"สึกิโอกะสินะ.."

เขาพยักหน้าเข้าใจ

"ฉัน โควชิน ยูเซย์ เรียกยูเซย์ก็ได้"

เขาตอบกลับไปอย่างเป็นมิตรถึงจะดูเหม่ออยู่บ้าง

"มองเห็นชัด...?"

เขามองอีกฝ่ายด้วยสีหน้ามึนงงแล้วมองตามทางที่อีกฝ่ายเคยมองไปด้วยสายตาที่เหม่อลอย

"เข้าไปที่ไหนไม่ได้เหรอ?"

เขาถามไปโดยไม่ได้ใส่ใจความชวนงงที่เกิดขึ้น หรือเขามองมันเป็นปกติกันแน่นะ

เด็กหนุ่มที่เดินเหม่อมองท้องฟ้าไปเรื่อยขณะกำลังจะกลับบ้านก็มาสะดุดกับภาพคนตรงหน้าและยิ่งถูกถามกลับมาเขาก็ยืนนิ่งไปครู่นึง

มองซ้าย มองขวา อออีกฝ่ายกำลังพูดกับเขาอยู่สินะ

"การดูวิวยิ่งสูงยิ่งสวยก็จริงแต่มันจะไม่เป็นอัตรายเหรอ?"

เด็กหนุ่มเอ่ยถามขึ้น เขาดูเหมือนเป็นคนปกติ(?)แต่ก็ดูแปลกๆนิดหน่อย

ยูเซย์เหม่อมองคนตรงหน้าแล้วอุ้มชูเจ้าแมวขึ้นมานิดหน่อย

"เพราะถ้าอุ้มเน่ซังลุกขึ้นมาแทนเจ้านี่จะร่วง เลยต้องอุ้มเจ้านี่"

เด็กหนุ่มพูดตอบไม่รู้ตั้งใจกวนหรือพูดเรื่อยเปื่อยกันแน่ เจ้าแมวก็โดนอุ้มห้อยโตงเตงเหมือนถูกแขวนโชว์

"แต่เน่ซังโดนแมวแย่งบัตรนี่....ไม่อนาถเกินไปหน่อยเหรอคร้าบ"

ยูเซย์พูดขึ้นด้วยท่าทีเหมือนพูดเรื่องลมฟ้าอากาศ

เขายืนเหม่อมองอีกฝ่ายครู่หนึ่งหลังรับบัตรมา

"ชื่ออะไรเหรอเธอน่ะ รู้จักกันไว้เผื่อครั้งหน้าเห็นจะได้ทักทายถูก"

ยูเซย์ถามออกไปตามมารยาทอย่างเป็นปกติ

หลังจากผ่านความวุ่นวายในพิธีปฐมนิเทศมาได้เด็กหนุ่มก็เดินไปเรื่อยตามปกติ จนเดินมาตรงนี้ได้ยังไงไม่รู้ แต่ที่น่าแปลกใจที่สุดคงเป็นการเดินมาพบคนคุ้นหน้าในสภาพแปลกตาจนต้องหยุดยืนมองด้วยสายตาว่างเปล่า

"...."

"เน่ซัง เล่นอะไรแปลกๆตั้งแต่เปิดเทอมวันแรกเลยเหรอ"

นั่งยองๆแล้วอุ้มแมวออกจากหน้าอีกฝ่าย
(คลานมาแจม!)

เด็กหนุ่มที่กำลังยืนเหม่อมองสถานการณ์ที่ดูเหมือนจะค่อนข้างวุ่นวายรอบตัวด้วยสายตามึนงงเหมือนตามอะไรไม่ทันอยู่นั้นค่อยๆหันมามองหญิงสาวที่เข้ามาทักช้าๆ

เขาก้มมองบัตรในมือของเธอที่ยื่นมาทางเขาสลับกับใบหน้าของเธอ

"อ่า...ของฉันไปอยู่กับเธอเหรอ"

"ขอบคุณที่เอามาคืนนะ"

เขายิ้มแหะแปลกๆก่อนจะโค้งขอบคุณแล้วรับบัตรตัวเองคืนมา