(เฮ้อ ช่วยไม่ได้นะ...อยากกินอะไรล่ะจะซื้อให้อย่างนึง//ยีๆหัวยิ้มอ่อนใจ)

(สุขสันต์วันเกิดบ้อนหลังนะ//เพ็ทๆเจ้าม๋าเด็ก)

ด้านหลังร้านนัน้คือภาพที่น่าหวาดกลัวสวนญี่ปุ่นื่เต็มไปด้วยรอยกรงเล็บแบบเดียวกับในร้าน พร้อมรอยเลือดที่นำไปยังมุมนึงของสวน

หากตามไปจะพบศพของหมาแก่ๆตัวนึง...ซี่งทำให้เค็งกะชะงักไปก่อนจะมีเสียงคำรามของสุนัขดังลั่นประหนึ่งฟ้าผ่า

"...เฮีย!!!!"

เขาร้องออกมาสุดเสียงเลยเหมือนกัลว่าเจ้าของเสียงนั้นจะเป็น...คิบะ?

"เอ๋ ก็แปลว่ายอมรับตัวเองว่าดื้อสินะ..."

แน่นอนว่าเค็งกะก็ยอมรับนะว่าตัวเขาเองก็ดื้อน่ะ

"...แว่นน่ะมันเอาไว้ใช้ปิดตาดุๆของพี่เฉนๆน่ะ เสียใจด้วยที่ตาพี่ไม่ตี่เหมือนในเมะน่ะ"

เค็งกะบอกก่อนเสียงท้องร้องจะขัดพวกเขาขึ้นมา

"โครก!!!"

"...ครับ สิ่งที่เคยมีชีวิตในยุคเฮอัน...ที่มีสายเลือดเดียวกับเฮียน่ะครับ"

"เพราะแบบนั้น...เลยอยู่กับเฮียและถูกความอ่อนโยนของเฮียรั้งเาไว้ไม่ให้เป็นภัย...แต่ตอนนี้.. "

จากรอยที่คาเฟ่...สังหรณ์ใจว่าไม่ใช่แล้ว...

"ทำเหมือนเด็กๆไปได้นะ...หยิบมาให้ถูกแล้วกันนะ"

เค็งกะยิ้มเหมือนจะอ่อนใจอยู่หน่อยๆแต่ก็ยอมนั่งรออย่างว่าง่าย

ยังเขาก็ยังอ่อนแรงและเพลียอยู่ระดับนึงเลยแหละ

"เมหือนสิ ชิบะดื้อๆที่ไม่ยอมเดินเล่นน่ะ"

เค็วกพบอกก่อนจะเฉลยๆออกไปตรงๆว่า

"พี่ไม่ได้มีปัญหาเรื่องสายตาตั้งแต่แรกแล้ว แว่นนี่แค่เครื่องประดับน่ะ"

อาจจะเพื่อซ่อนแววตาที่แท้จริง

"ยังเพลียๆอยู่แต่หิวจนนอนไม่หลับน่ะ"

เค็งกะบอกก่อนนะมองตุ๊กตาชิบะนั้นแล้วยิ้มจางๆออก

"เหมือนดีนะ เอ็นกะกับตุ๊กจาตัวนั้นน่ะ"

แน่นอนว่าเขาหมายถึงดื้อเหมือนกันชิบะน่ะนะ--

"ถ้าหิวก็มีของกินอยู่เยอะแหละตู้เย็นน่ะ..."

"เฮียทำไว้ให้ผม เพระาผมทำเองไม่เป็น"

เค็งกะเดินเข้ามาปรกติคิบะจะทำอาหารใส่ตู้เบ๋ยไว้ให้เขาตลอดแหละ บางวันทำข้าวกล่องให้ด้วย

เขาไม่ได้ใส่แว่นแต่ก็ยังเห็นชัดอยู่ตามปรกตินะ แต่ชวนให้รู้สึกคนละแบบกับตอนใส่แว่น

พอถอดแว่นแล้วให้ความรู้สึกโดดเดี่ยวผ่านสายตาที่สะท้อนถึงความเดียวดายภายในใจของเจ้าตัว

"...ไม่ได้เข็ยอะไรหรอกครับ ผมพึ่งมาถึง"

"เป็นห่วงก็แต่เฮียนั่นแหละ"

เค็งกะบอกก่อนจะมองไปยังรอยเล็บที่จมลงไปบนผนังร้าน ทันจุนน่าจะคุ้นกับมัน รอยเล็บขอลสิ่งลี้ลับที่สวนหลังบ้าน

แต่การที่มันล้ำมาด้านหน้าบ้านแปลว่ามีบางอย่าวผิดปรกติแล้ว!!

