดว่าเด็กคนนั้นกำลังเหงา”

+

ทัศนวิสัยที่ถูกบดบังอย่างไม่ทันตั้งตัว แน่นอนว่าดวงตาจำต้องปรับโฟกัสเพื่อมองซึ่งที่อยู่ตรงหน้า

เขาไล่อ่านทุกตัวอักษร…ย้อนอ่านใหม่อีกครั้งและอีกครั้ง..อย่างตั้งใจ

“……”

‘เป็นคนดี’ งั้นหรอ…

เปล่าเลย

คนอย่างเขาน่ะ ไม่เคยใกล้เคียงกับคำ ๆ นั้นเลยต่างหาก เป็นเพียงมนุษย์คนนึงที่ทำทุกอย่างเพราะโหยหาการยอมรับ…และใช้ชีวิตต่อด้วยการโกหกตัวเอง

คนแบบฉันน่ะ

“ไม่คู่ควรหรอก…”

+