( ตอนนี้ยูริคุงคือ 1โรคจิต 2โฮโม 3อ้ากลวนลามมมมมม แต่เอาอีกๆๆๆ เด่วรอบหน้ามาอีกคับพ้ม )

ใช่ แล้วไอเด็กนั่นก็กลับบ้านไปเลย คุณแปลกหน้าที่โรคจิตก็เลยถูกทิ้งไว้ที่เดิม

The end

( เกือบตื่นเต้นระ แต่ถ้าพี่มารูปแบบนี้ พ้มไปดีกว่า ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันค่า💙 )

“ สุดสัปดาห์เหรอ….. ” ลากเสียงทำเป็นคิด ทั้งที่คำตอบมันก็มีอยู่คำตอบเดียวอยู่แล้ว คิปเปยิ้มแป้น

“ ได้สิ ” เท่านั้นก็รีบแจกจ่ายใบปลิวออกไป เด็กหนุ่มเข้าหาคนแปลกหน้าอย่างไม่เกรงกลัว เขาช่วยแนะนำชมรมของเพื่อน ในขณะเดียวกันก็ลอบสังเกตคนหน่วยก้านดีพอที่จะดึงเข้าชมรมของตัวเอง——-

“ นายดูดีเลยนะ เข้าชมรมบาส—— ”

เจ้าของเสื้อผ้าเดินผิวปากมาแต่ไกล

“ อ้าว หวัดดีครับรุ่นพี่ซาซามะ วันนี้ร้อนจังเลยเน้อ ”

“ วันนี้มาลองใช้บริการร้านพี่เป็นครั้งแรกแหละ ว่าไงดี อุดหนุนเพื่อนบ้านทั้งที่บ้านตัวเองก็มีเครื่องซัก?? ” หัวเราะฮ่าฮ่า ท่าทางอารมณ์ดี เอ่ยทักทายพอเหมาะจึงค่อยก้มไปมองเครื่องซักผ้าของตัวเอง—

เสื้อกีฬาที่อีกฝ่ายถืออยู่… คิปเปชะงัก

เดี๋ยวก่อนนะ— เบอร์สองในมือรุ่นพี่ ยังไงนั่นก็เสื้อบาสเขาชัด ๆ ไม่ใช่เรอะ

เชี่*ไรวะ? เพราะถูกกุมมือเอาไว้เลยไม่สามารถถอยกลับไปได้ทันที ยามวิกาลกับคนแปลกหน้า เขาเจอใครไม่เจอแต่ดันมาเจอเข้ากับ—- โฮโม??

วินาทีที่รู้ตัวว่ากำลังถูกลวนลามทางเพศ เขาก็สะบัดมือออก แรงนั้นแทบจะกึ่งผลักอีกคนซ้ำในทันที

เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงมานอนทุเรศทุรังอยู่ตรงนี้

เสียงเหอะดังออกจากลำคอ ที่แท้ก็เป็นพวกโรคจิต ทำเอาซะเสียเวลาสุด ๆ เด็กหนุ่มกระชับกระเป๋าเตรียมไปจากที่นี่

มีแล้ว 1 คนที่เข้าแก็ป ประโยคที่ว่าหลายคนคงรู้จักเขาอยู่แล้วได้ใช้แล้วคนนึง

เพราะบังเอิญสบตาก็พอดีก็เลยส่งยิ้มให้แบบไม่ได้คิดอะไร จะเรื่องไหนก็เป็นเรื่องราวที่ผ่านไปแล้วทั้งนั้น คิปเปก็แค่มองผ่านมันไป

ทั้งที่ใกล้ชิดแต่กลับไม่ได้สนิทกันเท่าที่ควร ความเหินห่างบางอย่างเจือปนอยู่ในความสัมพันธ์ของพวกเขา.. แต่ก็ช่างมันเถอะ ก็อีกฝ่าย ยัง มี ตัวตน อยู่ตรงนั้น นี่นา?

ฝากเนื้อฝากตัวอีกครั้งนะ มานาบุคุง

“ คลินิกตา? ” พึมพำในลำคอ ถึงจะไม่เคยเข้าไปแต่ก็เหมือนว่าจะคุ้น ๆ อยู่นิดหน่อย

“ ใช่ตรง xxx หรือเปล่าครับ “ กิ่งไม้ในมือถูกโยนทิ้ง มือข้างนั้นถูกยื่นเข้าไปราวกับต้องการดึงอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นมา เขาไม่ได้เก็บเรื่องคนแถวนี้ที่อีกฝ่ายว่ามาคิดเท่าไหร่

“ ผมช่วยนำทางได้ครับ ”

“ มีอะไรมาแลก ” พูดแบบนั้นแต่ก็แบมือออกไปอยู่ดี ในความเป็นจริงแล้วเขากำลังจะไปเข้าชมรมต่อ ฉะนั้นจะว่าเขาว่างไหม— ก็คงไม่เท่าไหร่… ถึงอย่างนั้นคำว่า ‘ไม่สะดวก’ ก็ไม่ได้ถูกเอ่ยออกไป

ก็แค่ช่วยเหลือเด็กชายบ้องตื้นตรงหน้า มันจะเหลือบ่ากว่าแรงยังไง เขากระชับกระเป๋าสะพายขึ้น ก็แค่แวะแจกแป๊บเดียวแหละหน่า !

“ ฉันต่างหากที่ชวนนายเข้าบาสก่อน ” เด็กหนุ่มหัวฟ้ากอดอก คิปเปหรี่ตาน้อย ๆ นอกจากจะไม่เข้าร่วมเขาแล้วยังจะยังมีหน้ามาบอกให้เขาไปช่วยแจกใบปลิวให้อีกงั้นเรอะ

“ คูจัง—- ” รู้ได้ว่าอีกคนกำลังกวนประสาทตนอยู่ มือสองข้างดึงแก้มคู่สนทนาจนยืด ไอหมอนี่—- อย่าอวดดีให้มันมากนักนะ💢

โอ้—- ตื่นแล้ว ! คิปเปจิ้มฝั่งขวาจึก ๆ ตามคำขอ ดวงตากวาดมองคนตรงหน้าเพื่อสังเกตสภาพโดยรวม

“ เป็นยังไงมายังไงครับเนี่ย ทำไมยับเยินได้ขนาดนี้? ” รูปประโยคสุภาพถูกหยิบขึ้นมาใช้ เขาถามคำถามเหมือนเป็นเรื่องปกติทั่วไป น้ำเสียงนั้นติดกลั้วหัวเราะอยู่หน่อย ๆ

“ ต้องการความช่วยเหลือไหมครับ? ” หยิบยื่นความปรารถนาดี เขาถามคำถามกับ ’บุคคลนอกเกาะ‘ ไม่ได้จริงจังกับมันเลยซักนิด

“ เจ็บ・ก็・ตื่นนนน・ได้・แล้ว・คร้าบบบบบ ” เน้นย้ำทีละคำ ไม้ที่เขี่ยนั้นแสร้งทำเป็นใจดี เดี๋ยวก็ทิ่มบ้างไม่ทิ่มบ้าง เด็กหนุ่มแกล้งสะกิดข่วนหวังให้อีกฝ่ายสะดุ้งขำ ๆ

ประโยคข้างต้นถูกพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับเทปเสียงที่จะรันซ้ำจนกว่าจะได้การตอบรับ(ที่ดี) และถ้าเขาลืมตาขึ้นมาคงพบเข้ากับเด็กแปลกหน้าที่ยิ้มจนหน้าหยีแน่นอน

( เจ่บ )