"โกรธผมเหรอ อาสึกะจัง"

เขาอุ้มตุ๊กตาลูกเจี๊ยบตัวใหญ่มาบังหน้าเขาไว้ และเริ่มจับท่าทางแปลก ๆ และเอ่ยเสียงแหลมออกมา

"อย่าว่าเจ้าหัวหยองชมพูนี่เลยนะ ฉันแค่อยากจะมอบกอดให้กับอาสึกะจัง ก็เลยขอร้องหมอนี่น่ะ"

"แล้วอาสึกะจังอยากกอดผมที่เป็นลูกเจี๊ยบอ้วน ๆ น่าหยุม นี่เปล่า!"

🐥💕

"ก็...สามรอบเอง! ไม่เท่าไหร่หรอก"

ยิ้มแห้ง ความเป็นจริงเสียไปเป็นสิบ แต่เพื่อความเท่ในสายตาคุณ จะพูดออกมาไม่ได้😔

+

*ช่วงเวลาที่ซื้อน้ำเสร็จแล้ว*

เวลาผ่านพ้นไปนานกว่าที่คิด ชายหนุ่มกลับมาพร้อมขวดน้ำเย็น ๆ แต่...เหมือนจะมีอะไรในอ้อมแขนเขาด้วย

ตัวมันใหญ่ ๆ และเหลือง ๆ เหมือนลูกเจี๊ยบ?

"เฮือก--อาสึกะจัง...ขอโทษที่...ทำให้รอนาน..นะ-" เป็นเหนื่อย

ชายหนุ่มพักหายใจอยู่ครู่นึงก่อนจะยื่นตุ๊กตาลูบเจี๊ยบตัวใหญ่ให้ ก้อนกลมมาก

"พอดีเห็นเจ้านี่ในร้านปาลูกดอกแล้วนึกถึงคุณก็เลย...เสียเวลานิดหน่อยแหะๆ"

"ได้เลย เดี๋ยวผมจะรีบกลับมา"

ได้ยินแบบนั้นก็รีบหันหน้าเข้าหาฝูงชน เดินไปซื้อของอย่างว่า พลางครุ่นคิดในใจกับเมื่อครู่...เขาทำดีแล้วใช่ไหม😰

เอียงคอเล็กน้อย

"อาสึกะจังโอเครรึเปล่า? หน้าแดงมากนะ เอาน้ำไหมเดี๋ยวผมไปซื้อมาให้"

ลุกลี้ลุกลน

ดวงตาที่เปี่ยมเต็มไปด้วยความว่างเปล่าเพราะคิดว่าน่าจะแห้วไปแล้ว แต่กลับเปล่งประกายกลับขึ้นมาอีกครั้ง นี่เขาได้ยินไม่ผิดใช่ไหม!?

เขากุมมือน้อย ๆ ที่สั่นเทา กุมไว้ไม่มีท่าทีจะปล่อย พลางเกลี่ยนิ้วไปมาเหมือนเชิงปลอบจิตใจของหญิงสาวให้รู้ว่าเขายังอยู่ตรงนี้ อีกทั้งคลี่ยิ้มอันเอกลักษณ์ที่เขามักจะมอบให้กับเธอ

"ไม่ต้องห่วง...ผมจะไม่หายไปไหน ผมชอบที่จะได้อยู่กับอาสึกะจัง"

แต่...มันฟังดูยัดเยียดรึเปล่านะ

"ฮ่า ๆ ผมนี่พูดอะไรไปเรื่อยเนอะ ขอโทษครับ-"

ปล่อยมือดีกว่า กลัวทำให้คนตรงหน้ากลัว

คำตอบที่ได้รับมาทำเอาเขานิ่งไปชั่วขณะ ไปไม่เป็นเลยทีนี้ มันคือรูปแบบการปฏิเสธเหรอ--

" อ่--ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น "

กุมมือสาวแน่นยิ่งกว่าเก่า

" ผมชอบคุณอาสึกะจังจริง ๆ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน ชอบคุณมาก คุณอาสึกะจังทั้งใจดี อ่อนโยน เป็นสาววิเศษที่ผมตกหลุมรักและอยากอยู่ด้วยกันตลอดไปครับ! "

