"ก็แค่อยู่ให้แน่ใจว่าเธอจะไม่ยืนตากฝนอยู่ตรงนี้ต่อน่ะ"

เขาคลี่ยิ้มจางๆ ก่อนที่รอยยิ้มจะค่อยๆ เลือนหายไปกับม่านสายฝนที่ตกลงมาหนักขึ้น

"ในฐานะคนนอกและหมอ จะขอแสดงความเป็นห่วงแค่เรื่องสุขภาพแล้วกันนะครับ หวังว่าจะไม่มีเหตุให้ต้องเจอกันในฐานะผู้ป่วยกับคนรักษา"

เอ่ยจบคราวนี้เขาหันหลังกลับ

"เดินกลางสายฝนมันก็เป็นความสุนทรีย์อย่างหนึ่ง จะทำหรือไม่ก็แล้วแต่เธอเลยนะ"

"แหล่งน้ำไม่ได้สถานที่ที่ดีสำหรับฉันเท่าไหร่"

เขาตอบกลับโดยไม่ขยายความเพิ่มเติม ไม่ได้สนว่าคู่สนทนาจะใส่ใจในการพูดคุยครั้งนี้ไหม

"แต่ถ้าเธออยากเดินเล่นที่นี่ฉันก็ไม่มีสิทธิ์ห้ามหรอก"

ครานี้ลมสงบลงจนผิดปกติ ตามมาด้วยเสียงหยาดน้ำกระทบพื้นหาดทรายและผืนน้ำ

ฝนตกเสียแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้เดินหนี เพียงแค่เก็บโทรศัพท์มือถือลงอย่างดีในฐานะของสำคัญ

"ลองหาร่มมากางแล้วเดินตามถนนก็คงไม่เลวนะ"

"ถ้าเธอมาถูกช่วงล่ะนะ"

เขาหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ตัวเขามีเวลาให้คนอื่นเยอะแยะ แต่หน้าที่การงานไม่สามารถกำหนดได้หรอก

"ทะเลเป็นสถานที่ที่กลืนชีวิตบนบกได้ง่ายๆ เลยนะ ถ้าจะเดินเล่นต่อก็ระวังหน่อยแล้วกัน"

เขาเอ่ยกับคนตรงหน้าก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวหันหลังกลับ

"ขอตัวก่อนแล้วกัน หวังว่าจะเจอเธอในเวลาที่เหมาะสมนะ"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ"

เขาเอ่ยอย่างไม่ถือสา และไม่สนเจตนาในคำพูดใดๆ ของคู่สนทนา

"ไม่กลัวก็ดีแล้วครับ แต่ชายหาดช่วงฝนตกน่าจะไม่ค่อยเหมาะการเดินเล่นหรอกนะ"

ผืนทรายเปียกแฉะกับทะเลที่ดำทะมึนไม่ใช่ภาพน่าอภิรมย์สำหรับเขาจึงแค่เอ่ยไปตามความเห็น แน่นอนว่าสำหรับอีกฝ่ายอาจจะเป็นบรรยากาศที่ดีก็ได้

"เดี๋ยวต้องกลับไปทำงานต่อน่ะ แล้ว..เธอล่ะ"

เขาจ้องมองอีกฝ่ายนิ่งๆ อย่างไม่ละสายตาครู่ใหญ่ ประหนึ่งมีจุดผิดปกติที่เชื้อเชิญให้สังเกต แต่สักพักก็ปั้นสีหน้าเป็นปกติและเบิอนสายตาออกมาเล็กน้อยให้ไม่เสียมารยาท

"ก็แค่คนที่คุยด้วยเป็นประจำน่ะครับ ไม่ได้รบกวนหรอก..เธอวางสายไปแล้วล่ะ"

กระแสลมดูจะแรงขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย แต่สักพักก็เบาลง แปรปรวนอยู่เช่นนี้อย่างต่อเนื่อง

"ตากลมนานๆ ระวังจะเป็นหวัดนะครับ ยังไงก็รีบกลับบ้านดีกว่านะ"

ครั้นได้รับการเอ่ยทักทาย มือที่ถือโทรศัพท์อยู่ก็ลดลงไว้ข้างตัวราวกับจะหลบซ่อน เขาหันไปทางต้นเสียง

สังเกตเด็กหนุ่มตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่งจนมั่นใจว่าเป็นคนแปลกหน้า

"สวัสดีครับ"

กล่าวทักทายกลับด้วยสีหน้าสงบนิ่ง พร้อมกับแต้มรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าให้ดูเป็นมิตร

"มาเดินเล่นเหรอครับ ฝนจะตกแล้วนะ"

เขานิ่งไปสักพักเหมือนจะไม่ตอบ แต่หลังกระแสลมแรงสงบลงเล็กน้อยก็เปิดปากพูด

"อพาร์ทเม้นท์แถวโรงพยาบาลน่ะ แต่นานๆ ทีจะได้กลับ ถ้าอยากเจอกันจริงๆ แนะนำให้มาที่โรงพยาบาลดีกว่านะ"

