"สีที่ชอบหรอ? ไอว่ามีก็มีแหละ.."

ดวงตาสีฟ้าเขียวจับจ้องไปยังเรือนผมผมสีม่วงของเด็กสาวตรงหน้าด้วยสีหน้านิ่งเรียบพลางยื่นมือขวาไปประทับใกล้ๆบริเวณเรือนผมสีม่วง

"สีที่ฉันชอบก็คือสีม่วงแบบนี้นั่นแหละ..."

"ยุอิน่ะดูนุ่มนวลเหมือนขนนกแลัวก็ดูบริสุทธิ์เหมือนสีขาวของนกกระเรียนดี"

เมื่อเห็นรอยยิ้มเล็กๆของหญิงสาวตรงหน้าก็ทำเอารู้สึกอุ่นใจไม่น้อย

"นกกระเรียนหรอ... เป็นนกที่มีความหมายแฝงหลายอย่างแล้วก็เป็นนกที่ซื่อตรงต่อคู่รักตัวเอง เหมาะกับเธอดีนะ"

รินเดินไปเรื่อยพลางมองไปที่หญิงสาวข้างๆด้วยความสนใจ

"ปกติชอบสัตว์ปีกมากกว่านี่สิ..."

ในขณะที่กำลังคิดคำตอบอยู่ในเองในหัวของรินก็ได้นึกถึงเพลงหนึ่งจากประเทศเขตร้อนที่เคยฟังมาก่อนแล้วหันไปตอบคำถามอีกฝ่าย

"ฉลาม.. ล่ะมั้งนะ.."

"แต่จะซื้ออะไรนี่สิ?"

รินมือท้าวเอวนึกคิดว่าถ้าจะซื้อของในอควาเรี่ยมควรซื้ออะไรดีแถมยังต้องซื้อคู่กับสาวงามตรงหน้าอีก

"ทิวทัศน์จะเปร่งประกายยิ่งขึ้นถ้าอยู่ร่วมกับคนที่เหมาะสมกับมัน ในกรณีนี้เพราะยุอิเป็นคนมาดูเลยยิ่งสวยขึ้นไงล่ะ"

ทิวทัศน์ที่ได้มองอควาเรี่ยมกับหญิงสาวผมม่วงตรงหน้ากระทบกับประกายแสงของอควาเรี่ยมยิ่งทำให้ความสวยงามของสถานที่นี้งดงามยิ่งขึ้นในสายตาของเจ้าตัว

"ให้ซื้อของกับเพื่อนร่วมห้องน่ะ โชคดีที่อยู่ด้วยกันพอดี"

"พอมองแบบนี้แล้วสวยดีนะ.."

นัยน์ตาสีเขียวส่องแสงกระทบแสงสีฟ้าอ่อนๆจากอควาเรี่ยมจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังดูกับเหล่าฝูงปลาแหวกว่ายอยู่

"ผมว่าดอกไม้สีขาวแบบนี้น่าจะเข้ากับรุ่นพี่ดีน่ะครับ"

รินมองเรือนผมยาวสีขาวดูสวยงามของรุ่นพี่จึงเกิดไอเดียในการทำดอกไม้นี้ขึ้นมา แม้ว่ามันจะกินกระดาษไปหลายแผ่นสุดๆเลยก็ถามแถมดอกไม้นี่แต่ละกรีบมันเหมือนจะหลุดออกมาได้ง่ายๆเพราะวิธีทำแก้ขัดคือทำเป็นเลือยต่อกันเฉยๆ

"ใช้กระดาษไปซะเยอะเลยแฮะ... แบบนี้คงพับจดหมายได้น้อยแหง... ไว้ผมจะซื้อใช้ให้นะครับ ไม่ก็ให้ผมช่วยงานรุ่นพี่ซักอย่างแทน"

"เป็นเพลงที่... ยอดมากครับ..."

รินไม่ได้ตกใจหรือกลัวริยยิ้มนั้นของชายตรงหน้าเพียงแต่เพลงที่อีกฝ่ายร้องมันหลอนอยู่ในหัวสุดๆเลย

"งืม... ทำด้วยใจหรอ.. งั้นผมขอทำตามใจหน่อยแล้วกัน"

รินเลิกทำจดหมายแล้วเปลี่ยนมาพับเป็นดอกกุหลาบสีขาวแทน

"ผมก็จำความหมายมันไม่ค่อยได้หรอกแต่น่าจะสื่อถึงความบริสุทธิ์"

ถึงแม้จะทำออกมาได้ไม่ดีมากเพราะของที่มีก็ไม่ได้มีเยอะเลยทำออกมาได้แบบคร่าวๆเท่านั้น เจ้าตัวเอาดอกไม้นั้นวางลงบนตักของรุ่นพี่สาว
แต่ความหมายจริงของกุหลาบขาวนั้นคือรักบริสุทธิ์ที่มีให้กันแต่รินคิดว่าที่สื่อถึงรักมีแค่สีแดง

"...."

รินได้ยินแบบนั้นก็ได้หลับตาลงคิดในใจด้วยสีหน้าปลงๆ

อืม.. น้องรัก... น้องจะให้พี่วิ่งสี่คูณร้อยกลับบ้านเลยเหรอ...

"อะ.. เอาเป็นว่าขอบคุณที่เตือน"

อย่างน้อยเจ้าตัวก็พอรู้แล้วว่าน่าจะไว้ใจได้ถ้าสนิทกับน้องสาวตัวเอง

"งั้นก็...."

