เธอรับบัตรมา พินิจมองก่อนจะผงกเป็นเชิงว่าเป็นบัตรของเธอแน่นอน

"ขอบคุณนะนาโอะจัง..!"

เป็นเธอที่ปีนต้นไม้ขึ้นไปเสี่ยงอันตรายเพื่อเอามาให้เลยนี่นา

"งั้น..เรากลับห้องเรียนกันเถอะ..?"

มิอุมิยื่นมือไปหานาโอโกะ

(ถ้าเรากลับมาตอบตอนนี้-)

"โห..."

ส่งเสียงชื่นชมหลังฟังคำโฆษณา แม้มันจะออกเนือย ๆ ทว่าสีหน้าเธอก็ดูสนอกสนใจไม่น้อยเลย

"กับมิอุมิ..ก็ได้ด้วยเหรอ ?"

กับคนที่สมองช้าจนเรียนซ้ำชั้นถึงปีนึงก็สามารถพัฒนาได้หากเข้าชมรมงั้นเหรอ ?

(/เนียนกลับมา)

"อุ-หวา" เห็นว่าเพื่อนตกลงมาก็รีบไปดูอาการ เห็นว่าไม่เป็นไรมากสีหน้าก็คลายกังวล

"เอะ.." คำขอบคุณนั้นทำให้เธอนิ่งไปสักเล็กน้อย คล้ายว่างุนงงทว่าก็ระคนความปิติ "มิอุมิ..ช่วยได้ ไชโย"

เธอยิ้มหน้าเนือย ๆ ออกมา

"แต่ไม่เจ็บจริง ๆ นะ..? แวะห้องพยาบาลก็ได้นะ.."

ถึงแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะกังวลอยู่ดี

ใช้เวลาไม่นานนักมิอุมิก็กลับมาพร้อมเก้าอี้ เธอตั้งเก้าอี้ไว้ใต้นาโอโกะ ก่อนจะปีนมายืนบนเก้าอี้

"มิอุมิถึงนาโอะจังแล้ว"

เธอว่าแบบนั้น ก่อนจะยืนนิ่งไป เอาแล้ว เธอนึกไม่ออกแล้วว่าต้องทำยังไงต่อ...

นิ่งไปสักพักก็ทำหน้านึกได้ เลยพยายามแงะขานาโอโกะที่ติดกับกิ่งไม้ให้ออกมา

"อดทน..ไว้น้า.."

เอ่ยออกมา ไม่รู้ว่าให้กำลังเพื่อนหรือตัวเองกันแน่

(+สั้น ๆ น้า)

หญิงสาวตัวเร็กหลังได้ยินเสียงทักก็ยืนเลิ่กลั่ก

"ค-คาสึมิคุง..?"

เธอตอบรับเสียงอ่อน

"เรียนภาษาต่างประเทศแล้วจะ..พูดได้ดีขึ้นเหรอ ?"

ว่าพลางเอียงคอเล็ก ๆ

(เอ๊ แต่ว่า)

(นามิคุง...?)

เป็นอย่างที่นาโอโกะคิดไม่มีผิด เพราะตอนนี้มิอุมิกำลังยืนตัวสั่นด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง

ยืนทำตัวไม่ถูก จะร้องก็ร้องไม่ออก หันซ้ายหันขวา
พอโดนบอกให้ใจเย็น สติก็ค่อย ๆ กลับมา เธอผงกหัวรับคำเป็นเชิงว่าเธอจะพยายามใจเย็นลง

"..เก้าอี้" อยู่ดี ๆ เธอก็ส่งเสียงออกมา "เก้าอี้..!"
"มิอุมิจะรีบไปเอาเก้าอี้มา นาโอะจังอดทนไว้นะ !"

ว่าแบบนั้นก่อนจะรุดออกไปอย่างรวดเร็ว

พอบอกให้รอ เธอก็รอ แม้สีหน้าจะไม่เข้าใจนิดหน่อย
ยิ่งพอเพื่อนสาวกลับมาพร้อมเครื่องแบบที่เปลี่ยนไป สีหน้านั้นยิ่งงงงวยกว่าเดิม

"พร้อม..?"

เธอทวนคำ ก่อนจะทำหน้านึกได้หลังผ่านไปหนึ่งนาที

"นาโอะจังจะปีนต้นไม้เหรอ มันอันตรายนะ เอ่อ ถ้าเรา.."

เธอพยายามจะแนะนำแนวทางอื่น ระหว่างนั้นก็มองซ้ายมองขวาหาตัวช่วย

"ถ้าเรา..."

แต่เพราะไม่มีตัวช่วยอื่น เลยทำได้แค่ทวนคำอยู่แบบนั้น

"เอ๊.."

ได้ยินอบบนั้นเธอก็เงยหน้าตามการชี้นำไป กะพริบตาสองสามทีมองบัตรบนต้นไม้นั่น

"ของ..มิอุมิเหรอ..?"

คล้ายว่าไม่แน่ใจเท่าไหร่ เธอหันกลับมาสบตามองนาโอโกะ

"แล้ว..จะเอาลงมายังไงดี"

เป็นอีกครั้งที่เธอตัดสินใจเองไม่ถูก

📢 #THK_2I

( สวัสดีค่ะ! สำหรับนักเรียนห้อง 2-I ที่ไม่สะดวกเข้าร่วมดิสคอร์ดคอมมู สามารถเข้าดูอัพเดทประกาศต่าง ๆ หรือลงชื่อจองที่นั่งในห้องเรียน เวรทำความสะอาด และล็อคเกอร์ได้ที่ชีตข้างล่างเลยนะคะ

Link : bit.ly/3Eko0Lu )

"อื้อ ถ้านาโอะจังว่าแบบนั้น..."

อย่างน้อยเสียงของมิอุมิที่ตอบรับก็เหมือนว่าจะฟังดูสดใสขึ้นมาบ้าง

บริเวณนี้ไม่มีคนอย่างที่นาโอโกะได้คาดการไว้ แต่พอเริ่มออกเดินไปยังบอร์ดประกาศก็พบคนประปรายบ้าง เธอเริ่มมั่นใจแล้วว่าทุกคนคงทำบัตรหายเป็นแน่

พอเดินมาถึงที่บอร์ด เธอก็กวาดตามองก่อนจะสะดุดตาเข้ากับ..

"นั่น..บัตรของนาโอะจังรึเปล่านะ"

เธอชี้ไปบริเวณนึงของบอร์ด มีบัตรติดอยู่

(ขอตกใจก่อน 1 แอคชั่น กรี้ดด 😭⁉️⁉️ เด็ก ๆ น่ารักอ่า 😭😭😭)

"อื้อ..." เธอขานรับในลำคอพลางก้มหัวรับมือที่ลูบมานั่นอย่างพอดี เห็นทีก็คงไม่ได่หาง่ายจริง ๆ

"มิอุมิ..ไหว"

ผงก เป็นเชิงว่าเธอยังเดินไหวอยู่

"ไปต่อกัน..."

ครานี้เธอก็ส่งสายตาให้นาโอโกะเป็นเชิงว่าอยากให้เธอช่วยตัดสินใจและนำไปอีกครั้ง

(แฮพแฮพนาโอะคุงงง)

เธอผงกหัวตอบรับ ก่อนจะเดินแยกจากนาโอโกะไปไม่ไกลจากบริเวณนั้นมากนัก ถึงแม้จะตั้งใจหาอย่างดีแต่ก็ไม่เจออะไรเลย สุดท้ายมิอุมิก็เดินคอตกกลับไปหานาโอโกะ

"ไม่มีเลย.. นาโอะจังเจอะไรบ้างมั้ย..?"