"แค่วิปครีมเองเหรอ ? ไม่มีอย่างอื่นเลยเหรอ ?"

พูดแบบนั้นก็เพราะว่าสงสัยจริงๆนั่นแหละ เลยเอียงคอแล้ว เอียงคออีกจนคงดูโอเวอร์ อีกนิดคงต้องบิดตัวตามแล้ว แต่ก็แบบอยากลองดูนี่นา เปิดประสบการณ์ใหม่ๆก็เลยพยักหน้ารัวๆ

เหมือนอยากแย่งเพื่อนกินขนมอีก??

ถึงจะไม่ใช่รสที่ชอบมากก็เถอะ แต่ก็รู้สึกว่ามันน่าจะเป็นเครปที่อร่อยมากๆด้วยสาเหตุสักประการนึง ก็เลยกินหมับเข้าไปจนเปื้อนปากไปหมด ก็นะ ต้องกินคำใหญ่ๆเอาไว้!

"เร็นยะคุงสั่งรสอะไรมาน่ะ!"

เธอตาวาวอยากรู้ไปเสียหมด

"อืมมม พอคิดดูดีๆแล้วก็คิดไม่ออกเท่าไหร่เลยแหะ"

"แปลกจัง ปกติต้องคิดได้เป็นลิสต์เลย "

เธอเอ่ยแบบนั้นพลางยิ้มร่าไปตามประสา

"พอคิดว่าได้เล่นด้วยกันก็อยากจะสนุกไปนานๆเลยมากกว่าน่ะสิ"

"ก็มิจังยังไม่เคยเห็นชุดไปรเวทของเร็นยะคุงนี่นา ต้องเอามาให้เห็นบ่อยๆนะ! ถ้างั้น แต่ก็อยากเห็นชุดยูกาตะเหมือนกัน "

พอเขามองก็มองบ้าง มีอะไรบ้างน้าที่น่าสนใจ

"ยังไม่ได้กินเลยเหรอ งั้นรีบไปกานเถอะ!"

ไม่รีรอช้ารีบหมับมืออีกฝ่ายแล้ววิ่งนำตรงดิ่งไปก่อน ถามความยินยอมสักคำดีมั้ยนะ

"อ..เอ้ะ"

ไม่รู้ทำไม พอมันเป็นแบบนี้แล้วเสียอาการแปลกๆ กินอะไรผิดสำแดงมารึเปล่านะ? หรือเกิดปรากฏการณ์อะไร ตอนนี้เหมือนราวกับว่ามีเตาร้อนๆอยู่ทาบขนาบแก้มยังไงไม่รู้

"ม..ไม่หรอก! ไม่จริงๆนะ! ส..ส่วนเร็นยะคุงก็ค่ดดดด จาเท่ด้วย! ชอบชุดไปรเวทแบบนี้นะ อยากใส่ด้วยจัง"

ว่าไปนั่นคงต้องหาใส่ซะบ้างแล้ว

เธอเอ่ยไปยิ้มไป ใบหน้าแอบร้อนผ่าวเบาๆ

"ช้าไปมั้ยนะ ช้าแหละ..."

ก็ช้าจริงๆนั่นแหละ ตอนแรกกะจะใส่แค่แจ๊กเก็ตตัวเดียว แต่ดันโดนมาสภาพนี้ซะได้ อึดอัดแหะ

"ป..แปลกเหรอ.. นั่นสินะ! แปลกจริงๆด้วย"

ดูท่าทางแปลกสุดๆทำท่าเกาหลังคอเบาๆพลางท่าทีเขินอาย ไม่ค่อยมั่นใจเลยว่าตัวเองจะดูยังไง ก็นะเวลาเปนตัวเองแบบนี้

สิ่งเดียวที่เขียนส่งไลน์ไปคือภาพของตัวเร็นยะจากมุมด้านหลังเขา

?

