(ขอบคุณเช่นกันค่า🥺 ตอนวาดก็แอบกังวลไปกลัวน่ารักไม่พอค่ะ เย้ยย)

ชายหนุ่มผมแดงขำคิกคักเล็กน้อยกับท่าทางที่ดูเหมือนแมวระแวง ท่าทีที่ดูเหมือนจะจิกเขาแอบน่าเอ็นดูไม่หยอก

“ ผมไม่ได้ว่าคุณสักหน่อยครับ ฮะๆ โทจจังล่ะก็~ น่ารักจัง ”

เอ่ยจบเขาก็ได้ฉีกยิ้มให้คนตรงหน้า แต่แอบดูแปลกเพียงเล็กน้อย

“ เอ…จะว่าไปหลังปฐมนิเทศจะมีเรียนต่อมั้ยครับ ว่าจะแอบโดด- เอ้ย ! กลับไปช่วยงานหม่าม๊าสักหน่อย ”
(กลับมาแล้วค่ะ!หลังเจอมรสุมงานTT)

ชายผมแดงก้มค้อมตัวลงเป็นการขอบคุณเช่นกันรวมถึงบอกลา และหวังว่าเธอจะเจอบัตรได้ในเร็ววัน

“ ขอบคุณสำหรับความห่วงใยครับ ! บ้ายบายคร้าบบ~^^ ”

(กดที่ภาพเพื่อส่องเท็กซ์เจอร์ได้ค่ะ แต่แอบภาพแตก…)

เอย์โตะที่ไม่รู้ว่าอีกคนไม่โอเคเรื่องสีผมในรูปก็ได้แต่คิดว่าผมสีดำก็น่ารักไปอีกแบบโดยไม่ได้เอ่ยออกมา
.
“ ไม่เป็นไรครับไม่ต้องเกรงใจผมยินดีครับ !
เท่าที่ดูน่าจะไม่เหลือแล้วครับ งั้นเอาทั้งหมดตรงนี้ไปที่ประชาสัมพันธ์กันครับผม “
.
เอย์โตะเอ่ยกับคนตรงหน้าขณะเดียวกันก็ได้เก็บบัตรขึ้นมา
.
“ ไปกันเถอะครับ ~ ”
.
เอ่ยจบเขาก็พาอีกฝ่ายออกจากตรงนั้นทันที เพราะแถวนี้อยู่นานไม่ได้นี่นา…

(ชิโยะจัง🥺 น่ารักก✨)

(โด๊น จัดให้หนักค่ะ😔🤟🏻)

คนที่พึ่งเจอบัตรได้หันไปตามเสียงเรียกก่อนจะทำหน้าเหวอ
.
“ ฮะ-ครับ เย้ย ! เซนเซย์ ผมผมแดงธรรมชาตินะครับ ! “
.
ปฏิกิริยาอัตโนมัติเมื่อเจอหน้าคุณครูของเอย์โตะได้ทำงานเสียแล้ว… ก่อนจะตั้งสติตอบกลับคำถามออกไป
.
” อ่า-เอ่อ ใช่ครับ ผมหาเจอแล้วส่วนมือนี่…หนามบาดเฉยๆ น่ะครับ แหะๆ “
.
เอย์โตะยิ้มแหยตอบคนตรงหน้า

เขาหยิบคราดอีกอันออกแรงง้างประมาณนึงก่อนรีบหยิบบัตรอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายต้องออกแรงง้างนาน
.
“ นี่ครับ บัตรของโทยะจังใช่มั้ยครับ ! ”
.
เอย์โตะเอ่ยพร้อมรอยยิ้มสดใสอย่างกับลูกหมาน้อยพร้อมยื่นบัตรให้

“ โอ๊ะ…ครับ ”
.
ไปไวมาไวอีกแล้วแฮะ เขาดูจากตำแหน่งที่เห็นง้างแค่นิดเดียวน่าจะได้
.
“ ผมรบกวนโทยะจังง้างไว้แค่ตรงนี้ทีนะครับผม ”
.
เอย์โตะชี้ตำแหน่งที่ว่า เขาให้คนข้างๆ ทำไม่เยอะหรอกเขากลัวมือสวยๆ นั่นจะบาดเจ็บเอา…อืมม มือสวย —- เอ๊ะ …ช่างมันละกัน
.

เอย์โตะมองตามต้นไม้ที่ว่าสักพักหนึ่ง สำหรับเขาไอเดียนี้น่าจะได้
.
“ เอ— ผมมีวิธีอยู่ครับ…

ปีนขึ้นไปเก็บแหละครับผม ! ”
.
เอย์โตะเอ่ยกับรุ่นพี่ตรงหน้าด้วยสีหน้ายิ้มแฉ่งเหมือนไม่คิดอะไร ใช้ไม้หรือต่อบรรไดยังไงก็ไม่ถึงแน่นอนจากอุปกรณ์ที่มีตอนนี้