“ … ”

ดูเหมือนว่าตัวของมิโกะจะนิ่งไปชั่วครู่คล้ายกับชะงักไป

เธอคงสังเกตเห็นนิ้วก้อยของคุณเข้าแล้ว

“ …จะมาเมื่อไหร่ก็ได้เจ้าค่ะ ”

“ หากที่นี่ได้เป็นที่พักของท่านซักเพียงเล็กน้อย ในฐานะผู้ช่วยดูแลศาลเจ้าก็จะรู้สึกยินดีอย่างมาก ”

“ จะรอนะเจ้าคะ ”

( ขอโทษที่มาช้าค่ะ พอดีผปค.ติดงานยาว ขอบคุณที่มาแจมด้วยนะคะ 🥺 )

เส้นผมปลิวตามแรงลมเบา ๆ ขณะหันหน้าไปหาอีกฝ่าย

“ ท่านอิโคมะนี่เอง ”
“ วันนี้ก็ดูเหนื่อยมาไม่น้อยเลยนะเจ้าคะ ”

สายตาเธอกวาดมองคร่าว ๆ เหมือนจะรับรู้ท่าทางของเด็กหนุ่มโดยไม่ต้องถาม

“ ถ้าจะนอนพัก ลองพิงต้นแปะก๊วยกลางบึงหลังศาลเจ้าก็ได้นะเจ้าคะ “

” ถึงเวลาที่ควรกลับ ตัวเราจะไปปลุกให้”

พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ก็พอรับรู้ได้ว่าใต้หน้ากากคงมีรอยยิ้มบาง ๆ อยู่

“ ตัวของเราเองชอบป่าไม้อยู่ไม่น้อยเจ้าค่ะ เลยไปบ่อย ๆ ”

“ หากมีโอกาส ไว้ไปเดินด้วยกันนะเจ้าคะ ”

ปล่อยให้ประโยคลอยไปในอากาศ แต่ก็ต้องเอียงศีรษะเล็กน้อยในประโยคต่อมา

“ ..‘ รับดอกไม้ ’ งั้นหรือเจ้าคะ? ”

เธอทวนคำเสียงเบา เส้นผมขยับปรกหน้ากากตามแรงโน้มถ่วง

“ ฟังดูเหมือนที่บ้านของท่านเซ็นโมสะเปิดร้านดอกไม้เลยเจ้าค่ะ ”

น้ำเสียงดูตื่นเต้นตามขึ้นมา

เธอไม่ได้ตอบในทันที เพียงหลุบใบหน้าลงมองพื้นราวกับครุ่นคิด

“ …เท่าที่ฟังคนอื่นเล่าลือกัน ก็เหมือนจะมีเรื่องแบบนั้นอยู่มานานแล้วนะเจ้าคะ “

พยักหน้าขณะที่พูด คงนึกสถานการณ์ในอดีตออก

“ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว อยากฟังเรื่องสมัยที่ท่านเมกุมิเรียนอยู่จังเลยเจ้าค่ะ ”

ว่าพลางส่งเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ

“ ตัวเราจัดที่สำหรับขนมให้เจ้าค่ะ ”

หลังพาอีกฝ่ายนั่งในศาลา ก็จัดการพื้นที่บนโต๊ะให้โล่งสะอาด ก่อนจะยืนประสานมืออยู่ข้าง ๆ ขณะฟังคำพูดอย่างตั้งใจ ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ ตายจริง ท่านสนใจด้านนี้ด้วยหรือเจ้าคะ?“

” หากสนใจ ตัวเรายินดีจะเปิดฝึกการเป็นมิโกะให้ได้นะเจ้าคะ ”

เสียงหัวเราะหลุดผ่านหน้ากากมาเล็กน้อย

“ เชื่อว่าท่านโคโตเนะจะเป็นมิโกะที่งดงามมากเลยเจ้าค่ะ “

“ ท่านคิริซาเมะ ”

น้ำเสียงดูผ่อนคลายลงพร้อมทักทวนชื่อเมื่อได้รับรู้ว่าเป็นอีกฝ่าย

“ ดีใจที่ได้พบนะเจ้าคะ ตัวเราสบายดีเจ้าค่ะ “

” …สูงขึ้นจากคราวก่อนที่เจอกันรึเปล่าเจ้าคะ ”

หัวเราะเสียงเบา ส่วนเธอแทบไม่ต่างกับเมื่อก่อนเลย

“ ท่านคิริซาเมะล่ะเจ้าคะ? สบายดีมั้ย? วันนี้ได้ยินว่ามีเรื่องวุ่นวายที่โรงเรียนนี่น่า “

” วันเปิดเทอมแท้ ๆ …เป็นอะไรรึเปล่าเจ้าคะ ”

[ กริ๊ง— ]

เสียงกระพรวนดังขึ้นข้างหูของเด็กหนุ่ม หากหันมาก็คงพบว่ามีกระพรวนทองอยู่ พร้อมกับมิโกะที่ได้สวมหน้ากากกลับเข้าที่เรียบร้อยตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

“ …กลัวมั้ย? “

” ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วนะเจ้าคะ ”

ตอนนั้นก็ผละมือถือเครื่องรางออกมาวางประสานอยู่ตรงบริเวณหน้าตัก ดูเรียบร้อย พร้อมเงยหน้ามองอีกคนด้วย

“ ลักษณะเป็นอย่างไรเจ้าคะ ”

” ใช่สิ่งที่ท่านเคยพบรึเปล่า “

( เรย์จิสามเซนในมุมมิโกะเสมอค่ะ 🥺 )

บรรยากาศดูจะเย็นวูบลงทันที มือหยุดนิ่งกลางอากาศ ราวกับพยายามตั้งใจฟังให้แน่ใจว่าคำว่า ‘เห็น’ เมื่อครู่ไม่ใช่ความผิดเพี้ยนของหูหรือลม

“ …งั้นหรือเจ้าคะ ”

เสียงของเธออ่อนลงกว่าเดิม หากเป็นคนอื่น เธอคงหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงสิ่งลี้ลับ แต่ตอนนี้พวกเธออยู่กันแค่สองคน แถมอีกฝ่ายยังเป็นเด็กน้อย (?) ที่เธอรู้จักมานานแล้วอีก

คงปล่อยผ่านไม่ได้

(+)