"ญาติฝั่งพ่อเฮียแกหวังจะหุบที่นี่เลยพยายามขู่ให้เฮียเซ็นน่ะ... พอเฮียแกไม่ยอมก็เลยส่งคนมาทำแบบนี้แหง"

"อิจิ ไม่ทำแบบนั้นหรอกครับ"

เค็งกะส่ายหน้าก่อนจะตอบขึ้นมา

"ถ้าจะมีใครทำก็ต้องเป็นตนเดียวกับที่ทำรอบบนหน้าเฮีย...แต่การที่เขาออกมาจากสวนหลังบ้านมันไม่ใช่เรื่องดี"

มันเป็นกฏที่เชีบนดว้ยตัวสีแดงของร้านว่าห้ามไปยังสวนหลังบ้าน...

แถมก่อนหน้านี้สักปีสองปียังเคยมีโจรลอบเข้าไปแล้วถูกบางสิ่งเล่นงานจนโคม่าอยู่...

แต่เพราะโจรพวกนั้นหายสาบสูญไปหละงจากฟื้นเลยยังเป็นแค่ข่าวลือของร้าน

"สบายมากครับ ผมเป็นห่วงเฮียจะเสียความเป็นตัวเองไป"

"แต่ว่า...ผมคยกังวลมากไป...สายสัมพันธุ์เนี่ยวิเศษจริงๆนะครับ"

เค็งกะบอกก่อนจะดื่มน้ำใก้หมดแล้วเดินไปหาอิจิ

"...ผมพาอิจิไปพักก่อน...ผมฝากดูเฮียทีนะครับ..."

ตอนแรกเขาก็ไม่แน่ใจจนกระทั่งเห็น...ความสามารถในการสยบสัตว์ร้ายของคนตรงหน้า...

วางใจได้แหละต่อคลื่นกลืนเกาะเฮียก็จะไม่มีวันทำร้ายเขาหรอก

"...เดี๋ยวครับ!!! มันอันตราย!!!"

เค็งกะรับวิ่งตามไปพร้อมกับอิจิเชาขากที่ร้อนใจก็ต้องรีบใจเย็นลง

เสียงคำรามนั้นมาจากชายป่าไม่ห่างจากบ้านนักพน้อมกับเสียงร้องของใครสักคนที่ไม่ใช่ฮารุกิอยู่ในป่า

พร้อมกับเสียงคำรามที่ดังออกมาจากป่าสองเสียง..ใเหมืนอกับว่าภายในมีสัตว์ร้ายกำลังล่าเหยื่อ...

พียงแต่เสียงนั้น...ถูกทำโดยมนุษย์หาใช่สัตว์ร้ายไม่

เพราะมันคือหมาแก่ตัวหนึง่ที่ถูกทุบตีจนจากโลกนี้ไป

"หมาแก่ที่เฮียตั้งใจจะดูแลมันจนถึงวันสุดท้าย...พวกมันทำเกินไปแล้ว..."

เค็งกะพึมพำออกมา...ก่แนเสียงที่ทำให้เขาหน้าถอดสีก็ดังขึ้น

มันคือเสียงคำรามของหมา...แต่มันเป็นคนที่ทำเสียงแบบนั้น

เสียงนั้นดังกึกก้องราวกับฟ้าผ่าแฝงไปด้วยความโกรธที่ไร้ก้นบึ้ง...

ราวกับว่าเสียงนั้นคือเสียงที่สาปแช่งโชคชะตา

เค็งกะที่เดินตามมาก็ประเมินทุกอบ่างแล้วสีหน้าก็ร้อนใจไม่ต่างกับยาซุฮารุหรอก...

เพราะร่องรอยมันชัดว่า...เรื่องวันนี้ทำให้วิญญาณร้ายเคลื่อนไหว...

