"ผมไปเตรียมห้องนอนให้แล้วกันนะ เดี๋ยวพอล้างจานเสร็จยาซุฮารุไปอาบน้ำได้เลยนะ"

ฮารุกิตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะแยกไปเตรียมห้องนอนของพวกเขา

คำพูดนั้นทำให้หัวใจของเขามันเหมือนกับจะถูกเติมเต็มเลย

หัวใจเต้นแรงจนยากจะควบคุมอีกครั้ง มันดีใจจนยิ้มออกมาเหมือนคนบ้า

ก่อนเขาจะค่อยๆกอดอีกคนอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่ใช่ความกลัวแต่มันคือความสุข

เขารู้สึกมีความสุขที่สุดเลยในช่วงเวลานี้

ฮารุกิยังคงสบตากับคนตัวตรงหน้าอย่างแน่วแน่เลย

"...เพราะอย่างงั้น...ทั้งหมดคือความปรารถนา ความตั้งใจและความรู้สึกของตัวผมเองครับ"

นะนคือความแน่วแน่ในฐานะผู้ชายคนนึงที่จะทำเพื่อตัวเองและ...คนสำคัญของตนเอง

มือของเขากุมมือของคนตัวเล็กไว้ดวงตาสองสียั้นสบตาสีไข่มุกด้วยท่าทางอ่อนโยน

"...ชีวิตที่ผมต้องการน่ะ...คือการได้อยู่ข้างๆยาซุฮารุ..."

ฮารุกิตอบไปตามตรงก่อนจะเอ่ยตอบไป

"เพราะแบบนั้นผมเลยอยากปลดปล่อยพวกเขาให้ไปเกิด...ผมจะได้มีอิสระข้างนอกเกาะนี้"

"จะได้เดินทางเที่ยวไปด้วยกันกับยาซุฮารุข้างนอกเกาะได้ในอนาคต"

"หากผมเป็นแบบวันนี้จะกลายเป็นอันตรายมหาศาลเพราะงั้นเขาเลยไม่ให้ผมออกไปนอกเกาะเพื่อความปลอดภัย"

"แต่ว่า...ถ้ามียาซุฮารุอยู่ด้วยน่ะ...ผมก็สามารถไปปลดปล่อยพวกได้..."

มือของเขาเลื่อนไปสัมผัสมือของคุณเบาๆ

"...เพราะไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...ผมสัญญากับตัวเองแล้วว่ายะไม่มีทาวทำร้าย...ยาซุฮารุเด็ดขาด"

และก็สามารถทำตามได้อย่างในวันนี้

"...โยกิริซังกับตระกูลของเขาแต่แรกน่ะตั้งใจมาจัดการคุณลุง...รวมถึงผมด้วย"

ฮารุกิบอกไปตามตรงก่อนจะเล่าต่อไปช้าๆในขณะที่ทาน

"แต่ว่าเขาเกือบถูกคุณลุงเอาชีวิต แต่ผมเข้าไปช่วยเขา เขาเลยติดหนี้ชีวิตผมน่ะ"

ที่มาขอลสิง่ที่ฮารุกิทำนั่นเอง....

"ส่วนเรื่องออกจากเกาะไม่ได้เพราะเสียงคำรามของผมน่ะ ปลุกอินุงามิได้หาก ผมอยู่ยอกเกาะนี้"

อาหารวันนี้เป็นแบบง่ายๆเพราะตัวฮารุกิค่อนข้างเพลียเฝแต่เขาก็มีปลากับอาหารที่เลที่คนตัวเล็กชอบในเมนูด้วยนะ

ยังไงก็อยากจะทำอะไรชดเชยให้คนตัสเล็กที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย

"ไว้ตอนทานข้าวผใจะเล่าให้ฟังนะ ยาซุฮารุ"

เรื่องขอบเขากับโยกิริและเรื่องว่าทำไมเขาถึงออกนอกเกาะไม่ได้

ก่อนที่พวกเขาจะไปที่ห้องครัวแล้วเริ่มทำมื้อเย็นกันดีที่ส่วนนี้ไม่เสียหายเลย

"อืม...อ้อ...โทคุดะคุง...ถ้ามีเขาไปด้วยผมอนุมัติให้ออกจากเกาะได้นะ"

โยกิริทิ้งท้ายไว้แบบนั้นก่อนจะเดินกลับไปก่อน

"อะ...จริงด้วยยาซุฮารุต้องดินยานี่นา"

