“ เอ๋ ~ สุนัขที่เชื่องงั้นหรอ ? ”

โคเซย์เท้าคาง และมองอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรมากขึ้นนิดหน่อย..? ถ้าเชื่องก็คงไม่ต้องเห่าอะไรมากมายให้เสียแรงมาก

“ เอาสิ อยากให้ผมทำอะไรล่ะ โฮ่ง ? ”

( คิดถึงล่ะมั้ง ? :P )

( สวัสดีน้าเอรินัจจิ >< )

( บอกรักแบบใหม่หรอ ? ขอบคุณนะ❤️ )

“ อืม.. “

อะไรที่อีกฝ่ายจะสนใจนะ ? ลูกอมในกระเป๋าก็คงจะไม่ใช่ทางเลือกที่ถูกต้อง หรือจะเงินในกระเป๋า ? ไม่ล่ะ.. แค่นี้ก็ไม่มีจะกินอยู่แล้ว

“ ผมจะทำตามที่นายสั่ง 1 อย่าง ดีไหม ? “

“ นั่งบนไหล่คงจะไม่ได้หรอก มันปวดคอนี่นา ~ ”

5 เซน..อ่าา ประมาณไหนล่ะนั่น?

โคเซย์คิดเช่นนั้นและถอยออกมาเล็กน้อยราวๆ2เซน

“ ช่างมันเถอะ ! เพลงที่นายร้องเมื่อกี้น่ะ ขอฟังอีกรอบหน่อยสิ “

“ เอ๊ ~ ? ถ้าอย่างงั้น .. ”

โคเซย์เดินเข้ามาใกล้ๆก่อนที่จะนั่งลงบนม้านั่งและเบียดอีกฝ่ายอย่างยัดเยียด พร้อมส่งรอยยิ้มแสนร่าเริงให้

“ แบบนี้นายชอบไหม ? ”

“ นั่นน่ะ ”

เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยจากด้านหลัง รู้ตัวอีกทีโคเซย์ก็โผล่มาซะแล้ว และรีบเอ่ยปากถามทันที

“ เพลงอะไรล่ะนั่น ? ^ ^ ”

( ก็ไม่เห็นนะ? /หันซ้ายหันขวาเกาหัวแกร๊กๆ )

( อยากได้3ดอกน่ะ ขอได้ไหม ? นะ ? )

( ดอกเดียวเองหรอ? งกจัง ~ )