"พวกญาติทางฝั่งพ่อของเฮียน่าจะบุกเข้ามาเพื่อขู่ให้เฮียยกที่นี่ให้พวกเขาเอาไปชายน่ะครับ"

"เฮียก็คิดว่าพวกเขาคงไม่กลับมาอีกไม่คิดว่าจะทำถึงขนาดนี้"

เค็งกะกัดฟันก่อนจะเห็ยรอยเลือดก็วิ่งตามไปแล้วอ้าปากค้าง

เด็กหนุ่มอบกก่อนจะเริ่มก้างเดินไปขากเด็กที่ดูสบายๆเสมอคราวนี้กับร้อนรนและหุนหันกว่าปรกติมาโข

ราวกับกลัวอะไรบางอย่างอยู่

"...ครั้งแรกเป็นการขู่น่ะครับ จากญาติของเขาที่หวังจะหุบคฤหาสน์นี้..."

เค็งกะไม่ถือสาอะไรเรื่องการเรียกชื่อ

"...ครั้งนี้...ผมคาดว่าพวกเขาจ้างคนมาทำลายที่นี่...แต่ที่ผมกังวลคือเฮีย.."

ร้านนั้นพังเสียหายแจ่ที่เด่นชัดคือรอยเลือดและรอยกนงเล็บสุนัขขนาดใหญ่บนผนัง

รอบที่ไม่มีหมาตัวไหนทำได้หรอก...จะมีก็แต่

"...ต้องเข้าไปวำรวจข้างในคฤหาสน์เพิ่มถึงจะยืนยันได้..."

พอคุณเข้ามาใกล้ก็พบว่าเป็นเด็กที่เจ้าของสภานที่นี้ฝากคุณให้ช่วยดูแล

ฟุคุชิ เค็งกะ เขากำลังจ้องไปยังรอยเล็บสุนัขขนาดใหญ่ผิดธรรมชาติที่ฝังลงบนผนังของคาเฟ่

"อะ...เนโกะซัง?...อา...ตอนผมมาถึงร้านก็อยู่สภาพนี้แล้ว ผมมีข้อสันนิษฐานแต่ก็ยังไม่แน่ใจกับมันเท่าไหร่ครับ"

"แต่...ก็ได้แต่หวังว่ามันจะไมใช่ล่ะนะครับ"

เจ้าเด็กเรื่อยเฉื่อยนั้นวันีนเกลับจริงจังและ...เครียดกว่าที่แล้วมา

"ขอโทษ.. ปกป้อง...ไว้...ไม่ได้ฆ

เค็งกะละเมอในช่วงแรกก็เหมือนจะยังหลับไม่สนิทและยังทรมานกับฝันร้าย

แต่พอเสียงเพลงกล่อมเด็กนั้นออกมาเขาก็เริ่มสงบลงราวดบัว่าผ่อนคลายและวางใจลงได้...ว่าเมื่อเขาลืมตาขึ้นเจ้าเด็กจะยังอยู่ตรงนั้น

อย่างน้อย...เสียงเพลงกล่อมเด็กนั้นก็ไปถึงและเยียวยาหัวใจที่บอบช้ำได้..

"...ถ้ามีอะไรล่ะก็...หนี...เลยนะ...อย่า...เป็ยอะไร....ไป...นะ"

เจ้าตัวตอบก่อนที่เหมือนจะหมดสติเพราะความล้าในที่สุด...

เหมือนจะกลัวและเป็นห่วงมากกว่าปรกติมากเลยแหละ

"...ยัง...ไหวน่า.."

เค็งกะยังคงพยายามลืมตาเพราะยังไม่ไว้ใจตัวจองวิญญาณร้ายนัก...

กังวลว่าเอ็นกะจะเป็นอันตรายนั่นแหละเลยไม่ยอมหลับเสียที

"มนุษยธรรมเหรอ?...คนสมัยนี้เนี่ยยึดถือมันมากเลยสินะ..."

"...มากพอที่จะเสี่ยงมาที่นี่เลยอย่างงั้นรึ...ถ้าแบบนั้นผไ

เขาคิดก่อนจะเหมือนบางสิ่งนั้นจะออกจากร่างไป...

พร้อมกัยความเงียบท่น่าอึดอัด