ฮารุกิที่คิดในสิ่งที่โยกิริพูดก็ได้สติพออีกคนทัก

"อืม เหนื่อยนิดหนึ่งแต่คิดว่าไหวแหละครับ"

เขาตอบไปตามตรง

"อืม เขาก็ควรจะได้พักแล้วล่ะ ฝากเขาด้วยนะครับ"

โยกิริค้อมหัวให้ก่อนจะมองฮารุกิที่รีบลุกตามเหมือนหมาเชื่องๆเลยแหละ

"งะ..งั้นผมกับยาซุฮารุจะไปส่งนะครับ"

ฮารุกิพอถูกกระซิบบอกก็ลุกตามพร้อมจะไปส่งผู้หลักผู้ใหญ่ได้สติจากความคิดของตัวเองต่อคนตัวเล็กเรียบร้อยแล้ว(....)

ฮารุกิคลอเคลียอ้อนมือคุณตามความเคยชินเวลาคุณปลอบเขาเหมือนจะติดคุณมากขึ้นนะ

"ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเทียบกับสิ่งที่เขาทำมห้ผมถือว่าน้อยมากเลย"

โยกิริบอกเขามีหนี้ชีวิตเลยยินดีจะช่วยในทุกๆอย่างที่ฮารุกิต้องการขอแค่ฮานุกิขอ

เจ้าหมาใหญ่คือหงิงเลยพอรู้ว่าเป็ยเพาะตัวเองหูหางตก(???)ใหญ่เลยแหละ

"น่าเสียดายที่เขาไม่คืดจะบอกผม เขาเย้ยหยันผมด้วยว่าไม่มีทางจะชำระความแค้นจ่อโชคชะจาของฮารุกิได้"

ใช่แล้วเพราะเขาไม่ได้ถูกเอ็นดูเหทือนหมาเด็กแถวนี้เลยไม่ถูกเล่าอะไรให้ฟัง

"แต่ตอนนี้มีคุณทำที่ทำให้มันสงบลงได้...ถ้าไม่รังเกียจพักอยู่ที่นี่ได้มั้ยครับ"

"หากคุณอยู่ข้างๆผมมั่นใจว่าเขาจะปลอดภัยจากคำสาปแน่นอน"

"คุณโทคุดะ(คุณตา)ก็ได้ปลอบโยนจึงหยุดความบ้าคลั่งของอินุงามิเหล่านั้นลงไปได้"

"แต่เขาก็รับรู้ได้ว่าความรู้สึกนั้นหยั่งรากลึกและอาจจะส่งผลระยะยาวต่อการเติบโตของโทคุดะคุง"

"จึงได้ขอร้องให้วิญญาณตนนั้นแยกเอาความโกรธแค้นต่อโชคชะตานั้นออกไปนั่นคือตัวจริงของคำสาป"

"ความแค้นของฮารุกิคุงต่อโชคชะตา"

เขาเรียกด้วยขื่อจริงเพราะคนที่สาปแช่งนั้นคือ ความแค้นของตัวฮารุกิเอง

"เด็กชายคำรามออกมาที่ดาดฟ้าของโรงพยาบาลด้วยความโกรธแค้น"

"ไม่ใช่ต่อพ่อแม่แต่เป็นต่อโชคชะตาของตนเอง..."

"เสียงคำรามนั้นปลุกอินุงามิที่วิญญาณตนนั้นสร้างไส้ทั้งหมดให้ตื่นขึ้น"

"พวกมันเคลื่อนที่มาเพื่อจะเคียงข้างนายใหม่ของมัน"

"โดยมีคนบาดเจ็บมากมายในเหตุการณ์นี้"

ไม่แปลกเลยที่เค็งกะจะหน้าถอดสีตอนได้ยินเสียงคำราม

โยกิริพยักหน้าแล้วเล่าต่อ

"มันอันตรายเพราะมันคือสิ่งที่เกิดจากส่วนนึงของเขาเอง"

"ตัวตนที่ถูกวิญญาณตนนั้นแยกออกไปเพื่อมห้เขาเป็นตัวตนที่สดใสดังเช่นทุกวันนี้"

