ก็เพราะเหมือนหมาละมั่ง… ช่างตรงจุดนั้นละกัน แล้วก็ภาพตอนก่อนแยกกันถึงจะเสี้ยววิเขาเห็นใบหน้าอีกฝ่ายยังคงมีรอยยิ้มอยู่แต่เขาก็รู้สึกใจหายจนประหลาดใจ

เราทำตัวเย็นชาเกินไปหรือเปล่านะ..

แม้จะเป็นอย่างนั้น…การไม่สนิทสนมกับเรามันคงดีที่สุดแล้วละ… จะได้ไม่ต้องเจ็บปวด

เขารีบดันตัวขึ้นมานั่งเรียกสติที่ฟุ้งซ่านที่ดันนึกถึงเรื่องในอดีตที่ไม่จำเท่าไร ไปอาบน้ำดีกว่าก่อนจะเดินไปห้องน้ำ

พอเรื่องกังวลหายไป สมองก็เริ่มทำงานตกพะลึกเรื่องของวันนี้ว่าเกิดอะไรบ้างโดยเฉพาะเกทสึโร่

วันนี้อีกฝ่ายทำตัวแปลกต่างจากปกติที่เห็นว่าจะชอบยิ้มร่าและช่องจ่อเหมือนสุนัขตัวใหญ่ เคนโจก็เริ่มคิดตามเป็นภาพสุนัขกะเกทสึโร่อยู่ข้างๆกัน

อืม… เหมือนจริงๆแฮะ

แต่วันนี้กลับดู… ประหม่า?ตอนที่เขาตัวเปียกกับตอนเปลี่ยนเสื้อ เป็นภาพแปลกตาจนน่าตลกปมเอ็นดูสำหรับเขาพอสมควร ??? เขาเอ็นดูอีกคนเหรอ
+

ตัวเคนโจเหมือนได้ยินเสียงคนเรียก แต่ก็ไม่ได้หันไปมองว่าเป็นใครเรียกตัวและยังคงเร่งฝีเท้าให้ไวเพื่อกลับหอพักอย่างโดยเร็วที่สุด
.
.
.
.
.
.
.
ไม่ถึง20นาทีเขาก็มาถึงอย่างปลอดภัยร่างสูงถอดหายใจอย่างโล่งอก โชคดีที่ระหว่างทางไม่เกิดอะไรเลยเขาวางกระเป๋าลงกับพื้นก่อนจะทิ้งตัวลงกับเตียงนอนอย่างเหนื่อยล้า

“เหนื่อยจัง…” คำบ่นมุบมิบออกมาจากปากบางยามอยู่ลำพัง

+

เขาต้องรีบกลับไปซ่อมแว่น…
เพราะแว่นตาอันนี้เปรียบเสมือนเป็นเครื่องรางของเขาที่ได้มาจากญาติ ที่พอช่วยลดดวงความซวยของตัวเขาได้บ้าง

ถ้าไม่มีมัน ก็จะเจอเรื่องแปลกๆจนอธิบายไม่ได้
หรือไม่ก็เกิดอุบัติเหตุจนเขาหรือไม่ก็คนรอบตัวต้องเจ็บตัวไปด้วย

“ต้องรีบแล้วสิ…”

เสียงพึมพำและท่าทีร้อนรนของเคนโจอย่างเห็นได้ชัดไม่บ่อยนักที่จะได้เห็น ตัวเขารีบสาวเท้าให้เร็วที่สุดเพื่อกลับหอ ถ้าวิ่งได้ก็วิ่งแล้ว

ดวงตาสีมุกดำสบตามองอีกคนแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร ขาเรียวก้าวเข้าห้องของตัวเองไปอย่างเฉยชาเช่นเคย และถึงเวลาเข้าเรียนพอดี
.
.
.
.
.
.
เวลาผ่านไปจนถึงช่วงเลิกเรียน โดยปกติเคนโจเขานั้นจะยังไม่กลับบ้านในทันที เขาจะอ่านหนังสือสักเล่มก่อนกลับเพื่อดื่มดำกับบรรยากาศตอนเย็นที่ไม่มีใครอยู่

แต่วันนี้ต่างออกไป เขาเก็บข้าวของลงกระเป๋าอย่างรีบร้อนเพื่อเตรียมกลับหอพัก

+

“ไม่เอาครับ” ตอบอย่างทันทีไม่ต้องหวัง

“ถอยไปด้วยครับ ผมจะกลับห้องเรียน”

มือเรียวของเคนโจดันตัวอีกฝ่ายที่ขวางทางอยู่จนดันตัวเองออกมาจากห้องได้

ไม่มีบทสนทนาอะไรต่อเจ้าของผมสีดำปลายเงินสาวเท้าเร็วตรงไปตามทางห้องตัวเองทันที เขาดูร้อนใจชอบกล คงเป็นเพราะแว่นตาที่ใส่ตลอดต้องมาพังกะเขารู้สึกไม่ค่อยดี ที่สายตามักเห็นสิ่งแปลกๆได้ในช่วงเวลาแบบนี้ ไม่สบายใจเอาซะเลย

เมื่อเห็นว่าอีกคนออกไปแต่โดยดีแล้วก็เริ่มทำการเปลี่ยนชุด ระหว่างที่ถอดชุดเก่าเขาก็ตัดสินใจถอดแว่นตาออกและเก็บเข้ากล่องแว่นเพราะขาแว่นมันแอบเอียงน่าจะโดนถังน้ำกระแทกตอนถังน้ำหกใส่

ไม่นานก็ก็เปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อย ขายาวก้าวตรงไปเปิดประตูก็พบว่ามีชายหนุ่มผมน้ำเงินยืนรอเขาอยู่