ไม่ทันขาดคำเธอก็โผล่มาอยู่ข้างหลังเขาแล้วพลางยิ้มให้แหะๆแล้วเอ่ยออกมา

"โย่"

นอกจากแค่ว่างานเทศกาลมักจะมีอีเว้นท์อะไรน่าสนใจให้เล่น ก็ไม่มีอะไรที่อยากจะทำอีกแล้ว แต่พอมีใครสักคนที่น่าสนใจบ้างก็รู้สึกว่าโลกนี้ก็ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิดซะเท่าไหร่

ถึงแม้เร็นยะเองจะโชคดีที่ไม่โดนจับใส่ชุดยูกาตะ แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่โชคดี คุโรมิโดนฝาแฝดของตัวเองจับแต่งตัวจนเดินท่าทางเหมือนอยากเอาตัวไปไถกับพื้น ไม่อยากออกไปหาเพื่อนเลย

"รางวัลเหรอ? อืมมมมม"

เธอนั่งคิดอยู่นานสองนานก่อนที่จะยิ้มออกมาให้อีกฝ่ายแล้วเอ่ย

" ไม่มีอ่ะ เวลาอยู่แบบนี้ก็เหมือนเป็นรางวัลแล้ว"

"อ้ะ คำพูดดูเท่ชะมัดเลย!"

เธอก็เก๊กท่า

"มี่จังก็ใช่ว่าจะเรียนดีสักหน่อย"

เธอทำท่าแบบคุณพ่อคุณแม่ก็กลับมาปวดหัวอยู่บ่อยๆ แต่ก็คิดว่าเพราะว่าไม่ใช่ทางอยู่แล้วเลยไม่ได้คิดอะไร

"มี่จังน่ะ ยังไม่รู้เลยว่าอยากจะเป็นอะไร "

"อยากเป็นคนนู้น อยากเป็นคนนี้ อยากเป็นเร็นยะด้วย เพราะทุกคนน่ะ มีไอเดนทิตี้ที่น่าสนใจสุดๆ!"

เธอยิ้มออกมาแบบว่า วันๆล่ะน้อ

"กสกาไบๆบๆๆๆ!"

"ห่วงอยู่แล้ว! มี่จังห่วงเร็นยะที่สุดในโลกเลย!"

"แต่ต้องรองลงมาจากมี่จังนะ!"

เธอเอ่ยออกมาแบบนั้นก่อนที่จะคิดๆๆแล้วก็เอามือทาบอกตัวเอง

"เร็นยะน่ะต้องกำลังคิดถึงมี่จังอยู่แล้วซี่!"

เธอทำหน้ามั่นใจและภูมิใจมากราวกับว่าที่เธอพูดไปเธออ่านใจได้แม่นมาก

( ร้องไห้ น่ารักมาก😭😭 )

เธอดูเหมือนจะสนอกสนใจในมือของอีกฝ่ายมากๆเลยจนแอบกำๆแบๆมือตัวเองหวังว่าเขาจะทำตาม

แต่พออีกฝ่ายเหมือนพูดถ่อมตนแบบนั้นก็พูดกลับไป

"แต่มี่จังน่ะ ดีดไม่เป็นเลยนะ ก็เลยสำหรับมี่จัง เร็นยะคุงน่ะเก่งสุดๆเลยล่ะ ถึงจะไม่เคยได้ยินก็ตาม!"

"ของเล่นอ่อ..แบบเนี๊ยะๆๆ"
เธอเอ่ยออกมาแบบนั้นก่อนที่จะทำท่าดีดๆๆบนอากาศให้ดูว่าประมาณไหน

"แต่วๆๆๆๆแน๊ววววว"

"แบบว่า แบบว่า พรมลิขิตล่ะมั้ง?"

คุโรมิยิ้มเยาะก่อนที่จะเก็บมันไว้ข้างหลังเมื่อเข้าใจทุกอย่างผ่านทางน้ำเสียงของอีกฝ่าย

"แต่ของใครกันนะ... ต้องออกไปตามหาเจ้าของแล้วสิ~"

ทำไมทำแบบนั้นกันนะ อาจจะเพราะหาเพื่อนเล่นด้วยรึเปล่าน้า

เธอยังคงยิ้มไปในโลกที่น่ากลัวและเต็มไปด้วยสิ่งไม่น่าอภิรมย์ ไม่แน่ใจเลยว่าเพราะเธอคุ้นชินหรือกำลังกลายเป็นหนึ่งเดียวกับพวกมันกันแน่

"ชิโรกาเนะคุงล่ะ ถ้าเลือกได้ อยากจะเป็นอะไรงั้นเหรอ ผู้เขียนบันทึก? หรือว่าผู้พิทักษ์ภูติผีดี!"

"เท่สุดๆไปเลย!"