เขามองไปยังฮารุกิที่กุมมืของคุณแน่นขึ้นเหมือนจะรับรู้ได้

"...วันที่เขาถูกช่วยออกมาจากป่า...เขาได้เผชิญหน้ากับความจริง ว่าตนเองนั้นได้ถูกทอดทิ้งแล้ว"

เจ้าตัวเริ่มเล่าเกตุการณ์ในวันนั้น

โยกิริมองท่าทางเจ้าเด็กสองคนที่มองหน้ากันเองแล้วยิ้มอ่อนใจออกมาแวบนึง

"อืม...ตระกูลฟุคุชิของพวกเราน่ะต้องรับมือคำสาปอินุงามิมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วล่ะ"

"คนที่หยุดความบ้าคลั่งของวิญญาณตนนั้นในตอนที่เขาทีชีวิตก็เป็นบรรพบุรุษของพวกเราน่ะ"

โยกิริอธิบายในขณะมองฮารุกิที่กำลังจ้องมองคนตัวเล็กข้างตัวอย่างสงสัยในบางสิ่ง

"ผมเคยบอกกับโยกิริซังไว้น่ะครับ...ว่าผมน่ะอยากจะมีใครสักคนที่สำคัญกับผม"

"อยากมีคนสำคัญที่อยากนะดูแบะและอยู่เคียงข้าง...ตอนนี้ผมหาเจอแล้วล่ะ~"

ฮารุกิยิ้มตาหยีพลางกุมมืออีกคนแน่น

"...วันนี้ถ้าไม่ได้เธอคงลำบากกว่านี้แน่...เธิทำยังไงถึงหยุดคำสาปนั้นได้น่ะ?"

โยกิริถามแน่นอนว่าฮารุกิก็หน้าแดงขึ้นมาทันที(...)

โยกิริไม่ได้ว่าอะไรกับการกระทำของยาซุฮารุเพราะเขาเข้าใจภาระของฮารุกิดี

"ไม่ต้องขอบคุณหรอก เธอเองก็ช่วยพวกเราได้เยอะเลยแหละ ยาซุฮารุซัง"

โยกิริตอยพลางไปมองไปทางฮารุกิสลับกับตัวคุณ

"เจอแล้วสินะ...โทคุดะคุง"

เขามองไปทางฮารุกิซึ่งเจ้าตัวก็พยักหน้าตอบ

"อะ ครับ"

ฮารุกิที่กำลังเคลิ้มพยักหน้าก่อนที่พวกเจ้าหมาจะไปนอนกกกันเรียบร้อย

พวกเขาเดินมาก็พบกว่าของที่พังถูกเก็บไปแล้วเรียบโดยมีโยกิรินั่งจิบกาแฟอยู่โดยกำลังอ่านรายงานที่ลูกน้องเอามาให้

พอทั้งสองเดินมาด้วยกันเขาก็เบิกคิ้วขึ้นก่อนหลับตาลงเหมือนจะเข้าใจอะไรสักิย่างแล้ว

"เดี๋ยวพวกของที่พังทางเราจะหาของมาทดแทนให้นะครับ"

เขาเอ่ยบอกฮารุกิก่อนทันที

ฮารุกิเห็นภาพนั้นก็ยืนยันความคิดจองตนได้ก่อนจะรวบทุกคนและทุกตัวเข้ามากอดกกเอาำว้ในอ้อมแขน

ดีใจที่ตอนนี้ยังได้อยู่ด้วยกัน...ดีใจที่ยังเป็นตัวเองอยู่

'ตึกตัก..'

หัวมจเจ้ากรรมก็เฟมือนจะตอบสนองกับความรู้สึกนี้อีกครั้ง

มือนั้นอบอุ่นเสมอเขากุมมันเอาไว้ก่อนจะพวกเขาจะเดินไปด้วยกันพวกน้องหมาก็อยู่กันครบเลย

"โฮ่งๆๆ"

เจ้าหมาเหมือาอยากจะพูดพร้อมกันฮารุกิยกมือบอก

"ใจเย็นๆนะค่อยๆพูดนะ ทุกคน💦"

รอบนี้พามายังห้องครัวใหญ่เป็นทางที่ปรกติคิบะจะเดินตอนมาลูกค้าสั่งอาหารที่ต้องใช้เตาหรือกะทะ

เป็นห้องครัวที่ใหญาและอุปกรณ์ครบครันพ่วงด้วยตู้เย็นที่ใส่วัตถุดิบไว้เต็มเปี่ยม