โล่งใจนิดหน่อยที่จูนะเซมไปไม่ได้ง้อยากเท่าที่คิดเอาไว้

รอยยิ้มหวานที่มักจะทำเขาประหม่าบ่อยๆนั่นก็ด้วย ถ้าปฏิเสธคงรู้สึกผิดแย่

”อื้อ เอาสิ แค่ป้ายรถบัสเอง”

ลดมือที่ยื่นออกไปลงโดยที่เขาก็ยังไม่ได้ปล่อยนิ้วที่เกี่ยวออก ถือว่าจูงกันไปทั้งแบบนี้เลยแล้วกัน

และเพราะเขามัวแต่ลีลานั่นนี่ ไอศกรีมในมือก็ดูเหมือนจะเริ่มละลายบ้างเล็กน้อย

”จูนะเน่ กินมั้ย?“ ยื่นไปอย่างหวังว่าจะช่วยจัดการสักคำสองคำ

โมจิก้อนกลมที่มิฮะเคี้ยวตุ้ยอยู่ในแก้ม แค่มองก็รู้แล้วว่ามันต้องอร่อยแน่ๆ

อดคิดไม้ได้ว่าถ้าหากกินมันพร้อมกันทั้งสองก้อนคงเหมือนแฮมเตอร์ที่ตุนอาหารไว้ที่กระพุ้งจนบวมเต่ง

คุองหยิบช้อนขึ้นมา ตักลงไปยังพุดดิ้งที่โรยด้วยผงชาเขียวท่าทางน่าอร่อยเข้าไปเต็มคำ

“แค่ก!” ผงชาที่ฟุ้งกระจายในลำคอทำเอาสำลักไปหน่อย แต่หลังจากนั้นแววตาก็เป็นประกาย

“อ๊ะ.. อร่อยแฮะ..” ไม่ได้คาดหวังแต่ดันอร่อยกว่าที่คิด

เดินตามจูนะเซมไปออกจากร้าน

“อือ.. ไม่แล้ว“ ไหนๆเธอก็อุตส่าห์พูดขนาดนี้ เขาจะดึงดันพูดแกล้งต่อก็ไม่กล้านิดๆ

”ไม่หายไปไหน ไม่ต้องเป็นนักสืบหรอก” ยังเสียงอ่อนอยู่นิดหน่อย ก่อนจะเดินมาตีคู่ข้างๆ

”เพราะงั้นดีกัน นะ“

ยกมือข้างที่ไม่ได้ถือไอติมขึ้นมา ยื่นนิ้วก้อยไปข้างหน้ารอดูว่าเซมไปจะยอมคืนดีด้วยรึเปล่า

"อ้าว.."

กลับกลายเป็นว่าโดนงอนซะอย่างนั้นจนถึงกับไปไม่เป็นครู่นึง

"จูนะเน่.." เสียงอ่อนลง
"ขอโทษนะ โกรธงั้นเหรอ?"

ยกมือขึ้นจับท้ายทอยเพราะทำอะไรไม่ถูก รู้ตัวดีว่าง้อคนอื่นไม่ค่อยจะได้เรื่องเสียด้วย

ผ่อนลมหายใจออกมาเมื่อเห็นว่าทรงนี้จูนะเน่คงเถียงด้วยไม่ง่าย แต่มือก็เอื้อมไปหยิบทิชชู่จากหน้าร้านขึ้นมา

”ถึงจะเป็นรุ่นพี่ แต่จูนะเน่ก็เป็นเด็กผู้หญิง“ ทิชชู่แผ่นใหม่ถูกเช็ดลงบนนิ้วมือที่เปื้อนให้

“ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วที่มีคนมากมายที่หายตัวไปบนเกาะนี้ เพราะงั้นเผื่อมีอะไรเกิดขึ้น..” เว้นจังหวะการพูดไว้นิดหน่อย ก่อนจะยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุก

“ผมจะเป็นคนหายไปเอง”
“แบบนี้น่าสนใจกว่าเยอะเลย เนอะ“

ยื่นมือไปรับมือถือก่อนจะชะงักไปเล็กน้อย

“อ๊ะ..จริงด้วย”
“ถ้างั้นนี่ก็เป็นโอกาสครั้งเดียวของผมเหมือนกัน” ได้ยินเซมไปพูดแบบนั้นก็เหมือนจะเพิ่งนึกออก

รู้สึกว่าต้องพยายามมากขึ้น ถึงแม้จะแค่เขียนขอพรก็ตาม

“พรที่จะขอให้เซมไป..”พึมพำก่อนจะหันหลังเดินออกไป ดูเหมือนจะตั้งใจใช้ความคิดเมื่อรู่ว่ามันเป็นพรที่ขอให้เซมไปได้แค่ครั้งเดียว