" และผมไม่ได้โดนขู่มานะ! "

ฟังดูล่ก แต่นั่นคือสิ่งที่เขาคิดจริง ๆ

+

พูดออกไปแล้วสิ ความรู้สึกเบื้องลึกในจิตใจ

ชายหนุ่มยังคงกุมมือน้อยนั่นไว้ ถูนิ้วหัวแม่มือไปมาแฝงไปด้วยความเกร็ง ทำไมไม่เหมือนในตำราที่อ่านมาในเน็ตเลย

"ก็..ฮ่าฮ่า อย่างที่ได้ยินครับ"

จ้อง

"ผมชอบ..อาสึกะจังครับ ชอบมานานแล้วด้วย"

"ก็...."

เขาหยุดพูดแปปนึง กินแอปเปิ้ลน้ำตาลภายในมือให้หมดก่อนทิ้งไม้ไป จึงหันกลับมาอีกครั้ง

มือใหญ่จับมือที่เล็กกว่าพลางยกขึ้นมาทาบกับริมฝีปากของตนอย่างแผ่วเบา

"..ให้ผมได้จีบคุณไงครับ😉"

พูดออกไปแล้วล่ะ

ชายหนุ่มก้มมองคนตัวเล็กกว่าอย่างเอ็นดู เพราะเธอชักจะดูเหมือนลูกเจี๊ยบจริง ๆ เข้าทุกวัน

" ก็ผมดีใจที่ได้มาเดินเที่ยวกับอาสึกะจังนี่ครับ และอยากเห็นคุณได้กินของอร่อยเยอะ ๆ ด้วย "

ว่าจบเขาก็นิ่งไปพักนึง เหมือนนึกคิดบางอย่างได้ก่อนจะว่าต่อ

" แต่ถ้าอาสึกะจังเกรงใจ งั้นก็ทำบางอย่างตอบแทนผมสิครับ✨ "

"จริงครับ"

หันไปจ่ายเงินเสร็จสรรพ และกินส่วนของตัวเองบ้าง งั่ม ๆ หวานเจี๊ยบ

"อาสึกะจังอยากกินอะไรอีกก็บอกนะ เดี๋ยววันนี้ผมเลี้ยงเอง พอดีพึ่งได้โบรัสมาด้วยย"

เตรียมกระเป๋ามาตุงสุด ๆ พร้อมใช้แล้ว

"ฮ่าๆ ล้อเล่นน่า"

เอ็นดูจัง

"นั่นสินะ เริ่มจากไหนดีล่ะ"

ดวงตาดำทมิฬหันไปตามทางนิ้วมือที่ถูกชี้ไป มีร้านอาหารน่าสนใจเต็มไปหมด แต่มันเยอะจนเลือกไม่ถูกเลย

"แบบนี้ก็ต้อง..ลองมันทุกร้านแล้วล่ะ!"

เอื้อมไปจับมืออีกฝ่าย พาจูงเข้าไปยังโซนนั้นทันที ด้วยท่าทางตื่นเต้นราวกับเด็กน้อยกำลังวิ่งเล่นในสวนสาธารณะ

"อาสึกะจังลองนี่สิ อันนี้หวานมากเลยนะ"

หยิบแอปเปิ้ลเคลือบน้ำตาลให้

อะไรกัน ความลับอะไรน่ะ

"เห..บอกหน่อยสิ"

เขายิ้มหัวเราะก่อนจะขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่าย เอียงหัวเล็กน้อยรอรับฟังคำกล่าวจากคนข้าง ๆ

"เดี๋ยวช่วยเก็บเป็นความลับ😉"

หงั่ม ๆ กินเนื้ออย่างเอร็ดอร่อย ใบหน้าแถมละลายไปพร้อมกับเนื้อในปาก

"อื้ม..ฟินชะมัด"

หันซ้ายหันขวา ว่าแต่หมาของเขาไปไหนกั--!!