เขาไม่ได้เอ่ยชื่ออพาร์ทเม้นท์ให้ทราบ ไม่ใช่ว่าเจตนาปกปิดหรือไม่ต้องการตอบ แค่กลัวอีกฝ่ายจะผิดหวังเพราะไปไม่เจอเขาสักที

"เข้าใจแล้วครับ"

เขาตอบรับความต้องการของเด็กหนุ่มเรื่องชื่อเรียก หากแต่ไม่ได้เอ่ยชื่อของเจ้าตัวอีกรอบแต่อย่างใด

"เดี๋ยวก็ต้องกลับไปเข้าเวรต่อน่ะครับ ครับ ถ้าวันนี้เธอเจ็บป่วยอะไรขึ้นมาเราคงได้เจอกันอีกรอบ"

คำที่แลดูราวกับคำแช่งนั้นเอ่ยออกมาด้วยเจตนาทั่วไป เขาก็แค่หวังว่าคนตรงหน้าจะไม่คิดมากกับคำพูดแบบนี้

เขาลืมไปเสียสนิทว่าบนบัตรคงมีแค่ตำแหน่งแพทย์เฉยๆ อาจเพราะไม่เคยมีคนถามความเฉพาะของเขาทางเวลาอยู่นอกโรงพยาบาล

"อายุรแพทย์ครับ หรือจะจำว่าเป็นหมอทั่วไปก็ไม่ติดหรอก"

เขาตอบกลับสั้นๆ พร้อมขยายความเพียงเล็กน้อย แม้สองอย่างที่กล่าวไปจะไม่ใช่สิ่งเดียวกัน แต่ในความเข้าใจคนทั่วไปก็คงใกล้เคียงกันที่สุด

"คุณชินนิกามิสินะ จะจำไว้นะครับ"

เขาเหลือบสายตากลับไปมองเด็กหนุ่มเมื่ออีกฝ่ายกล่าวถึงความพิการ แต่ก็ไม่ได้นึกอยากจะสังเกตเติมเต็มความใครรู่ของตน

บางทีความพิการก็ยากที่จะสังเกต จะมีมนุษย์สักกี่คนเชียวที่ใช้ชีวิตด้วยร่างกายและจิตใจที่ปกติสมบูรณ์

"คำถามแบบนั้น ถามหมอฉุกเฉินน่าจะได้คำตอบที่เร้าใจกว่านะ"

เขาหัวเราะด้วยเสียงที่ค่อยๆ แผ่วลง

"ก็แค่ทำหน้าที่หนึ่งแหละครับ แค่บทลงโทษของความล้มเหลวมันสูงก็เท่านั้นเอง"

"ก็แค่อาชีพหนึ่งเอง ไม่ใช่ผู้มีพลังวิเศษสักหน่อย"

เขาหัวเราะเล็กน้อยเมื่อได้คำเยินยอจากอีกฝ่าย อันที่จริงใช้ชีวิตบนวิชาชีพนี้จะได้ยินอะไรทำนองนี้บ้างก็ไม่แปลก แต่มันเป็นคำที่ค่อนข้างกลวงสำหรับตัวเขา

"ป่วยยากก็ดีแล้วล่ะครับ แต่ลดปัจจัยเสี่ยงอย่างการอยู่กลางอากาศเย็นหรือร้อนจัดสักหน่อยก็ดีนะ"

หลังจากปล่อยบัตรในมือลงก็หันกลับไปมองทะเลที่ราวกับกำลังบ้าคลั่งอยู่ต่อพร้อมต่อบทสนทนาเรื่อยเปื่อย

"เดินเล่นกลางอากาศแบบนี้เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอานะครับ"

เขาพูดโดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ การตักเตือนเช่นนี้ต่อให้เขาเป็นฝ่ายเอ่ยก็ทำได้ไม่เต็มปากนัก ในเมื่อตนก็มายืนตากอากาศที่ว่านั่นเหมือนกัน

"ก็แค่หมอธรรมดาน่ะครับ"

เมื่อคนตรงหน้าถามถึงสถานะของตนก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องปิดบัง จึงให้คำตอบพร้อมกับชูป้ายห้อยคอที่เผลอใส่ติดตัวอยู่ให้อีกฝ่ายดู

ชายหนุ่มหันตามเสียง ใบหน้าที่เลือนรางในสายตาทำให้ไม่ทราบว่าตรงหน้าคือใคร แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญสำหรับเขาอยู่แล้ว

"แค่ออกมาตากลมหน่อยน่ะครับ"

รอยยิ้มกว้างเป็นธรรมชาติเคล้ากลิ่นอายความเสแสร้งถูกส่งมอบให้ขณะที่เมินเฉยต่อกลิ่นปริศนาที่จางหายไป

"แล้วเธอล่ะ ไม่กลับบ้านเหรอครับ"

สังเกตจากรูปร่างและชุดที่สวมใส่ คงเป็นนักเรียนสักคน อย่างไรนี่ก็คงเป็นเวลาเลิกเรียนแล้วนี่นะ

Story—

bsky.app/profile/thk-...