“จริงๆ นายกลับไปก่อนก็ได้แท้ๆ ไม่เห็นต้องรอกันเลยนะครับ”

“เดี๋ยวก็หมดเวลาพักก่อนได้ทานอะไรซะหรอก”

พอรู้ตัวอีกทีเขาก็โดนลากไปถึงห้องเปลี่ยนเสื้อ อีกคนก็จัดการหาผ้าขนหนูทั้งเล็กและใหญ่จนทำให้แอบนึกถึงอดีตที่มีคนคอยจับหยิบอะไรให้เขาตลอด

จมกับความคิดได้ไม่นาน เขารับผ้าเช็ดตัวกะผมมาก่อนจะเริ่มเช็ดหัวก่อนให้ผมที่เปียกเริ่มหมาดๆ

แล้วค่อยถอดเสื้อตัวนอกออกเพื่อเปลี่ยนก่อนจะถึงขึ้นได้

“…” หันไปมองคนที่อยู่ด้วย

“นายยังอยู่อีกเหรอครับ?”

“ช่างมันเถอะครับ ผมไปต่อไหว”

เจ้าตัวรีบเปลี่ยนเรื่องไม่อยากให้เจ้าหมาร่างยักษ์มามัวสนใจตัวเขามากความ

“ครับ… น่าจะน้ำเข้าตานะ”

“ไม่เป็นไร…“

ถึงเคนโจจะตอบอย่างปกติแต่ความรู้สึกไม่สบายตายังคงอยู่จนลืมตาไม่ค่อยขึ้นเท่าไร

เขายอมให้อีกฝ่ายจับมืออย่างว่าง่ายเพราะก็รู้ตัวเหมือนกันว่าการขยี้ตามากๆมันไม่ดีกับตา

ระหว่างทางก็มีเช็ดน้ำที่ไหลไปตามกรอบหน้า แล้วมีอะไรบ้างเขาตาเคนโจจนรู้สึกไม่สบายตาและหยุดเดินพยายามขยี้เพื่อเอาบางสิ่งออกจากตาเข้า

เพื่อนในห้อง D ต่างซุบซิบกันถึงการกระทำของพวกเขาจนทำให้เขากุมขมับตัวเองไม่ชอบที่ต้องเป็นที่สนใจเลย ก่อนจะตีมึนปล่อยสมองตัวเองไม่ต้องคิดอะไรให้ต้องปวดหัวเล่นดีกว่า

“…”

เขารออีกคนเดินมาหา ก่อนคว้าถุงผ้ามาถือไว้เองและเดินตรงไปที่ห้องเก็บสุดมุมอาคารหวังเปลี่ยนเสื้อที่เปียกของตัวเอง

+

“แล้วก็ผมไปเปลี่ยนเองได้”
“ไม่เห็นต้องมาเลย”

ประโยคที่แสนจะไม่ใยดีและตรงไปตรงมาของเคนโจกล่าวขึ้น ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ถึงความเป็นห่วงของอีกคน แต่เขาก็ไม่ได้ต้องการมันเลยสักนิด

เขาปกติดีไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงกัน ตัวเปียกก็แค่เปลี่ยนเสื้อเองง่ายๆ ในความคิดเขาคิดแบบนั้น
เลยดูเป็นคนใจร้ายในสายตาคนอื่นเพราะการพูดตรงแบบนี้นี่แหละ

เคนโจหันไปตามเสียงเรียกชื่อเขา ปรากฏร่างเจ้าหมาน้ำเงินยิ้มร่าที่ตามหลังเขามา

คิ้วของเขาเลิกขึ้นกับท่าทางที่ดูทำตัวไม่ถูกของเกทสึโร่ถึงใบหน้าจะยิ้มแย้มแต่มือขยับไปมาไม่หยุด

“ครับ ไม่เป็นไรครับ”
“ผมมีชุดเปลี่ยนแล้ว ไม่ต้องห่วง”

เสียงเรียบกล่าวออกไปพร้อมกับมือเรียบเสยผมไล่น้ำที่กองอยู่บนเส้นผมเขาอย่างไม่ใส่ใจ จนทำให้ได้เห็นใบหน้าออกไปทางหวานของเขาได้ชัดเจนมากขึ้น

+

เสียงน้ำและถังพลาสติกเรียกความสนใจคนแถวนั้นพร้อมทั้งเกทสึโร่ที่เดินอยู่ไกลๆ พอยิ่งเห็นว่าเป็นใครที่ตัวเปียกไปทั้งตัว—ชายร่างสูงจ้องค้างไม่วางตา เผลออีกทีหน้าผากก็ชนเข้ากับเสา

“!”

ลูบหน้าผากตนเองที่โดนชน แต่ก็รีบหันไปหาเคนโจอีกครั้งว่ายังอยู่รึเปล่า

เขายืนเช็ดแว่นตาอย่างไม่สนใจอะไรมาก จนกระทั่งสายตาไปสะดุดกับคนเดินชนกับเสา

“…”

‘ทำอะไรของเขา’

หน้าตาคนหน้าชนดูคุ้นตา เขามองด้วยท่าทางเรียบเฉยคิดในใจแหละว่ามีอะไรเรียกความสนใจถึงได้เดินชนเสา ตัวเขาเหรอ? คงไม่ใช่หรอกมั่ง ช่างมันละกัน

ก่อนจะสวมแว่นอีกครั้งในสภาพที่เปียก หันไปพูดกะเพื่อนสาวห้องข้างๆเล็กน้อยแล้วค่อยเดินจากตรงนั้นมา

(ทำกันตะไมฟะ โอ้ย /แกล้งบ้า บอกให้เงียบแต่ก็ไม่ได้ใช้ให้จ้องขนาดนั้นนะ!)