"ถ้าแบบนี้ปีศาจกระจก, คุโรมิก็จะอยู่ตลอดกาล อยู่กับชิโรกาเนะคุงด้วย"

"ทีนี้ชิโรกาเนะคุงก็จะไม่เหงาแล้วเหมือนกันนะ เพราะว่าคนที่จดจำคุโรมิน่ะ ชอบที่สุดเลยล่ะ"

เธอยื่นยิ้มระรื่นให้อย่างดีใจ แม้กระทั่งเศษกระจกก็คิดเสียว่าจะกลับไปวางประดับที่ห้องของตัวเองแล้วจะอวดคุณแมลงทั้งหลายในห้องว่าวันนี้เจอคนที่ใจดีมา

"ป่าเหรอ! แถวโรงเรียนเหมือนจะมีนะ! ลองไปหาตามป่ากันเถอะ!"

บางทีก็อยากจะให้เธอแบ่งความชัดเจนทางตาไปสู่หูบ้าง ไอ่เธอก็นึกว่าอีกฝ่ายเสนอว่าลองไปป่า จึงรีบคว้ามืออีกฝ่ายแล้ววิ่งแจ้นไปนอกตัวห้องเรียน

"เป็นห่วงเหรอ... ก็ได้แหละ!"

"เพื่อนกันก็ต้องเป็นห่วงกันแหละเนอะ!"

ดูเหมือนว่าจะเหมือนแถให้ดูดีซะมากกว่าราวกับว่าเมื่อกี้ แค่ทำเพราะอยากแกล้งหรือหรือเพราะอะไรสักอย่างที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจในมันเหมือนกัน

"มี่จังน่ะสังเกตทุกคนมาตลอดนั่นแหละ สีหน้าของใคร เปลี่ยนไปแบบไหน มี่จังน่ะ รู้ไปหมดดดดเลยล่ะ!"

อวดตัวเองอยู่รึเปล่านะ?

"โอ้! สงสัยจะรักในการทำสิ่งนั้นมากเลยนะ!"

ตัวเธอเองก็มองๆสำรวจๆสักพักก็เอามาเทียบกับมือตัวเอง ถ้าไม่นับที่ว่ามีแผลเล็กน้อยทั่งบริเวณฝ่ามือและหลังมือก็เหมือนไม่ได้มีอะไรน่าสนใจเท่าไหร่

"ว่างๆมาดีดให้ฟังหน่อยนะ! มี่จังน่ะ นอกจากของเล่นก็ทำไม่เป็นล่ะ! ดีจังที่เร็นยะคุงมีความสามารถที่ไม่ใช่ทุกคนจะเลียนแบบได้"

( รวบรวมเศษคุณโจ้ไปละลายน้ำ )

" ได้เลย! น้ำอัดลมหนึ่งกระป๋องวันนี้มี่จังเลี้ยงเอง!"

ว่าไปนั่นก็หยิบเหรียญขึ้นมาหยอดตู้น้ำแล้วก็กดๆๆ สายตาของเธอยังคงชอบจ้องมองสิ่งที่ขยับได้เสมอ ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม

"แต่น้ำผักนี่อี๋จริงๆ! ถึงใครๆจะบอกว่ามีประโยชน์ แต่ยังไงก็อี๋นั่นแหละ!"

เธอหยอดเหรียญไปเพิ่มเพื่อกดนมช็อคมิ้นส์ออกมาเพิ่มมองทั้งสองขวดตกลงสู่ข้างล่าง เธอหยิบขึ้นมาแล้วก็เอาไปทาบบนหน้าของอีกฝ่าย

"นี่แหน่ะ จงสดชื่น!"

( น่าจะตัดจบโรลได้แหละ แล้วก็บู้ม ไปวาดมาให้ค่ )

" จริงด้วยแหะ มันก็เปื้อนอยู่จริงๆด้วย.."

เธอไม่ได้สังเกตตัวอักษรเลยด้วยซ้ำ นอกจากใบหน้าที่ตัวเองไม่อยากเห็นแล้วก็หันไปมองที่มืออีกฝ่าย ไม่หรอก.. น่าจะเอาข้างที่ว่างๆมาดูเลยก็ได้

"ว่าแต่ทำไมมือมันด้านขนาดนั้นกันล่ะ แปลกจัง ปกติมือฉันไม่เห็นด้านขนาดนี้เลย "