ผืนม่านบางพลิ้วไหว ไปตามสายลมเอื่อยเฉื่อย
ใกล้ถึงเวลา… ม่านจะเปิดต้อนรับผู้ฟังทุกท่าน

บรรยากาศเริ่มเย็นลง
เสียงรอบข้างเงียบสงัด

ก้าวเข้ามาสิ เชิญเข้ามา
ถึงเวลาฟังเรื่องราว ของเรา กันแล้ว

คิจิพยักหน้าตอบรับพร้อมผายมือไปทางอีกฝ่าย เพื่อให้อีกคนนั้นจับมือ แม้ว่าจะไม่ได้ประหม่าเท่าเมื่อก่อน เพราะดูเหมือนจะได้เจออีกคนบ่อยเสียด้วยล่ะมั้ง..

" ผมว่ารอบหน้าฮารุมิซังต้องหาเพื่อนเดินบ่อยๆแล้วล่ะครับ"

ว่าไงดี.. เห็นอีกคนเดินคนเดียวแล้วไม่สบายใจด้วยล่ะมั้ง..

เป็นห่วงนั่นแหละ

" เดินไปไหนมาไหนคนเดียวแบบนี้.. "

ว่าแบบนั้นก็นึกอะไรขึ้นมาบางอย่างออก

" ไว้เรียกผมแทนมั้ย? "

" ไม่ได้สิ ผมไม่คืนมันทั้งแบบนั้นหรอกนะ "

พอว่าแบบนั้นก็ถอนหายใจโรยออกมา ของพวกนี้มันควรจะปราณีตกว่านี้นะ

ทันทีที่พลุจบลง ไร้เสียงดินปืนประทุ เป็นอันว่าดอกไม้ไฟนั้นจบลง ในความมืดมิดก็ได้มีเสียงของแมลงร้องจนเกิดเสียงแทรกท่ามกลางความมืด กลับสู่ความเป็นจริงอีกครั้ง

" วันนี้ให้ผมไปส่งมั้ย ?ทางมืดๆแบบนี้มันอันตราย "

" อย่างน้อยๆผมก็จะได้โล่งใจด้วยว่าฮารุมิซังไม่ได้เดินไปคนเดียว "

เป็นภาพที่ช่างเลือนลางที่หวนนึกถึง โดนต้องภวังไปชั่วครู่ แต่พอได้ยินเสียงอีกคนราวกับถูกเรียกสติคืนมา พอเหลือบสายตาไปมองอีกคนก็ทำได้เพียงส่ายหน้าไปมา พร้อมรอยยิ้ม

" ไม่มีอะไรหรอกครับ นึกถึงอะไรนิดหน่อย.. "

" จะว่าไป เดี๋ยวผมค่อยทำความสะอาดผ้าเช็ดหน้ามาคืนนะ "

ผ้าเช็ดหน้าอีกคนยังอยู่กับตัวอยู่เลยนี่นะ.. คืนไปทั้งแบบนี้มันไม่ดีหรอก

" อื้ม ! ตั้งตารอเลยล่ะ "

รอยยิ้มที่ประดับใบหน้าหวานของอีกฝ่าย มันคงเป็นรอยยิ้มที่สวยงามที่สุดในค่ำคืนนี้

" เหมือนมีน้องสาวเพิ่มมาอีกคนเลย "

เพราะว่าอีกคนทั้งน่ารัก ตัวเล็ก แถมสดใส จนบางทีแทบจะหวนถึงความหลัง..