"ริวจัง! อย่าทำน้องแบบนั้นนะ!!"

วางตะเกียบลงทันที เอื้อมมือไปจับนมเย็นยั้งไว้ไม่ให้กลายเป็นชิ้นเนื้อ

ขนไหม้ป่ะเนี่ยย

พยักหน้าอย่างเข้าใจ เพราะปกติเขาก็ชอบออกมากับเพื่อน ๆ เหมือนกัน...แต่นี่เป็นครั้งแรกเลยที่มากับคนอื่นแบบนี้

"ก็...ว่าจะมาขอพรนั่นแหละครับ และหาไรกินให้พุงกางไปเลย"

ยิ้มหัวเราะพลางลูบท้องโชว์ เรียกได้ว่าเตรียมรอรับของอร่อย

ไม่นานก็มาถึงที่หมายเสียที ผู้คนพลุกพล่านและดูครึกครื้นกันดีแม้ว่านี่จะเย็นมากแล้วก็ตาม

"อาสึกะจังจะขอพรอะไรเหรอ😄"

แอบถามได้ไหม

"ข-ขอบคุณครับ"

ก้มหน้ายิ้มเขินกับคำชมเหล่านั้น แก้มแดงจาง ๆ ขึ้นมาไม่ต่างกันเท่าไหร่

"เออ..ปกติคุณมางานแบบนี้บ่อยไหม"

เกาหัวแกร๊ก ๆ ชายหนุ่มพยายามหาหัวข้อคุยไม่ให้บรรยากาศนั้นเงียบจนเกินไป รวมถึงรอให้รอยแดงจาง ๆ บนใบหน้าหายไปด้วย

👉👈

"นั่นน่าเสียดายจริง ๆ นั่นแหละ"

เขยิบเข้าใกล้และเดินไปพร้อมกัน ท่ามกลางความเงียบสงบมีผู้คนสัญจรเพียงเล็กน้อย ที่คงมุ่งหน้าไปงานเหมือนกับพวกเขา

"แต่ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวไปถึงงานก็ได้กินของอร่อยแล้วล่ะ เตรียมจุกแน่😄"

เหลือบมองพร้อมคลี่ยิ้ม

"แล้วก็...อาสึกะจังวันนี้สวยมากเลยนะครับ✨"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ และก็ขอบคุณน้า"

ยื่นหน้าให้นะ

เพราะคืนนี้เขาอยากจะใช้เวลาร่วมกับเธอให้ได้มากที่สุด แน่นอนว่าตื่นเต้นสุด ๆ บ้าเอ้ย

"อ่อนี่เหรอ พอดีตอนจะออกห้องเจ้านมเย็นจะตามผมมาด้วยน่ะสิ ก็เลยมีการต่อสู้กันนิดหน่อย-"

เขาตอบกลับไปอย่างติดตลกพลางปัด ๆ ใบไม้อันน่ารำคาญนี่ออก จัดทรงผมเล็กน้อยก่อนจะผายมือไปทางตัวงานที่กำลังครื้นเครง

"เราไปกันเลยมั้ยครับ😉"

"อาสึกะจัง!"

เสียงต้อกแต้กของรองเท้าเกี๊ยะกระทบกับพื้นหิน วิ่งดิ่งตรงมาหยุดอยู่ที่หน้าของหญิงสาวสวยที่รอเขาอยู่

มาถึงก็ขอก้มหน้าพักหายใจ เศษใบหน้าติดผมสีชมพูแสนยุ่งเหยิงไปหมด เขาไปทำอะไรมานะ? เอาเถอะมันไม่สำคัญหรอก-

"แฮ่ก...โทษทีนะที่ทำให้รอนาน"

เงยหน้ามอง

"เราไปกันเลยไหม?

โอ้ยยย รุนแรงจังวะะะ อ้าาดสากกวสเสส

/ไม่ลบอยู่ดี วร้าย วิ่งหนี

หันหลังมอง

"อ่าาาาาาาาาาา---ไม่"

วิ่งละ กร๊าาาากกกกก