“ยัตตะ ถ้างั้นเคนจิโอนี่”
“ขอยืมมือถือหน่อยสิ ผมจะถ่ายรูปเก็บเอาไว้ให้”

แบมือ

ไม่รู้ว่าเคนจิอยากจะเห็นมันมั้ย แต่เขาก็ทึกทักเอาเองว่าอยากให้เคนจิเห็น

“เป็นที่ระลึกว่าปีนี้มากับผม”

ได้ยินแบบนั้นก็ยกมือขึ้นมาทำโอเคให้ ในเมื่อเซมไปจะขอรอตรงนี้

”ถ้างั้น.. ผมเขียนขอพรให้เคนโอนี่ได้รึเปล่า“ เพราะเซมไปบอกว่าไม่ค่อยเชื่อเรื่องการขอพร เขาก็เลยจะขอให้แทน

“แค่เรื่องทั่วไปน่ะ”

“นั่นสิน้า..”

“ถ้าอย่างนั้นรอผมเขียนเสร็จแล้วจะเลี้ยงน้ำแข็งไสตอบแทนที่ยอมเดินตามมาแล้วกัน” ว่าพลางล้วงมือเข้าไปในสาบเสื้อ คลำๆเหรียญที่พกติดตัวมาคิดว่าน่าจะพอ

เมื่อเดินมาถึงส่วนขอพรเขาสอดส่องสายตามองดูรอบๆ แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววเพื่อน เลยถอนหายใจออกมาเบาๆ

“เคนจิโอนี่รอตรงนี้นะ” หันตัวกลับมาชี้นิ้วลงพื้น เหมือนกำลังพูดกับสุนัขตัวโต

“หรืออยากเข้าไปเขียนด้วยกัน?”

"เห..." น้ำเสียงแปลกใจ

"แต่ก็ดูเหมาะกับเซมไปดี"
"ถ้าอย่างนั้นก็ออกมาเดินเล่นเฉยๆงั้นเหรอ"

แถมยังอุตส่าห์เดินตามเขามายังที่สำหรับขอพรโดยที่ไม่สนใจเรื่องขอพรอีก

"ผมเองก็ไม่ใช่ว่าเชื่อหรือไม่เชื่อเหมือนกัน"
"แค่คิดว่าถ้าไม่แขวนทังซากุต้นไผ่คงเหงาแย่.. เหมือนที่ไม่เชื่อเรื่องซานต้าแต่ก็ยังตกแต่งต้นคริสมาสต์"

"อะ.. แค่จะสื่อว่ามันสวยดีเฉยๆน่ะ"

"ลัคกี~" ลากเสียงเนือยๆ ก่อนจะเริ่มออกเดินนำไปก่อน

"อะ.. แต่เวลานี้ต้องคนเยอะแน่เลย" นึกได้ระหว่างที่เดินไปพร้อมกัน

"เคนจิโอนี่ มีพรที่อยากขอในใจรึเปล่า" เพื่อไม่ให้การเดินทางเงียบเกินไปเขาเลยลองสอบถามคนที่เดินมาด้วยกันดู

"ผมยังไม่มีในใจเลย กะว่าถ้าเคนจิโอนี่มีพรที่น่าสนใจก็ว่าจะลอกสักหน่อย" เผยเจตนาของตัวเองอย่างตรงไปตรงมา

“หลงกับเพื่อนน่ะ”
”แล้วแบตมือถือก็หมด“

พอเคนจิหันมาเขาก็กวาดตามองขึ้นลงตั้งกะหัวจรดเท้าอย่างไม่คิดจะปิดบัง ชุดสีเข้มรับกับดวงตาของเคนจิ ดูยังไงก็เป็นดวงตาที่สวยมากอยู่ดี

“วันนี้ดูดีเลยนี่นา” ชมตรงๆแบบนี้

”อะ.. ผมว่าจะไปแถวที่ขอพรดู บางทีเพื่อนอาจจะอยู่แถวนั้น ถ้าเซมไปว่างๆอยู่เดินไปด้วยกันดีมั้ย“

(แวะมาบวกด้วยคนคับ)

ระหว่างที่กำลังเดินหลงกับเพื่อนก็ตุปัดตุเป๋ไปเรื่อยจนได้บังเอิญไปเจอเข้ากับรุ่นพี่พอดิบพอดี

”เคนจิโอนี่“ เรียกเพื่อเช็คดูว่าไม่ได้จำผิดคน

”สายัณห์สวัสดิ์ครับ มาคนเดียวเหรอ?“ เอียงคอน้อยๆ เหมือนตั้งกะครั้งแรกจนถึงตอนนี้เขาก็มักจะเห็นเคนจิเซมไปอยู่คนเดียวตลอด