พ̷͔͙̥̲͍̒̀̆ี҉̶่̖̰̦͈̫̌̀̑͐̾͆͂ค̴̮̖͓̌͑ิ҉͓̝̖̞͉̍͛̓̓̃จ̷͓̱̰̄̏̀ิ҈̜̙͖̟̬̾̈͊̉͋!̵̠̜̟͗͗̊̊!̶͚̭͑̐͐̇̉

+

พอนึกอะไรบางอย่างเขาก็หยุดเดิน

" อะ ผมมีเจ้านี่ด้วย.. "

เขาควานหาจากตัวสักพัก มันคือตุ๊กตาถักรูปปลาดาวสีแดงอมชมพู ตัวขนาดเท่าฝ่ามืออีกคนเลย เขาจับมืออีกคนไว้พร้อมวางมันไว้ในฝ่ามือนวล

" ผมให้ฮารุมิซังล่ะ ผมทำมันเองกับมือเลย.. "

" มันเข้ากับเธอมากเลยนะ "

" เยอะแยะเลยล่ะ "

ไม่ทันได้รีรอ สองมือกอบกุมมือข้างหนึ่งของอีกฝ่ายก่อนจะพามาจูงหาม้านั่งในระแวกนั้น

" เคยเจอปลากระเบนตัวใหญ่ด้วยนะ.. ไว้ถ้ามีโอกาสจะพาฮารุมิซังไปด้วย "

ท่าทีอีกคนที่ดูตื่นเต้นมันทำให้เขาโล่งใจมากขึ้น เพราะอย่างไรเสีย นี่ก็แทบเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาเริ่มสนิทสนมมากกว่านี้

แน่นอนว่ามันทำให้เขาเริ่มไม่เกร็งกับอีกคนแล้วด้วย เขารู้สึกมีความสุข

+

พอดีฝ่ายรับไปเขาก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ราวกับพึงพอใจ

" อิสึกิ คิจิ "

" ฝากตัวด้วยนะครับ "

พอว่าแบบนั้นมือก็โยกคันเบ็ดไปทางทะเลต่อ พอมีคนเข้ามาพูดคุยแบบนี้มันทำให้การนั่งตกปลาแบบนี้มันไม่เหงานะ ดูดีเลยใช่มั้ยล่ะ ?

" มาแถวนี้ประจำหรอครับ ? "

" รู้นะครับ แต่ก็ไม่ได้เก่งเท่าคุณพ่อคุณแม่ "

" กลุ่มดาวที่ใช้บอกเวลา ทิศทาง "

" ..รุ่นพี่สนใจเรื่องพวกนี้หรอครับ ? "

พอว่ามาแบบนั้น สายตาก็สบตาด้วยความสนอกสนใจ นานๆเลยจะมีคนมาคุยเรื่องอะไรแบบนี้ แน่นอนว่าเขาก็ชอบดูดาวนะ มันสวยดี

พอได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มชื่น เขายื่นมือไปทางอีกฝ่ายเพื่อที่จะพาอีกคนไปหาที่นั่ง

" จะว่าไป. .มันก็สักพักแล้วที่ไม่ได้ออกไปหาปลา "

" ไว้วันหยุดผมออกไปหาปลาเนื้อหวานเอามาให้ฮารุมิซังทานอีก "

" ครั้งที่แล้วถูกปากรึเปล่า ? "

ตั้งแต่เข้าโรงเรียนมาเขาก็ไม่ได้ออกเรืออีกเลย แต่พอเห็นหญิงสาวตรงหน้าก็รู้สึกคึกคักขึ้นมาทันที

ตื่นเต้นเลยแฮะ

" อะ ขอบคุณครับ "

พอรู้ว่าจับได้ก็แอบทำหน้าหงอยนิดหน่อย ก็ไม่อยากให้ใครรู้ว่าตัวเองซุ่มซ่ามนี่นะ

" พอดีมีเรื่องนิดหน่อยน่ะ "

สองมือรับผ้ามาก่อนจะนำมาเช็ดใบหน้าและผมประปราย โชคีที้ไม่มีเลือดออกตามตัว นั่นเป็นเรื่องดีไป

สายตาพอตั้งใจมองอีกฝ่ายอีกคนกลับดู..สะดุดตาสายตาเขาเป็นพิเศษ

" จะว่าไป.. หาที่นั่งกันมั้ยครับ ? ไหนๆก็ได้เจอกันทั้งทีแล้ว "

ว่าก็เริ่มบ่ายเบี่ยงความรู้สึกก่อนเลย