รินเดินเก็บดาบเล่มเดิมแล้วค้นๆกองดาบไม้มาสะบัดลองไปเรื่อยๆจนไปหยุดที่ดาบไม้เล่มนึงแล้วเอามาฝึกหวดแบบที่ทางนั้นบอก

"น้ำหนักแบบนี้แหละเข้ามือดีเลย.. ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะ"

"ถ้างั้นเราคงได้แค่รู้จักกันผิวเผินแล้วล่ะครับพอดีผมชอบอ่านนิยายมากกว่า"

รินถือวิสาสะหยิบกระดาษขึ้นมาลองพับตามรุ่นพี่สาวแบบมึนๆด้วยใบหน้านิ่งๆแต่ตรงคิวนั้นกระตุกด้วยความขัดใจที่พับออกมาไม่สวย

"เป็นวิธีหลอกล่อที่ยอดมากเลยนะครับ..."

รินย่อตัวลงไปอยู่ในระดับเดียวกันกับอีกฝ่ายแล้วหยิบกระดาษที่ถูกพับแล้วขึ้นมาดู

"ถ้าผมไม่มีชมรมก็คงอาจหลงตามไปแล้ว แต่ถ้าลองไปใช้กับคนอื่นดูอาจจะได้ผลนะครับเพราะคงไม่มีชายคนไหนไม่อยากรู้จักสาวงามแบบรุ่นพี่แน่นอน"

"อาา... ผมเข้าชมรมเคนโด้แล้วน่ะครับ..."

พอถูกถามเรื่องชมรมรินก็ไม่ได้ยืดเยื้อตอบไปอย่างชัดเจนเพราะดูยังไงถ้ามีคำถามนี้มาก็คงไม่พ้นชวนเข้าชมรมแหงๆ

"ว่าแต่รุ่นพี่ชื่ออะไรหรอครับ?"

"...."

รินกลืนน้ำลายด้วยความกลัวนิดๆแล้วหวังว่าเอาออกมานั่นคงจะไม่ได้เอามาฟาดตัวเขาหรอกใช่มั้ย

"อะ..อา พึ่งเคยจับครั้งแรกเลย"

"ยินดีที่ได้รู้จัก.. เอาเป็นว่าเดินทางกลับดีๆล่ะ"

รินจับมืออีกฝ่ายแล้วโบกมือลาเล็กน้อนขอตัวกลับก่อน

"ไว้เจอกันพรุ่งนี้"

"ก็พึ่งรู้นี่ไง.."

รินทำหน้างงเพราะก็พึ่งเจอกันไม่งั้นคงไม่ถามชื่อหรอกนะ

"งี้นี่เอง... แต่ถ้ามีของตัวเองก็ดีล่ะนะจะได้พกไปไหนมาไหนได้ตามใจด้วย"

รินเดินไปหยิบดาบไม้เล่มหนึ่งที่อยู่ในห้องชมรมมาตวัดเล่นจนเกิดเสียงลมจากการฟาดไม้

"ดูแล้วเราน่าจะชั้นปีเดียวกันนะ จากห้องF คุโรกาเนะ ริน เธอล่ะ?"

"....งั้นเองหรอ ว่าแต่ดาบนี่ต้องเตรียมเองหรอกหรอนึกว่ามีของชมรมให้ซะอีก..."

รินสดุ้งเบาๆกับสายตาอีกฝ่ายในตอนแรกที่เล่นเกมแพ้แต่ก็ยังคีพลุคนิ่งไว้ได้ปกติ

"จดหมายรักหรอ..."

ตอนแรกแค่จะมาเดินดูบริเวณนี้แต่เมื่อมาพบกับผู้หญิงที่กำลังพับกระดาษอยู่ก็สนใจขึ้นมานิดหน่อย

"ผมคุโรกาเนะ ริน ทางนั้นดูนังไงก็ไม่ใช่ปี1ใช่มั้ยล่ะครับ"

"...."

หลังเข้าโรงเรียนมาได้ซักพักหลายๆคนก็มีชมรมอยู่กันแล้ว แต่สำหรับรินนั้นเจ้าตัวยังไม่มีชมรมอยู่วันนี้เลยตั้งใจจะมาขอสมัครเข้าชมรมเคนโด้แต่ก็มาสดุดกับสึบาเมะที่กำลังกดเกมอย่างเคร่งเครียด

"อยากจะถามเรื่องสมัครชมรมแต่ดูแล้วยังก่อนดีกว่ามั้งนะ...."

(หวัดดีฮะ✨️)

"...."

รินที่เดินผ่านมาทางด้านหลังของเอรินะแล้วได้ยินเสียงเพลงที่อีกฝ่ายร้องขึ้นมาก็ยืนค้างฟังโดยที่มีสีหน้านิ่งๆแต่ในใจนั้นงงในบทเพลงนี้เป็นอย่างมาก

"งั้นหรอ..."

ในเมื่ออีกฝ่ายบอกแบบนั้นก็คงจะจริงเพราะตัวเองก็คุ้นๆหน้าอีกฝ่าย

"คุโรกาเนะ ริน เธอล่ะ?"

"ฮะ!??"

เมื่ออีกฝ่ายพูดชื่อของน้องสาวตัวเองออกมาก็ทำให้รินตกใจมองค้างไปที่อุเมะอยู่ครู่นึงด้วยสายตาหวาดระแวง

"นายรู้จักน้องฉันได้ยังไง.."