“เสียงลมงั้นหรอ ไม่รู้สิ ไม่ได้ยิน”

เธอตอบแบบไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่ก็คงสงสัยเช่นกันว่าทำไมมันถึงได้เพราะกันนะ

“แล้วประธานจะไปไหนแต่เช้าหน่ะ ชั้นคิดว่ามันไม่สายขนาดนั่นหรอกนะถ้าจะนอน”

“อรุณสวัสดิ์ประธาน ไม่คิดว่าจะตื่นเช้าแบบนี้”

เธอกล่าวคำทักทายแรกกลับไป คงเป็นเพราะพึ่งกลับจากการวิ่งที่มักไม่เห็นใครเดินพร้อมชุดนักเรียนในยามเช้าแบบนี้บ่อยๆนัก

เมื่อครุ่นคิดได้เพียงชั่วครู่เหมือนเธอจะนึกถึงบางอย่างที่เธอลืมไปจากที่ตอบเขาไปไม่นาน

‘จะว่าไปแล้ว เจ้านี่เป็นรุ่นพี่สินะ แต่คงไม่ทันแล้วหล่ะ’

ในเมื่อเธอเชื่อว่าเป็นคนคุ้นหน้าคุ้นตาจึงไม่จำเป็นต้องสุภาพด้วยมากมายหรอก

(+)

(เค้ามา !)
เมื่อหันไปมองต้นเสียงที่ฟังคุ้นหู ที่เหมือนจะได้ยินบ่อยๆที่ไหนซักที่ สายลมที่พลัดพลิ้วผ่านมา ดวงตาที่พล่าในยามเช้าตรู่ทำให้มองลำบากเล็กน้อยแต่คงเดาได้ไม่ยากนัก

เมื่อมองดีๆก็อีกครั้ง ชายหนุ่มกับใบหน้าที่คุ้นเคยพร้อมเรือนผมยาวไสวกล่าวคำทักทายอยู่เบื้องหน้าของตน

(+)