(พี่มองด้านหลังบ่อยมากสงสัยจะตามเป็นขบวน5555555)

(ก็ไคยะคุงดูsusมาก555555 ของดีเฮียเก็บไว้เถอะครับ🤣 มิตคุงระแวงหมดแต่สุดท้ายก็รับมาจนได้)

“ห๊ะ….🧍‍♂️”

เขานิ่งค้างไปกับคำพูดของอีกฝ่าย แต่กว่าจะได้ตอบกลับไปก็ถูกทิ้งไว้คนเดียวเสียแล้ว

เขามองวัตถุน่าสงสัยในมือ ที่แผ่กลิ่นอายไม่ชอบมาพากลออกมา

คิดถูกหรือคิดผิดวะเนี่ย

“โอ้ย แม่งเอ้ย ”

เขารีบผูกคำขอแล้วหันหลังเดินฉุนเฉี่ยวกระแทกเท้าไปคนละทางกับอีกคน

โดยที่ไม่รู้เลยว่าตัวเขาจะได้เจอกับอะไร..

(ทิ้งบอมไว้แล้วหนีนี่นา😭😭😭)
(ขอบคุณที่มาแกล้งมิตสึรุ— เอ้ย มาแจมนะคะ )

จู่ ๆ ก็รู้สึกขนลุกวาบขึ้นมาทางด้านหลัง

มิตสึรุจิ๊ปากเบา ๆ ก่อนจะรีบคว้าริบบิ้นจากมืออีกฝ่าย

“ถ้าใช้ไม่ได้ผลนะ ฉันจะตามไปอัดนายถึงห้องเรียนเลย”

พูดขู่ไปงั้นแหละ ชื่อ ชั้นปีอะไรก็ยังไม่รู้จัก อีกอย่างเขาไม่ต่อยใครเพราะเรื่องแค่นี้หรอก

เว้นแต่มันจะไม่ใช่ ‘เรื่องแค่นี้’น่ะนะ

“เกาะพิลึกนี่กฎเยอะชะมัด” เขาบ่นพลางเกาหัวเบา ๆ

คนก็เพี้ยน..

กำลังจะรับริบบิ้น แต่ชะงักมือไว้ก่อน

”แล้ว..อันนี้คืออะไร กันได้จริงหรอคงไม่ได้โม้แล้วเอาของแปลกๆให้ฉันหรอกใช่ไหม“

มิตสึรุเลิกคิ้วสูง มองอีกฝ่ายอย่างไม่ค่อยไว้ใจ อย่างน้อยก็อยากรู้ที่มาที่ไปของมันสักหน่อย

เขาลูบที่สร้อยคอมือเล็กน้อย

”มันก็ใช่อยู่หรอก…..“

ที่ที่เขาเคยอยู่งานอะไรแบบนี้พวกมันจะไม่ค่อยออกมาเยอะก็เลยพกมาแค่สองอัน

เขาประมาทไปหน่อย

”แต่นายบอกว่ามันเยอะกว่าปกติใช่ไหมละ….ดูแล้วน่าจะเอาไม่อยู่“ ลูบหน้าเซ็งๆ

แม่งเอ้ยหูฟงหูฟังอะไรก็ไม่ได้เอามา รีบกลับตอนนี้เลยดีไหมเนี่ย

“แล้วเมื่อกี้หัวเราะใช่ไหม ได้ยินนะเว้—”

กำลังจะด่าต่อพอได้ยินประโยคถัดมาก็ชะงักไป

“หมายความว่าไง…”

ยืนมองอีกคนหน้าเครียดเขาไม่เห็นรู้เลยว่าเทศกาลมงคลแบบนี้มันจะดึงดูดอะไรแปลกๆ หรือ มันเป็นเฉพาะที่เกาะนี้ก็ไม่รู้

(มาๆ✨👋)

มิตสึรุสะดุ้งเฮือก ถอยกรูดออกมาจนแทบสะดุดขาตัวเองจนดูน่าขัน

เขาขยุ้มหน้าอกแน่น เสียงหัวใจเต้นโครมครามราวกับจะเด้งหลุด

เขามองอีกคนหน้าตาตื่นแต่พอเห็นว่าไม่ใช่ผีก็ยกมือขึ้นชี้คนขี้แกล้ง ตะโกนด่าเสียงดังลั่น

“ละ เล่นบ้าอะไรวะ!!!!!”

(ยางเลยงับ กำลังหาเรฟยูคาตะเลย)

(น่ารัก😭😭🤏)

“มาจากโตเกียว”

ไม่รู้ว่าพ่อของเขาได้เลื่อนยศหรือเผลอไปเหยียบเท้าใครเข้ากันแน่ ถึงถูกย้ายมาที่ไกลปืนเที่ยงขนาดนี้

”เมื่อกี้นายบอกว่าเป็นคนเกาะนี้ใช่ไหม“

”พอจะรู้รึเปล่าว่าตรงนี้มันส่วนไหนของเกาะ“

หวังว่าจะไม่หลงมาที่แปลกๆนะ

มิตสึรุมองมันแล้วรู้สึกคุ้นอย่างประหลาด เขาเคยเห็นเสาแบบนี้มาก่อนที่จะเจอกับศาล

“แถวนี้มีแต่เสาไฟเสีย ๆ รึไงวะ”

เขาบ่นอุบอิบ ก่อนจะหันไปถามอีกคน

”นายเป็นคนเกาะนี้หรือมาจากข้างนอก “

“ก็แล้วแต่จะคิด” เขายักไหล่

เผลอ ๆ พอออกไปได้ เจอกันที่โรงเรียนอาจทำเป็นไม่รู้จักกันแล้วก็ได้

สองข้างทางยังคงเต็มไปด้วยพุ่มหญ้ารก ๆ มองไปทางไหนก็เหมือนกันไปหมด ด้านหน้ามีเสาไฟต้นหนึ่งขึ้นสนิมเก่า ๆ แสงกระพริบติด ๆ ดับ ๆ

(+)

“ ชิราอิชิ มิตสึรุ ” เขาตอบเสียงเรียบ

มิตสึรุไม่ใช่คนช่างพูดนัก จะให้คุยเรื่อยเปื่อยก็ไม่ถนัด แต่ถ้าจะให้เงียบกันไปแบบนี้ตลอดทาง บรรยากาศมันก็จะวังเวงไปหน่อย

”นายอยู่ปีไหนน่ะ ฉันปี 2 “

ทึกทักเอาเองว่าอีกฝ่ายน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกัน

“สมุนไพร?”

มิตสึรุเลิกคิ้วก่อนจะหันมองซ้ายขวา รอบตัวมีแต่หญ้ารกๆมากกว่าจะมีสมุนไพรให้เก็บ หรือไม่ก็แค่เขาแยกมันไม่ออก

เหมือนจะเป็นอย่างหลังมากกว่า

“งั้นแปลว่านายรู้ใช่ไหมว่าตรงนี้มันอยู่ส่วนไหนของเกาะ?”